Εργαζεσαι για να ζείς;

ή ζείς για να εργάζεσαι;

Το πρώτο είναι κατά κάποιο τρόπο αναγκαστικό. Αν δεν εργαστείς δεν θα έχεις χρήματα για να ζήσεις, να επιβιώσεις ή και να κάνεις τη ζωή που θέλεις.

Το δεύτερο είναι περισσότερο ηθελημένο. Εργάζεσαι βεβαίως για να παρέχεις στον εαυτό σου τα πρός το ζήν, αλλά στη πορεία είδες ότι σου αρέσει που εργάζεσαι, που κάνεις ότι κάνεις. Ετσι συχνά αλλάζει η πορεία μέσα στη ζωή σου. Μεταλλάσεται η ιδέα της εργασίας και γίνεται τρόπος ζωής.
Εργάζεσαι γιατί σ' αρέσει που εργάζεσαι. Αν σταμάταγε η εργασία ίσως και να σε έπιανε κατάθλιψη. Γιατί μέσω αυτής, αισθάνεσαι καταξιωμένος, ευχαριστημένος, υπαρκτός. Χωρίς εκείνη, νοιώθεις ένα τίποτα.

Δυστυχως βρίσκω το δεύτερο κομμάτι πολύ λάθος. Σα να έπιλέγει κανείς να δουλεύει, να δουλεύει, να δουλεύει παρά να ζεί. Παρά να απολαμβάνει. Ισως γιατί δεν μπορεί να απολαύσει χωρίς τη καταξίωση που του δίνει η εργασία. Αυτο όμως και απο μόνο του, πρόβλημα είναι.
Τώρα λοιπόν που βρήκαμε το πρόβλημα, ας το βάλω και στη βάση του. Ο σύζυγός μου ζεί για να εργάζεται. Η εργασία, του έχει γίνει ήδη πάθος. Και δεν μιλάμε για τη χαρά που επαγγέλεσαι κάτι που σου αρέσει και αμείβεσαι γι' αυτό, μιλάμε να ζείς για να δουλεύεις.
Και τις ώρες που δεν είσαι στο γραφείο, να σκέφτεσαι μόνο τη δουλειά σου.

Να μιλάς μόνο για τη δουλειά σου μη βλέποντας την ώρα να ξημερώσει για να πάς κοντά της. Η δουλειά και εσύ να είσθε ταυτόσημοι.
Αν η δουλειά σου πάει καλά, είσαι ευτυχισμένος, ο κόσμος είναι ωραίος.
Αν αρχίζουν τα προβλήματα, έχεις και εσύ πρόβλημα ύπαρξης..όλα σταδιακά μαυρίζουν.. και αν χάσεις τη δουλειά σου, τότε αρρωσταίνεις..και βέβαια

γίνεσαι καλά όταν βρείς μιά άλλη που εξ' ισου σ' αρέσει.

Και ο περίγυρος;
Τι κάνει ο περίγυρος του workacholic;
Περιθωριοποιείται.

και τελικά
γράφει γι' αυτό στο blogspot και περιμένει τη Θεία Φώτιση..να πάρει ιδέες.