Εχω μήνες να γράψω εδώ. Δεν έχω χρόνο για γραψίματα. Εργάζομαι εντατικά. Μέσα στη κρίση και την ανεργία, βρήκα δουλειά.
Κάνω και εθελοντική εργασία σε 2 φορείς ήδη. Κάπου θα ψάξω και για τρίτο. Σταμάτησα το μπαλέτο φέτος , απο τον Απρίλιο δλδ, γιατί τραυμάτισα τους εξωτερικούς συνδέσμους στο γόνατό μου και πιάστηκα. Κόστος 15 φυσικοθεραπείες, απίστευτους πόνους και κουτσό πόδι για 8 μήνες. Κάπως καλύτερα είναι τώρα, ανετα κατεβαίνω σκάλες, τις ανεβαίνω σχετικά καλά. Με πονάει μόνο όταν βρέχει. Δεν θα το αφήσω να γίνει ρευματικό, θα ξανακάνω γυμναστική την άνοιξη και μπάνια το καλοκαίρι.
Ο άνδρας μου δεν πάει καλά, το βλέπω κάθε στιγμή. Δεν προσαρμόστηκε καθόλου καλά στη νέα αυτή εποχή των πραγμάτων, τη λεγόμενη κρίση. Θέλει πίσω το κόσμο του, θέλει την Ελλάδα μέρος της Ευρώπης, με χρήματα, με ευμάρεια, με δουλειές για όλους. Και ποιός δεν τη θέλει, όμως η πολιτική των παλαιών ετών μας την έφερε σε όλα τα επίπεδα. Εμείς δεν είμασταν του Δημοσίου που μπαίνανε στα πόστα απο το παράθυρο και μασάγανε μίζες, εμείς λιώναμε απο τη κούραση στον ιδιωτικό τομέα παίρνοντας τις δουλειές αξιοκρατικά.. Και τώρα η αγορά έχει στεγνώσει.
Δεν μπορεί να διαχειριστεί τη νέα εποχή. Πενθεί τη παλιά. Θέλει πίσω τον κόσμο του, δεν καταλαβάινει πώς άλλαξαν όλα στην Ελλάδα και πως η αλλαγή αναπόφευκτα άγγιξε και εκείνον. Γιατί εκείνος να έχει το απυρόβλητο, να είναι υπεράνω. Δεν είναι. Κόλλησε τη ρήση "μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα", δεν βλέπει διαφυγές, εξόδους, εναλλακτικές λύσεις. Εχει κλειστεί στον εαυτό του και καταπίνει τα πάντα, τις αγωνίες, τους φόβους τους θυμούς, βέβαια άμα παραγεμίσεις τη κατσαρόλα, ξεχυλίζει και εκρήγνυται 1 φορά το μήνα παράφορα.. ωρύεται και όποιον πάρει ο Χάρος. Οποιος βρίσκεται σπίτι τη στιγμή εκείνη γίνεται στόχος. Και αφού αδειάσει όλο το βαρέλι της απελπισίας και του θυμού επάνω στον άλλο, βάζει τα κλάμματα.Οι γονείς του μεγάλωσαν, ο πατέρας του αρχίζει να έχει αλτζχάϊμερ, η μαμά του τα έχει ήδη χάσει. Τους βλέπει που και πού και μαλώνει μαζί τους. Μετά μετανοιώνει. Δεν είναι βλάκας, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Εχει ένσημα, δικαιούται σύνταξη, αμα μαζέψει τα χαρτιά θα τη πάρει. Για να κάνει όμως αυτή τη κίνηση, χρειάζεται να βγεί απο τη κατάσταση πένθους. Πενθεί απο το 2012.. και όσο περνάει ο καιρός βουλιάζει όλο και περισσότερο.
Στην αρχή τον έσπρωχνα, να κάνει εκείνο, να δεί το άλλο αλλιώς, δεν είναι και το τέλος του κόσμου, πές πως έγινε πόλεμος..τουλάχιστον δεν χάσαμε τη ζωή μας. Ατυχής προσπάθεια. Τα έβαζε μαζί μου, να μην ανακατεύομαι με τους "δικούς του", να τον αφήσω ήσυχο, να κυττάω τις δουλειές μου. Μου είχε πεί κάποια στιγμή χαρακτηριστικά "εσύ έμαθες να επιβιώνεις όταν χάνεται ο κόσμος κάτω απο τα πόδια σου και να ξαναχτίζεις, το έχεις κάνει 3 φορές ως τώρα, εγώ είμαι βουτυρόπαιδο, πάντα οι γονείς καθάριζαν για μένα". Και μετά μου ζητάει να φύγω. Να του αδειάσω τη γωνιά. Να βγεί διαζύγιο εις βάρος του, αρκεί να φύγω. Να τον αφήσω ήσυχο να πεθάνει μόνος του. Δικαιώμά του είναι να θέλει να πεθάνει παρά να το παλέψει, λέει.
Ετσι προσπαθώ να κυττάω τις δουλειές μου, να μη με λυπεί η κατάσταση του ανδρός μου, όμως είναι αναγκαίο ο καθένας μας να αποφασίζει για την έκβαση της δικής του ζωής at his own pace. Αν ο άλλος δεν το δέχεται αυτό, να μάθει να σηκώνεται και να φεύγει.
Αυτός που έχει μάθει να χάνει, να επιβιώνει και να ξαναχτίζει είναι
επαναστάτης μέσα στο πετσί του. Είναι όμως και προσεκτικός. Περιμένει και παρακολουθεί, πώς θα εξελιχθεί η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Υπάρχει χειρότερο απο τη κατάντια του σήμερα?
Τις γελοίες απειλές των κομμάτων τις βαρέθηκα, "θα φύγουμε απο το ευρώ, απο την ΕΕ, θα γίνει στάση πληρωμών, τα ΑΤΜ δεν θα δίνουν λεφτά, θα πεθάνουμε της πείνας χωρίς φυσικό αέριο, χωρίς φάρμακα, χωρίς εισαγώμενο γάλα, τρόφιμα, χωρίς γαλλικά κρασιά και μπον φιλέ" είτε συνοδεύονται απο τα παλαμάκια της ΕΕ είτε απο κρητικές λύρες και ζουρνάδες". Δεν μας χέζετε, βρε μπαμπούλες?
Με τα ξεσπάσματα του ανδρός μου, το θάνατο των γονιών μου, τη ταχύτατη επιδείνωση της υγείας της θείας μου (ετών 94), την επιδείνωση της υγείας των πεθερικών μου, τη κατρακύλα της Ελλάδας, την αγωνία μου για το αύριο...
Ακόμη ένα Σάββατο που ευτυχώς θα τελειώσει σε 20 λεπτά. Ελπίζω η Κυριακή μου να είναι λιγώτερο επώδυνη.
Χρειάζομαι να ναυπηγήσω νέο σκαρί και να βρώ το θάρρος να βγώ στο πέλαγος. Κάθε αποτυχία μου με κάνει να ξέρω τι δεν θέλω να συναντήσω..
