Ευθανασία

Δίλημμα

Οι ΥΠΕΡΣΠΙΣΤΕΣ άπειροι, όλως τυχαίως όλοι βρεθήκαμε με μία άποψη υπό μάλης. Στην ευθανασία λέμε ναί εφόσον γίνεται με την άδεια του ετοιμοθάνατου, ή σαν πράξη ευσπλαχνίας. Συμφωνώ. Ομως υπάρχει και ο αντίλογος για να ταρακουνάει λίγο τα θεμέλια της ασφάλειας μας.

Αντίλογος: Αν η μάνα σου, σου ζητήσει να βγάλεις το σωληνάκι και να την αποσυνδέσεις γιατί βαρέθηκε να ζεί σωληνωμένη, να την απαλλάξεις απο έναν βίο αβίωτο, τι θα κάνεις μεγάλε υπερασπιστή των λέξεων? Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα καυτά κάρβουνα.

Οι ΚΑΤΑΚΡΙΤΕΣ της ευθανασίας επίσης άπειροι, όλως τυχαίως όλοι βρεθήκανε να υπερασπίζονται τη ζωή των άλλων. Απαράδεκτο να παίρνεις μία ζωή, μία ψυχή, ποιός νομίζεις ότι είσαι, ο Θεριστής; Μη βιάζεσε φίλε/η να κατηγορήσεις ρίχνοντας τον πρώτο λίθο γιατί υπάρχει και ο αντίλογος.

Αντίλογος :Βίασε κάποιος ένα 12 χρονο κορίτσι που όμως παρόλλα τα τραύματά του έμεινε έγκυος. Η πολιτεία προτείνει έκτρωση. Το 12χρονο είναι η κόρη σου.

Κάποιος σου πέταξε μία έγκυο σκύλα στον κήπο σου η οποία γέννησε 10 κουτάβια. Δεν μπορείς να τα κρατήσεις γιατί ήδη έχεις 5 σκυλιά και μία 12κάδα γάτες. Θα καλέσεις τον κτηνίατρο για ευθανασία? Η μήπως όχι για το πρώτο, αφήνοντας το παιδί σου εσαει με μία μομφή και ναί για το δεύτερο γιατί τα ζώα δεν έχουν ψυχή ενώ το έμβρυο έχει?

..............................................

Είμαι πολύ χάλια σήμερα. Αναγκάστηκα και έκανα ευθανασία σε 9 νεογέννητα κουταβια γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Την άλλη εβδομάδα ελπίζω να καταφέρω να στειρώσω και τη μάνα τους. Παρόλλο που δεν πιστεύω στην ευθανασία, το έκανα.

Αντίστοιχα, όταν η μητέρα μου μου ζήτησε να ορκιστώ ότι θα φροντίσω για την ευθανασία της σε περιπτωση που ασθενήσει ανίατα, το ορκίστηκα. Και πάτησα τον όρκο μου.

Αργά ή γρήγορα τα ίδια τα πιστεύω μας έρχονται και μας αστράφτουν το ηχηρώτερο χαστούκι.

..............................

Ο πίνακας είναι του Ed. Munch "The Scream"

Κάλτσες φάντασμα

Οσοι και όσες έχετε χρησιμοποιήσει πλυντήριο θα έχετε προσέξει ότι όταν βάζετε να πλύνετε κάλτσες στο τέλος πάντα θα περισσεύει μία. Η θα λείπει μία. Στα τόσα χρόνια που χρησιμοποιώ πλυντήριο το πρόβλημα "κάλτσες" παραμένει. Είτε τις πλένω δεμένες, είτε λυτές, είτε τις βάζω σε ειδικό σακκουλάκι, ότι και να κάνω αποδεικνύεται μάταιο. Αργά η γρήγορα κάποια θα εγκαταλείψη τη στέγη, το ταίρι της θα μείνει ορφανό.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τις ανδρικές κάλτσες, συμβαίνει και με τις γυναικείες.

Μερικές φορές χάνονται και στο στέγνωμα. Κρεμάω 5 ζευγάρια και βρίσκω 9 κάλτσες. Η Αγκαθα Κρίστυ μου είπε ότι ίσως τις παίρνουν τα πουλάκια, οι καρακάξες και οι κοκκινολαίμηδες που τρώνε τα ψίχουλα που τους ρίχνω και σαν σουβενίρ βουτάνε και μία κάλτσα.

Οπως και να έχει αποτέλεσμα είναι να έχει ο Κ πολλές μονές κάλτσες. Τις οποίες αν ταιριάζουν τα χρώματα τις ξαναπαντρεύω με άλλες που χήρεψαν. Και κανείς δεν πρόκειται (φαντάζομαι) να του σηκώσει το μπατζάκι για να διαπιστώσει ότι η μία είναι ψηλή και η άλλη ψηλώτερη.

Εχω όμως κόλλημα. Που στο διάλο πάνε οι κάλτσες?

Ενα παιχνίδι

μου έστειλε η φίλη μου η Jojo που λέγεται πυραμίδα. Υποτίθεται ότι άμα γράψεις 5 πράγματα για τον εαυτό σου και βάλεις links σε 5 φίλους σου θα βρείς την ευτυχία, το φώς το αληθινό, θα κερδίσεις το λαχείο.. κάτι καλό θα τύχει.

Και ιδού 5 πράγματα που υποτίθεται δεν ξέρετε για μένα (εδώ μπορείτε να χαχανίσετε).

α) Εχω σαν άτομο τεράστια αυτοπεποίθηση. Και μάλλον με μεγάλωσαν έτσι οι γονείς μου. Μου την έκτιζαν σιγά-σιγά. Αυτό βοηθάει φοβερά στο να αντιπαρέρχομαι δύσκολες καταστάσεις, αν κολλήσω και το ξεπεράσω αυξάνεται η αυτοπεποίθηση, αν κολλησω, ποτέ δεν κάνω πίσω, το πολεμάω ώσπου να νικήσω. Ανταγωνιστική? Μέχρι θανάτου.

β) Εχω κάνει στη ζωή μου απίστευτες μαλακίες και παλαβομάρες για πολλές απο τις οποίες μετάνοιωσα και για άλλες όχι. Μετάνοιωσα που δεν αγκάλιαζα τους γονείς μου όσο θα ήθελα, πάντα το ανέβαλλα για αργότερα, μέχρι που πέθαναν και μου έμεινε το μαράζι. Για τα προβλήματα που μου κόστισαν οι επιλογές μου σε άντρες ποτέ δεν μετάνοιωσα. Δοθείσης της ευκαιρίας πάλι τους ίδιους θα διάλεγα.

γ) Τρελλαίνομαι για κόμικς, Μίκη Μάους, Αστερίξ, Peanuts αλλά και επιστημονικής φαντασίας. Σε μιά μετακόμιση έχασα όλη την κούτα με τον Σνούπυ, έκλαιγα για εβδομάδες. Περα όμως απο τα κόμικς μου αρέσουν τα βιβλία όχι για μόστρα στα ράφια, διαβάζω πολλά βιβλία και πάντα έτσι ήμουνα απο μικρή.

δ) Θα ήθελα στη ζωή μου να έχω μεγάλη οικογένεια και πολλά παιδιά., όμως παρόλλες τις προσπάθειες δεν προέκυψαν. Αντί για μωρά απέκτησα πολλά ζώα με 4 πόδια, γάτες, σκύλους, επίσης με φτερά μάζευα μικρή τραυματισμένα περιστερια και σπουργίτια, μέχρι και ένα κοράκι μιά φορά. Στο μπαλκόνι μας είχαμε έναν κόκκορα που παλάβωνε τη γειτονιά, ενώ έτρωγε μαζί μας στο τραπέζι σοκολάτες και το μπριάμ της μαμάς.

ε) Θα ήθελα να είχα περισσότερους φίλους που να πηγαίνουμε εδώ και εκεί, χαζολογάμε και να περνάμε καλά. Αυτό σημαίνει βεβαια ότι πέρα απο τον γραπτό λόγο που βγάζω τα άπλυτα όλα στη φόρα πρέπει να τα βγάλω και στον προφορικό.

Τώρα πρέπει να βρώ 5 φίλους που ίσως θα ήθελαν να συνεχίσουν την πυραμίδα. Οποιος δεν θέλει να συμμετέχει να μου το πεί να τον /την βγάλω.

An-lu
Attalanti

Psipsinel
Jason

cgp

Το παρασόλ

Ακούω, βλέπω πράγματα και καταστάσεις που δεν συμβαδίζουν με τα πιστεύω μου, με το πώς είναι δομημένος ο εαυτός μου απέναντι στον κόσμο. Βλέπω άτομα που δεν έχουν τίποτα το κοινό με μένα, η μέρα με τη νύχτα, τις προσωπικότητές μας τις χωρίζει μιά άβυσσος.. τα έχει φέρει όμως έτσι η ζωή που τα συντροφεύω, προσφέρω μία υπηρεσία, μία έξοδο, έναν οδηγό. Τα άτομα αυτά μιλάνε, λένε, μοιράζονται το είναι τους με την παρουσία μου, που στέκει εκεί και προσπαθεί να μην ακούει. Δύσκολη η προσπάθεια..έτσι βέλη άδοξων σκέψεων μπαίνουν μέσα μου και μου χαλάνε την ισορροπία μου. Και επειδή πλέον δεν ρωτάω πιά γιατί να είναι έτσι μερικοί άνθρωποι γιατί η απάντηση είναι "γιατί έτσι είναι ο κόσμος" δεν έχω επιτύχει να απέχω, να ακούω μέν αλλά οι απόψεις των άλλων να πέφτουν σαν σταλαγματιές πάνω στην ανοιχτή ομπρέλλα. Η τελευταία δεν τις συγκρατεί.

Ετσι τις κουβαλάω σπίτι μου και έχω την απαίτηση απο τον σύντροφό μου, να βρεί τρόπο να τις διώξει. Να τις ξορκίσει. Κάποιες μέρες γίνεται αυτό, άλλες μέρες όχι. Και εκείνος μπορεί να είχε μία δύσκολη μέρα που γυρίζοντας στο σπίτι να θέλει να βρεί πέρα απο ένα ωραίο τραπέζι και γευστικό πιάτο, μια χαλαρή σύντροφο αντί για έναν ναυτικό κόμπο. Και μετά στενοχωριόμαστε που δεν μπορέσαμε να ακούσουμε ο ένας τον άλλο.

Πώς θα τα καταφέρω να γίνω όταν συναλλάσομαι με τέτοιους ανθρώπους? Να ακούω τις διάφορες κακίες που όμως να πέφτουν απο πάνω μου σαν στάλες? Πώς θα τα καταφέρω να προστατεύω τον εαυτό μου ώστε οι σκέψεις τους να μην με αγγίζουν και να μην καταστρέφουν τη διάθεσή μου?

Παρεούλα

Η ωραιότερη στιγμή μετά απο μία σειρά τσακωμών, μουτρωμένων συντρόφων, λέξεων που δεν ειπώθηκαν ή παρανοήθηκαν είναι η συμφιλίωση.

Η καλύτερή μου.

Νοσταλγία σε ρόζ-κόκκινο

Δεν έχω κατασταλάξει μέσα μου τι είδους πάζλς μου αρέσει να κάνω..Με τραβάει φοβερά η μεσαιωνική ζωγραφική, τα illuminated manuscripts με τους μήνες και τα Γοτθικά ημερολόγια, θέματα σαν το fleurs de Lys και μύθους για ευαίσθητες πυργοδέσποινες και ντροπαλούς ιππότες της στρογγυλής τραπέζης. Οποτε τα βρίσκω στο εμπόριο τα αγοράζω. Ομως δεν κυκλοφορούν πολύ.

Παλιά έφτιαχνα μετα μανίας Προ-ραφαελικούς, ως επί το πλείστον Rosetti, Burne-Jones, τώρα πιά όμως τους άφησα. Οχι πως άλλαξα γούστα, απλά τα πάζλς πάνε με τις διαθέσεις μου. Ποιά θέλω να είμαι αυτόν τον καιρό?

Το κόκκινο αυτό μικρό πάζλ των 500 κομματιών (το οποίο έκανα σε ένα σβκ) έχει ζωγραφιές απο το παρελθόν, τσαντάκια κυριών του '20, γάντια μέχρι τον αγκώνα, μεταξωτό παπιγιόν, μία δαντελένια βεντάλια, vintage που ίσως να είναι μόδα αλλά που καταφέρνει να με παρασύρει στην ασφάλεια του παρελθόντος. Κόκκινο το χρώμα του πάθους. Mais oui, το έχω δοκιμάσει το πάθος και το έχω χαρεί. Και φυσικά δεν είναι τελειωμένο, εξελίσσεται όπως και εγώ.
Το ρόζ πάζλ των 1000 κομματιών μου πήρε περισσότερο χρόνο. Ισως επειδή ήταν ρόζ. Δεν μου αρέσει σαν χρώμα. Μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία που ήταν ρόδινη μέν αλλά χωρίς ελευθερία. Οι άλλοι αποφάσιζαν για το κοριτσάκι με τα ρόζ. Ετσι έκανα ένα νοσταλγικό ρόζ πάζλ για να ξορκίσω τις θύμησες. Αλλά με κούρασε. Τόσο που δεν το έβαλα σε μέρος να φαίνεται. Το έκρυψα σε μία σκοτεινή γωνιά.

Μεγάλωσα και προτιμώ την ελευθερία.

Ηχοι που δεν ξεστομούνται

Απίστευτη κούραση και ανησυχία. Μακάρι ο Θεός να μου έδινε την ηρεμία να δέχομαι όσα αλλάζουν. Να μη λυπάμε για τις αλλαγές και να μην θλίβομαι. Αλλαγές πρός το χειρότερο. Αλλά πως ορίζεται "το χειρότερο"? One man's meat is another man's poison. Δεν θα το κάνουμε εδώ υπαρξιακή φιλοσοφική συζήτηση, για το δικό μου κρέας ενδιαφέρομαι.

Πάντα μου λέγανε οι άλλοι ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ ιδιαίτερα οι άντρες. Εχουν άδικο. Αλλάζουν όταν θέλουν. Οταν το βάλουν πείσμα να αλλάξουν. Με ή χωρίς πυξίδα. Ετσι έρχονται τα πάνω-κάτω.

Μιλάω. Αλλες φορές όχι. Μιά εποχή δεν μίλαγα καθόλου, δεν μπορεί λέω θα καταλάβει. Οτι εδώ διαπράττονται εγκλήματα ζωής.

Μπάαα!

Καταλαβαίνουμε ότι μας συμφέρει. Τα άλλα στον κουβά. Στον κουβά του κουφού, δεν είδε και κυρίως δεν ακούει.

Μετά άρχισα να μιλάω, να αντιστέκομαι, να φωνάζω. Δεν μπορεί λέω με το διάλογο θα δούμε τι γίνεται. Μπάααα!

Μα δεν υπάρχει συνείδηση? Βεβαίως και υπάρχει. Μόνο που κοιμάται και ξυπνάει όταν το εγερτήριο έχει παρέλθει πρός πολλού. Και μετά σου ζητώ συγνώμη, γονυπετής συγχώρεσέ με.

Ομως οι λέξεις σφάζουν. Εμένα. Ετσι εξηγείται η ύπαρξή μου στη μπλογκόσφαιρα.

Εδώ τουλάχιστον είμαι αποδεκτή. Σε εσάς, σε εμένα.

(Ο πίνακας είναι του Man Rae)