Παρασκευή, Ιουνίου 13, 2008

Μαζεμένα ή ελεύθερα;

Εχω λοιπόν παρατηρήσει ότι όσα παιδιά μεγάλωσαν με σχετική ελευθερία και αποδοχή απο το σπίτι τους, δεν παραστράτησαν σαν έφηβοι, ούτε με γκόμενους-εγκυμοσύνες-εκτρώσεις, ούτε με σκονάκια-μυριστά-ναρκωτικά, ούτε με παλιοπαρέες.

Παραστρατούν τα σφιγμένα παιδιά, αυτά που τα μη κυριεύουν τη ζωή τους, αν καθυστερήσουν λίγο το βράδυ η σφαλιάρα να πέφτει σύννεφο, κλισέ " η κόρη μου δεν είναι που.." βροχή.
Είχα μία φίλη παλιά, που οι γονείς της τη χτυπούσαν ενώ ήταν ολόκληρη γυναίκα, κοντά στα 16. Για το τίποτα, για τους βαθμούς στο σχολείο, για το ότι άργησε το βράδυ.. για ένα πακέτο τσιγάρα που είχαν βρεί στη τσάντα της, την οποίαν έψαχναν, της είχαν σπάσει ένα πλευρό. Είχε παραπονεθεί στην Αστυνομία, δεν είχε βρεί το δίκιο της, αντίθετα την έκλεισαν μέσα θυμάμαι για ένα σβκ και όταν ήρθε τη Δευτέρα στο μάθημα ήταν σαν το ρακούν, και τα δυό της μάτια μαυρισμένα. Αυτή η συγκεκριμμένη κοπέλλα μέχρι τα 18 της τα είχε δοκιμάσει όλα, σέξ στο πίσω κάθισμα αυτοκινήτων, στις τουαλέττες του σχολείου (θεωρείτο πολύ εύκολη), κάπνιζε σκονάκια και για χρήματα, έπαιρνε και κανέναν γνωστό-γνωστού. Στα 18 την κοπάνησε απο το σπίτι της, έμεινε λίγο σε μένα και μετά τη βάλαμε στο αεροπλάνο για Αυστραλία. Απο όσο ξέρω ποτέ δεν ξανα-έκανε επαφή με τους γονείς της.
Αντίθετα παιδιά που μεγαλώνουν ελεύθερα, χωρίς καταπιέσεις αλλά με προσεκτική παρακολούθηση και διάλογο, ούτε τρελλά είναι να φύγουν-να δοκιμάσουν τα υπέροχα απογορευμένα, αντίθετα εξελίσσονται και κάνουν μία φυσιολογική ζωή.
------------------
Βλέπω και ακούω στην οικογένεια μία παράλογη τρομολαγνεία για το σχολείο των παιδιών. Που είναι μακριά απο το σπίτι. Που θα χρειάζεται να παίρνουν το λεωφορείο για να πηγαίνουν. Η να τους πηγαίνει κάποιος με το αυτοκίνητο. Αλλά η μαμά τους δεν οδηγεί. Αυτό απο μόνο του αποτελεί ατού για τρόμο. Το ιδιωτικό σχολείο παίζει όχι γιατί δίνει καλύτερη μόρφωση, αλλά γιατί το σχολικό εξασφαλίζει την άφιξη του παιδιού-πακέτου οίκαδε.
Μη σφιγγεις τόσο πολύ το παιδί γιατί θα μετατραπεί η υπόστασή του σε άμμο. Και όταν ανοίξεις το χέρι σου..θα το βρείς άδειο.

5 σχόλια:

An-Lu είπε...

Έτσι ακριβώς...κι άλλωστε τα παιδιά δεν είναι βρέφη...άνω των 10ετών δεν είναι αμφότερα; Αν έχουν γνώση των κινδύνων, δεν υπάρχει πρόβλημα...μάλλον οι γονείς τους προβάλλουν τον δικό τους εαυτό στη θέση τους...

Sourotiri είπε...

Τεραστιο θεμα θιγεις...

Γνωμη μου ειναι πως η κατασταση ειναι διαφορετικη για καθε παιδι, δεν πιστευω πως ειναι απολυτο το σκεπτικο σου.

ELvA είπε...

Υπαρχουν γονεις με ελευθερες αποψεις πανω στο μεγαλωμα των παιδιων τους και αλλοι με εντελως αυταρχικες! Δεν χρειαζεται καταπιεση, κατανοηση και συζητηση χρειαζονται τα παιδια. Αν τα καταπιεσεις θα τα χασεις, ετσι πιστευω εγω.
Ειχες μηπως διαβασει ενα σχετικο αρθρο, για μια μητερα απο Ν.Υορκη και το παιδι της; Εγινε μαλιστα πρωτοσελιδο σε πολλες εφημεριδες. Το εχουμε μαλιστα και σε ανατυπωση στο 'Μεταναστηs' http://metanastis.blogspot.com/2008/06/blog-post_13.html

Marina είπε...

An lu, έχουν τρομοκρατηθεί οι γονείς μάλλον απο τη τηλεόραση, με όλα αυτά που ακούγονται και σφίγγουν τα παιδιά μη τους πάθουν κάτι. Το παιδί όμως καταλαβάινει τους κινδύνους.

Sourotiri, μήπως θα μπορούσες να μου πείς και εσύ κάτι σαν εκπαιδευτικός που είσαι;

Elva, το είχα διαβάσει στους NY Times για τη μητέρα του 9χρονου που τον αμόλησε στο Μανχάταν να γυρίσει σπίτι μόνος του. Και εμένα η μητέρα μου απο τα 10 μου χρόνια (ζούσαμε τότε στη Πατησίων)με άφηνε να πηγαίνω στο φροντιστήριο με το τρόλλεϋ, σε απογευματινά μαθήματα μόνη μου. Μόνη μου πέρναγα τις λεωφόρους, πλήρωνα. Οπως λές είναι θέμα συζήτησης και εκμάθησης του παιδιού να γίνεται λίγο-λίγο ανεξάρτητο.

Lina είπε...

εγω πιστευω στην εντος ορίων ελευθερία.
το παιδί καλό είναι να του δίνονται πρωτοβουλίες, επιλογές, ελευθερίες αλλά και όρια. Γιατί τα παιδιά που είναι ελευθερα αλλά χωρίς όρια νιώθουν ανασφάλεια, νιώθουν παρατημένα από γονείς και η πορεία τους είναι χειριστη από νωρίς.
απ την άλλη ένα παιδί "πεινασμένο" είναι λογικό να ξεσπάσει πολύ άσχημα όταν μείνει μόνο.