Αναρωτιέμαι πόσες παγίδες θα στήσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ο κάθε ένας απο εμάς. Και τι είδους θηράματα ιδεατά θα πιάσουμε.
Οι αξίες αλλάζουν βάζει ηλικίας, κουλτούρας και εμπειριών. Μερικοί δεν ξέρουμε τι θέλουμε, μόνο τι δεν θέλουμε. Για να φτάσουμε όμως εκεί, έχουμε περάσει-ξεπεράσει κάποια πράγματα. Οι κακές εμπειρίες μας μαθαίνουν να αποφεύγουμε τους σκοπέλους, ή αν τους ξεπεράσουμε να μη τους ξαναβάλουμε μπροστά μας.
Χρειάζεται να στήνουμε παγίδες για θηράματα? Παίζοντας με τις λέξεις οι παγίδες είναι οι προσδοκίες μας, τα θηράματα η επίτευξη των σκοπών, των πόθων, των ονείρων μας.
Μου κάνει εντύπωση που μερικοί άνθρωποι περνάνε απο τα στάδια της ζωής σαν σε όνειρο, ζούν, μεγαλώνουν, σπουδάζουν, εργάζονται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, γερνάνε, πεθαίνουν ήρεμα όλα χωρίς να σκίζεται η γραμμή των οριζόντων. Και άλλοι παλεύουν απο τη πρώτη στιγμή της ζωής, αγώνας, πάθη, ανεβοκατεβασματα, ούτε μία στιγμή να μη ξέρεις τι θα κάνεις σε 1 ώρα. Στο δεύτερο τορβά και εγώ.
Η μεγαλύτερη παγίδα που βιώνω τώρα είναι η κακή εκτίμηση της πραγματικότητας. Εχοντας μονίμως cobwebs μπροστά απο τα μάτια μου, πάντα αισιόδοξη, με πίστη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κατά βάθος καλοί..χάραξα μία πορεία ζωής βασιζόμενη σε αυτά που πίστευα ότι ίσχυαν για τους άλλους. Εκανα τεράστιο λάθος και εν μέρει το πλήρωσα ακριβά. Ακόμη και αν πρίν 20 χρόνια κάποια πράγματα ισχύουν για τους άλλους, στη πορεία μπορεί ν' αλλάξουν και εγώ να μη το πάρω είδηση. Οταν όμως τελικά ξυπνήσω και το καταλάβω είναι αργά. Η ταχεία έχει αναχωρήση προ πολλού απο το σταθμό.
