Τρίτη, Αυγούστου 24, 2010

Μέσα μου

Ολο λέω ότι βαρέθηκα το μπλόγκινγκ, βαρέθηκα να γράφω. Είναι αληθινά όλα αυτά, συγχρόνως όμως δεν είναι. Βαρέθηκα να αποτυπώνω τα όσα μου συμβαίνουν, ναί. Αλλά δεν βαρέθηκα ποτέ να τα μοιράζομαι.
Το πρόβλημά μου είναι ότι λίγα πράγματα γίνονται πια. Δεν έχω ποικιλία. Κατά κάποιο τρόπο η παροχή κορτιζόνης με απομόνωσε. Οι γιατροί πάνω απο το κεφάλι μου, μη το ένα, μή το άλλο. Ο ΚΠ απο την άλλη το ίδιο, μη του πάθω κάτι χειρότερο. Σαν να μπήκα στο χρυσό κλουβι.
Με τη θέλησή μου μπήκα, για να γίνω καλά.
Ειρωνεία
Χρόνια είχα φαρμακοφοβεία - τα πήρα όλα μαζί.
Με κάνανε καινούργια δεν λεω.

Τώρα όμως άνοιξαν οι πόρτες του κλουβιού. Βγήκα έξω χωρίς παρενέργειες, αλλά με απώλειες.
Το πρώτο πράγμα που θα κάνω, αρχές Σεπτεμβρίου είναι να πάω στον Ορθοπεδικό. Με πιάνει τρέλλα όταν πονάνε οι κλειδώσεις μου, εμένα που έκανα αερόμπικ 3 φορές την εβδομάδα το 2007, εμένα που καθημερινά περπατάω 3 χιλιόμετρα μέσο όρο. Το νεύρο που έπιασα στο ισχίο το 2007 (στη μετακόμιση) αναζωπυρώθηκε και με σουβλίζει. Επαιξα το Πασχα και ένα παιχνίδι τύπου bejeweled, νάτο πάλι το καρπιαίο. Σουβλιές ΄πόνου απο τα δάχτυλα μέχρι τον αγκώνα. Το είχα και το 1995, όπου μου έκανε ο ίδιος ορθοπεδικός ΄κάτι ενέσεις..και πέρασε.. Ενέσεις στον αγκώνα..απίστευτος ο πόνος, όμως..τέλος. Καλά! Θα πληρώσω το Call of Atlantis πολύ πιο ακριβά απο τα 4 ευρώ που πλήρωσα, σε πόνο.


ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ. Οχι γιόγκες και τέτοια χαλαρωτικά, είμαι υπέρ το δέον χαλαρή, ας ξεκουνηθούμε λίγο. Απο παιδί μου άρεσε ο χορός, η κίνηση. Επαιρνα απίστευτη ενέργεια με το χοροπήδημα..σε βαθμό εξουθένωσης. Μετά κοιμόμουνα μισή ώρα και ύστερα..ανέβαινα και στο Εβερεστ. Στη πορεία διαπίστωσα την ευεργετική επίδραση της γυμναστικής επάνω μου. Πέρα απο τις χαμηλές χοληστερίνες και σφυγμούς.. έτρωγα ό,τι ήθελα και δεν έπαιρνα βάρος (τι πάχος να κάτσει με 3 ώρες αερόμπικ την εβδομάδα;) αλλά κυρίως είχα απίστευτο κέφι για ζωή, ενεργητικότητα και χαρά.
Ενώ τώρα αισθάνομαι βαριά και καταθλιπτικά. Με όραμα όμως για βελτίωση.

Σταθμός λοιπόν πρώτος, η επίσκεψη στον ορθοπεδικό.
Να με βοηθήσει να βρούμε λύσεις.
Για να μπορώ να κάνω πράγματα, να περπατάω χωρίς να πονάω. Να χορεύω και να μη με χορεύουνε τα γόνατά μου μετά.

Να έχω κέφι και να γράφω, αντί απλά να επιζώ.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ANISIXOS IS BACK!

http://anisixos.blogspot.com/2010/08/anisixos-is-back.html

Jason είπε...

Καλό φθινόπωρο, Μαρίνα.
Όλα θα πάνε καλά. Όχι γιατί το ξέρω, αλλά γιατί έτσι το φαντάζομαι, να είσαι δυνατή να κάνεις αερόμπικ για άλλα 20 χρόνια.
Έτσι να το σκέφτεσαι κι εσύ.
Και να γράφεις, άντε!

ci είπε...

Λοιπόν, δεν ξέρω αν έχεις ξαναβρεί το κέφι να γράφεις (εύχομαι σύντομα), αλλά πίστεψε με το μπλογκ σου είναι πάντα από τα πιο ζωντανά. Σε καμιά περίπτωση δεν *υπάρχει απλά*.

Καλό Φθινόπωρο - και μεγειά το πολύ ταιριαστό template!