Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2009

Τέλος

Κατάθλιψη

Δεν τα κατάφερα τελικά και μπήκα μέσα στο τρυπάκι. Εκλεισα μαλακά τη πόρτα πίσω μου. Είμαι ασφαλής εδώ. Στον εικονικό κόσμο.

Το σώμα μου βγαίνει έξω, μιλάει, συναλλάσεται, βλέπει, ακούει, γελάει, υποτίθεται ότι ζώ. Ισως αυτός ο εαυτός να ζει. Κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα, εξωτερικά τουλάχιστον κανένα συναίσθημα δεν βγαίνει.

Ο άλλος όμως, ο πραγματικός κλείστηκε μέσα. Οχι σε τοίχους απο τούβλα, σε τοίχους απο λόγια και απογοητεύσεις. Δεν με νοιάζει τίποτα, βαριέμαι να ντυθώ, να ψωνίσω, να φάω, να βγώ έξω, να κάτσω μέσα,
βεβαίως και ντύνομαι και βγαίνω αλλά τα κάνω μηχανικά γιατί πρέπει,
αν μ' αφηνες να διαλέξω, θα έπαιρνα ένα βιβλίο και θα καθόμουνα στη πολυθρόνα μου με τ' αυτιά μου μέσα στη μουσική..για ώρες, μέρες. Η θα πήγαινα στο αγαπημένο μου πάρκο, δάσος, θάλασσα, μακρυά απο όλους, κάπου σαν φυγή.
Απίστευτη κούραση.
Νυστάζω τώρα
Φεύγω
......................

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αχ μαρινα
join the club που λεμε
στην ιδια φαση ειμαι κι εγω

ερχονται τα ποστ σου στο reader μου
και που και που τα διαβαζω

τρομαξα με τον τιτλο σημερα και ηρθα μια βολτα

mary

Marina είπε...

Δεν βλέπω όμως το nic σου Μαίρη. Ποιά είσαι και που μπορώ να σε βρώ;

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

οποτε μπορεσεις σβησε και το ποστ με το email μου
σε περιμενω

Giorgia_is_coming_to_town είπε...

Στο είπα και χθες. Σε περιμένω να τα πούμε. Παλεψέ το γαμώτο!

ViSta είπε...

όσο έχει κανείς διάθεση για ένα βιβλίο, μουσική, πάρκο, δάσος, θάλασσα υπάρχει ελπίδα...
Καλησπέρα. Για δες ήρθε η άνοιξη και σίγουρα κάνει ο ήλιος αρκετά πράγματα ευκολότερα και ευχάριστα :-)

Marina είπε...

Τελικά ΔΕΝ ήταν κατάθλιψη αυτή η κούραση, αυτή η απομάκρυνση, ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ ήταν, χωρίς πυρετό με κατέτρωγε απο μέσα.
Μπήκα νοσοκομείο στα επείγοντα και μετά απο πολλές μέρες νοσηλείας, έγινα καλά.
Με κέφι πάλι για ζωή