Πλούτος

Το 2000 πέθανε ο σκύλος μου, ένα θηλυκό γκεκάκι που το είχα 15 χρόνια, απο καρκίνο. Για μερικούς μήνες αργότερα με κυνηγούσε ο κτηνίατρός μου μήπως ενδιαφερόμουνα να πάρω άλλο σκυλί, ιδιαίτερα ένα λευκό κουτάβι Λαμπραντόρ που την εποχή εκείνη έψαχνε για σπίτι. Ομως επειδή τα ζώα δεν είναι ρούχα δλδ να τα διαλέγεις χωρίς να σε έχουν εγκρίνει εκ των προτέρων, κάτι με έκανε να μη προχωρήσω στην αγορά αυτού του ζώου, λέγοντας στο γιατρό ότι "τόσο όμορφο σκυλί ράτσας, κάποιος πλούσιος θα το αγοράσει, γιατί να το δώσετε τζάμπα σε μένα?" και λέει ο κτηνίατρος "ο πλούτος και τα χρήματα που διαθέτουν αυτοί οι άνθρωποι δεν σημαίνει ότι θα προσέχουν και αγαπούν τα ζώα, όπως εσείς κα Χ μου"

Το ότι οι πολύ πλούσιοι φέρονται να μην έχουν καρδιά, το διαπίστωσα αργότερα, όχι μόνο για τα ζώα αλλά και για τους ανθρώπους. Είχα πάει στο σπίτι γνωστής μου που είχε ένα όμορφο σκυλάκι Μαλτέζ. Το τελευταίο κούτσαινε και δεν έκανε πολλές χαρούλες όπως άλλες φορές γιατί πόναγε προφανώς. Η γνωστή αυτή ήταν αντίστοιχα προβληματισμένη, ίσως και στενοχωρημένη. Θεωρώντας ότι όλη αυτή η κατάσταση προέκυπτε εξαιτίας του σκύλου, τη ρώτησα τι έχει και μου απάντησε ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα "με το παντζούρι και το τζάμι του παράθυρου της κρεββατοκάμαράς της"!!! Μετά μου ανέλυσε το πρόβλημα που κατέληγε στη πιθανότητα αλλαγής όλου του παραθύρου και αγοράς-εγκατάστασης νέου. Η ίδια συνέχισε να μουρμουρίζει για το κόστος, το μπελά, το μερεμέτι.. λέξη για το ζώο. Της λέω λοιπόν ότι η σκυλίτσα κουτσαίνει "α, ναί!" απαντάει "το είδα τη περασμένη εβδομάδα, ε! μόλις φτιάξω το παράθυρο θα τη πάω στο γιατρό, τώρα δεν μπορώ, προέχει η θέα απο το κρεββάτι μου". 

Κυρία βορείων προαστείων με λεφτά, χωρίς καρδιά. Ισως. Ο τόπος κατοικίας δεν σε κάνει άνθρωπο, ούτε σου αφαιρεί το δικαίωμα να είσαι άνθρωπος. Επιλέγουμε τι θέλουμε να είμαστε.

Ανθρωποι

Μετά απο μία θυελλώδη εβδομάδα, επανέρχομαι με σκέψεις, παρατηρήσεις, ερωτήσεις.

Γιατί άραγε μερικοί άνθρωποι είναι τόσο σκληροί με τον εαυτό τους ; Γιατί να ζούν rough, κάνοντας πράγματα που τους βλάπτουν, στη τελική, και ενώ το ξέρουν οτι θα παιδεύονται, συνεχίζουν να χτυπούν το κεφάλι τους στο μάταιο τοίχο ;  Το κεφάλι σπάζει, ο τοίχος μήτε που αγγίζεται. 

Εδώ δεν τίθεται θέμα εξυπνάδας, δεν είναι βλάκες, ούτε ηλίθιοι. Φορτωμένοι πτυχία και λοφία, καταξίωση και αποδοχή απο την ανθρώπινη ομάδα θα μπορούσαν να έχουν το κόσμο όλο στα πόδια τους. Μερικώς τον έχουν. Τους βλέπεις όμως να αυτομαστιγώνονται με τις πράξεις τους, να αυτοτιμωρούνται με τις επιλογές τους που δρούν και αντιδρούν κουλουριαστά και αναρωτιέται κανείς το "ΓΙΑΤΙ". 

Αυτοί οι άνθρωποι ίσως είναι πολύ πλούσιοι σε αγαθά, σε επιρροή, σε τύχη. Ομως ζούν τόσο σκληρά, δυστυχώς απαιτώντας και απο τον περίγυρο να κάνει το ίδιο, αψηφώντας - όπως και εκείνοι - την ίδια τους την οικογένεια ή τη ψυχική τους υγεία, για να τους μοιάσουν. 

Υπάρχει κάτι που έχασαν αυτοί οι άνθρωποι και είναι έτσι, ή δεν το βρήκαν ποτέ;

Λάθη

Θα μπορέσω άραγε ποτέ να σταματήσω να κάνω λάθη ; 

Να κάνω λάθη που θα μπορούσαν να αποφευχθούν ; 

Να συνεχίζω να χτυπάω το κεφάλι μου στο τοίχο, ενώ ξέρω ότι είναι λάθος τρόπος ; 

Nα μαθαίνω νέους τρόπους επίλυσης προβλημάτων και πάντα να επιστρέφω στη πεπατημένη επιλέγοντας την εσφαλμένη οδό ; 

Να μη μαθαίνω απο τα λάθη μου, ώστε να τα επαναλαμβάνω, να τα αναπαράγω συνεχώς μέχρις ότου το κοινό αποτέλεσμα να σπάζει κόκκαλα ;

Γιατί, που να πάρει, δεν μαθαίνω απο τα λάθη μου;  

Γιατί ενώ βλέπω τη λάθος τροπή που παίρνει μία κατάσταση, μπαίνω στη μέση και την αψηφώ ξέροντας εκ των προτέρων ότι θα με χτυπήσει κατά πρόσωπο στη πρώτη ευκαιρία ;

Εχω μάθει πολλά απο τις απίστευτα πολλές ανοησίες που έχω κάνει ή έχω πεί ως τώρα, όμως δεν μπόρεσα ποτέ να αναχαιτίσω ένα λάθος. Ανετα μπορούσα να το επαναλάβω 100 φορές η μία να είναι χειρότερη απο την άλλη.

Τα αποτελέσματα πάντα εις βάρος μου.

Τι στην ευχή, ποτέ δε θα μάθω;