Κυριακή, Ιουνίου 10, 2007

Η πλάνη του Ισχυρού


Πως ορίζεται η ισχύς σε μία σχέση? Και τα δύο μέλη είναι "ισχυρά" για να αντιμετωπίσουν κάποιες ευθύνες, κάποια κοινά, ναί? Το πώς αντιμετωπίζονται οι καταστάσεις είναι θέμα ζευγαριού, πώς κατανέμουν μεταξύ τους τις ευθύνες.
Τι γίνεται όμως όταν το ένα μέλος αισθάνεται παγιδευμένο "ότι εγώ μόνο δίνω σε αυτή τη σχέση και δεν έχω κανένα δικαίωμα" και το άλλο μέλος αισθάνεται ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ? Η έκφραση όμως αυτού του παραπονου΄είναι διαφορετική.
Το ένα μέλος θυμώνει-εξαγριώνεται και βγάζει τον θυμό πρός τα έξω. Γίνονται καυγάδες τρικούβερτοι, ο ένας απαιτεί ο άλλος απαιτεί. Εκεί που είχαν μιά ζωή χαριστάμενη, τίποτα πιά δεν είναι το ίδιο, "κάνεις και πολύ τον έξυπνο", "όλο με αποπαίρνεις", "πιό πολλά δικαιώματα΄έχει ο σκύλος σου απο μένα", "με αντιμετωπίζεις σαν βλαμμένο".
Το άλλο μέλος κρατάει τον θυμό, μαζεύει "στοιχεία" και όταν βρεί ευκαιρία μπάμ τα εξεσφενδονίζει όλα μαζί. Η ευκαιρία μπορεί να έρθει με τη μορφή μιάς ασθένειας. Να είσαι άρρωστος και να έχεις τον/την άλλον/λη να σε ξεχέζει απο πάνω. Αντί να βοηθάει να ξεπεράσεις την αρρώστεια σου. Αντί να στέκεται δίπλα σου. Πολύ ωραία! Τέλεια!


Ποιός είναι ο ισχυρός σε αυτή τη σχέση? Η μήπως είναι και οι δυό ανίσχυροι, ανίκανοι να πούν με λόγια αυτό που βασανίζει την καρδιά τους?

Και ο πόλεμος για να επικρατήσει ο ισχυρότερος συνεχίζεται, γιατί περί αυτού πρόκειται. Ετσι έχουν καταλάβει οι εγωκεντρικοί τους εγκέφαλοι. Οτι μόνο με τη βία, το αλληλο-verbal abusing και τον σπαραγμό, θα εκφράσουν αυτό που τους τρομάζει.
Αυτός όμως που θα νικήσει θα είναι και ο χαμένος.
Και ο ηττημένος επίσης.

Αρα?


7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όλοι έχουν δίκιο και κανένας δεν έχει άδικο.....γι αυτό και υπάρχει τόση αδικία στον κόσμο!

CGP είπε...

make love not war

Markos είπε...

Η ισχύς σε μια σχέση, είναι το μέτρο του Έρωτα !!
:)
Καλησπέρα

ο δείμος του πολίτη είπε...

Το ερώτημα είναι γιατί πρέπει κάποιος να είναι ισχυρός; Γιατί πρέπει να γίνει πόλεμος; Δέχομαι καβγάδες σε μία σχέση, αλλά για΄τι πόλεμο; Ο έρωτας και η αγάπη δεν είναι πόλεμος, κι λένε οι λογοτέχνες ότι μλκ τέτοια θέλουν.

kanataki είπε...

άρα,κάνουμε την ανάγκη καλοσύνη και συγκαταβατικότητα και προχωράμε.
και μόλις φτάσει ο κόμπος στο χτένι ( όπως εννοεί κανείς τον κόμπο,και το χτένι) πέρνουμε το καπελάκι μας ( ή του το φοράμε) και από εδώ -----------------------> παν και οι άλλοι!!!!

Jason είπε...

Αν το έχουν καταλάβει έτσι, δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς, αφού μόνο αυτοί βάζουν τους κανόνες.

Marina είπε...

ηλιογραφος, κρίμα όμως δεν είναι?

cgp :-)

Μαρκο, με κούφανες με αυτό! Μπορείς να το εξηγήσεις?

Δείμο, ο ένας κατηγορεί τον άλλο. Ο ένας νοιώθει ανίσχυρος να πετύχει το δικό του, ο άλλος νοιώθει ανίσχυρος να πετύχει το δικό του, όμως και οι δυό θεωρούν τον άλλον ισχυρό επειδή δεν πετυχαίνουν το δικό τους. Ετσι ο ένας θεωρεί ότι αμύνεται, ο άλλος ότι του επιτίθενται..αυτά μυρίζουν εχθροπραξίες. Και οι εχθροπραξίες μυρίζουν σύρραξη. Πετάει ο ένας το μπαλλάκι και ο άλλος το πιάνει και το πετάει πίσω. Χρειάζεται να μάθουν α)να μην πετάνε μπαλλάκια ο ένας στον άλλο αλλά να συζητάνε και β)αν πεταχθεί μπαλλάκι απο τον έναν, ο άλλος να μην το πιάσει να το αφήσει
Το πρόβλημα είναι ότι δεν το κάνουν.

tsaperdona, "παίρνουμε το καπελλάκι μας" αυτή είναι η εύκολη λύση. Αντί να το παλέψουμε, το διαγράφουμε. Κάνουμε την επόμενη σχέση μη έχοντας μάθει τίποτα απο την προηγούμενη - ή τουλάχιστον έχοντας μάθει να την κάνουμε στα δύσκολα - και επαναλαμβάνουμε τα ίδια. ΄

Jason, Γίνεται και αλλιώς. Αρκεί να συνεργαστούν.