Μεγάλωσα σε μία οικογένεια όπου το να ψάχνει κανείς μέσα του ήταν καθημερινότητα. Οι γονείς μου δεν ήταν της εκκλησίας, παρόλλο που μία κοντινή και αγαπημένη ξαδέλφη της μητέρας μου ήταν μοναχή. Οποτε ερχόταν η Μαριάμ στο σπιτι μας ήταν ημέρα χαράς και γιορτής. Εκτός απο τις γλάστρες που πραγματικά υπέφεραν στα χέρια μου- χρειαζόμουν βλέπεις το τέλειο λουλούδι για να της το προσφέρω - και απο τη μητέρα μου που συνοφρυωμένη με κυνηγούσε που της χάλαγα το κήπο. Η μοναχή αυτή ήταν γλυκομίλητη, ευχάριστη, πνευματώδης, πεθαίναμε όλοι στα γέλια όταν μας εξιστορούσε τη καθημερινότητά της ή έδινε ρεσιτάλ παντομίμας για τα πολιτικά της τότε εποχής μας. Καμμία σχέση με τους μαυροφορεμένους παπάδες που μονίμως κατακεραύνωναν ή πούλαγαν εικόνες, βαπτίσεις, γάμους..ευχέλαια..όλα με τη παλάμη απλωμένη. Δεν θυμάμαι ποτέ να μας έκανε κήρυγμα, θυμάμαι ότι μας έφερνε υφάσματα του αργαλειού που προφανώς εκείνη ή το μοναστήρι της ύφαιναν, τα οποία φυσικά αγοράζαμε. Θυμάμαι όμως πόσο διαφωνούσε με τη μαμά μου για το θέμα του ψαξίματος μέσα μας.
Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου η παραμικρή κίνησή μας, σκέψη, πράξη αναλύετο απο εμάς τους ίδιους 100 φορές , είτε πρίν είτε μετά. Για να δούμε πώς είμαστε σαν άνθρωποι, γιατί αντιδρούμε έτσι, κριτικάροντας βάσει κάποιων κριτιρίων (τα οποία δίνονταν απο τους γονείς κυρίως) τα κίνητρά μας και αξιολογώντας το αποτέλεσμα. Τη διαδικασία μου τη μάθανε και επειδή απο τότε φαινόμουνα εμπειρική, την αντέγραφα απο τους γονείς μου. Η μητέρα μου ιδιαίτερα όλο έψαχνε μέσα της: είτε για να βρεί κάποιο φώς, έστω και Θείο ή για να αποδεκατίσει τα λογείς ελαττώματα που θεωρούσε ότι είχε. Εκεί ερχόταν σε σύγκρουση με τη Μαριάμ, που θεωρούσε ότι "το καλύτερο κίνητρο για ζωή είναι η έγνοια για κάτι έξω απο εμάς" δλδ ν' αφήσουμε τα εις εαυτόν ψαξίματα και να ασχοληθούμε με τη προσφορά και υπηρεσία ίσως προς τους άλλους. Και επειδή η μαμά μου δεν έπαιρνε απο λόγια, την επόμενη φορά που εμφανίσθηκε η Μαριάμ, μας έφερε ένα γατάκι.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν φωτογραφίες της συγκεκριμμένης γάτας (Ζουζού), το σίγουρο είναι ότι η παρουσία της έφερε επανάσταση σε όλο το σπιτικό και σταδιακά όλοι μας αρχίσαμε να τη νοιαζόμαστε σε τέτοιο βαθμό που η προηγούμενη εσωστρεφής στάση μας (ιδιαίτερα της μαμάς μου) απορρίφθηκε.
Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου η παραμικρή κίνησή μας, σκέψη, πράξη αναλύετο απο εμάς τους ίδιους 100 φορές , είτε πρίν είτε μετά. Για να δούμε πώς είμαστε σαν άνθρωποι, γιατί αντιδρούμε έτσι, κριτικάροντας βάσει κάποιων κριτιρίων (τα οποία δίνονταν απο τους γονείς κυρίως) τα κίνητρά μας και αξιολογώντας το αποτέλεσμα. Τη διαδικασία μου τη μάθανε και επειδή απο τότε φαινόμουνα εμπειρική, την αντέγραφα απο τους γονείς μου. Η μητέρα μου ιδιαίτερα όλο έψαχνε μέσα της: είτε για να βρεί κάποιο φώς, έστω και Θείο ή για να αποδεκατίσει τα λογείς ελαττώματα που θεωρούσε ότι είχε. Εκεί ερχόταν σε σύγκρουση με τη Μαριάμ, που θεωρούσε ότι "το καλύτερο κίνητρο για ζωή είναι η έγνοια για κάτι έξω απο εμάς" δλδ ν' αφήσουμε τα εις εαυτόν ψαξίματα και να ασχοληθούμε με τη προσφορά και υπηρεσία ίσως προς τους άλλους. Και επειδή η μαμά μου δεν έπαιρνε απο λόγια, την επόμενη φορά που εμφανίσθηκε η Μαριάμ, μας έφερε ένα γατάκι.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν φωτογραφίες της συγκεκριμμένης γάτας (Ζουζού), το σίγουρο είναι ότι η παρουσία της έφερε επανάσταση σε όλο το σπιτικό και σταδιακά όλοι μας αρχίσαμε να τη νοιαζόμαστε σε τέτοιο βαθμό που η προηγούμενη εσωστρεφής στάση μας (ιδιαίτερα της μαμάς μου) απορρίφθηκε.
Ομως όσο εύκολο και ωραίο ακούγεται το να νοιαζόμαστε σε οτιδήποτε πέρα απο εμάς, οι άνθρωποι είτε γιατί έχουν ανασφάλεια, είτε γιατί είναι εσωστρεφείς, είτε γιατί πιστεύουν σε μεταφυσική-ανατολίτικες θρησκείες στρέφονται πάντα στο μέσα τους, σκάβουν πηγάδια μέχρι τα έγκατα της ψυχής τους και τι βρίσκουν; Τις περισσότερες φορές σκέτη απογοήτευση είναι τα ευρεθέντα. Δεν θα ήταν όμως καλύτερα αν παράταγαν κάπως αυτή τη προσήλωση για να ασχοληθούν με άλλους ανθρώπους ή και ζώα, αν έκαναν κάτι άλλο που να τους απομακρύνει απο τον εαυτό τους και να τους ωθεί πρός τα έξω; Ισως η φροντίδα, το ενδιαφέρον και η αγάπη πρός τον συνάνθρωπο να φέρνουν περισσότερη χαρά και κέφι απο τη συνεχή δείσδυση στα σκοτάδια της δικής μας ζωής.
