Αγοραπωλησίες συναισθημάτων

Στις μέρες μας το να πουλάμε πράγματα ή και υπηρεσίες είναι κοινότατο, σε αυτό βασίζεται η οικονομία μας. Κάνεις μία δουλειά και αμείβεσαι. Πουλάς τη τέχνη σου, κάποιος την αγοράζει και οι δυό κερδίζετε.

Το πράγμα στραβώνει όταν μπαίνει η κουτοπονηριά στη μέση. Λέει ο πονηρούλης " θα ζητήσω πολλά και θα προσφέρω λίγα. Θα βάλω στη πελάτισσα φίνα φασολάκια απο πάνω και απο κάτω θα της χώσω και τα μπαγιάτικα" Στη μαναβική το πράγμα εύκολα ξεστραβώνει: νευριάζει ο πελάτης, τα χώνει στον μανάβη και μετά πάει και ψωνίζει αλλού. Ο μανάβης ή που θα σταματήσει να φεσώνει ή που θα βρεί άλλους πελάτες κορόϊδα.

Το πρόβλημα γίνεται δύσκολο αν έχουμε να κάνουμε με παιδιά.

Τι γίνεται όταν ο γονιός κατά κάποιο τρόπο "δίνει/προσφέρει/προωθεί" τα παιδιά του πρός εκείνους τους συγγενείς/φίλους που του δίνουν κάποια ανταλλάγματα που ο ίδιος χρειάζεται; Προσοχή, δεν εννοώ τις ανάγκες των παιδιών, εννοώ τις ανάγκες των γονέων. Τα μικρά παιδιά συνήθως θέλουν παιχνίδια ή και ρούχα, αυτές είναι οι συνηθισμένες ανάγκες και καλύπτονται τόσο απο τους συγγενείς όσο και απο τους φίλους τους. Οι γονείς των παιδιών όμως μπορεί να έχουν άλλες ανάγκες, να θέλουν χρήματα για διδακτρα, να πληρώνουν δάνεια κλπ. Και να υπάρχει μόνο ένας μισθός γιατί η σύζυγος δεν θέλει να εργάζεται, προτιμάει να μένει σπίτι και να είναι νοικοκυρά. Δύσκολα τα βγάζουν πέρα και τους βοηθάνε και οι γονείς τους και τα πεθερικά. Ερχόμαστε λοιπόν στο πρόβλημα.

Αν κάποιος δεν δώσει χρήματα ή δεν προτείνει να βοηθήσει το ζευγάρι των γονέων οικονομικά, καλύπτοντας κάποια ανάγκη τους π.χ. το σχολείο του παιδιού, ένα ιδιαίτερο κλπ, το ζευγάρι απομακρύνεται και οι γονείς φροντίζουν τα παιδιά να μη συχνάζουν στο συγκεκριμμένο σπιτικό καθώς δεν έχουν να βγάλουν κάτι ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Τα παιδιά πάντα παίρνουν δώρα, δεν είναι αυτός ο στόχος. Δεν τους λένε "μη πάτε", τους δίνουν άλλες εναλλακτικές προτάσεις, που ίσως τα ενδιαφέρουν περισσότερο. Και εκατοντάδες ευρώ αν ξοδέψεις σε είδη για τα παιδιά στα γενέθλιά τους π.χ., δεν μετράνε αφού τα τραινάκια και τα playstation που πήρες δεν καλύπτουν τα δικά τους οικονομικά βάρη. Ετσι και πληρώνεις και τα παιδιά δεν βλέπεις, ή χειρότερα τα βλέπεις παραμονές γενεθλίων, Χριστουγέννων, Πάσχα ή όταν εσύ καλείς (για να τους δώσεις κι άλλα).

Σου λέει ο κουτοπόνηρος μανάβης: και στο σουπερμάρκετ αν πάς, τέτοια λαχανικά σαν τα δικά μου δεν θα βρείς, σου τα φέρνω και στη πόρτα. Νομίζει ότι σε έχει στο χέρι. Εσύ παιδιά δεν έχεις, έχω εγώ. Η θα πληρώσεις (κάνεις αυτό που θέλω εγώ σαν γονιός) ή θα τα βλέπεις μόνο αν ασημώνεις.

Ομως δεν είναι έτσι, δεν το βλέπω έτσι και διορθώστε με

Για τα λαχανικά υπάρχει και η λαϊκή, υπάρχει και ο υπάλληλος του σουπερμάρκετ που στα φέρνει στη πόρτα. Η αγορά είναι πελώρια, ο εκβιασμός του μανάβη, παιδαριώδης.

Οσο για τα παιδιά, δεν τα θεωρώ κομμάτια κρέας, ανάλογα με το ποσό που δίνω θα πάρω φιλέτο ή κατιμά. Αν είναι να μπούμε στο θέμα αγοραπωλησίας, λυπάμαι δεν ψωνίζω ανθρώπους. Αν είναι να πληρώσω (αυτά που θέλουν οι γονείς τους) για να βλέπω τ' ανήψια μου, προτιμώ να τα φάω τα λεφτά σε αυτά που θέλουν τα παιδιά, ή να τα δώσω σε ένα ίδρυμα. Εκατοντάδες άνθρωποι ζητούν βοήθεια, άνθρωποι με πραγματικές ανάγκες, άνθρωποι στο χείλος του θανάτου.

Στο τρυπάκι της άκληρης αγάπης δεν μπαίνω αγαπητοί μου συγγενείς.

Sorry love, but stuff your kids up your arse!

Παιχνίδια εξουσίας

Ακούμε λόγια, βλέπουμε πράξεις και τα ερμηνεύουμε σύμφωνα με τα βιώματα που έχει ο καθένας μας. Η εμπειρία που έρχεται με την ηλικία και τη ποικιλία συμβάντων, μας δίνει τα υπόλοιπα ερεθίσματα.

Επιστρέφει ο ανηψιός μαζί με τον μπαμπά του απο τις διακοπές τους και δεν λένε τίποτα για την παρουσία του παιδιού στην Αθήνα. Πάμε σε μία θεια Αλεξάνδρα το Σάββατο και βλέπουμε το παιδί μπροστά μας φάντη μπαστούνι. Τον ρωτάει ο Κ, πότε ήρθε και ο μικρός απαντάει
"ε δεν θάναι 5 μέρες"
"και γιατί δεν ήρθες να πείς ενα γειά, να σε δούμε λίγο;" ρωτάει ο Κ λίγο πειραγμένος
"γιατί βαριόμουνα" έρχεται η απάντηση καπάκι που τον αποτελειώνει.

Στενοχωρέθηκε πολύ. Προσπάθησε να κατατάξει την απάντηση του παιδιού στα "γιατί και τα διότι" που πιστεύει ότι υφίστανται, βάσει των καταστάσεων που ξετυλίγονται σε κάθε σπιτικό και οικογένεια.
Το παιδί είναι 12 ετών, σε προ-εφηβικό στάδιο. Είναι ένα ευχάριστο, έξυπνο αγόρι με τα προβλήματά του, αυτά της ηλικίας του, τους φόβους του κλπ, όπως όλος ο κόσμος. Δύο κόσμοι συγκρούονται. Ο ένας είναι του ίδιου του παιδιού, αλλάζει και κάθε αλλαγή είναι πειραματική. (Θυμάμαι στα 13 μου, όλοι με μάλωναν. Ελεγαν οτι περιφρονώ αυτούς που με αγαπούν (δηλ, θείους, παπούδες κλπ), ούτε ένα τηλέφωνο δεν τους παίρνω, ότι καταρρίπτω εθνικές αξίες (όταν έπαιζαν τον Εθνικό Υμνο ούτε που σηκωνόμουνα) και το νού μου τον έχω μόνο στις παρέες μου. Τα θυμάμαι όλα αυτά σαν χθές, τα έκανα σίγουρα και άλλα τόσα που ενοχλούσαν. Μου άρεσε πολύ να μπαίνω στη μύτη του κόσμου. Η εφηβεία μου ήταν πολύ δύσκολη). Εχοντας αυτή την προσωπική εμπειρία, δικαιολογώ τον ανηψιό μου που "βαριέται" τους μεγάλους και το μόνο που θέλει να κάνει είναι να "κάααθεται". Αλλά όλοι δεν έχουν τις ίδιες απόψεις.Ο Κ, που πέρασε εύκολη έως απούσα εφηβεία, το πήρε πολύ στραβά το πράγμα.

"Τι πάει να πεί -βαριέται - να μιλήσει στο θείο του που πασχίζει για εκείνον; Πώς γίνεται και βαριέται αρχές φθινοπώρου πάντα, αλλά ξεπερνάει τη βαρεμάρα όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, τα γενέθλιά του ή η γιορτή του; Τότε είναι όλο γλύκες για να πάρει δώρα. Πάει το κατέστρεψαν το παιδί. "

Δεν κάνω καμμία κίνηση ούτε να παρέμβω, ούτε να διορθώσω. Το παιδι θα κτίσει το δικό του μέλλον. Θα ευτυχίσει και συγχρόνως θα φάει και τα μούτρα του, όπως όλοι μας. Δεν ξεχνώ τις πίκρες που πήρε ο θείος Κ, ο άντρας της κας Π απο τα δικά του ανήψια όταν μεγάλωσαν, που τον έφτυσαν κανονικά επειδή δεν είχε (ως συνταξιούχος) άλλα να δώσει. Πέθανε με αυτό τον καϋμό.

Ο ενήλικας περιμένει μήπως και ξυπνήσει ο νέος άνθρωπος και αντιγυρίσει τη καλωσύνη και την αγάπη. Ο έφηβος, που τώρα ξεδιπλώνει την προσωπικότητά του, δεν καταλαβαίνει και όταν εδεησει να καταλάβει ίσως να είναι πολύ αργά. Ετσι μένουμε με τις ενοχές, "δεν αγκάλιασα τον παπού αρκετά, δεν φίλησα τη μητέρα μου όπως θα ήθελα". Η ωριμότητα έρχεται με την εμπειρία. Η εμπειρία χτίζεται με τη γνώση. Το ειπε και ο Κίπλινγκ αυτό.

Υπάρχει βέβαια και το αβάστακτο βάρος της σύγκρισης. Οι ανασφαλείς άνθρωποι έχουν μία τάση να αυτομαστιγώνονται, αέναα συγκρίνουν τον εαυτό τους με άπιαστα όνειρα. Αν πάσχω απο υψοφοβία και θέλω να γίνω πιλότος, δεν ωφελεί να κακκίζω συνεχώς τον εαυτό μου που έγινα λογίστρια απο το να ορίζω τους αιθέρες. Οι προσδοκίες πρέπει να εφάπτονται της πραγματικότητας. Τα λόγια είναι μόνο λόγια. Οι περισσότεροι άνθρωποι συγκρίνουν εαυτούς με άλλους συνέχεια. Ο τρόπος ζωής, το επάγγελμα, ο καταναλωτισμός γίνονται γάτες με 9 ουρές που σφυρίζοντας χτυπάνε τις ράχες των κομπλεξικών. Προσπαθούν να ξορκίσουν τη σύγκριση ενώ μέσα τους θέλουν τη ταύτιση. Ετσι προσπαθούν να αποτρέπουν τα παιδιά τους πρός κατευθύνσεις που, ενώ τα παιδιά δεν τις καταλαβαίνουν γιατί έχουν τον κόσμο απλωμένο μπροστά τους για μελλοντική κατάκτηση, οι ίδιοι αισθάνονται άσχημα μέσα τους. Εχουν μπεί στο κλουβί της σύγκρισης, μιάς σύγκρισης που υπάρχει μόνο στο μυαλό τους. Το κλουβί έχει πόρτα που τη σφάλισαν απο μέσα. Είναι ελεύθεροι να ελευθερωθούν, μόνο που δεν θέλουν. Επιλογές κάνουμε στη ζωή.

Δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο Κ για το παιδί, ούτε τι πιστεύω εγώ.
Το παιδί θα κατακτήσει τον κόσμο.
Οι ερμηνείες για τη στάση των ανθρώπων, απειρες. Ο καθένας δίνει και απο μία.
Εν τούτοις κάποια παιχνίδια παίζονται. Παιχνίδια εξουσίας.
Games People Play

(Το βιβλίο το είχα διαβάσει παλιά, περιγράφει τα παιχνιδάκια εξουσίας που ασκούμε ο ένας στον άλλο, μικρά παιχνιδάκια που ακόμη και τα μωρά παίζουν με τους γονείς τους ασυναίσθητα. Πολύ ενδιαφέρον γιατί δίνει και λύσεις για αντίδραση στις συμπεριφορές εξουσίας)