Δευτέρα, Νοεμβρίου 06, 2006

Χρόνος


Ποτέ δεν έχουμε αρκειτό χρόνο να κάνουμε πράγματα. Πάντα φαίνεται να τρέχουμε να προλάβουμε όχι το τράμ το τελευταίο, το πρώτο πάντα ακόμη και τη γραμμή μη χάσουμε. Οι ρυθμοί της πόλης μας βάζουν στο καλούπι του αεικίνητου μη μας χαρακτηρίσουν και τεμπέληδες.
Ολη μου τη ζωή έτρεχα, να προλάβω τις υποχρεώσεις, τη δουλειά, τις σπουδές, τη δεύτερη δουλειά, τις ανάγκες, τους άλλους, τους έρωτες, τους φίλους, την υγεία, τους συγγενείς... μιά 20ετία και βάλε τρέξιμο.
Και μετά σταμάτησα να τρέχω.
Αλλαξαν οι συνθήκες ζωής μου. Και βρέθηκα μετέωρη να κυττάω απορημένη τον δικτάτορα του τοίχου, το ρολόϊ, που είχε χάσει πλέον την παλιά του αίγλη.
Μου πήρε 2 χρόνια να ξεφύγω απο την επήρρεια του ρολογιού, να χαλαρώσω πές και μετά να οργανώσω τον χρόνο μου αλλιώς.
Μελαγχολούσα πότε-πότε που έχασα κάποιες ευκαιρίες γιατί βιαζόμουνα. Στην ψυχή μου έχω την αιώνια βιασύνη μου να κάνω πράγματα για το σχολείο μου και να αναβάλλω να αγκαλιάζω τους γονείς μου. Αλλά τότε δεν το καταλάβαινα. Και όταν το κατάλαβα είχαν πεθάνει.
Τώρα δεν βιάζομαι καθόλου. Τα έχω βρεί με τον χρόνο, είναι στιγμές που με καπελώνει, άλλες στιγμές που τον γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια. Υπάρχει ακόμη σχέση μεταξύ μας αλλά έχει γίνει φιλική και ο παλιός ανταγωνισμός έσβησε.
Είναι καλύτερα έτσι?
Θα δείξει.

17 σχόλια:

An-Lu είπε...

Είναι πολύ καλύτερα έτσι...κι έχει αρχίσει να το δείχνει!!!
Καλή σου εβδομάδα!

Jason είπε...

Είναι πολύ ωραίο να σας διαβάζω όλους εσάς αλλά... με μελαγχολείτε και με αγχώνετε...

ci είπε...

Πάντα είναι πιο όμορφα όταν δεν υπάρχει ανταγωνισμός:)
Καλή εβδομάδα!

Marina είπε...

Jason, γιατί να σε μελαγχολούμε και να αγχώνεσαι? Εμείς φταίμε σίγουρα?

nyctolouloudo είπε...

εγώ... τον γράφω κανονικά.

Jason είπε...

Δε φταίτε εσείς βέβαια.
Απλώς εσείς μου θυμίζετε ότι μάλλον δεν είμαι πια παιδάκι ή ότι τέλος πάντων μεγαλώνω κι εγώ.

srm1033 είπε...

“Don’t count every hour in the day, make every hour in the day count.” Δεν ξέρω ποιος το είπε αλλά ξέρω πως το έχεις κάνει πραγματικότητα.Και ναι είναι πολύ καλύτερα έτσι...

Hlias είπε...

"Ειναι καλυτερα ετσι; θα δειξει "
Αν ειναι καλυτερα; απλως καλυτερα το λες εσυ αυτο; Οτι καλυτερο ειναι,και μακαρι να βρισκαμε το χρονο να καναμε περισσοτερα πραγματα για μας αφαιροντας ετσι χρονο απ τους αλλους, και οχι δεν ειναι εγωιστικο!!



καλη σας μερα!

Fibi είπε...

Με το πάσο σου είναι καλύτερα.-

Marina είπε...

αναρωτιέμαι αν είναι καλύτερα έτσι γιατί βαριέμαι λίγο. απο εκεί που ήμουνα workaholic έγινα πολύ cool, είναι στιγμές που αν δεν είχα το μπλόγκ θα είχα τρελλαθεί.

Σταυρούλα είπε...

Το ό,τι ηρέμησες είναι καλό! Τώρα μπορείς να τον ρυθμίζεις όπως θες! Η χαλαρή σχέση έρχεται με την ωριμότητα!

Marina είπε...

an-lu, αμάν μου φαίνεται? Ωχωχωχ!

citronella, Αν καταφέρω και δεν μου λείπει ο κύριος ανταγωνισμός, σίγουρα καλά θα είναι. Μιά ζωή στον εργασιακό χώρο το άγχος και ο ανταγωνισμός μου έδινε ζωή. Ασε που λειτουργώ θαυμάσια κάτω απο πίεση. Τότε είχα τις καλύτερες επιδόσεις.

jason, γιατί ο πληθυντικός? Εκτός κι αν με θεωρείς Ιούλιο Καίσαρα. Δεν έχουμε ΤΟΟΟΟΣΗ διαφορά ηλικίας πιά. Σημασία δεν έχει ότι μεγαλώνεις, αλλά τι στόχους βάζεις. Οχι μεγάλα όνειρα-γιατί ποτέ δεν πιάνονται. Μικρά και εφικτά.

mεθυσμένα χρώματα..μπράβο κάνεις την καλύτερη δουλειά

convinsed, δεν το είχα σκεφτεί έτσι, μου άνοιξες ένα άλλο πρίσμα. Σε ευχαριστώ.

hlias, έχει γίνει ο χρόνος το πιό πολύτιμο αγαθό πλέον όταν χρειάζεται ο καθένας μας να τρέχει να προλάβει τα πάντα. Ξέρεις αυτό έγινε μετά απο προγραμματισμό κάποιων ετών..και ναί τα κατάφερα όσο εγωϊστικό κι αν ακούγεται αυτό!

fibi, ποτε δεν πήγαινα με το πάσο μου, πάντα έτρεχα, τώρα λοιπόν είναι αυτό το πάσο ΤΟΟΟΟΣΟ δύσκολο.

Jason είπε...

Δε σου μιλάω στον πληθυντικό, Μαρίνα. :-)
Αναφέρομαι σε όόόλους εσάς που αποτελείτε μέρος της blogόσφαιρας και που απολαμβάνω να σας διαβάζω καθημερινώς και να βουτάω στις σκέψεις σας, κι ας έχουμε μία μικρή ή μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας.
Και εσύ είσαι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Markos είπε...

Δεν έχουμε χρόνο, ή ... ο χρόνος είναι αρκετός, αλλά εμείς δεν έχουμε τα "εργαλεία" να τον χαρούμε...
Καλησπέρα

Marina είπε...

renata, Ααα! Ωριμότητα. Για χρόνια ακούω γι' αυτήν ακόμη όμως δεν την βλέπω να έρχεται..ούτε φρονιμήτες δεν έχω βγάλει..Χωρίς αστεία, μήπως η ωριμότητα συνεπάγεται με μία απόσυρση απο τη ζωή, απο το κέφι, από τους αγώνες και την αγωνία της ύπαρξης? Αν ναί! Ευτυχώς που δεν είμαι ώριμη.
Αν όχι..έχουμε τότε καιρό!

Jason, :-))

Marko, μάλλον ο τρόπος που επιλέγουμε να μοιράσουμε τον χρόνο μας φταίει. Δική μας η ευθύνη.

~~kindergarden teacher ~~ είπε...

α ρε χρονε αλητη !!!
εγω ακομα τον κυνηγαωωωωωωωωωωωωω!

tzo είπε...

Με έπιασε μελαγχολία το ΣΚ ότι τρέχω πολύ και φοβόμουν πως θα συνεχίσω να τρέχω έτσι για πολύ ακόμη, ίσως για το υπόλοιπο τις ζωής μου. Τότε ήταν που είδα τον πατέρα μου να κάθετε στο σαλόνι και να μην έχει τι να κάνει μιας και είναι συνταξιούχος. Όχι σκέφτηκα ίσως να είναι καλύτερα που τρέχω. Δεν μπορεί κάποια στιγμή θα βρω λίγο χρόνο για να ξεκουραστώ.