Χωρίς έλεος

Δεν υπάρχει έλεος για αυτόν που δεν αγαπάει τον εαυτό του. Για αυτόν που δεν χαίρεται τη ζωή του, δεν τιμάει αυτά που έχει και δεν αγαπάει αυτό που είναι. Κανένα έλεος για αυτόν που βλέπει και μισοάδειο το ποτήρι του και βρώμικο το ράφι που το ακουμπάει, που δεν χαμογελάει γιατί το χαμόγελο μπορεί να μεταφραστεί σαν χαρά και δεν θέλει να εκπέμπει τέτοιο συναίσθημα. Δεν τον λυπάμαι επειδή βλέπει τον γιαλό στραβό, τα καράβια σαράβαλα, μισοβυθισμένα να αναμένουν την τελική διάλυση στα ναυπηγεία..και ο ίδιος αρέσκεται να κάνει τον κακομοίρη για να τον λυπούνται και να τον αφήνουν ήσυχο.. '

Δεν υπάρχει κανένα έλεος για τους παραπονιάρηδες ΄με σύστημα..παραπονιούνται όπως άλλοι τραβάνε μιά μαλακία, ηδονίζονται στη γκρίνια..όλοι τους χρωστάνε..όλα είναι στραβά, φασιστικά, οι άνθρωποι τεμπέληδες, λουφαδόροι, τούβλα, χωρίς φιλοδοξίες, οι γυναίκες ή χαζές ή πουτάνες θα είναι..η ζωή τους φέρθηκε άσχημα..και αντί να βγάλουν το δάχτυλό τους απο εκεί που το έχουν μονίμως και να κάνουν κάτι στη ζωή τους για να αλλάξουν την υποτιθέμενη κακή τους μοίρα...τι κάνουν? Τίποτα δεν κάνουν γιατί ως γνωστόν η κλάψα πιάνει...τους λυπούνται και .......τους αφήνουν ήσυχους.

Κανένα έλεος για τους εγωκεντρικούς μαλάκες που θα καταστρέψουν ΟΛΟ τον κόσμο αρκεί να εξασφαλίσουν την περιφορά της γής γύρω απο τον δικό τους ήλιο. Η μέθοδος παλιά, αργή στην εφαρμογή αλλά σταθερά αυξανόμενη προς τον απώτερο στόχο..Ολα θα αλλάξουν - πρός το καλύτερο ή το χειρότερο αδιάφορο - αρκεί να επιτευχθεί το ποθητό..να γίνουν τα πράγματα όπως τα θέλουν εκείνοι..όλοι μας να μπούμε στα κουτάκια, για να έρθει εξ ουρανού το ποθητό..η πλήρης αναγνώριση της υπεροχής ενός ανθρώπου που το παλεύει για να τον αφήνουν ήσυχο..


Κανένα έλεος δεν έχω για αυτούς που τα θέλουν όλα, κι άλλα, κι άλλα, μα πόσα πια θα αποκτήσουν? Και ωραία τα απόκτησαν! Που στο διάλο θα τα βάλλουν? Οταν έρθει ο κορεσμός το μόνο που μένει είναι η ξυνισμένη γεύση και μία τάση για εμετό.. Οι σκύλοι και οι γάτες για λόγους οικονομίας τρώνε τα ξερατά τους..έτσι λοιπόν καταντάει ο άνθρωπος..

Κανένα έλεος δεν έχω για αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξουν αλλά κλαίγονται για όλα..Είναι πολύ βολικό να βρίζεις το θεό ανάβοντας ένα κερί στην εκκλησία..Να λείπουν οι θεατρινισμοί..άντε και γαμηθείτε.

Οσο για μένα αν ήμουνα τρελλή το 2005, θα καβαλήσω πολύ μεγάλο καλάμι το 2006, δεν θα αρρωστήσω εγώ για πάρτη σας..Αρκετά έχω τραβήξει ως τώρα με παρακεντήσεις και τα συναφή..

Αντε και στο διάλο!

The end of sex

Μετά από πολλά χρόνια είδα σήμερα μιά παλιά γνωστή, μιλήσαμε..Είπε ότι

Παραμένει μόνη, δεν θέλει να ξαναφτιάξει τη ζωή της μετά το διαζύγιο

τρώει λίγο,

ασχολείται σχεδόν συνέχεια με το παιδί της,

δουλεύει πυρετωδώς και

δεν κάνει σέξ.

Ποτέ δεν κάνει σέξ είτε με αρσενικούς, είτε με θηλυκούς, είτε με πλαστικούς. .Ούτε που της λείπει λέει..το ξέχασε!!

Αυτό το τελευταίο με τσάκισε.

Πώς ξεχνάς την ηδονή? Πώς βάζεις λουκέτο στις ορμόνες?

Ενας βασανιστικός θάνατος.. μπρρρρ!

Freedom to be

Η αφάνταστη μοναξιά των Χριστουγέννων όπου μέσα στο πλήθος διαπιστώνεις ότι είσαι ο εαυτός σου που κολυμπάει ελεύθερος...

Κανείς δεν ασχολείται μαζί μου, κανείς δεν με προσέχει, κανείς δεν με κρίνει σαν άνθρωπο, αισθάνομαι like an agent under cover, γυρίζω απο επισκέπτη σε επισκέπτη, απο συγγενή σε συγγενή, γνωρίζοντας ότι στη μνήμη τους δεν θα μείνουν τα χαρακτηριστικά μου...total eclipse of myself

Η μεγαλύτερη ελευθερία που αισθάνομαι είναι αυτή των Χριστουγέννων γιατί ποτέ δεν αφήνω τον Κ. να μου κάνει δώρο.

Η παρουσία του και μόνο στη ζωή μου είναι αρκετή.

I am free to be

Το σκουλαρίκι

Σήμερα είχα πάει να ψωνίσω τρόφιμα για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Μετά πήγα σε ένα ταμείο και περίμενα στην ουρά να έρθει η σειρά μου. Μπροστά μου ήταν ένας ψηλός άνδρας, μα πολύ ψηλός, ούτε ως το στομάχι δεν του έφθανα, ήταν και σωματώδης ηλικίας κάπου μεταξύ 55-65. Φορούσε ένα καπελλάκι ήλιου με γείσο σαν τα διαφημιστικά που δίνουν μπλέ και είχε ένα μικρό κρίκο περασμένο στο αριστερό του αυτί.

Οταν ήρθε η σειρά του πλήρωσε, έβαλε τα πράγματά του στο καρότσι του αλλά δεν έφυγε, απλά με ρώτησε ευγενικά με ξενική προφορά αν ήθελα να με βοηθήσει, οπότε φυσικά του είπα βεβαίως και ευχαριστώ πολύ, έβαλε τα πράγματά μου προσεκτικά στο καρότσι, κάτω τα βαριά, επάνω τα ελαφρύτερα, γρήγορα δούλευε και πολύ αποδοτικά.. Στο τέλος δεν ξέρω πως μου ήρθε και του είπα "danke" λέξη που τον χαροποίησε και μου ευχήθηκε στα γερμανικά καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το νέο έτος. Βγαίνοντας έξω είδα ότι φόρτωσε τα πράγματά του σε μία μηχανή και έφυγε..

Σκέφτομαι πόσο επηρεάζει η εξωτερική εμφάνιση μερικούς ανθρώπους και πόσο πολλοί απο εμάς είμαστε πολύ αρνητικά διατεθειμένοι να ανεχθούμε τα παιδιά μας να φορέσου σκουλαρίκια, να στολίσουν το σώμα τους με μόνιμο τατουάζ, να τρυπήσουν αυτιά, μύτες, αφαλούς και εγώ δεν ξέρω τι άλλο για διακοσμητικά, να βάψουν τα μαλλιά τους, να βάλλουν κοτσιδάκια κλπ..

Αλήθεια τι πιστεύουμε ότι είναι ένα άτομο που φοράει σκουλαρίκι? Οταν λέω άτομο εννοώ ένας άνδρας.

Μήπως δεν είναι σοβαρό? Ευπρεπές? Καλό?

Το αντίστοιχο σκουλαρίκι αν το φόραγε μία κοπέλλα θα την αντιμετωπίζαμε το ίδιο?

Μήπως έχουμε συνδυάσει μιά βάρβαρη, ρεζίλικι, και χουλιγκάνικη συμπεριφορά με τις τρυπημένες γλώσσες και με κουρέματα τύπου Μοχώκ (καράφλα με όρθιες έντονα βαμμένες τρίχες στην κορυφή να πέφτουν πρός τα κάτω σαν τη χαίτη του αλόγου), με τα τατουάζ στις πλάτες, ποπό, ώμο και όπου αλλού? Μήπως τρομάζουμε όταν βλέπουμε τον γιό μας με πλήρες μέηκ απ, την κόρη μας σε στύλ Γκότικ ή βαμπίρ, ότι κάτι άσχημο σημαίνουν όλα αυτά.?

Η πραγματικότητα δεν δηλώνει ότι όλοι όσοι διακοσμούν εμφανώς τον εαυτό τους είναι και απόκληροι, ρεμάλια, χαμηλού επιπέδου, χούλιγκανς...αποδιοπομπαίοι άνθρωποι.

Το κόσμημα δεν είναι ένδειξη ότι κάτι κακό συμβαίνει, μάλλον είναι ένα κόκκαλο που μας το σείουν μπροστά στα μάτια μας όσοι θέλουν να είναι διαφορετικοί.

Προκαλούν.

Ναί, τους αρέσει να τραβάνε την προσοχή.

Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι περισσότερο σάπιοι απο όλους αυτούς του βάρβαρους που τα σπάνε κάθε χρονιά στις πορείες.

Η διαφορά τους φαίνεται.

Αυτούς που φοβάμαι περισσότερο είναι εκείνοι που η διαφορά τους δεν φαίνεται..

Το μαγικό ραβδί

Διαβάζω το blog της Chloe ότι θέλει να ζήσει για πάντα, να είναι μία αθάνατη, να ζεί όπως τώρα, να είναι δηλαδή νέα, δραστήρια, όμορφη..........να ζήσει μέχρι τότε που τελειώνει ο γήϊνος χρόνος και αρχίζει εκείνος του απείρου..
Το σκέφτομαι το όλο θέμα πολύ αυτές τις μέρες. Πώς θα ήταν να ζούμε για πάντα?
Από ρομαντικής πλευράς φαντάζομαι θα ήταν τέλειο εφόσον θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε τη ζωή και τους δικούς μας ανθρώπους, γεροί και δυνατοί...
ΚΙ για να απολαμβάνουμε θα χρειαστεί πέρα απο εμάς να είναι αθάνατος και ο περίγυρός μας, οι άνθρωποι που αγαπούμε και μας αγαπούν..

ΚΡΑΚ!

Κάτι στραβό γίνεται με μένα γιατί ενώ η τρυφερή ψυχή της Χλόης μιλάει για έναν ιδεατό κόσμο με λουλουδάκια σπαρμένο.. έρχεται ο δικός μου νούς και πετάει πέτρα στο γυάλινο παλάτι της Χιονοβασίλισσας, που στο τέλος - τέλος είναι ένα όμορφο παραμυθι που σαγήνευσε γενιές και γενιές κοριτσιών...ένα αθάνατο έπος με κακές παγερές μεγαλειώδεις βασίλισσες που θέλουν όλα να τα κυβερνούν και μικρά αλλά πονηρούτσικα αλεπουδάκια που νικούν και δίνουν ένα τέλος πετώντας τη πέτρα στο παγωνένο παλάτι..

Και πάμε στο να είμαστε αθάνατοι. Εσείς θέλετε να είστε αθάνατοι? Ατομιστικά αν το πάρουμε δεν ακούγεται και τόσο ωραίο..πόσα χρόνια θα απολαμβάνουμε τους δικούς μας ανθρώπους? Εμείς είμαστε αθάνατοι, όχι και εκείνοι..κάποια στιγμή που ενώ εμείς συνεχίζουμε να είμαστε 30 ετών, τα παιδιά μας θα πεθάνουνε απο γήρας 80+, άσε δε ο σύντροφος, οι γονείς μας κλπ....
Πώς θα αντέξουμε να δούμε τους δικούς μας να πεθαίνουν?

Ερχεται το μαγικό ραβδί και 'φζουυυυμ" κάνει και την οικογένειά μας αθάνατους...

Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα? Οχι δυστυχώς όχι θα χρειαστεί να κάνουμε και τα παιδιά των παιδιών μας αθάνατα..τι θα ζούμε όλοι και θα πεθάνουν τα εγγονάκια μας? Μη το ξαναπείς!!

Σαν αθάνατοι όμως θα έχουμε και κάποια μειονεκτήματα...

1) η εργασία, για πόσο θα δουλεύουμε? Εδώ χωρίς να έχουμε κατακτήσει "το εις αιώνα των αιώνων αμήν" δουλεύουμε κάποιες πολλές ώρες..σκέψου να μυριστούν οι εταιρείες ότι

• θα μείνουμε νέοι για πάντα και προπαντώς γεροί - αυτό σημαίνει ότι άπαξ και έχουμε καλή υγεία δεν θα χρειαζόμαστε ασφάλειες, άδειες και ιατρική περίθαλψη σε περίπτωση ασθένειας
• ο νέος άνθρωπος αποδίδει περισσότερο, άρα θα δουλεύουμε και περισσότερο (οι διακοπές δεν θα υπάρχουν σαν λήμμα ούτε στα λεξικά)
• επίσης δεν θα χρειάζονται να μας δίνουν ένσημα για τη σύνταξη μας, ποιά σύνταξη όταν ζήσουμε πάνω απο 2 αιώνες?

2) η διαβίωση, τώρα σχετικά καλά ζούμε στην Ελλάδα/στον κόσμο, αλλά σε 50-100 χρόνια κατ' αρχήν θα υπάρχει Ελλάδα (ναί! ξέρω η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει, αν όμως γίνει κανένας πόλεμος, ίσως να αλλάξουν τα σύνορα...και οι κυβερνώντες (γιατί πάντα θα υπάρχουν κάποιοι ξύπνιοι που θα οδηγούν τους λιγώτερο ξύπνιους) γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν θα πάθουμε όντας αθάνατοι, μας βλέπω στην πρώτη γραμμή..) ή θα ζούμε σε άλλη γή και χώρα? Θα είναι οι συνθήκες ζωής μας οι ίδιες με τις τωρινές ή θα γίνουν τύπου Mad Max, Highlander, Matrix, κλπ. Γιατί αν γίνουν με συγχωρείτε αλλά προσωπικά δεν θα πάρω..

Γκούχ! Γκούχ! λέει ο ανώμαλος. Γιατί εσύ να είσαι αθάνατος και όχι και εγώ..? ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! Δώστε αθανασία στον λαό..

Τότε θα δέσει το σιρόπι..

Ολοι θα είναι αθάνατοι

Και οι κυβερνώντες

Και οι εργοδότες

Και οι κακές πεθερές

Και όσοι/όσες σου τα πρήζουν

Ποιός θα πρωτοπατήσει το κόκκινο κουμπί ΤΗΣ έκρηξης?

Επειδή όμως δεν μπορούν να γίνουν όλοι αθάνατοι γιατί δεν θα χωράει όλος αυτός ο κόσμος στη Γή, και δεν θα υπάρχει χώρος για καλλιέργειες, αθάνατοι θα γίνονται όσοι πληρούν κάποια κριτήρια..

Ετσι θα συσταθούν επιτροπές υποβολής κριτιρίων

Σχολεία, πανεπιστήμια και λοιπά ιδρύματα για την απόκτηση των πτυχίων/κριτηρίων

Φυλλάδες επίλυσης προβλημάτων (όπως αυτές των Γυμνασίων), λαδώματα και ρουσφέτια..

ώστε κάποιοι λίγοι να πάρουν αλλά όχι όλοι...

Α! Ρε Οργουελ ! Πόσο μπροστά ήσουνα και απο την εποχή μας

Αποκαθήλωση

Δείξε μου τη/τον σύντροφό σου και θα σου πώ αν είσαστε ευτυχισμένο ζευγάρι.


Πώς είναι το πρόσωπό της, το βλέμμα της? Τα μάτια της τι λένε ? Μήπως είναι σβησμένα σαν κρατήρες ηφαιστείου, να αναπολούν περασμένα μεγαλεία απο φωτιές που έγιναν κάρβουνο, το κάρβουνο το πήρε ο άνεμος, το διέβρωσε η θάλασσα των δακρύων και το έχασε απο τα μάτια της..?
Μήπως είναι οργισμένα σαν φωτιές πυρπολημένων δασών, φωτιές που λιώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους, ατίθασσες, αδέκαστες, άπονες φλόγες γλείφουν αυτάρεσκα τα θεμέλια μιάς παλιάς αγάπης και τα κάνουν κάρβουνο..?
Μήπως είναι αδιάφορα σαν τα πλήθη που οργώνουν τις μεγαλουπόλεις, ένας-ένας οι άνθρωποι είναι όλοι τους καλοί, σαν πλήθος όμως βουβαίνονται και ο καθένας κυττάει μόνο τη πάρτη του..δίπλα αν πέσεις, σε πατάνε..αδιάφορα, σκληρά, σε νοιάζει?

Πώς είναι η έκφρασή της? Χαρούμενη? Να σε κυττά στα μάτια και να γελάει, να χαίρεται που είσαι εκεί, που απλώνεις το χέρι να περιμαζέψεις μιά μπούκλα που παραστράτησε..?

Δυστυχισμένη? που φωνάζει απελπισμένη και εσύ λείπεις, κυνηγάς τα αστέρια, τη φήμη, το χρήμα και ξεχνάς. Οι τοίχοι πνίγουν τους ήχους το μόνο που μένει είναι ένα λεκιασμένο τζάμι.
Αγρια? Σαν τη φουρτουνιασμένη θάλασσα που αδυσώπητα παρασέρνει τα πάντα και αφού όλα λιώσουν και πνιγούν καταλαγιάζει με την πεποίθηση ότι ζεί ο βασιλιάς Αλέξανδρος..ότι ζεί ο μύθος ότι αγαπάς.΄

Και ο άντρας έρχεται να καλύψει τις τρύπες.
Και πατέρας
Και εραστής
Και να δίνει
Και να μην ζητάει
Και να μην παίρνει
Η
Να παίρνει άλλα όχι αυτά που θέλει
Και να το βουλώνει
Και άμα δεν του αρέσει
τη βόλτα του

Και τα βλέπω αυτά και στενοχωριεμαι

Αλλά σωπαίνω και
περιμένω να δώ
την εξέλιξη μιάς ιστορίας
πρώην αγάπης

Οταν το ζευγάρι παίζει ξύλο

Θίγω αυτό το θέμα γιατί με βασανίζει πολύ καιρό. Βλέπω ανθρώπους στο δρόμο, αμέριμνοι περπατούν και σκέφτομαι τι να κρυβουν άραγε μέσα τους, είναι όντως έτσι τα πράγματα με τη ζωή τους όπως δείχνουν ή έχουν κάποιους άλλους εαυτούς που καραδοκούν έτοιμοι να τσακίσουν τον σύντροφό τους την Χ στιγμή, έλα μωρέ τώρα μια κακκιά στιγμή ήταν πώς κάνεις έτσι, να πάρουν τη συχώρεση μέχρι την επόμενη κακκιά στιγμή.

Θυμάμαι πρίν 8 περίπου χρόνια τους Β και Α, φίλους μας. Γνωρίσθηκαν στο Πανεπιστήμιο, μείνανε λίγα χρόνια μαζί, τελείωσε εκείνος τη θητεία του, βρήκαν και οι δυό δουλειά και μετά με τις ευλογίες των γονέων τους παντρεύτηκαν. Στην αρχή όλα καλά. Ταιριάζανε πολύ μεταξύ τους, φαινομενικά όλα ήταν μιά χαρά. Μετά όμως απο μερικά χρόνια εκείνος άρχισε να νευριάζει όλο και περισσότερο και εκείνη να παθαίνει ημικρανίες. Το πρόβλημα ήταν ότι όταν εκείνος γύριζε απο τη δουλειά του 9/10 φορές ήταν φουσκωμένος απο τα νεύρα του και αρπαζόταν με το παραμικρό, έβαζε τις φωνές και μοίραζε χαστούκια. Αργότερα άρχισε να κλωτσάει κιόλας, στον ποπό, στα πλευρά, να ρίχνει τσιμπιές, μιά φορά την πέταξε κάτω απο το κρεββάτι, την έκλεισε έξω..

Καλά, καθόταν η Α έτσι σαν το σακκί και τις έτρωγε? Ηξερε και καράτε. Ποτέ όμως δεν μπόρεσε να τον χτυπήσει ούτε να αμυνθεί αλλά καθόταν και έβλεπε να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια της ένα δράμα, το δικό της.

Δεν μίλαγε σε κανέναν. Ντρεπόταν.

Τι να πεί? Οτι για μιά ακόμη φορά κάθισε σαν το χάπατο και την έκανε τόπι μπροστά στα μάτια του παιδιού που είχε χωθεί κάτω απο το κρεββάτι?

Μία φορά, στην αρχή αντιστάθηκε και του έδωσε μιά σφαλιάρα και αυτός την χτύπησε στο κεφάλι με ...δεν θυμάται τι ήταν κατσαρόλα, τηγάνι, πιάτο.. μόνο ότι έπεσε κάτω και μετά ξύπνησε στο Νοσοκομείο..ευτυχώς ένα καρούμπαλο, μία διάσειση και πληγωμένη υπερηφάνεια.. Το ζευγάρι τελικά χώρισε.

Το θέμα που με απασχολεί είναι η βία μέσα στο ζευγάρι. Πόσες φορές δεν ερχόμαστε στο σπίτι έξαλλοι, είτε γιατί ο διευθυντής μας έκανε γυμνάσια, είτε γιατί εμείς δεν καταφέραμε να πετύχουμε τους στόχους μας, πάντα βρίσκονται οι 1000 λόγοι να επιστρέψουμε με νεύρα. Και τι τα κάνουμε τα νεύρα?

Αν τα καταπιούμε, θα αρρωστήσουμε.

Αρα πρέπει να τα βγάλουμε πρός τα έξω. Ωραία! Πρός τα πού, παρακαλώ?

Δεν είναι εφικτό να βγούμε στο μπαλκόνι και να βρίζουμε τα σύννεφα γιατί θα μας πάρουν για τρελλούς...που μπορεί και να είμαστε άλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

Ούτε ξέρω κανέναν που έχει εγκαταστήσει στο σαλόνι εκείνο το σακκί που έχουν οι πυγμάχοι και το χτυπάνε για να ξεθυμαίνουν...στο σαλόνι κιόλας...άκου πράγματα!

Αρα...?

Λέει κάποιος ότι ο ήρεμος διάλογος με τον/την σύντροφό μας θα μας ηρεμήσει κλπ, κλπ. Σίγουρα μπορεί και να γίνει αυτό, εφόσον είμαστε ώριμοι και σαν άνθρωποι και σαν μέλη της σχέσης.

Η εκτόνωση του ανώριμου θυμωμένου συζύγου όμως, είναι οι φωνές, το βρισίδι, ο βιασμός της συζύγου όχι μόνο ο σεξουαλικός, υπάρχει και ο ηθικός, οι καυγάδες, και πάει λέγοντας όσο χρειάζεται ώστε να εκτονωθεί η πίεση. Και μετά γονυπετής σου ζητώ συγνώμη αγάπη μου, ήταν η κακιά στιγμή...νά οι ανθοδέσμες, να τα δαχτυλίδια..και μετά πάλι τα ίδια.

Και αν τώρα ο/η σύζυγος έχει πείρα απο ξυλοδαρμούς γιατί τους βίωνε σαν παιδί όταν οι γονείς του δερνόντουσαν, το ίδιο θα κάνει και στην τωρινή οικογένειά του, ο πόνος του τότε, ελάχιστα τον/την ευαισθητοποίησαν σαν άνθρωπο..

Και το φοβερώτερο απο όλα είναι ότι τα ζευγάρια τύπου Β&Α είναι ελάχιστα. Οι περισσότεριοι δαρμένοι σύζυγοι επιλέγουν να συνεχίζουν να συμμετέχουν/ανέχονται αυτό το έγκλημα που γίνεται εις βάρος τους, μη τολμώντας ούτε τη φυγή.

Victorian christmas

Σήμερα τρελλάθηκα απο τη χαρά μου γιατί μόλις μπήκα στο σπίτι με περίμενε ένα πακέτο, όπου είχε μέσα τις χριστουγεννιάτικες κάρτες που θα στείλουμε στους φίλους μας (κάρτες πάρα πολύ φθηνές-μαζί με τα μεταφορικά-αγορασμένες απο κοινωφελείς οργανισμούς), ένα advent calendar, μία γιρλάντα τύπου frieze, μπάλλες, χριστουγεννιάτικα crackers, ένα μεσαιωνικό jigsaw πάζλ, και μερικές ατζέντες για το νέο έτος..

Το ημερολόγιο αυτό έχει 25 κουτάκια θήκες όπου απο την πρώτη Δεκεμβρίου ώς και την 25η ανοίγεις μία θήκη και παίρνεις κάτι. Στην περίπτωση αυτή το όλο ημερολόγιο βασίζεται στο "Χριστουγεννιατικο Παραμύθι" του Ντίκενς, για κάθε μέρα έχει ένα μικρό βιβλιαράκι όπου γράφει την ιστορία σε συνέχειες.. Ονειρο είναι.

Αυτή είναι μία χάρτινη γιρλάντα απο 12 νεραϊδόπαιδα που χορεύουν....

Αυτά είναι μερικά απο τα stickers που έχω, χωρίς τα Χριστουγεννιάτικα που ακόμη δεν έχουν εμφανισθεί...

Πεθερικά

Οι εκδρομές με τα πεθερικά, με γεμίζουνε χαρά και προσμονή..

Μου αρέσει πολύ να πηγαίνουμε μαζί σε διάφορα μέρη γιατί ο καθένας απο εμάς κυττάζει να περνάει καλά σεβόμενος τον εαυτό του

Και άμα σέβεσαι τον εαυτό σου, σέβεσαι και τους άλλους

Ετσι κανένας δεν νοιώθει ρηγμένος

Το δε διαμορφωμένο κλίμα είναι αυτό της ξενοιασιάς...

Αλλά και του γέλιου, μιλάμε για πολύ γέλιο.

Θυμάμαι ένα χειμώνα που πήγαμε στο εξοχικό μας που δεν έχει κεντρική θέρμανση, μόνο σόμπα..που όμως είχε πάθει το μπουρί κάτι και ο καπνός ερχόταν μέσα.. Αλλαξε λοιπόν ο πεθερός ρούχα και από κύριος μεταλλάχθηκε σε Κοσσοβάρο, βγήκε έξω στο ξεροβόρι και έφτιαξε ένα κονίαμμα απο λεμόνι και στάχτες με το οποίο, πασάλλειψε το μπουρί εκεί που είχε φύγει απο τον τοίχο και το διόρθωσε...αλλά επειδή έτσουζε μέσα στο σπίτι πιό πολύ απέξω καθίσαμε οι τρείς μας στο τραπέζι φορώντας παλτά, σκουφιά και μπότες και την πέσαμε στις λιχουδιές που είχε φέρει η πεθερά μαζί της (γιατί όταν εκείνη είναι παρούσα εγώ δεν φτιάχνω τίποτα, ούτε ένα βραστό αυγό γιατί μπορεί να θεωρηθεί ιεροσυλία..και δεν έχω όρεξη να τα βάζω με τους Αγίους τώρα...εντάξει μπορεί εσείς και ο περισσότερος μπλογκοκόσμος να είσαστε άθεοι, ολυμπιστές, αλλά εμείς ασχολούμεθα κάπως με τη θρησκεία, αλλά δεν κάνουμε κατήχηση, έτσι μας αρέσει..γι αυτό και εγώ την αφήνω εκείνη να κάνει κουμάντο στο θέμα φαγητού και έχουμε ΑΡΙΣΤΕΣ σχέσεις) και εμείς βάλαμε ένα μεγάλο μπουκάλι τσίπουρο "Ηδωνικό" που εμένα με τρελλαίνει γιατί έχει γλυκάνισο μέσα, ενώ ο Κ, έπινε κονιάκ..

Κάθεται λοιπόν η πεθερά και η νύφη να πίνουν τσίπουρο σε σφηνάκια..και μετά βλέπουμε τον πεθερό να εμφανίζεται με τραγιάσκα και μία σακκούλα του σουπερμάρκετ πάνω απο την τραγιάσκα γιατί έβρεχε, με κανονικό φερετζέ που σκέπαζε το πρόσωπό του, τζάκετ στρατιωτικό χιλιοτρυπημένο όχι απο σφαίρες αλλά απο το ποντίκι, σκεπασμένο με μουσαμαδένιο τραπεζομάντηλο με ρόζ λουλουδάκια απο πάνω γιατί έβρεχε, αρβύλες του στρατού που θα έλεγε κανείς ότι είναι απο τότε που ήταν στο στρατό (πρίν 10 αιώνες) αλλά που τις πήρε απο το Λίντλ και το κάθε πόδι μαζί με την αρβύλα μέσα σε σακκούλες του σουπερμάρκετ, γιατί έβρεχε..κρατώντας το τσίγκινο πιάτο του σκύλου γεμάτο με ένα πρασινόγκριζο υγρό σαν σκατά διάρροια απο σπανάκι σάπιο..

Πλάτς πλούτσ περνάει το σαλόνι.. και έρχεται κοντά την ώρα που τσακίζαμε κυπριακές κούπες (κάτι σαν μπιφτεκάκια) και μας το βάζει μπροστά στη μύτη μας να θαυμάσουμε το επίτευγμά του και πάει να σηκωθεί η πεθερά να του πεί καμμιά κουβέντα...και διαπιστώνει ότι δεν μπορεί γιατί δεν ορίζει τα πόδια της ............οπότε γίνεται ένα γέλιο τρικούβερτο.. που συνεχίστηκε όλο το βράδυ μέχρι να τελειώσουμε το τσίπουρο...

Και το βράδυ που ανέβηκαν πάνω να κοιμηθούνε στο παλιό κρεββάτι που είχαμε και που μετά αλλάξαμε γιατί δεν πήγαινε άλλο, έπεσε με δύναμη η πεθερά επάνω του, ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο τους προέκυψε μέσα στη νύχτα γιατί ακούστηκε ένα γκούπ και ανάψανε όλα τα φώτα κάτω απο το φάντασμα του σπιτιού, γιατί πέφτοντας με δύναμη πάνω στο σωμιέ, εκείνο άνοιξε στη μέση και την κατάπιε...

Και να ωρύεται η πεθερά "βοήθεια Χριστιανοί" και ο πεθερός και εμείς να στεκόμαστε γύρω -γύρω απο το κρεββάτι πεθαμένοι στο γέλιο..

Την τραβήξανε την κακόμοιρη έξω απο το κρεββάτι -φάκα, δεν λέω και συγχύστηκε πολύ που έσπασε το κρεββάτι και που πάλι φόρεσε τα αποκριάτικα ο πεθερός μου να πάει στην αποθήκη να βρεί σφυρί, ξύλα και καρφιά και να καρφώσει τα σπασμένα για να μην κοιμηθούν στρωματσάδα....

Ετσι λοιπόν περνάμε θαυμάσια με τα πεθερικά που δυστυχώς δεν τα βλέπουμε πολύ συχνά λόγω αποστάσεως.. αλλά που θα πάει..τώρα που έρχονται πάλι τα Χριστούγεννα όλο και κάτι θα σκαρώσουμε..

Faceless worlds

Πάντα ήμουνα οπτικός τύπος, η πρώτη εικόνα που έπαιρνα απο τους ανθρώπους ήταν και καθοριστική, όταν λέω εικόνα εννοώ την εμφάνιση και τη συμπεριφορά, προς Θεού όχι τα ρούχα αλλά ο τρόπος που φοράς τα ρούχα αυτά, πως φαίνονται επάνω σου, τα φοράς ή σε φοράνε?

Και η συμπεριφορά είναι σημαντική ώ ναί όλοι θα πούμε τις γλύκες μας και τις κοινοτυπίες μας, "χαίρετε, τι κάνετε, πώς είστε? Καλά ευχαριστώ" όταν ούτε χαιρόμαστε, ούτε μας ενδιαφέρει τι κάνουν, πώς είναι και ούτε είμαστε καλά, αλλά χρειάζετε να τα λέμε αυτά γιατί αυτά περιμένουν οι άλλοι να πούμε και αντίστοιχα μας ανταμείβουν με παρεμφερείς σαχλαμάρες ωστε η συζήτηση να φαίνεται σαν χάσιμο χρόνου.

Οταν λέω συμπεριφορά εννοώ όχι αυτά που ακούω να μου λένε αλλά τα άλλα που δεν τα λένε με τα λόγια αλλά με το σώμα τους..ναι όλα φαίνονται αρκεί ο άλλος να ξέρει να τα δεί..εκεί που κάνεις διάλεξη για το πόσο ευτυχισμένη είσαι που στερήθηκες τα πάντα και τρεφόσουνα με μαρουλόφυλλα, καρόττα και λοιπές αηδίες για να χάσεις τα δύο εκείνα ψωμάκια που άρεσαν στους άντρες αλλά ενοχλούσαν τις φίλες σου για λόγους ευνόητους, νομίζεις ότι έχαψα τους λόγους που αδυνάτισες? Απλά δεν τον ήθελες πλέον τον έτσι γιατί δεν "ηταν του επιπέδου" σου, ήταν μπανάλ, σουλατσαδόρος, μαλλούρας και ολίγον έως πολύ ροκάς...απαράδεκτος απεφάνθηκε το κονγκλάβιο των γυναικείων μπακουριών (ναί υπάρχουν και τέτοιες και είναι και πολλές) φίλων σου έτσι και τον έδιωξες και κάτσιασες και έδιωξες απο πάνω σου τα πιο ερωτικά στοιχεία σου και κλαίγεσθε τώρα με τις άλλες καρακάξες όλες μαζί.. είναι πολύ βολικό το κλάψιμο την σήμερον ημέρα..σαν τη Πράντα είναι πολύ σίκ..

Θυμάμαι μιά φορά στην Αγγλία σε μάθημα ανθρωπολογίας μας πήρε ο δάσκαλος στον ζωολογικό κήπο να γράψουμε έκθεση αφού παρακολουθήσουμε τη συμπεριφορά των πιθήκων.. και έγινε το εξής ευτράπελο.. με το που μπήκαμε στον χώρο τους, οι μαϊμούδες σταμάτησαν να κάνουν ότι έκαναν και κύτταζαν εμάς, στο τέλος μας πέταξαν τα φαγητά τους σαν ανταμοιβή για την παράσταση...γιατί για να παρατηρείς χρειάζεται να μην ξεχωρίζεις, να το κάνεις ανεπαίσθητα ο άλλος να μην υποψιάζεται και να αποκαλύπτεται και εμείς που μπουκάραμε με φωνές και παρδαλά ρούχα γίναμε θέαμα..

Και μετά ήρθαν τα blogs και φέρανε τα πάνω κάτω, πετάχτηκε η Ανθρωπολογία απο το παράθυρο και οι παρατηρητικοί πήραν τον μπούλο.. Τώρα έχουμε επανεξέταση των ανθρώπων απο άλλη γωνία όταν το οπτικό δεν υπάρχει (μετρημένοι είναι οι bloggers που βάζουν την αληθινή φωτογραφία τους αλλά και η φωτογραφία δεν φτάνει για να συμπληρωθεί η εικόνα χρειάζεται η συμπεριφορά), υπάρχει μόνο το γραπτό κείμενο όπου καλούμαι να "παρατηρήσω" και να αξιολογήσω ένα άτομο απο τις αναμνήσεις του/της μιάς δεδομένης στιγμής.. Μπαίνω αναγκαστικά κοντά στη Σαλώμη που ετοιμάζεται να δώσει παράσταση εκεί που άλλα πιστεύεις, άλλα διαβάζεις, άλλες απόψεις διαμορφώνονται, άλλα φαντάζεσαι αλλά τελικά η Σαλώμη διαλέγει ποιό πέπλο θα ρίξει πρώτο.. Τα άρθρα γίνονται πέπλα όπου ο ιδιοκτήτης θέλει να μοιραστεί σαν μέρος του εαυτού του, χωρίς να δείχνει και τα υπόλοιπα και συγχρόνως αυτή η μισερή ίσως αποκάλυψη τραβάει άλλους ανθρώπους που και εκείνοι λειτουργούν βάσει αυτής της πλάνης και συνοδοιπορούν.. σε έναν απρόσωπο κόσμο που αλληλοσυμπληρώνεται.

Εγινε και άλλο κουφό.

Δεν φτάνει που πέταξα την παρατηρητικότητα, άρχισα να εμπιστεύομαι τους απρόσωπους άλλους σαν να είναι κολλητοί μου και να τους εκτιμώ.. εντάξει μερικές φορές θα τσακωθούμε, αλλά και με τους φίλους σου δεν συμβαίνει το ίδιο πότε-πότε? Δεν μπορείτε να συμφωνείτε σε όλα γιατί τότε θα είναι βαρετό.

Και όταν συναντώ bloggers πάω από έκπληξη σε έκπληξη, αλλιώς περιμένω την Χ (έχοντας διαμορφώσει εικόνα απο τα γραφόμενά της) και μπροστά μου έχω ένα ουράνιο πλάσμα ... ..με γελούν τα μάτια μου ... άσε πιά οι άντρες, άλλα για άλλα..

Εχω πολλά να μάθω ακόμη που δεν τα λένε τα βιβλία..

Για να δούμε

Super Stars

Κάθε χρόνο την επέτειο του Πολυτεχνείου περιμένω το αναμενόμενο, τα έκτροπα.

Αυτούς που θα σπιλώσουν, θα λερώσουν, θα δηλώσουν την παρουσία τους.

Οχι δεν είμαι μέσα στη γενιά του Πολυτεχνείου, ήμουνα μικρή τότε

Ζούσα όμως στην Πατησίων

'Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός της Ελευθερίας"

Και άκουγα τα πολυβόλα

Ακουγα και τις κραυγές όσων χτυπήθηκαν

Ακουγα και τα κουδούνια να χτυπάνε, θυμάμαι πώς άνοιξα την πόρτα της πολυκατοικίας και μπήκε μέσα ένα ζευγάρι νεαρών..τους έβαλα στο υπόγειο και μαζί με τη μαμά μου πλύναμε τα αίματα απο όπου πέρασαν...ευτυχώς δεν είχαν φάει σφαίρα, μόνο ξύλο, έτσι δεν χρειάστηκαν άμεση ιατρική βοήθεια.. για όσες βδομάδες μείναν τελικά σπίτι μας..

Και μετά βλέπω τα έκτροπα, αυτούς τους κάποιους που όλοι τους ξέρουν, όλοι τους περιμένουν, τα ΜΜΕ, οι εφημερίδες, ο κόσμος όλος, όλοι περιμένουν τους πολύτιμους αυτούς βαρβάρους να κάνουν αυτά για τα οποία ο κόσμος ζεί να ακούσει, πάντα οι ίδιοι, κουκουλοφόροι, πολύτιμοι αναρχικοί που κανείς δεν αγγίζει γιατί είναι ένα είδος Σουπερ Στάρς.

Το Πολυτεχνείο πέθανε βρέέέέέέ!

Μόνο το σταριλίκι και οι Μπιγκ Μαδερφάδερς μας έμειναν!

να τα καίνε και να τα σπάνε..

Illusions

Και μετά?

Τι έγινε μετά?

Μετά ήρθαν τα σχόλια

Μετά ήρθε το άγχος.

Τι να το κάνω το αγχος, που να το θάψω, που να το πώ?

Λέει η συνταγή, όποτε έχω άγχος να αθλούμαι, να τρέχω, να παίρνω τα βουνά.. πότε μωρέ θα πάρω τα βουνά? Μέσα στις άγριες νύχτες? Αντε μαλακίες να μην ακούω..

Δεν με αγχώνουν οι καταστάσεις αλλά τα λόγια των ανθρώπων..

αυτά που λένε και αυτά που δεν λένε

τα μηνύματα όμως τα περνάνε

σε μένα

παλιότερα νόμιζα ότι ξεπερνιέται αυτό το άγχος με μία τζούρα τσιγάρο

με λιγο γλυκό

με λίγο ποτό

με οτιδήποτε που συνεισφέρει στη μέθη και στη λήθη

δεν μεθάω και δεν ξεχνώ

Πρόβλημα.

Οπότε μένει ο εικονικός κόσμος, ο κόσμος που έχει ψυχή αλλά δεν τον βλέπω και δεν με βλέπει, ο κόσμος των illusions, ο κόσμος των μπλόγκς που άλλο είσαι και άλλο φαίνεσαι, άλλο βλέπουν οι άλλοι και άλλο παρουσιάζεις για δικό σου..

Τι να το κάνω το καρναβάλι της Βενετίας?

Ούτε μάσκες φοράω

Εδώ όμως ανοίγομαι και μιλάω για πράγματα που δεν θα τα έλεγα ποτέ..και ας κάνω τον κλόουν στη ζωή μου, πάντα να ευχαριστήσω τους άλλους όχι για να μου πούνε μπράβο.. μέσα στα μπράβο έχω μεγαλώσει.. τις έχω χεσμένες τις κολακείες, ας μου πούνε ένα γειά, γνήσιο γειά, όχι στυλιζαρισμένο σαν τους κότσους της δεκαετίας του '60 που τους πάστωναν οι γυναίκες στη λάκ και μοιάζανε με τους πύργους των κατσαρίδων..

Πάντα υπάρχει γύρω μου ένα ζύγισμα..αντέχεις την επίκριση?

το ξέρω το παιχνίδι καλά.. ξέρω να αντιπαρέρχομαι των σκοπέλων, ξέρω να σου πλασάρω αυτό που θέλεις να δείς.. σε αυτό μιά χαρά είμαι..

οταν δείξω αληθινό εαυτό όμως..τα κάνω θάλασσα.

Είμαι πολύ πιό παρατηρητική απο αυτό που νομίζεις..άσε που συναισθάνομαι τα αισθήματά σου για μένα..δεν μπορείς να μου κρυφτείς..εκεί που λέω ανέκδοτα και σαχλαμάρες..σε κόβω και σε έχω ήδη ζυγίσει..και το χειρότερο ξέρω τι σκέφτεσαι για μένα..και δεν αντιδρώ αλλά συνεχίζω τη παράσταση.

Αν όμως πιώ αλκοόλ, χαλαρώνουν οι ασφάλειες προστασίας........συμβαίνει σε όλους βρε μουσουδίτσα μου..έτσι ρίχναν οι άντρες τις γυναίκες απο τον καιρό του Κρό Μανιόν..ναι και άμα πιούν πολύ δεν έχει μέλλον το πουλί..φάτε την ατάκα τώρα νάχετε..

χαλαρώνουν οι ασφάλειες προστασίας και δεν προσέχω τι λέω

εκεί μπορεί να πώ το λάθος πράγμα

πρόβλημα

Και μετά τι?

Τίποτα, ποιώ τη νήσσα και την κάνω με μικρά βηματάκια μέχρι να γίνουν τροχάδην..

Ερχομαι στο μπλόγκ, γονυπετής και βγάζω τις μαλακίες που είπα και έκανα.. Πότε θα μάθω να το βουλώνω..δεν το ξέρω..

Νάρκισσος

Η γέννηση του Νάρκισσου απο τον Σ. Νταλί
Για μένα το πάζλ αυτό τα έχει όλα, την γέννηση, τον σκεπτόμενο άνθρωπο και τις επιλογές του στη ζωή, τα προβλήματά του αλλά και τις χαρές, άλλους ανθρώπους, ζώα, έντομα, πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, πώς μας βλέπουν οι άλλοι, πώς είμαστε τελικά..

1000 κομμάτια.

Ιστορίες για αμαρτίες

Καφές και σοκολάτες.

Δύο φοβερές αμαρτίες που είναι οι δικές μου οι αμαρτίες γιατί είναι μέρος του εαυτού μου, τον οποίο αγαπώ.

Ειναι αμαρτίες που θα έλεγε κανείς σέρνουν τις 1000 πληγές του Φαραώ, λένε-λένε να μην τα πίνω/ τρώω γιατί παχαίνουν, χαλάνε τα δόντια, σε αφήνουν ξάγρυπνο, με έχουν πρήξει όλοι που ακούνε οτι τρώω σοκολάτες και λένε με ύφος "Πώ! Πώ! ΤΡΩΣ ΣΟΚΟΛΑΤΕΣ" σαν να τρώω το μήλο της Εύας, ενώ δεν είμαι ο Αδάμ. Σαν να μασουλίζω κρυφά το πιό παράτολμο σχέδιο των ονείρων τους, ότι μέσα στα πηχτά σκοτάδια περπατώ με το κοφτερό μαχαίρι στο χέρι έτοιμη να διαπράξω το στιβαρότερο έγκλημα της βρώσης μίας πλάκας σοκολάτας, ότι κάνω άθλο, πνίγω ένα λιοντάρι και σκοτώνω τη Μέδουσα με τα χέρια μου..

Αραδιάζουν λοιπόν ότι αμπελοφιλοσοφία διάβασαν, παπαγάλισαν, τους είπαν εναντίον της καλής αυτής φίλης μου (που με γλυκαίνει τις πικρές στιγμές της ζωής μου χωρίς αντάλλαγμα), βάζουν και λίγο αλατοπίπερο για να αποκτήσουν οι κουβέντες βαρύτητα μήπως και με πείσουν να σταματήσω το σπόρτ και να γίνω σαν και εκείνους, αλεπού με κομμένη ουρά... Πρίτς. Γιατί να κόψω την παχιά μου ουρά? Και ας μη με αγαπάτε, θα ζήσω χωρίς την συγκατάθεσή σας, χωρίς τις νουθεσίες, ας μην είμαι και μοδάτη (λόγω της άκοπης ουράς), εσείς οι μοδάτες προτιμάτε να ξουρίσετε και το κεφάλι σας, για να σας γράψουν τραγούδια για πλαστικά, όλα θα τα κάνετε προκειμένου να τραβάτε την προσοχή, εμείς πάντως τα νάυλον τα στρώναμε πάνω απο τα τραπεζομάντηλα για να μην λερώνονται.

Και δεν είναι μόνο που τρώω σοκολάτες, είναι που μου αρέσει να τις κάνω παπάρα μέσα στο καπουτσίνο. Τι κακομαθημένο πλάσμα, έτσι γουρουνίτσα σε μάθανε στο σπίτι σου, να βουτάς το ψωμί σου στον καφέ, .. ? Οχι, απαντώ με πεσμένη μούρη, δεν με μάθανε έτσι, πάντα μου κάνανε υποδείξεις για τους καλούς τρόπους που οφείλω να έχω, να μην βουτάω το ψωμί μου στη σάλτσα, να μην μιλάω με γεμάτο το στόμα, να μη γλείφω το κουτάλι του παγωτού μου, να μην τρώω το μισό ψωμί στο δρόμο απο τον φούρνο στο σπίτι, να μην βάζω τους αγκώνες μου πάνω στο τραπέζι όταν τρώω και να μη μιλάω παράλληλα πετάγοντας ψίχουλα εδώ και εκεί...όλα μου τα μάθανε άνθρωποι, που δεν τα εφάρμοζαν..οπότε τι μαθήματα να πάρω? Εγώ δηλαδή γιατί να μην βουτάω τη σοκολάτα μου στο λάτε του καφέ και εσύ κυρία μου να παστρεύεις το πιάτο σου με το ψωμί ενώ με γεμάτο το στόμα μιλάς στο τηλέφωνο? Τσ!, Τσ..Ούφ και εσείς! Αλλα λέτε και άλλα κάνετε!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση να βουτάω το bitter σοκολατάκι μου στο καυτό καπουτσίνο..το σοκολατάκι λιώνει και το τρώω μισολειωμένο ενώ το υπόλοιπο που έχει πέσει μέσα στο φλυτζάνι με περιμένει για το τέλος, όταν έχω πιεί όλες τις γουλιές μου, έχω πληρώσει το λογαριασμό και το μόνο που μένει είναι η τελευταία πινελιά της υγρής σοκολάτας, να την πάρω με το κουτάλι μου και να την απολαύσω χαμένη μέσα στα σύννεφα της γλύκας και των κακών τρόπων..

(Οι φωτογραφίες είναι απο το http://cyberchocolate.blogspot.com)

Οταν αλλάζουν τα σχέδια

απορρυθμίζομαι

Κάθε μέρα κάνω τα σχέδια μου, οργανώνω τις δουλειές μου με ένα περιθώριο χρόνου για κάτι το αναπάντεχο που ίσως προκύψει..

Υπάρχουν όμως φορές που προκύπτει κάτι πολύ αναπάντεχο και αρκετά σοβαρό που μου κάνει το πρόγραμμα άνω-κάτω, άλλες προτεραιότητες μπαίνουν, οι πρώην προτεραιότητες πετάγονται απο το παράθυρο και γενικά χρειάζεται να κάνω ανακατάταξη..

αυτό μπορεί να πάρει απο 5 λεπτά ως μερικές ώρες, ανάλογα το είδος του προβλήματος.

Με το που θα εντοπίσω και αξιολογήσω το πρόβλημα, βροχή έρχονται οι εναλλακτικές οδοί που θα πάρω, που θα μπορούσα να πάρω για να φθάσω στην επίλυση..

Αυτό όμως που με προβληματίζει είναι η αγωνία μου πρός την αλλαγή.

Λές και χαράζω τη γραμμή της ζωής μου, σαν ένας άλλος Θεός, και όποιος ή ότι με βγάλει απο τη βολή μου, πετάγεται στην πυρά..

με ενοχλεί που απορρυθμίζομαι απο το αναπάντεχο.

Η ενόχληση μου φέρνει ημικρανία

Ψυχοσωματική είναι η ημικρανία, ξέρω

Δεν είναι που φοβάμαι την αλλαγή, είναι που όταν έρθει, μπουρδουκλώνομαι, πατάω τη μύτη του παπουτσιού μου και βέβαια τρώω τούμπα..

Θα σηκωθώ απο την τούμπα και θα βρώ τις εναλλακτικές λύσεις Ο.Κ.

Απλά εκνευρίζομαι που με απορρυθμίζει το καινούργιο.

Αει στο καλό!

"Πώς πέρασα το σβκ"

Ετσι γράφαμε παλιά στο Δημοτικό, έπρεπε οπωσδήποτε να ενημερώσουμε τους δασκάλους μας πρώτα και την υπόλοιπη τάξη με τα κατορθώματά μας.


Πάντα περίμενα με αγωνία τις εκθέσεις αυτές, με ζήλια ίσως, μήπως τα κατορθώματα κάποιου άλλου παιδιού λάμψουν περισσότερο απο τα δικά μου ...και για να το αποφύγω αυτό έλεγα και αντίστοιχα έγραφα ψέμματα με ουρά...

Και έλαμπα στην τάξη μέχρι την ημέρα που πήγε η μητέρα μου στο σχολείο για να ρωτήσει για την πρόοδό μου, ντυμένη με ένα χαρούμενο πράσινο ταγιεράκι, για να λάβει ένα υποτιμητικό βλέμμα απο τη δασκάλα μου, γιατί στην προηγούμενη έκθεση είχα γράψει πως παρευρέθην στην κηδεία του παππού μου (τον οποίο δεν γνώρισα γιατί είχε πεθάνει 10 χρόνια πρίν γεννηθώ) και όλη η τάξη γόγγυζε και η δασκάλα σφούγγιζε τα μάτια της απο τη συγκίνηση και νά που μπροστά στα μάτια της η σιχαμένη η μητέρα μου ντυμένη στα πράσινα χωρίς καθόλου σέβας!. Και της είπε "συλληπητήρια για τον θάνατο του πατέρα σας", και η μαμά μου είπε "Τι εννοείτε?" Και αφρίζουσα η δασκάλα της εξήγησε πώς για λόγους τάκτ, έπρεπε να φοράει ένα πιό σκούρο ταγιέρ, τι θα πούν οι υπόλοιπες μητέρες που την βλέπουν? Και βέβαια η αλήθεια έλαμψε, όπως έλαμψαν και στα μάγουλα μου τα χαστούκια της κας Γεωργίας την επομένη, με το καλημέρα..
Εκτοτε ποτέ δεν ξαναείπα ψέμματα. Αλλά επειδή μου έχει μείνει το πάθος την έκθεσης ( εξ ού και οι σεντονιάδες των blogs μου) γράφω χωρίς περιαυτολογίες για το πώς έφυγε η μούχρα της λύπης και διαλύθηκε μέσα στα σύννεφα..

Λοιπόν το σβκ, το περάσαμε στο σπίτι μιάς πολύ καλής φίλης στον Διόνυσσο, σε ένα σπίτι μέσα στο δάσος.. Πήγαμε περίπατο με το σκυλάκι της μέσα στα δένδρα που άλλα ρίχναν τα φύλλα τους και άλλα όχι, μαζέψαμε κόκκινα φύλλα και κουκουνάρια, φάγαμε ινδικό φαγητό που μόνοι μας μαγειρέψαμε, γίναμε και λίγο πίττα, είδαμε μετά την "Δασκάλα με τα Χρυσά Μαλλιά", με Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ (σωστό θρεφτάρι), Καλογήρου, Ζερβό, λές και είχαν βγεί απο το κομμωτήριο αυτά τα χρυσά μαλλια.. μα κάτι πράγματα που γίνονται στις ελληνικές ταινίες, λές και ο σκηνοθέτης πρώτα καπνίζει φούντες και μετά κάνει τη δουλειά του. Στην Κατοχή, υποτίθεται ο κόσμος πεινάει και η Βουγιούκλω με μαύρα ρούχα και μπορντώ καλσόν!!!, άσε πιά το ματοτσίνορο κάγκελλο απο τη μάσκαρα!

Συγχρόνως παρακολουθούσαμε και την "Ιταλίδα απο την Κυψέλη" με τον Αλεξανδράκη και την Μάρω Κοντού, Γιουλάκη, Βογιατζή και σχολιάζαμε τις τρέλλες της σκηνοθεσίας, στο έργο με την Κοντού έμπαινε ο ένας, έβγαινε ο άλλος λές και το σπίτι αντί για πόρτα είχε κουρτίνα.. κοιμηθήκαμε σχεδόν ξημερώματα..

Αντε, και του χρόνου!

Απογειώνομαι σιγά-σιγά..

Δεν εχω απογειωθεί εντελώς..απλά προσπαθώ να σηκώσω το αερόστατό μου..Βοηθάει και το ελεφαντάκι..
Αλήθεια τον θυμάστε τον Babar?


Καλό τριήμερο!!!

Διάθεση σκατά

Είμαι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση, πολύ πεσμένη. Για πρώτη φορά στη ζωή μου διαπιστώνω ότι έχω ανάγκη απο ανθρώπους όχι ιδιαίτερα γνωστούς..ναί είναι και αυτό μία σύγχρονη ιδιαιτερότητα να μιλάμε σε έναν εικονικό φίλο, με μία εικονική φίλη να ανταλλάσσουμε συνταγές για παιδικές κρέμες, να ζούμε μέσα σε εικονική πραγματικότητα, σε εικονική ευτυχία, τίποτα χειροπιαστό..όλα μπουρμπουλήθρες και το μυαλό μας να ψάχνει σε θολά μονοπάτια για διεξόδους.

Διεξόδους ψάχνω. Για να ξεφύγω, γιατί αν μείνω θΑ ΣΚΑΣΩ

Πνίγομαι αυτόν τον καιρό, όχι σε μιά κουταλιά νερό, μέσα στα κύματα του ωκεανού παλεύω για να πιάσω τα όνειρά μου και να τα υπερασπισθώ εναντίον των διαθέσεων των άλλων..ανθρώπων που χέστηκαν για μένα, το δικό τους να περάσει..

Μου έρχεται να σκάσω, να φωνάξω, να σπάσω τα πιάτα και τα ποτήρια, να ακούσω θόρυβο..αμάν πιά αυτή η σιωπή, για να πώ κάτι πρέπει να το περάσω απο 1001 κόσκινα μήπως προσβάλλει, τρομάξει, θυμώσει, νευριάσει τον άλλον...ο αυθορμητισμός πήγε βόλτα και άφησε στη θέση του ένα αγγούρι τουρσί. Φάτο να ησυχάσουμε.

Ολοι κάνουμε τις επιλογές μας στη ζωή. Ασχετα τι μας λένε οι γονείς μας, πώς προσπαθούν να μας προφυλάξουν-αποτρέψουν, εμείς θα κάνουμε αυτό που μας τραβάει περισσότερο. Ποτέ δεν μετάνοιωσα για τις επιλογές μου, αν μου δινόταν η ευκαιρία να ξαναζήσω τη ζωή μου πάλι τα ίδια θα έκανα.. Εντάξει όχι εντελώς τα ίδια..θα διαβάζα λίγο περισσότερο ώστε να γίνω χειρουργός μιά που δεν με αηδιάζουν τα αίματα..αλλά και αυτά που πέτυχα δεν ήταν και άσχημα..

Δεν μετανοιώνω

όμως

θυμώνω

Και όταν θυμώνω θέλω να κάνω πράγματα.

Θέλω να πάρω το αυτοκίνητο βόλτα στην παραλιακή και να έχει καταιγίδα.. Το είχα κάνει μιά φορά πέρυσι και στη στροφή λίγο πρίν απο τις τρύπες του Καραμανλή με χτύπησε ένα κύμα, κόντεψα να χάσω τον έλεγχο του αυτοκινήτου και να σκοτωθώ...αλλά δεν τον έχασα..ακόμη θυμάμαι το χαστούκι του άγριου κύματος..

και συγχρόνως δεν θέλω να επωμίζομαι ευθύνες άλλων

Πάρε τις ευθύνες σου, και αντιμετώπισέ τες . Εμένα άσε με έξω. Δεν μπορείς? Να μπορέσεις!

Οταν η ζωή σου έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να ζείς για να δείχνεις ΣΤΟΥΣ ΑΛΟΥΣ πόσο επιτυχημένος είσαι, πόσο ωραίος, πόσο σέξυ, ότι είσαι ο καλύτερος του χωριού, η ζωή σου όλη δεν είναι δική σου, είναι ένα επίτευγμα ειδικά δομημένο για να θαμπώνει τις μάζες.. για να τραβάει τη προσοχή, για να σε θαυμάζουν..

Και τι γίνεται όταν στερεύουν τα επιτεύγματα?

Εχασες το ακροατήριο φίλε.. μη περιμένεις χειροκρότημα..

Τότε έρχεται η κατάθλιψη, κλείνεις το παράθυρο, κατεβάζεις τα ρολλά και κλαίς τη μοίρα σου που δεν βοηθάει, ναί?

Γιατί εσένα ποιός Θεός σου είπε ότι ζούμε για να καπελώνουμε τους άλλους?

Γιατί θέλοντας πάντα να υπερτερείς, να τραβάς τη προσοχή, την τραβάς, συμφωνώ, άλλα αυτό δεν γίνεται αιώνια, έχει πάνω και κάτω..

Και όταν είσαι στα πάνω, όλα καλά, είναι γέλιο και χαρά, τρα λα λα!

Και όταν είσαι στα κάτω, ξούτ, σκασμός, χιλιάδες γκρίνιες πετάγονται, πάντα οι άλλοι φταίνε που σου στερούν τα επιτεύγματα..φέρτε μου ένα μαντολίνο, για να δείτε (εσεις οι άλλοι ) πώς πονώ...

Αντε

Ξύπνα ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!

Σενάρια και μύθοι..

Απαγορεύονται τα σενάρια,

το τι θα κάνω στο μέλλον, τι θέλω να κάνω, τι μπορώ να κάνω. Το ποιά είμαι το ξέρω, το κατάλαβα εν μία νυκτί και όχι μετά από τις μύριες αναζητήσεις των παλαιών μετενσαρκώσεων, μετενψυχώσεων, κάρμα, ταξειδιών εκτός σώματος..σαχλαμάρες, όποιος ψάχνει-ψάχνει πιάνει πάτο και στο πάτο όλα σκοτάδι είναι..και ο εαυτός φαίνεται γυμνός.., αυτά τα ψαξίματα δεν είναι για μένα αλλά για τους αλλαφροίσκιωτους...πα, πα, πα... το κατάλαβα το ποιά είμαι στον σεισμό του 1999, όταν άνοιγε το κτίριο κάτω απο τα πόδια μου..όταν έπεσε το ντουλάπι και με χτύπησε...πως πέρασα πάνω απο τα πεσμένα με βοήθησε μιά συνάδελφος στο διπλανό γραφείο..πώς βγήκαμε απο το κτίριο, όταν οι έξοδοι κινδύνου φράκαραν και το μηχάνημα της μισθοδοσίας AS400, άλλαξε όροφο απο την τρύπα που άνοιξε, πώς φθάσαμε στο προαύλιο και συνειδητοποιήσαμε ότι είμασταν μόνες μας..το κτίριο βούλιαζε εκ των έσω..που είναι όλος ο κόσμος? .. το ποιά είμαι το κατάλαβα τότε που συνειδητοποίησα πόσο πολύτιμη είναι η ζωή..

Οχι άλλα υποθετικά σενάρια πλήζ, ότι είναι να έρθει θα έρθει..το δύσκολο για μένα είναι "να μην κάνω", το να κάνω πράγματα είναι εύκολο..το δύσκολο είναι να κάτσω στις πίσω θέσεις του σινεμά και να απολαύσω για μία φορά την ταινία που δεν θα έχει εμένα για πρωταγωνίστρια..

Απαγορεύονται οι μύθοι.

...τέλειο δεν υπάρχει, τί είναι όμως το πιό σημαντικό? Η συντροφιά, το σέξ, η οiκογένεια? Τέλεια ποιότητα δεν υπάρχει, ούτε τέλειος άνθρωπος, τέλεια φιλία, τέλεια δουλειά..Ολα είναι ολίγον τέλεια με άνισους παρονομαστές.. Πώς με βλέπουν οι άλλοι? Αλλα γι' αλλα.. σίγουρα πάντως όχι όπως βλέπω εγώ τον εαυτό μου..Γενικά βλέπουμε στους άλλους ότι έχουμε ΕΜΕΙΣ μέσα μας, αν μας λείπουν τα λεφτά (μονίμως) τους βλέπουμε σπάταλους, αν είμαστε κουρασμένοι, τους βλέπουμε ξεκούραστους... Γενικά οι άλλοι σχηματίζουν κάποιες εικόνες για μένα που δεν μου μοιάζουν καθόλου..αλλά δεν κάνω καμμία προσπάθεια να χαλάσω το μύθο τους.. Γιατί να τον χαλάσω? Ας έχουν και εκείνοι πλάσει ένα μύθευμα.. be free to be.

Επιτρέπεται

.... να πάω να πιώ το κρασάκι μου..αν αρχίσω νωρίς ως τα μεσάνυχτα θα έχω γίνει πίτα γιατί αργώ να μεθύσω..

Ισως να ψήσω καβούρια στα κάρβουνα, τρελλαίνουμε για θαλασσινά, αχινούς, μύδια, γυαλιστερές, σωλήνες .. Η ολοκλήρωσή μου περνάει μέσα από τις αισθήσεις γεύση, όσφρηση, αφή, όραση, ακοή.. πολύ πεζή προσωπικότητα..

Maybe.

Why not?

Σκόρπια..

Σκόρπιες σκέψεις που μάζεψα απο διάφορα χαρτάκια, γραμμένα και καταχωνιασμένα εδώ και εκεί

Οταν δεν θέλω να κάνω κάτι, λές και συνομωτεί το σύμπαν να με αναγκάσει να το κάνω.
Και βεβαίως το κάνω
Δεν τίθεται εδώ θέμα, "θέλω-δεν θέλω", έρχονται οι περιστάσεις που δεν μπορώ να κάνω πίσω, χρειάζεται να αλλάξω πορεία, να κάνω αυτό που θέλουν οι άλλοι, να βάλω τον εαυτό μου πίσω και να πάρω το ποσοστό των συνεπειών που πάντα είναι μέγιστες..
Οι επιθυμίες μου γίνονται χαρτοπόλεμος που ένα φύσημα του αέρα τις σπρώχνει και χάνονται.
Οσες φορές έχω "πατήσει" τις ανάγκες του εαυτού μου για να κάνω πράγματα που δεν θέλω έχω φάει τέτοια σφαλιάρα που δεν περιγράφεται. Την έχω φάει και απο τις δύο πλευρές, και απο τον εαυτό μου και απο τους άλλους.. Χαμένη για χαμένη.


Ανθρωποφοβία
Σοβαρή ασθένεια λένε οι ψυχο-τραλαλάδες, αντε παρατείστε με

Οχι δεν έχω ανθρωποφοβία, άλλα είναι που φοβάμαι, ξέρω τι με φοβίζει στους ανθρώπους, ξέρω ότι αυτύ που είναι και προβάλλουν είναι η επιφάνεια..

Κατα βάθος όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί, συμφωνώ και επαυξάνω.
Είμαστε όλοι καλοί κατά βάθος, η επιφάνεια όμως που βγάζουμε στους άλλους πώς γίνεται και είναι σκατά?
Πώς γίνεται να αγαπάμε την οικογένειά μας "κατά βάθος", αλλά κατά επιφάνεια να είμαστε γονείς-καταπιεστές, εργοδότες-γαϊδούρια, φίλοι-άφαντοι στην ανάγκη?
Αυτή η επιφάνεια με τρομάζει και με κάνει να κρατώ κάποιες αποστάσεις.. δεν ξέρεις πώς η επιφάνεια επηρεάζει έναν άνθρωπο, και ο Γκέμπελς κατά βάθος ήταν καλό παιδί, επιφανειακά όμως ήταν εγκληματίας..Με τρομάζουν ορισμένες συμπεριφορές..




θα ήθελα στη ζωή μου να ξαναβρισκόμουνα σε ένα λειβάδι με παπαρούνες

Δεν βλέπω πιά πολλές παπαρούνες, ίσως φταίει η μόλυνση, ίσως να μην βγαίνουν πιά όπως παλιά, ίσως να τις ξεριζώνουν φοβούμενοι τις καλλιεργειες οπίου, κάτι που παλιά προφανώς δεν φοβόντουσαν.., μη χέσω, η κάθε εποχή φαίνεται να έχει και τις τρομοκρατικές της φοβίες.

Σε ένα λειβάδι απο παπαρούνες θα ξανααισθανομουνα ανέμελη, θα κυλιόμουνα μέχρι τα ρούχα μου και τα μαλλιά μου γεμίσουν χόρτα.. ίσως και να ξαναέκανα έρωτα μέσα στις παπαρούνες..
Ποτέ δεν κόβω τις παπαρούνες..κόβεις ποτέ τα όνειρα?

Δίαιτα

σύμφωνα με τη μέθοδο Ατκινς.
Πρωϊ, μεσημέρι, βράδυ θα τρώτε αυτά

μαζί με μερικές χοιρινές μπριτζόλες τηγανητές σε αγνό βούτυρο και ένα βουνό μοσχαρίσια φιλέττα για γαρνιτούρα. Α! και θα πίνετε πολύ μπύρα.!

Αδυνάτισε κανείς?

Η 8η θανάσιμη πεθερά..

δεν είναι ακριβώς πεθερά, είναι η μητέρα της κοπέλλας.



Είναι ιδιαίτερη κατηγορία που μόνο ένας διαστρεμμένος νούς μπορεί να συλλάβει τη προσωπικότητά της. Αυτή λοιπόν η "πεθερά" δεν μισεί, δεν σιχαίνεται, δεν αισθάνεται άσχημα για τον γαμπρό της, αντίθετα αυτόν τον κολακεύει, απλά μισεί το παιδί της, τη κόρη της

και κάνει τα πάντα για να τη "ρίξει" στα μάτια του συζύγου της, του κύκλου της, του κόσμου γύρω της, να την μηδενίσει, ώστε η κόρη της να σβήσει απο τον ορίζοντα, να γίνει υποχείριό της ενώ εκείνη η Μητέρα να λάμψη σε όλο της το μεγαλείο και να την θαυμάζουν όλοι, να μπεί μέσα στο νοικοκυριό της ανόητης κόρης της, να διοικεί και να αποκτήσει έτσι και την εύννοια του συζύγου της μικρής...τον οποίο επίσης θα βρεί "το κουμπί του" για να τον καβαλήσει με τη σειρά του.

και αν η εν λόγω "πεθερά" είναι και νοστιμούλα δεν τόχει και σε τίποτα να "τα ρίξει" στον σύζυγο της κόρης της..και αν αυτός τσιμπήσει ...βίρα τις άγκυρες!! Η καταστροφή ενός γάμου εκ των έσω..

Τι γίνεται όμως αν η κόρη της δεν το φάει?

Αν δεν θέλει τη "πεθερά-μάνα" της μέσα στα πόδια της?

Αν δεν είναι διατεθειμένη να αφήσει στη μάνα της τα ηνία της ζωής της, του γάμου της και του άνδρα της?

Τότε θα γίνει Πόλεμος

Η Στρίγκλα μάνα της θα της κηρύξει άγριο πόλεμο με ανοιχτές μάχες αλλά και ενέδρες, με οχυρώνες, ύπουλα όπλα και κανονικό πιστολίδι...για χρόνια ή για όσο χρόνο χρειάζεται ώσπου να επικρατήσει ΕΚΕΙΝΗ. Στην ανάγκη θα αρρωστήσει τον εαυτό της, μήπως τη λυπηθούν, τη μπάσουν μέσα στην οικία τους, εκείνη αναρρώσει (ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ) και τους καθίσει στο σβέρκο..

Αν η κόρη πολεμήσει...και νικήσει, πάλι νικημένη θα αισθάνεται γιατί όσο νάναι, η Στρίγκλα είναι και μάνα της..

Αν η κόρη δεν πολεμήσει.. και νικηθεί.. θα χάσει τη ζωή της, δεν θα πεθάνει αλλά θα αφήσει μία ψυχικά διαταραγμένη μάνα να την καταποντίσει..
Κανείς δεν θα νικήσει. Γιατί σε έναν τέτοιο πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές παρά μόνο χαμένοι..

Η μόνη λύση είναι η φυγή..

Και η ερώτηση
Μπορείς να εγκαταλείψεις τη μητέρα σου? Ακόμη και αν εκείνη είναι για το Δαφνί?
Οι τύψεις παίζουν τεράστιο ρόλο εδώ.

Ακόμη και αν έχω το σθένος να εγκαταλείψω την ψυχασθενή μου μητέρα,
πώς θα ανταπεξέλθω απο τις τύψεις,
μήπως δεν έπραξα σωστά,
μήπως έπρεπε να περιμένω κι άλλο,
μήπως αν της μιλούσα για εκατομμυριοστή φορά ήθελε να με ακούσει,
μήπως υπήρχε 1/100 περίπτωση να αλλάξει,
να μην με ανταγωνίζεται τόσο,
να με ακούσει,
να με δεί,
ίσως και να με αγαπήσει?

(σκέψεις μετά απο συνάντηση με κολλητή φίλη που υποφέρει..)

Θυμός

Είναι στιγμές που φουντώνω απο θυμό

για κάτι που άκουσα, για κάτι που διάβασα, για κάτι που μου είπαν



και μετά γυρίζω σπίτι μου και πίνω ένα ωραίο πράσινο τσάϊ, χωρίς ζάχαρη.
Γιαπωνέζικο πράσινο τσάϊ

και μετά λέω

"βρε δεν γαμιέται....."

και ο θυμός γίνεται ....................καπνός...

Ανδρικές εκμυστηρεύσεις

Οι άνδρες είναι κάτι ιδιαίτερο για μένα, πέρα απο το σεξουαλικό, έχω συναισθηματικό κόλλημα μαζί τους..όχι για όλους μόνο για αυτούς που αγάπησα, για αυτούς που με αγάπησαν, που αγαπώ ακόμη, που με αγαπούν ακόμη και για τους άλλους που θα αγαπήσω και θα με αγαπήσουν..

Από παιδί, πάντα οι άνδρες με πρόσεχαν, με αγαπούσαν..οι παππούδες μου, ο μπαμπάς μου..τρελλαίνονταν για μένα...όλοι οι συγγενείς και γονείς τρελλαίνονται για τα παιδιά τους, φυσικό είναι, δεν είμαι η εξαίρεση,

όχι δεν είμαι.

Το βιολί αυτό όμως συνεχίστηκε και εκτός οικογένειας, πάντα τα αγοράκια τότε τρελλαινόντουσαν..ούτε θυμάμαι πόσους αρραβωνιαστικούς είχα στο Δημοτικό..και στο Γυμνάσιο με τους συμμαθητές μου έλεγα εκμυστηρεύσεις στα διαλλείμματα, ενώ παίζαμε κυνηγητό.. αγοροκόριτσο? Οχι δεν ήμουνα. Απλά εκείνοι μάλλον αισθανόντουσαν άνετα μαζί μου.

.................

Μεγάλωνα και οι συμμαθητές μου γίνανε, αγόρια, γκόμενοι, φίλοι μου, αγαπημένοι. Παντρεύτηκα την πρώτη φορά απο αγάπη, εναν συμφοιτητή μου, δεν είχαμε ούτε δουλειά, ούτε πτυχίο..μας συντηρούσαν οι γονείς μας..φτερά στον άνεμο του καυτού έρωτα είμασταν και πολύ ευτυχισμένα φτερά..απερίσκεπτα, ανέμελα, ανεύθυνα ίσως..φτερά όμως ανάλαφρα..ζούσαμε ο ένας για τον άλλο..

όταν όμως τα φτερά μας βάρυναν και έπεσαν στο έδαφος, χωρίσαμε και ο καθένας μας έψαξε ξανά για άλλα φτερά, αλλού..σε άλλη γής σε άλλα μέρη..χωρίς τύψεις και συμπόνοιες..άλλη ζωή.

...............

Οχι, δεν πήγα "απο λουλούδι σε λουλούδι" , δεν άλλαζα γκόμενους, να δοκιμάσω τον έναν, να πάω και με τον άλλον, τα "one night stands" ποτέ μου δεν τα έκανα, ποτέ μου δεν μου πέρασε απο το νού ότι πρέπει να τα κάνω για να έχω την έγκριση των φίλων μου (γυναίκες) όπου κατέγραφαν τις εμπειρίες τους σαν να συμπλήρωναν το δελτίο του ΠροΠο.

Ποτέ δεν μου βγήκε το αίσθημα, να κολλήσω, να βάλω χέρι σε έναν άγνωστο όταν χόρευα μαζί του, να τον χρησιμοποιήσω για να μου καλύψει μιάν ανάγκη, να γίνει ένα αντικείμενο και την επομένη να μην θυμάμαι το όνομά του παρά αδιάντροπα να περιγράφω μεγέθη και στάσεις .. για να εντυπωσιάσω άλλες το ίδιο ανόητες με εμένα..

Εμένα ποτέ κανένας άνδρας δεν με χρησιμοποίησε ξετσίπωτα, γιατί να το κάνω εγώ?

...........

Οχι, οι άνδρες πάντα ήταν με το μέρος μου, φιλαράκια, κάπου ν' ακουμπήσω, κάπου να μιλήσω...και αν αυτή η κουβέντα καταλήξει σε αγκαλιές..είναι τρυφερές αυτές οι αγκαλιές μεταξύ ανθρώπων που μιλάνε την ίδια γλώσσα..

Είναι οι δικές μας οι αγκαλιές.

Δεν....

μου αρέσουν αυτοί που όταν μου μιλάνε δεν με κυττούν στα μάτια..

μου αρέσουν οι άνθρωποι που μιλούν με υπεκφυγές και αοριστίες, αντί να μπαίνουν κατευθείαν στο ψητό...το γυροφέρνουν απο εδώ..το πάνε απο εκεί.. σαν να φοβούνται να το πούν με το όνομά του....

τις μπορώ τις ξιππασιές, και τους ξιππασμένους που αντι να είναι ο εαυτός τους, βάζουν μπροστά τα in μέρη που συχνάζουν μαζί με τις high επώνυμες γνωριμίες τους, τα in ρούχα που πήραν απο τα tres sic καταστήματα..για να με πείσουν ότι είναι ...ένα καρμπόν των άλλων..ότι δεν έχουν δική τους ψυχή.

είμαι χειμερινή κολυμβήτρια, παρόλλο που θα ήθελα..όποτε όμως το δοκίμασα με έπιασε η κοιλιά μου

ξέρω ποδήλατο, όταν ήμουνα μικρή δεν έμαθα και τώρα είναι μάλλον αργά για να μάθω

αναβάλλω τίποτα για αύριο, όλα σήμερα θα γίνουν, γιατί το αύριο είναι μακριά και ίσως ποτέ να μην υπάρξει

εχω τύψεις ή ενοχές για αισθήματα που κατέπνιξα, είχα και δεν έδωσα, πράγματα που έκανα και δεν θα έπρεπε.. Αν πέθαινα σε 1 λεπτό δεν θα χρώσταγα τίποτα και σε κανέναν

παραπονιέμαι για τη ζωή μου, την επέλεξα μόνη μου και σε γενικές γραμμές μου αρέσει. Δοθείσης της ευκαιρίας πάλι την ίδια ζωή θα επέλεγα, τις ίδιες προτεραιότητες θα έβαζα.

παραπονιέμαι για τους γονείς μου, αυτοί ήτανε, αυτά ξέρανε, για μένα κάνανε ότι καλύτερο μπορούσαν.

είμαι ρατσίστρια, με στοργή θυμάμαι τον πρώτο μου γκόμενο, ένα παιδί απο την Σρί Λάνκα

εντυπωσιάζομαι από τους ανθρώπους που πρωτογνωρίζω, αφήνω τις αισθήσεις μου να κάνω τη δουλειά τους, να μυρίσω το άρωμά τους, να δώ πώς είναι, ν' ακούσω τι λένε, να διαβάσω τα γραφτά τους και αν θέλω να προχωρήσω... ν' αγγίξω, να γευτώ..

εξωτερικεύω τα αισθήματά μου..ούτε μπορείς να καταλάβεις τις διαθέσεις μου..εκτός και αν με γνωρίζεις

θέλω να σε αλλάξω, είτε φίλος, φίλη, γκόμενος είσαι. Σε διάλεξα έτσι όπως είσαι, μ' αρέσεις όπως είσαι.

αναλαμβάνω ρόλους ανάλογα με την περίσταση για να αρέσω στους άλλους. Δεν είμαι ηθοποιός, απλός άνθρωπος είμαι..

Ξεκάρφωτη εξουσία

Μισώ την εξουσία
και όλους αυτούς που θέλουν να εξουσιάζουν

που προσπαθούν να χώσουν τον κόσμο στο δικό τους καλούπι
(εντάξει μερικοί μπαίνουν οικειοθελώς και μετά ή δέχονται ότι τους πούν και τους αρέσει, ή δέχονται και δεν μιλούν, ή δέχονται και δεν μπορούν να φύγουν...πρόβλημά τους)


που θεωρούν ότι το παρόν είναι σκάρτο, ενώ το παρελθόν ήτανε ωραίο
(εκ των υστέρων ο καθένας μπορεί να πεί ότι και ο Γκαγκάριν έκανε τελικά μαλακία.., εκ του ασφαλούς μπορεί να κάνουμε και τους επαναστάτες και να λέμε εκείνα τα νόστιμα π.χ. Κάτω το Κράτος...που τα είχαν σε πλακάτ φοιτητές που ξέχασαν τις ιδέες τους μόλις πήραν το Πτυχίο)

που μάχονται την αλλαγή αλλά και όσους θέλουν να αλλάξουν

(ενώ δεν βλέπουν πέρα απο τη μύτη τους...θέλουν να σκεπάσουν και τα μάτια των άλλων να μη βλέπουν ούτε εκείνοι...εδώ είναι το καλό κεχρί πουλάκι μου...μη πηγαίνεις πάρα πέρα..εκεί είναι ΚΑΚΟ, μεταλλαγμένο, Τζιζζζζ!)

Δεν έχω λύσεις
ούτε προτάσεις

Λέω τι δεν μου αρέσει έτσι...ξεκάρφωτα

Ενοχλητικές απόψεις

Με ενοχλεί που

όταν έχουμε διαφορετική άποψη για εθνικά θέματα απο τους περισσότερους άλλους, οι απόψεις μας αυτές αντιμετωπίζονται σαν εθνική προδοσία.

Παράδειγμα τα Σκόπια

Ετσι και κάποιοι Ελληνες τα πούν "Μακεδονία" γίνεται το έλα να δείς.
Μια χαρά δεχόμαστε όμως τους Ευρωπαίους εταίρους μας και όλο τον άλλο κόσμο να τα λένε "Μακεδονία".

Ο στρουθοκαμηλισμός αυτός με ενοχλεί επειδή ΔΕΝ αντιμετωπίζεται σαν άποψη αλλά σαν Εθνική Προδοσία.

To be? or

To be or to have?'

For some time I couldn't make my choice, still can't.
At some point I stopped trying to choose
I started combining

To love what I am
and
to cherish what I've got.

But now, back in the saddle, I started questioning again
What should I choose...
What do I want of my life?
How I want me to be?

Μετάφραση

Να είμαι ή να έχω?

Για αρκετό καιρό, δεν μπορούσα να διαλέξω, ακόμη δεν μπορώ
Κάποια στιγμή σταμάτησα να θέλω να διαλέξω
και σκέφτηκα να συνδυάσω

Να αγαπώ αυτό που είμαι
και
να τιμώ αυτό που έχω

Τώρα όμως, μία απο τα ίδια, ξαναγυρίζω στο αρχικό ερώτημα
Τι να διαλέξω
Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου
Ποιά θέλω να είμαι?

Μιάς χρήσεως

Τα τραπεζομάντηλα, σ' αυτό το σπίτι, είναι σαν τα σώβρακα μιάς χρήσεως

Τα βάζεις, μπάμ, μπάμ, μπάμ οι λίγδες στο δευτερόλεπτο..

Δεν πιστεύεις στα μάτια σου για πότε...στολίστηκαν..

Και μετά, υποκύπτοντας στο μοιραίο, τα πετάς στα άπλυτα

Η μόνη ασπίδα

που έχω, εναντίον της ανθρώπινης κακίας,

της περιέργειας,

της χαιρεκακίας,

του εμπαιγμού,

κουτσομπολιού και

διασυρμού,

είναι η υιοθέτηση μιάς απόμακρης προσωπικότητας και κρύας συμπεριφοράς, η παρουσίαση του εαυτού μου σαν "σνόμπ", ενός ανθρώπου που απέχει

γιατί φοβάται μήπως παρερμηνευθεί..και πληγωθεί.

Σιγή

Παιδί της πόλης, έχω μάθει να ζώ μέσα στους ήχους.. άλλοι σκληροί, οι περισσότεροι θορυβώδεις..ήχους αυτοκινήτων, ήχους ομιλιών, αεροπλάνων, βουή γενική που ούτε κάν προσέχω..έχω γίνει ένα με τους ήχους..

Και μετά πάω στην εξοχή, σε μέρη που οι ήχοι είναι άλλοι..δεν ακούω κορναρίσματα αλλά πουλάκια, τζιτζίκια, θρόϊσμα των δένδρων..κάποια έντομα.. κυρίως όμως ..δεν ακούω τίποτα.. Αφουγκράζομαι.. το μόνο που μπορώ να πώ είναι ότι ακούω τη σιωπή..του ανέμου..

Πόσο βαριά είναι η σιωπή της φύσης..σαν μάρμαρο πέφτει πάνω στα ταλαίπωρα αυτιά μας...

Γλυκά με συνεπαίρνει η ευτυχία να μην ακούω

τον βόμβο.. και αποκοιμιέμαι..στη σκιά του δένδρου (Jacaranda) απο πάνω μου..

Ιδανικές διακοπές που τώρα αρχίζουν...

Insiders (english version)

"Insiders" are type of people who know human nature and able to detect vices and virtues very easily. Some of them use human nature as a means to shock, disgust, infuriate and disturb. Why do they do that?

Because.

Who are their targets?

One thing is for sure. Their targets are not the masses, the ones that live as herds of sheep following the sayings of their elected leader, together they sleep, wake up, eat the same things, say the same trivialities, shit altogether, have no individual personalities, rot together..

they are those who rebel, who are easily disturbed, are disgusted, get easily cross, angry, the ones who swear at people .. in general those who refuse to follow the herd, people who prefer to belong to themselves.

So, the target is people with integrity, with original personalities, thinkers..because a thinker reacts while the herd follower, like another drug addict, just accepts what is put in front of him, why, he even enjoys this comformity...

So Insiders attack everyting, all human (known) values are to be burnt, ripped to pieces, demolished...but what do they build instead?

After destroying you need to replace.

What do you expect? Propaganda towards religion, patriotic feelings, family values?

Maybe

But you can't be sure

Are you sure you want to know?

Why should you care?

Incognito!

Εφυγα απο την Αθήνα για λίγες ώρες, το έσκασα δηλαδή, χωρίς ειδοποίηση, χωρίς άδεια.. incognito!

Πήγα να ξαποστάσω σε φίλους, να τινάξω απο πάνω μου τη γλίτσα που συσσωρεύεται ακούσια, να μου πούν, να τους πώ, να τα πούμε.

Κάθισα στον κήπο και άκουσα τα δένδρα να ψιθυρίζουν, τα λουλούδια στραβά με κυττούν...θα σκύψεις να μας μυρίσεις?

Δεν μου βγαίνει..

Δεν είμαι συναισθηματικός άνθρωπος, δεν μου βγαίνει εύκολα να σου πώ ότι σ' αγαπώ. Πιό εύκολα μου βγαίνει να σου πώ πως σε θέλω να κάνουμε έρωτα..να κυλιστούμε όπου νάναι.. να χαθούμε.. μέσα στη ζάλη των οργασμών...

Σε αγαπώ και το ξέρεις..μη μου ζητάς όμως να στο λέω..

Θερινές σκηνές απείρου κάλλους

Λίγη προ-ιστορία
Εχω έναν αγρό που έχει μέσα ένα σπίτι. Βρίσκονται εκτός σχεδίου σε κάποιο μέρος της Ελλάδος. Ενα μέρος του αγρού έχει πουληθεί εδώ και χρόνια στον κύριο Γ. ο οποίος χρησιμοποιεί έναν ιδιωτικό χωματόδρομο (που είναι δικός μου) σαν δουλεία, δηλαδή τον χρησιμοποιεί για να φθάσει στον κεντρικό δρόμο. Οταν ο κ. Γ. αγόρασε το χωράφι απο τους γονείς μου, μπήκε σαν όρος να περνάει απο τη δουλεία χωρίς να είναι δικιά του..

Δημόσιες Σχέσεις
Καλές ως τώρα με τον γείτονα, χωρίς πολλά-πολλά γιατί το παίζει αυθεντία

σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την Αρχαία Ελληνική Ιστορία, ενα στυλάκι born-again-Jesus, ότι πούμε εμείς είμαστε ζώα, να πάμε πίσω στις σπηλιές μας.. μας το είχε πεί άλλωστε στα μούτρα όταν τον είχαμε καλέσει για φαγητό "τι ξέρετε εσείς απο Ιστορία, κομπιουτεράδες δεν είσαστε?" ενώ αυτός.. Οδηγός, κρατάει το Φανάρι του Διογένη σε θέματα συμπεριφοράς .. και να είχε σπουδάσει Ιστορία, πάει και έρχεται, αλλά που?

Γεγονότα
Φθάνουμε στο εξοχικό μας μία Δευτέρα, μέσα Ιουλίου. Εχουμε σκοπό να ξεκουρασθούμε, να απολαύσουμε πράσινο, να κάνουμε κανένα μπάνιο και να πάμε και καμμία εκδρομούλα εκεί κοντά.. Τις δύο πρώτες μέρες όλα καλά. Την τρίτη μέρα, ώρα 07.00 π.μ απλώθηκε μυρωδιά ντίζελ σε όλη την περιοχή..φρίκαρα.. τι στο διάλο βρωμάει τόσο? Κάνω έτσι τι να δώ.. 3 Γκρέηντερς και 1 φορτηγό μέσα στη δουλεία. Κατά τις 09.00 ξεκίνησαν να σκάβουν (!!!!!!!) με τον εκσκαφέα τον δρόμο και να ρίχνουν τα μπάζα στο φορτηγό. Τους ρώτησα τι κάνουνε εκεί, μου είπαν ότι πήραν εντολή απο τον κ. Γ. να ισιώσουν τον δρόμο, να ρίξουν χαλίκι και μετά πίσσα. Ρε! Λέω στον έναν, ο δρόμος είναι δικός μου, πρώτη φορά σε βλέπω, φύγε απο εδώ.. Τους είπα επίσης ότι κάνουνε καταπάτηση.. τίποτα αυτοί.. Να έχει γεμίσει ο τόπος σκόνη και η κα Π. που έρχεται μαζί μας να βήχει λόγω άσθματος..
Οι τυπάδες αναιδείς, περιπαιχτικοί και σταθεροί να σκάβουν ξένα χωράφια.
Πήρα λοιπόν και εγώ τη ψηφιακή μου και τους έβγαλα φωτογραφίες να καταπατούν, έβγαλα και τις πινακίδες των μηχανημάτων τους (που ωιμέ για αυτούς ήταν Δ.Χ.) και έγινε το έλα να δείς γιατί
ΧΕΣΤΗΚΑΝΕ απο το φόβο τους.
Γιατί χρησιμοποιούσαν μηχανήματα Δ,Χ. στη ζούλα, χωρίς παραστατικά για να κλείσουν κάποια εξυπηρέτηση με τον κ. Γ. Και οι φωτογραφίες μπορούσαν να τους στείλουν κατευθείαν στο αυτόφωρο για καταπάτηση και δεν ξέρω τι άλλο ποινικό αδίκημα.
ΦΥΓΑΝΕ εντός 10 λέπτου έξαλλοι, βρίζανε ότι άμα με πιάσουν στα χέρια τους θα,,,θα ,,,θα
εντούτοις την κάνανε...
Ηρθε και ο γείτονας την επομένη με το καπέλλο ανα χείρας να απολογηθεί ότι "ξέχασε" να μας το πεί ότι θα έρριχνε άσφαλτο με δικά του έξοδα στο δρόμο και ότι αν δεν έχουμε αντίρρηση να τη ρίξει κάποια άλλη στιγμή, ναί?

ΕΡΩΤΩ και λέω
Χάθηκε ρε να ρίξεις άσφαλτο τις 50 εβδομάδες που έχεις ελεύθερες όλο το χρόνο αλλά διάλεξες τις 2 που έρχομαι εγώ να ηρεμήσω στο σπίτι μου για να με φλομώσεις στη σκόνη και στην μυρωδιά της πίσσας, βλάξ. ?

"Μαρίνα μου, τώρα με ειδοποίησαν οι εργάτες ότι μπορούν" λές

και γιατί δεν το λές και σε μάς? Αλλά το κρατάς μυστικό?

Εχουνε εφευρεθεί τα τηλέφωνα εδώ και πολλά χρόνια..ξέρεις τώρα συσκευή, σηκώνουμε το ακουστικό, πλίνγκ, πλίνγκ το νούμερο..αλό!

Και αν δεν λειτουργεί το τηλέφωνο υπάρχει και η πανάρχαια μέθοδος του "χτυπάω τη πόρτα του γείτονα ή τον φωνάζω απο τη μάντρα" που εφαρμοζότανε απο την εποχή του Αυστραλοπίθηκου (αρχαίου συγγενή σου).
Απλά ούτε που σου πέρασε απο το μυαλό να ειδοποιήσεις τα Αθηναίκά στραβάδια, δεν πάνε να χεστούν, είπες, και πρόκοψες..

Αλλά το ξέρω εγώ το τροπάρι, το παίζεις αυθεντία, άμεσο Αρχαίο απόγονο και κορδώνεσαι στους αγράμματους περιοίκους, αρβανίτη μπαστουνόβλαχε, ώστε να σε προσκυνάνε..

Σα δεν ντρεπόμαστε..

Κρίσεις εκφοβισμού

Σήμερα το απόγευμα η φίλη μου η Ε. μαζί με τον Κ και τα 2 τους παιδιά, αναχώρησαν για το νησί τους. Κακήν κακώς όμως.
Χθές, στο σπίτι τους έγινε το σώσε γιατί η μητέρα της Ε. έπαθε νευρική κρίση που τη χτύπησε στην καρδιά, ήρθαν γιατροί, φασαρία, χαμός, φωνές "πεθαίνω" , και "που με αφήνετε" και "φεύγετεεεεε".
Α! και κάτι άλλο.
Αυτό γίνεται κάθε χρόνο. Πάντα πρίν φύγουνε για διακοπές.
Η μητέρα της Ε. δεν είναι χήρα, έχει σύζυγο μιά χαρά.

Θα ξεράσω που

- μερικοί γονείς είναι ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ εγωϊστές που προκειμένου να είναι εκείνοι καλά, θα κατέστρεφαν την ηρεμία των παιδιών τους. Να μην πάνε διακοπές. Να κάτσουνε να μου κάνουνε παρέα.

- προσπαθούν μονίμως να ΕΛΕΓΧΟΥΝ καταστάσεις και όταν αυτές δεν ελέγχονται , τσάκ! να σκαρώνουν θέατρο με 2, 3, 4, πράξεις και όσο τραβήξει αρκεί να γίνει το δικό τους

- δημιουργούν σχέσεις εκφοβισμού και φέρονται σαν νήπια. "Αν πάτε, θα αρρωστήσω και θα γυρίσετε πίσω". Χι Χι. Πάλι βγήκα. Ποιό το βραβείο μου αυτή τη φορά?

Δεν την μπορώ

Δεν την μπορώ πιά τη φαγωμάρα. Δεν μπορώ πιά να ανταπεξέλθω στα πιστεύω των ανθρώπων ιδιαίτερα όταν τα πιστεύω τους δρούν σαν πλάκα καταπίεσης επάνω μου. Αμάν πιά αυτή η καταπίεση..με έχουν φάει πια, άντε και στο διάολο.

Εφταιγα εγώ που πέρασα ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ εφηβεία? με τα καλύτερα εφόδια είχα έρθει στον κόσμο, είχα γεννηθεί σε μία οικογένεια που με ήθελαν και με αγαπούσαν. Ομως έχασα τον πατέρα μου και βρέθηκα να ζώ με μία ψυχασθενή που δεν ήξερε τι της γινόταν.. Δεν ήξερα που πατούσα, αν είχα προβλήματα, ερωτήματα, ανασφάλειες, αν ήθελα μιά αγκαλιά βρε αδελφέ, έναν ώμο να ακουμπήσω.. έμαθα να μην τα αναζητώ σπίτι μου, γιατί εκεί πέρα γινόντουσαν πράγματα.. σε τι κατάσταση θα ήταν το σπίτι μου τη δεδομένη στιγμή?

Θα ήταν εκείνη στα πάνω της? Τότε θα υπήρχε περίπτωση διαλόγου, συνεργασίας, άντε και λίγου γέλιου. συνήθως όμως ήταν στα κάτω της, μέγαιρα, έξαλλη, να στριγκλίζει, να χτυπάει, να λέει προσβολές...μέχρι που κατάπινε το χάπι και ηρεμούσε..και μετά κοιμόταν. Απουσία γονέων σε μία δύσκολη εποχή.

Η εποχή του Πανεπιστημίου? Σκατά και εκεί αλλά ευτυχώς είχα διεξόδους. Ηταν ωραίο το πανεπιστήμιο, τα μαθήματα, η φοιτητική ζωή, οι παρέες, τα μπαράκια, οι μηχανόβιοι, το τσιγάρο, οι κραιπάλες, οι εκδρομές, το κάμπινγκ. Επαιρνα και καλούς βαθμούς γιατί διάβαζα, δεν έχανα μάθημα και όλο έλειπα...για να διαβάσω στις βιβλιοθήκες, οι βαθμοί άψογοι...Ετσι έμενα όλο και λιγότερο στο σπίτι. Σπίτι? Ο θεός να το κάνει σπίτι, κέντρο διερχομένων είχε γίνει, γιατί ένας επιτήδειος μεταφυσικός την έπεσε στη μαμά μου και την τράβηξε στα δίχτυα της οργάνωσής του, μαζί με άλλες εύπορες χήρες ή γυναίκες ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΡΕΣ (γιατί αν είχαν άντρες οι τελευταίοι θα τον είχαν σπάσει στο ξύλο) , την μάγεψε με τις μεγαλόσχημες ιδέες του περί μοντέρνας τέχνης, περί Βαζαρέλι και κινητικής ζωγραφικής, μουσική Στοκχάουζεν πάντα, και πολλά άστρα, μαύρες τρύπες, στερεώματα, μαστούρα κάργα, slides γιατί δεν υπήρχαν ακόμη κομπιούτερς, διαλέξεις, διαφάνειες, μπλάμπλά, μπήκαν και ανάμεσά μας, στην αδύναμη σχέση που μας είχε απομείνει και άπαξ και δεν με προσάρτησαν στη Σχολή τους, με πέταξαν και τη δηλητηρίασαν να με απομακρύνει, τους αφοσιώθηκε πλήρως η μαμά μου. Την πάτησε στο τέλος βέβαια γιατί της έφαγαν λεφτά, γιατί για τα λεφτά πηγαίνανε και όχι για τον Χάρι Κρίσνα.. πάντα έτσι δεν γίνεται? Την το είχα πεί και εγώ τότε, ένα μυξιάρικο (κατά τον χαρακτηρισμό της) 19 ετών, που είχε μάθει να ζεί στον κόσμο, αλλά βέβαια ποιός άκουγε εμένα? Και μετά τον Χάρι Κρίσνα, ήρθε η Μαντάμ Μπλαβάτσκι, ο Γκουρου Μαχαρατζι, ο Alistair Crowley, ο Μεγάλος Θιβετανός, οι Μασώνοι... τους γνώρισα όλους από την καλή..και τις θεωρίες τους και τη διδασκαλία τους και την εφαρμογή όλων αυτών στη πράξη. Πολύ ωραία. Εκμετάλλευση του πόνου για το κέρδος..

Εύρισκα υποστήριξη? Βεβαίως και εύρισκα. Οι άντρες πάντα βρισκόντουσαν πλάϊ μου, οι συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο με αγαπούσαν (με την καλή έννοια) είμασταν φίλοι, μιλάγαμε, γελάγαμε, κάναμε και τις κοπάνες μας, καπνίζαμε και στις τουαλέττες. Είχα βρεί ανθρώπους να στηρίζομαι. Και στο Πανεπιστήμιο οι συμφοιτητές και συμφοιτήτριές μου με υποστήριζαν, για ώρες μιλάγαμε για οτιδήποτε, ανταλλάσαμε παρόμοιες εμπειρίες και δίναμε συμβουλές. Οσοι μπορούσαν να με υποστηρίξουν ήσαν κόρες και γιοί που αντιμετώπιζαν τη βία μέσα στα σπίτια τους, ήταν και πλουσιόπαιδα, γιατί η βία δεν έχει οικονομικό επίπεδο, τυγχάνει και στα καλύτερα σπίτια. Δεν χτυπάνε τα παιδιά τους μόνο οι φτωχοί μπεκρήδες, τα ίδια κάνουνε και οι πλούσιοι πρεζάκηδες. Κάναμε κλίκα υπεράσπισης και επιβίωσης.. Κάναμε και σύλλογο κατατρεγμένων φοιτητών...εκεί να δείς κόσμος.. Ευτυχώς που υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι που με βοήθησαν να ζήσω.

Αγριεύω όταν προσπαθούν οι συγγενείς να μου επιβάλλουν τον τρόπο ζωής και σκέψης τους, τους ενοχλώ φαίνεται που έχοντας μεγαλώσει μόνη και ωριμάσει με εμπειρικούς τρόπους, δεν μασάω. Αν έχεις κάτι να μου πείς πές το μου στα ίσα. Τα πίσω απο την πλάτη, γυναικουλίστικα, υπονοούμενα, αν περιμένεις να γονατίσω και να φιλήσω το Τίμιο Ξύλο, θα περιμένεις πολύ, δεν πιστεύω σε μαλακίες (αν μαζέψουμε τα κομμάτια του Τιμίου Ξύλου και τα συναρμολογήσουμε, δεν θα βγεί σταυρός, αλλά κάλυμμα όλης της γής, τόσα είναι και τα κομμάτια που πουλάνε οι αγιογδύτες). Αν θέλεις να γίνει κάτι, πέστο σε μένα. Μην προσπαθείς να πιάσεις όλους τους άλλους, να τους πείσεις για το καλόν της ίδέας σου να κάνεις οπαδούς και μετά να "μου τη φέρεις" , δεν θα πιάσει, το έχω φάει το στυλάκι με το κουτάλι φιλενάδα..έχασες. Δεν θα τσακωθώ. Θα πώ ναί ή όχι και up yours. Κατά κάποιο τρόπο έχω "ξεσηκώσει" έναν ανδρικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς...έχω γίνει χοντρόπετση στις γυναικουλίστικες ευαισθησίες....κυρίες μου συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Κάντε ότι θέλετε, μόνο κάντε το φανερά. Εγώ κερία της αυλής δεν είμαι..Αν πάλι επιμένετε να με στρώσετε και να μου επιβληθείτε, την δωδεκάτη ώρα, δε πάτε να γαμηθείτε για να ηρεμήσετε λέω εγώ? Μετά το καλό σεξ, όλοι και όλες αρνάκια γίνονται. Οι στραβογάμητες είναι και οι πιό προβληματικές.

Τα είπα,

άδειασα

φεύγω τώρα.

Napoli de Romania - the old city

Πανσέληνος πάνω από την πόλη, να μας κυτταει και να γελάει. Την νύχτα εκείνη διαλέξαμε οι αδαείς να φάμε ψάρι. ΧαΧα! Αφού την πανσέληνο όλα τα ψάρια χάνονται, δεν πιάνονται. Οσα δε ψάρια σας σερβίρουν την πανσέληνο ή είναι κατεψυγμένα ή μπαγιάτικα.

Full moon above the city of Nafplio. It is looking at us with mirth because we chose the very night to eat fresh fish!!! :-). It is well known that in full moon times no fish is ever caught and the ones served are either frozen or very very old (and smelly)

Δρομάκι στον παλιό Ψαρομαχαλά, Ναύπλιο.

¨Εκεί στον Ψαρομαχαλά
ξέρουν και πλέχουν δίχτυα
κι 'οποιος στα δίχτυα τους μπλεχτεί
δεν έχει πιά βοήθεια"

Το νεώτερο όνομα της περιοχής είναι Πλατεία Πολιτικού Νοσοκομείου. Διαμορφώθηκε στην δεκαετία του 1970 μέχρι τώρα που έχει πάρει την τελική του μορφή, έχουν απομείνει μερικά παλιάς αρχιτεκτονικής σπίτια (ξύλινα με χαγιάτια) τα περισσότερα όμως έχουν υποστεί αρχιτεκτονικές αλλοιώσεις.The origins of the above area go back to the 14th century; an area inhabited by fishermen and fishmongers (Psaromahalas, meaning neighbourhood of fishermen). Later it was renamed the Civil Hospital Square.

Μία από τις άπειρες γάτες του Ναυπλίου που κυκλοφορούν. Μην σας παρασύρει το πάχος του συγκεκριμμένου κυρίου. Είναι γάτος σπιτικός αντίθετα με τους αδέσποτους που λιμοκτονούν. Οι Αργολιδείς δεν είναι ζωόφιλοι.
One of the many stray Nafplio cats. Don't you think that all strays are as fat as this gentleman, most are starving to death. The locals are not animal lovers.


Οι ιστορικές πληροφορίες είναι από τα βιβλία "Κάστρα του θρύλου και της Ιστορίας" του Γιάννη Π. Γκίκα

Info taken from the 5 volume compilation of John P. Gikas "Castles" ISBN 960-550-007-8

Napoli di Romania

Το Παλαμίδι, Ναύπλιο, Αργολίδα. Ενα ιστορικό φρούριο που χτίστηκε από τους Βενετούς. Εχει οχυρώσεις, προμαχώνες, γαλαρίες, λαγούμια, κελιά, τη φυλακή του Κολοκοτρώνη, στέρνες και τη σιωπή των αιώνων στην πλάτη του. Η θέα μαγευτική. Υπάρχει ασφαλτοστρωμένος δρόμος και η επιλογή να το ανέβετε από τα 999 πέτρινα σκαλοπάτια του.
Palamides fortress in Nafplio. It is a 216m. historical hill, supposed to be built by the mythical hero Palamides. In reality it was gradually built by the Venetians (1687-1715) and includes bastions surrounded by tall walls. Up to 1204 it belonged to the local byzantine master Leon Sgouros, then came its Frankish then Venetian and finally Turkish dominations. The later used it as security prison. Nowdays is a tourist attraction and can be reached by car or by climbing its 999 steps to the top.

Μπούρτζι, Ναύπλιο. Ενα νησάκι φρούριο με μεγάλη ιστορία. Παλιά χρησίμευε σαν κατοικία του δημίου, ο οποίος στην αυλή του έκοβε κεφάλια με την καρμανιόλα του... Αργότερα μετετράπει σε ξενοδοχείο πολυτελείας (άραγε να υπήρχαν και τα φαντάσματα των καταδικασθέντων?), συνέχισε την "μεγάλη του καρριέρα" εως τους σεισμούς του 1981 οπου έκλεισε. Τώρα άνοιξε πάλι για το κοινό που το επισκέπτεται σαν μουσείο..
Bourtzi castle. During the Turkish occupation of Greece (1453-1821) it was used as the house of the executioner who chopped people's heads with a type of guillotine in his courtyard. In later years it became a luxury hotel till the 1981 earthquakes and was closed to the public. It re-opened this year as a museum

Αποψη της Ακροναυπλίας. Επί Τουρκοκρατίας ονομάζετο Ιτς-Καλέ και χρησιμοποιείτο σαν φυλακές, με τρομερά μπουντρούμια και απαράδεκτες συνθήκες επιβίωσης. Ο τρόπος ζωής εκεί έγινε θέμα για τη δημιουργία πολλών δημοτικών τραγουδιών. Στη δεκαετία του 1970 κτίστηκε πολυτελές ξενοδοχείο και κατέστρεψε το ιστορικό κάστρο, ως αναμένετο.

View of the Akronafplia fortress, above the city of Nafplion, Argolida. The photo was taken from the old Fishmongers's neighbourhood (The Psaromahalas). During the Turkish occupation of Greece (1453-1821) the fortress was used as a terrible detention centre with security prison cells, torture chambers and death areas.

Info taken from the 5 volume compilation of John P. Gikas "Castles" ISBN 960-550-007-8

Φόβος

Με προβληματίζει ο φόβος

Ο φόβος του ανθρώπου για το άγνωστο

Φοβάμαι την αλλαγή και βαριέμαι τα ίδια και τα ίδια

Φοβάμαι να δοκιμάσω και βαριέμαι να τρώω μία από τα ίδια

Φοβάμαι τους χαρακτηρισμούς και βαριέμαι να δίνω προσοχή στα λόγια

Φοβάμαι τι θα ακούσω και δεν λεω τι θέλω να ακούσω

Φοβάμαι τα όρια των ανθρώπων, που οδηγούν?

Φοβάμαι τους ζοχάδες και τις απελπισμένες

Φοβάμαι αυτούς με τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και αυτούς που δεν τολμούν να απολαύσουν

Φοβάμαι τους πολιτικάντηδες, τους φτασμένους, τους επιτυχημένους

Μα πιό πολύ φοβάμαι τους βολεμένους

γιατί

θα κάνουν τα πάντα

για να κρατήσουν

τη βολή τους ακόμη

κι αν αυτή σημαίνει

το ξε-βόλεμα όλου του κόσμου

The Mary Rose

There is a feeling of departure in this jigsaw, I see it every morning I open my eyes.. whatever the weather.. I get prepared to leave. Leave my life behind me, catch the first boat to anywhere..and go!. I would leave no address If I could I would change my facial characteristics, forge my passport and id's ....and travel..till death takes me to his wings..Bought online from the Bodleian Library Shop in Oxford, UK, a jigsaw of 1000 pieces

Εχει κάτι το αναχωρητικό αυτό το πάζλ, είναι και η εποχή που μας καλεί να την κάνουμε. Το θέμα είναι το πλοίο Mary Rose. Αγοράσθηκε το εν λόγω πάζλ απο την Bodleian Library, Oxford, UK. , αποτελείται απο 1000 κομμάτια και το έφτιαξα.. πρίν μερικά χρόνια.
Θα σε πάρω να φύγουμε
Σ΄αλλη γής
σ΄αλλα μέρη
που κανέναν δεν ξέρουμε
και κανείς δεν μας ξέρει

Ads jigsaw 1950

Pair of puzzles dealing with British ads of the '50s. How times change in comparison to its equivalent of the "30's. The products are more or less the same but the way they are presented shows a type of new wealth, an improvement. 1000 piece puzzle bought from Past Times, UK through mail order in 1995

Πολύ ενδιαφέρον πάζλ, το έκανα το 1995 μαζί με το επόμενο. 1000 κομμάτια. Αγορά από το διαδίκτυο από το Past times.

Ads jigsaw 1930

Pair of puzzles, this one shows British ads of the '30s. An 1000 piece jigsaw showing a way of life forever lost, the greedy faces of children when trying to reach box of cookies, gentleman's relish for the weary sailor..a life of the past.. finished in 1995, purchased from the Past times shop, UK

Το πάζλ αυτό το έκανα το 1995, έχει 1000 κομμάτια και πραγματικά το χάρηκα. Ημουνα πάρα πολύ στενοχωρημένη την εποχή αυτή, είχα μπλέξει με γιατρούς-ληστές.. και η δημιουργία του με ξαλάφρωσε. Το αγόρασα από το διαδίκτυο

Through the eyes of...puzzles

I started making jigsaw puzzles when I was doing my postgraduate studies in the UK, back in the '80s. Just before the exam period I noticed my friend J. toilling over a (huge for my eyes) 1000 pieces jigsaw whose main colour was yellow (a painting of Jean-Francois Millet). In the apartment we shared we had a spare table where she spread her jigsaw pieces for everyone to see, marvel and perhaps contribute. The 3 figures were completed before the exam period, the remaining pieces looked at everyone with a naughty smile.."eventually you'll come around to us"!

All this yellow was paining my eyes, disturbing my dreams, stressing my being. I was drawn to it, I moved closer only to be repelled ...each piece screamed "don't you dare, touch us". Mixed feelings of attraction to the new and repulsion to the colour.. The first foe won.

One day I had no class I sat in front of the puzzle, said a prayer, and searched for the first piece...

Two hours afterwards, I had successfully put 10 pieces at their place. My friend came and I confessed of my serious crime of prying into her hobbies. Penitent I waited for the verdict..and she laughted..

A sweet beginning to the world of jigsaws.