Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006

Τσίρκο Μedrano

Πώς είναι να ζεί κανείς μέσα σε μία οικογενειακή πολυκατοικία, όπου πέρα απο το ότι όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, είναι και συγγενείς?
Του χρόνου τέτοιο καιρό, γεροί να είμαστε, θα έχω μετακομίσει σε διαμέρισμα, κοντά στο σόϊ του άντρα μου. Ολους τους ξέρω εδώ και πολλά χρόνια, κανένας δεν μου είναι άγνωστος, εν τούτοις ποτέ μου δεν έχω ζήσει κάτω απο τέτοιες συνθήκες.
Κουτσομπόλα δεν είμαι και καυγάδες αποφεύγω να κάνω.. αμα με παραζορίσουν σηκώνομαι και φεύγω.. εν τούτοις πείρα δεν έχω.

Λέτε να γίνουμε μαλλιά κουβάρια ή να έχουμε καλές και "ο καθένας στο σπίτι του" σχέσεις?

Ο πεθερός μου πάντως λέει ότι εκεί είναι Τσίρκο.. και ότι το κάθε "ζώο" πότε μαλλώνει πότε φιλιώνει με όλους και με όλα..υπάρχουν και οι κλόουν φυσικά, καθώς και αυτός που κόβει τα εισιτήρια..

Ούφ! Μήπως χρειάζεται να αρχίσω να αγχώνομαι?

20 σχόλια:

Juanita La Quejica είπε...

Μέγα λάθος! Δεν γίνεται να το αποφύγεις; Ακόμα και αν επρόκειτο να μείνεις με τα δικά σου σόγια. Στην πορεία καταντά πρόβλημα.

Horexakias είπε...

Εσυ φροντισε να κοβεις εισιτηρια,χωρις να αγχωνεσαι,αν και νομιζω πως η συγκατοικηση με συγγενεις ειναι δυσκολη....

Markos είπε...

H αλήθεια είναι ότι το "μακριά κι αγαπημένοι" δεν είναι αβάσιμο.
Είναι θέμα όμως και χειρισμού.
Αν η πόρτα σου δεν είναι μόνιμα ανοιχτή, πρόβλημα συνήθως δεν υπάρχει.
Αν η πόρτα είναι ανοιχτή ε, τότε.. χμμμ

Marina είπε...

Είπαμε να πάμε να μείνουμε κοντά στους γονείς του Κ, με τους οποίους έχουμε πολύ καλές σχέσεις. Μεγαλώνουν οι γονείς του Κ και θέλει όσα χρόνια ακόμη ζήσουνε να είναι κοντά τους. Στην πολυκατοικία όμως ζούν και άλλοι συγγενείς, διάφοροι, καθώς και τα δύο μου ανήψια.

Δεν έχω ζήσει ΠΟΤΕ μέσα σε μεγάλη οικογένεια και είμαι εκ φύσεως μονόχνωτη, απόμακρη και δεν έχω πολλά-πολλά.

Marina είπε...

Juanita, λές? Αυτό που με τρομάζει είναι ότι όλοι ξέρουν και ανακατεύονται στις δουλειές όλων, άσε που έχουν και το κλειδί ο ένας στο σπίτι του άλλου, να βγαίνεις π.χ. απο το μπάνιο και κλάκ ν' ανοίγει η πόρτα.. Εμείς βέβαια δεν θα δώσουμε κλειδιά..όμως αυτό το κοινόβιο με προβληματίζει.

horexakia, η συνυφάδα μου κατοικεί εκεί εδώ και 10 περίπου χρόνια και η συμβίωσε τη βοήθησε στο θέμα των παιδιών, της έδωσε όμως και πολλές πίκρες.

Marko, μείναμε μακριά τους, 16 χρόνια τώρα. Λέμε λοιπόν να δοκιμάσουμε. Χώρια που έχουμε πάει εκδρομές εδώ και εκεί, καλά τα πάμε.
Θέλω να μην έχουμε φαγωμάρα και γκρίνιες, φέρνω μαζί και την Π (85 ετών κυρία)που θα έχει εκεί συντροφιά..θέλω το καλύτερο, θα γίνει όμως?
ΦΟΒΑΜΑΙ

. είπε...

έχω ένα απ΄ρομοιο φιλικό παράδειγμα. πρέπει νομίζω απ την αρ΄χη να θέσετε όρια, ώστε να μην εμπλακούν α΄τομα σε υποθέσεις που θεωρείτε πολύ προσωπικές.

Αν το χειριστείτε σωστά, ισως να περάσετε και πολύ πολύ καλά. Βάλτε το όρια όμως, τα συνορα σας =)

Ανώνυμος είπε...

Κουράγιο

dimis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
dimis είπε...

απο την μερια του παιδιου που το εζησα το θεμα, λεω οτι ειναι καταπληκτικα. απο την μερια της νυφης, θα σου πω τι ειδα... Κυριως εξαρταται απο τα ατομα. αν η πεθερα δεν χωνεται πολυ και αν η νυφη παιρνει το θεμα με την πεθερα στο χαλαρο, τοτε ολα καλα. επισης και ο αντρας πρεπει να απαιτησει την ιδιωτικοτητα της οικογενειας. σημαντικο και αυτο.

κατα τα λοιπα η εμπειρια θα ειναι τουλαχιστον ενδιαφερουσα!

fieryfairy είπε...

O μαρκος και η μαριλίνα έχουν δίκιο, βλέπω από τον αδερφό μου, μη δώσετε κλειδιά και θέστε όρια στο πόσο συχνά θα σας χτυπάνε για καφέ/να παίξετε με τα παιδιά/ανίψια κτλ

Jason είπε...

Κι εγώ δε νομίζω πως θα είναι ό,τι καλύτερο...

Τον πεθερό, πάντως, τον θυμάμαι και από προηγούμενα posts και φαίνεται πως είναι σπουδαίο παλληκάρι!!!

Marina είπε...

marilina, ήδη τα βάζουμε όταν συγκατοικούμε το καλοκαίρι και το Πάσχα..

not the boy next door, λές να το χρειαστώ?

dimis, τα ανήψια ήδη παραμιλάνε..είμαστε θείοι τύπου Ντόναλντ Ντάκ..όπου όλα επιτρέπονται εντός ορίων αλλά χωρίς την γονική ευθύνη. Με τη συνυφάδα μου έχουμε καλές σχέσεις, όμως συχνά υποφέρει απο την πεθερά ή τους λοιπούς συγγενείς, είναι κατά τα φαινόμενα λίγο άπονοι και την προσβάλλουν.
Εντυπωση βέβαια μου κάνει γιατί σε ΄μένα είναι ευγενείς, όμως και εγώ δεν ανοίγομαι πολύ..

fieryfairy, σχετικά με τα όρια, ούτε λόγος..ελπίζω να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν θα μπορούν, όποτε τους καπνίσει να χτυπάνε..

Jason, ο Κ θέλει να πάει να είναι κοντά στους γονείς του γιατί μεγαλώνουν..σε αυτό δεν μπορώ να πάω κόντρα..γονείς του είναι.

Τα πεθερικά μου τα αγαπώ πολύ, είναι απλοί και καλοί άνθρωποι, που αγαπάνε βαθιά και σέβονται τους άλλους..έχουμε περάσει καλά μαζί σε εκδρομές, έχουμε γίνει τύφλα με την πεθερά να μην μπορούμε να περπατήσουμε, να μας πηγαίνουν στα χέρια σαν σακκιά,..έχουμε γελάσει μέχρι δακρύων όπως τότε που έπεσε με φόρα στο κρεββάτι γιατί ήταν κουρασμένη και έσπασε ο σουμιές και την καταπιε.. όμως την γνώμη αυτή δεν την συμμερίζονται όλοι.

~~kindergarden teacher ~~ είπε...

ΧΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ΄΄΄΄έχει και τα καλά της μια τετοια συγκατοίκηση ,,αλλα έχει και τα κακά της
,,,από σένα εξαρταται να μην έχεις πολλά ''κακά'',,!!!!

Alexandra είπε...

κουράγιο... υπομονή, μην ακούς,μην βλέπεις, μην μιλάς και όλα καλά...

Σταυρούλα είπε...

Θέσε όρια απ΄την αρχή , αν και πάλι θα ΄χετε τραβήγματα!
Στο λέω εκ πείρας , γιατί συγκατοικούσα με το κουνιάδο και τη συννυφάδα και απέναντι είχα την πεθερά! Η ιδιωτική ζωή πάει περίπατο!

ViSta είπε...

...Λέτε να γίνουμε μαλλιά κουβάρια ή να έχουμε καλές και "ο καθένας στο σπίτι του" σχέσεις?...
Ποιός ξέρει... τι λέει το... στομάχι σου; Πιάνεται με την ιδέα ή είναι ήσυχο; :-)

Marina είπε...

Vista, όταν είμαι μόνη μου ή μαζί με τα πεθερικά μου δεν ανησυχώ ιδιαίτερα, ανησυχώ όταν βλέπω τη συνυφάδα μου,. Ο,τι και να είναι, θα δείξει..
Το ρόλο της λεοπάρδαλης θα αναλάβω στο τσίρκο που ούτε την βλέπεις ούτε την συναντάς, εφόσον δεν νυχτοπερπατάς και δεν την τσιγκλάς βεβαίως..

Juanita La Quejica είπε...

Μετά 15 χρόνια συγκατοίκησης στο ίδιο "οικογενειακό" κτίριο, ακόμα δεν έχω καταφέρει να πείσω τον πατέρα μου να χτυπά την κωλόπορτα πριν μπει σπίτι μου με τα κλειδιά του. Τα οποία του έδωσα από την πρώτη στιγμή γιατί υπήρχε άρρωστος στην οικογένεια, "έκτακτες συνθήκες" και γιατί πολλές φορές ανεβοκατεβαίνοντας σε καταστάσεις κρίσης, κλεινόμουν έξω από το σπίτι γιατί δεν θυμόμουν να πάρω τα κλειδιά μου. Οπότε έπρεπε να υπάρχει αντικλείδι στο σπίτι των γονιών μου.
Πιστεύω ότι δεν έχει σημασία με ποιον συγκατοικείς, αν είναι δικοί σου ή δικοί του. Ο εκμηδενισμός της απόστασης και το μοίρασμα ενός κοινού χώρου μοιραία οδηγεί σε προστριβές.
Είναι υπέρ σου η ηλικία σας αλλά και η ηλικία των πεθερικών σου, εν μέρει. Για τους υπολοίπους, εκεί μπερδεύεται το πράγμα.

Marina είπε...

Juanita, σε φαντάζομαι να κλείνεσαι συνέχεια έξω και να πηδάς απο τα παράθυρα..Γελάω βέβαια αλλά δεν θα γέλαγες πολύ εσύ τότε..
Οταν ήμουνα παντρεμένη με τον Μ παλιά είχα δώσει κλειδιά και στη μητέρα μου αλλά και σε μία θεία μου που έμενε απο πάνω. Η μητέρα μου ποτέ δεν πάταγε σπίτι μας, αλλά εκείνη η θεία δεν τόχε σε τίποτα να ανοίξει κλάκ την πόρτα και να μπεί. Ετσι λοιπόν ένα μεσημέρι που υπολόγισε ότι ο Μ δεν θα ήταν, αποφάσισε να μπεί. Μόνο που ο Μ είχε έρθει νωρίτερα και την ώρα που έμπαινε εκείνη, έβγαινε εκείνος απο το μπάνιο τσιτσίδι.. Σπίτι του ήταν ότι θέλει έκανε..
Εγινε ΡΕΖΙΛΙ και άκουσε και τα εξ' αμάξης όταν είπε τα καθέκαστα στον θείο μου και στη μητέρα μου. Νομίζω μου επέστρεψε και τα κλειδιά..

An-Lu είπε...

Πλάκα θα έχει!