Blogging

Μου λείπει πολύ η έμπνευση να γράφω.

Γίνονται πολλά πράγματα στη ζωή μου. Αλλα μ' αρέσουν και άλλα όχι. Αυτά που δεν μ' αρέσουν, αυτά που δεν μ' αρεσαν παλιά τα ακουμπούσα εδώ και ξαλάφρωνα. Είχαν να κάνουν με το κόσμο γύρω μου καθώς και με το τρόπο που έβλεπα το κόσμο με τα μάτια μου. Πως αντιλαμβανόμαστε το κόσμο έχει να κάνει με τα βιώματά μας και τις επιθυμίες μας. Το παρελθόν και το παρών άρρηκτα συνδεδεμένα. Μας διαμορφώνουν σε εμάς. Μετά είναι θέμα επιλογών, αν θα μείνουμε στάσιμοι ή θα αλλάξουμε.

Επέλεξα την αλλαγή. Το 2002 σταμάτησα να δουλεύω για άλλους. Σταμάτησα τη δουλειά μου στην εταιρεία που δούλευα - εθελουσία έξοδος. Δεν ξέρω όμως αν έκανα καλά.

Τοτε ήμουνα πανευτυχής γιατί είχα κουρασθεί πάρα πολύ, απο το Πανεπιστήμιο και ύστερα δούλευα. Με μεγάλα ωράρια, πολλές ευθύνες, τεράστιες οι αποστάσεις των μετακινήσεών μου ανα το λεκανοπέδιο και υψηλώτατο ψυχικό-σωματικό κόστος. Στη πορεία, δλδ 9 χρόνια αργότερα αναθεωρώ. Ενώ στην αρχή ξεκουράστηκα, έχασα τη πρόκληση που - το κατάλαβα αργότερα - με έθρεφε και με γέμιζε ενέργεια για να προγραμματίσω και επιτύχω το επόμενο βήμα. Εχασα επίσης τη καθημερινή τριβή με άλλους ανθρώπους - καλούς ή κακούς - που με έδενε με τη πραγματικότητα. Δεν τόλεγα όμως σε κανένα αυτό γιατί οι φίλες μου με μακάριζαν που είχα τη πολυτέλεια - αν θέλετε πείτε το κι έτσι - να μην έχω ωράριο ή τον ΧΨ πάνω απο το κεφάλι μου, αλλά να δουλεύω μαζί με τον άνδρα μου. Μέχρι το 2005 είχα σκάσει, χωρίς άμιλλα, χωρίς τριβή με τη καθημερινότητα ενός γραφείου. Τότε βρήκα τη δυνατότητα του διαδικτυακού κόσμου, το blogging, που με απογείωσε. Επεσα με τα μούτρα, έγραφα, σχολίαζα, επισκεπτόμουνα άλλα μπλόγκς, είχα μία ακόμη απασχόληση να γεμίζει τη ζωή μου, να με κάνει να σκέφτομαι, να με προκαλεί.

Μετά το 2009 που αρρώστησα σοβαρά, αναθεώρησα. Οχι δε μου φτάνει ο εικονικός κόσμος. Θέλω το πραγματικό κόσμο. Και το πραγματικό κόσμο. Eψαξα για εθελοντική δουλειά. Κωμικοτραγικές στιγμές. Οι Ελληνες φοβούνται τους εθελοντές. Θεωρούν ότι πάνε να τους πάρουν τη δουλειά τους. Προτιμούν να σπάζουν τη μέση τους μέσα στο κυκεώνα του συγκεντρωτισμού που τους διακατέχει - η λέξη delegation είναι αντίστοιχα άγνωστη - παρά να πάρουν τον εθελοντή για βοήθεια. Στην Αγγλία που ζούσα με παρακαλούσαν να διαθέτω κάποιες εθελοντικές ώρες...που φυσικά και διέθετα. Εκεί όμως υπάρχει διάθεση για το συνάνθρωπο. Εδώ, εαυτούλης μόνο.

Σταμάτησα να γράφω στα μπλόγκς. Νόμισα οτι αν το κάνω αυτόματα θα μπώ στη πραγματικότητα. Μύθος. Σα να έχασα κάτι. Τη πονεμένη πραγματικότητα που βιώνει η Ελλάδα τώρα, δε θέλω να σχολιάζω. Δεν μπορώ. Ούτε να γυρίζω γύρω-γύρω απο τους ίδους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου θέλω πιά, δεν τους βαρέθηκα, θέλω και κάτι άλλο. Ασχολήθηκα με τη φωτογραφία, πήγα και πήρα μία ψηφιακή μηχανή..έβγαζα, έβγαζα..τις δημοσίευα εδώ και εκεί, μόνο που τώρα διαπίστωσα ότι πάλι προσπάθησα να δημιουργήσω έναν εικονικό κόσμο. Πήγα και σε συγκεντρώσεις απο χομπίστες του είδους - δεν έδεσα. Αναμενόμενο. Δε δένω εύκολα, είμαι πολύ απαιτητική, πρωτίστως απο τον εαυτό μου. Εχω μαθει να κάνω καλή παρέα με τον εαυτό μου, έχω και πολύ καλές φίλες, λίγες αλλά ποιοτικές. Φιλίες που ξεκίνησαν μετά απο ομηρικούς καυγάδες το 1981 και συνεχίζουν. Η φίλες που γνώρισα διαδικτυακά, που δεν βλεπόμαστε συχνά αλλά που ειμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Και άλλες. Και νέες όπως τη Χριστίνα Μ. Ευτυχώς.

Θέλω να ξαναγυρίσω στα μπλόγκς. Και συγχρόνως θέλω να ξανα-βγώ στον έξω κόσμο. Μόνη μου βασισμένη στις δικές μου δυνάμεις. Χωρίς δεκανίκια. Στον απρόβλεπτο κόσμο της κρίσης..θέλω να κολυμπήσω και εγώ.