Δώρα

Το να κάνει κανείς δώρα δηλώνει πολλά πράγματα. Δώρα κάνουμε στις γιορτές, επετείους, γάμους, κηδείες (Καθολικοί-Προτεστάντες), γενέθλια, κλπ. αλλά και χωρίς λόγο, γιατί έτσι μας έρχεται καμμιά φορά.

Ο τροπος που διαλέγουμε τα δώρα μας για τους άλλους δείχνει και τι είμαστε, τι χαρακτήρα έχουμε, ποιές οι ενδόμυχες σκέψεις μας και τι ζητάμε απο τους παραλήπτες. Παράδειγμα. Ηξερα στο Γυμνάσιο μία κοπέλλα που έκανε δώρα όλο ζωγραφιστές πέτρες. Ηταν θυμωμένη με όλο τον κόσμο και αντί να μας πετάξει τις πέτρες, μας τις έκανε δώρο. Αν συμπαθούμε ένα άτομο, παίρνουμε κάτι χαριτωμένο που αρέσει σε εμάς ή κάτι αντίστοιχα ωραίο που ίσως αρέσει στο άλλο άτομο. Ετσι δείχνουμε την αποδοχή μας πρός τον άλλο ή και την αγάπη μας.

Η επιλογή του δώρου χαρακτηρίζει κυρίως εμάς. Παίρνουμε κάτι για να τελειώνουμε με αυτή την βαρετή πράξη που δεν μας αντιπροσωπεύει, ή προσπαθούμε να μπούμε στο πετσί του άλλου, τι θα του/της άρεσε? Σε μερικούς ανθρώπους το να κάνουν δώρα είναι ευχαρίστηση. Δείχνουν έτσι την αγάπη τους, προσπαθούν να κάνουν τον παραλήπτη του δώρου να χαρεί. Σε άλλους είναι αγγαρεία, ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν δώρο λόγω των περιστάσεων και κυττάνε με λίγα λεφτά να ξεπετάξουν την υποχρέωση. Συχνά "πασσάρουν" στους άλλους δώρα που τους έκαναν. Το τελευταίο ίσως να γίνεται για λόγους οικονομίας ή έλλειψης αυτοπεποίθησης (το δώρο είναι πολύ καλό για τους ΧΧΧ όχι για μένα που δεν αξίζω τίποτα). Η "που να τρέχουμε τώρα" θα του/της δώσω αυτό που μου φέρανε..είναι σε καλή κατάσταση.

Τα δώρα ιδιαίτερα εκείνα που γίνονται μεταξύ συγγενών μπορεί να δηλώνουν και άλλα πράγματα. Ενοχές, θυμό, επιθυμίες κουκουλωμένες, κάποιες απόψεις που δεν υποψιάζεσαι ότι μπορεί να έχει η καλοκάγαθη θεία σου, πολύ γέλιο, να σου δίνουν χρήματα αντί για δώρα "να πάρεις ό,τι θέλεις", αληθινό ενδιαφέρον, τρυφεράδα, κέφι.

Τι θα σκεφτόσουν αν σου φέρνανε δώρο απο το εξωτερικό, ένα ρούχο με τη φωτογραφία του Σκρούτζ επάνω και πολλά πράσινα χαρτονομίσματα? Οτι ταυτίζεσαι με τον "Σκρούτζ Μακ Ντάκ"? Ο,τι στα μάτια του δωρητή είσαι ένας πλούσιος πλήν σφιχτοχέρης, άνθρωπος?

Μήπως είσαι σαν τον Σκρούτζ του Ντίκενς ή σαν τον καλοκάγαθο μέν αλλά πολύ business-man Σκρούτζ του Ντίσνευ, που μονίμως τρέχει τα ανήψια του σε δουλειές και περιπέτειες, τα βάζει να φροντίζουν τα λεφτά του στο θησαυροφυλάκιο και πού και πού τους δίνει και μερικά χρήματα?

Ποιόν απο τους δύο χαρακτήρες να προτιμήσουμε? Τον σπαγγοραμμένο κωλόγερο του Ντίκενς που τελικά γίνεται γεναιόδωρος και μοιράζει τα πλούτη του, ή τον χαρούμενο θείο Σκρούτζ που όλο με τα λεφτά ασχολείται, που παθαίνει μερικές κρίσεις γενναιοδωρίας αλλά όχι και τόσο συχνές αλλά που τελικά όλοι τον αγαπάνε?

Ετσι βλέπεις εσύ τον παραλήπτη του δώρου αυτού? Τι πρέπει δηλαδή να σκεφτεί ο αδελφός σου? Οτι τον θεωρείς σπάγγο? Η έναν πολύ πλούσιο κακιασμένο πάπιο που ΔΕΝ σου ΔΙΝΕΙ?

Λίγα σου έχει δώσει ώς τώρα?

Λίγα έχει δώσει στα παιδιά σου?

Ζήτησες ποτέ κάτι και δεν στο έδωσε?

Τα δώρα τελικά πονάνε, που και πού.

Εξωσωματική επετειος

Μέσα κάθε Απριλίου σκέφτομαι τα 9 μου παιδιά.
Που ζούν σε ξένα χέρια, με άλλες μάνες, με άλλους γονιούς κάπου στην Ελλάδα, Αθήνα, Γή.
Εννιά παιδιά, δικά μου, δεν είναι και λίγα.
Ζούνε ναί, δεν είναι νεκρά.
Γιατί δεν είναι μαζί μου?
Γιατί δεν ζούν με τη μάνα τους, εμένα, και τον πατέρα τους τον Κ?

Γιατί έτσι το θέλησε "Ο ΓΙΑΤΡΟΣ" ο ποιητής όλων.
Ποιό τέρας ποιός "γιατρός" κάνει τέτοια εγκλήματα καρδιάς, ζωής?
Ο γιατρός εκείνος που το παίζει θεός.
Ο γιατρός /θεός που στις αρχές Απριλίου του 1998, πρίν δέκα ακριβώς χρόνια πειραματίσθηκε. Επάνω μου. Ηταν η τέταρτη εξωσωματική μου, που έκανα στο ιατρείο του. Με την ορμονική ενέσιμη θεραπεία που μου έδινε διαπίστωσε ότι δημιουργούσα πολλά ωάρια, τουλάχιστον 15 τη φορά. Μου έβαζε μέσα τουλάχιστον 5, όμως κάθε φορά μετά απο 2-3 εβδομάδες τα απέβαλλα. Με τον κακό τρόπο. Πνιγόμουνα στα αίματα.

Απρίλιος του 1998, η τελευταία εξωσωματική που έκανα. Ολα πήγαν καλά. Εννέα παχουλά ωάρια γονιμοποιήθηκαν επιτυχώς ΜΟΥ ΕΙΠΕ.
Περίμενα να περάσουν οι ώρες για να πάω να παραλάβω ένα μέρος τους και να ελπίσω ότι ίσως αυτή τη φορά θα ήμουνα τυχερώτερη απο τις άλλες. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ισως να κρατούσα ένα απο αυτά και να έκανα το πολυπόθητο ΠΑΙΔΙ που τόσο ήθελα.
Το τηλέφωνο του θεού μου έκοψε τα πόδια.
"Λυπάμαι κα Μ, τα ωάρια δεν γονιμοποιήθηκαν"
"μα πώς αφού μέχρι χθές ήταν όλα ΟΚ, εσείς μου είπατε ότι είναι γερά και έγινε η γονιμοποίηση" ???????????
"ναί αλλά δεν δείχνουν σημάδια πολλαπλασιασμού" μπλά μπλά.. λυπάμαι , ίσως μιά άλλη φορά.. τα λέμε πάλι σε 3 μήνες".

χαμός
ήθελα να πέσω στις ράγες του Ηλεκτρικού που έπαιρνα κάθε μέρα για να πάω στο γραφείο μου στην Κηφισιά, θαύμα πώς δεν το έκανα. Κατάθλιψη, κατάπτωση, άρχισα να βλέπω ψυχολόγο ήθελα να μη ζώ. Δεν με ενδιέφερε τίποτα.
Μετά απο έξι μήνες αναγκάστηκα να δεχθώ ότι δικό μου παιδί δεν θα δώ. Είχαν ανέβει και όλοι οι αιματολογικοί δείκτες, είχαν χτυπήσει κόκκινο. Οπως μου είπε ο αιματολόγος " θέλεις ένα παιδί που άμα το κάνεις να μείνει ορφανό από μητέρα"?
Ετσι εξωσωματικές τέλος.

Τρία χρόνια αργότερα, ήμουνα στη δουλειά, σε μία συνάντηση.
Με πήρε στο τηλέφωνο ο 'γιατρός" να μου ζητήσει χρήματα.
Για την διατήρηση και φύλαξη των κατεψυγμένων με κρυογενετική γονιμοποιημένων 9 ωαρίων μου!
Ετσι έμαθα ότι δεν πέθαναν.
Εγινε τρομερός καυγάς, άκουσε τις φωνές μου όλο το κτίριο.
Για την εξαπάτηση, για το ψέμμα, για το κέρδος.

Για την απάντηση "αφού δεν τα δέχεσθε εσείς (ο οργανισμός σας), να μην πάνε χαμένα"

Και μετά το έψαξα. Βρήκα τι έγιναν τα 9 μου παιδάκια. Δόθηκαν σε γυναίκες που δεν κάνουν ωάρια . Χωρίς να έχω ιδέα.
Στολίστηκαν με 100 ψέμματα, ότι είχαν δημιουργηθεί απο δότες, από ανθρώπους που τα προσέφεραν ανιδιοτελώς σε' εκείνον τον ΘΕΟ για να τα ξεπουλήσει ξεδιάντροπα στο βαρύτερο βαλάντιο.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να τον μηνύσω γιατί δεν είχα στοιχεία εναντίον του, ακόμη και τις συνταγές έβαζε τους βοηθους του να μου τις γράφουν..αυτός δεν φαινόταν πουθενά. Πλήρωνα και δεν μου έκοβε καμμία απόδειξη. Μετά θα μου έκανε και μήνυση για δυσφήμιση, αυτός ο μέγας μεγαλομέτοχος κλινικών και Μαιευτηρίων.

Εν τω μεταξύ γλυκά μου παιδάκια ας είσθε καλά όπου κι αν κατοικείτε, όπου κι αν βρίσκεσθε, να σας αγαπούν και να σας γεμίζουν φιλιά.

Απαξιώσεις

1) Είσαι σχεδόν στα 55 σου 5 χρόνια απο τη σύνταξη. Δουλεύεις υπάλληλος γραφείου στο δημόσιο, έχεις μάθει τη δουλειά, είσαι ευχάριστη, εξυπηρετική αλλά δεν ξέρεις και πολλά για τη νέα τεχνολογία και τώρα είναι και αργά για να μάθεις, άσε που ποτέ δεν είχες έφεση στα μηχανήματα. Εχεις επίσης κάνει και τις φιλίες σου, είσαι στη κλίκα που σε αντιπροσωπεύει, όλα καλά νομίζεις. Μέχρι που εμφανίζεται νέος διευθυντής και σου κάθεται στο σβέρκο. Θα μπορούσε να ήταν και γιός σου. Δεν καταλαβαίνει γιατί χρειάζεσαι υπερωρίες, τόση ώρα για να γράψεις ένα γράμμα 5 γραμμές (που του βρίσκει και ορθογραφικά λάθη), γιατί δεν μπορείς να λειτουργήσεις διάφορα προγράμματα, skype, email, excel, γιατί σου είναι αδύνατο να συντονίσεις 3 ομιλητές σε conference, γιατί φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν.

Πλήρης η απαξίωσή σου.

Τι κάνεις εδώ; Για να φύγεις τώρα, λίγα χρόνια πρίν τη σύνταξη ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Για να τον ανεχθείς..δύσκολο. Για να μάθεις τώρα στα γεράματα ακόμη πιο δύσκολο. Κάθε βράδυ σε πιάνει το παράπονο. Για τη γμ..μένη την απαξίωση που λέγαμε.

2) Εχεις μεγαλώσει 2-3 παιδιά όταν ο άντρας σου λείπει δουλεύοντας στο ναυτικό και τώρα που συνταξιοδοτήθηκε και γύρισε σπίτι, δεν σε υπολογίζει, σε γράφει, πλήρης η απαξίωσή σου σαν γυναίκα εκ πρώτης, σαν σύζυγος, σαν μητέρα. Αδιαφορεί για τις ανάγκες σου μη σου πώ ότι σε κράζει κιόλας. Καμμιά φορά γίνεται βίαιος.

Πλήρης η απαξίωση σου

Να φύγεις θέλεις..που να πάς όμως; Ποτέ σου δεν δούλεψες πάντα μαμά ήσουνα, όχι ότι δεν μπορείς να βρείς κάτι τώρα, αλλά να είναι η πίκρα που σε πιάνει απο το μανίκι και σε καταθλίβει. Κάθε βράδυ σε πιάνει το παράπονο όταν σου έχει γυρίσει τη πλάτη και ροχαλίζει, όσα βράδυα δλδ μαζεύεται στο σπίτι νωρίς και ξεμέθυστος. Για την γμ..μένη την απαξίωση που λέγαμε.

...................................

Τις ιστορίες αυτές τις μάζεψα απο εμπειρίες άλλων. Το θέμα της απαξίωσης με απασχολεί. Διαπίστωσα ότι όταν σταμάτησα να δουλεύω για τρίτους, μερικοί γνωστοί δεν με υπολογίζουν όπως παλιά, θεωρούν ότι "εχασα πόντους". Οτι έγινα "η κυρία του κυρίου", χωρίς υπόσταση και γνώμη. Με παίρνουνε for granted κάτι που είναι ένα είδος απαξίωσης.

Αλλεργία

Μα είναι δυνατόν 3 άτομα μέσα σε αυτό το σπίτι να πάθουν συγχρόνως αλλεργία?
Η δικιά μου φαρυγγίτιδα που με τραβολογάει απο τα Χριστούγεννα απεδείχθει αλλεργικής φύσεως. Μου έκοψε ο γιατρός σήμερα ένα κάρο φάρμακα σε σπρέι και σε χάπια.
Η μία μου γάτα έπαθε αλλεργικό σόκ γιατί έφαγε ένα λουλούδι της γλάστρας
Η άλλη μου γάτα είναι τώρα με αλλεργία, φταρνίζεται και τινάζεται..την παστώνω και εκείνη στα χάπια..

Και για όλα φταίει η μόλυνση, ναί η Αθήνα είναι μία απο τις πιο μολυσμένες πόλεις του κόσμου..
"Και τι θα κάνω, γιατρέ", λέω "δεν μπορώ να παίρνω χάπια εφ' όρου ζωής".
"Να πάτε να μείνετε στο Καστελόριζο", "εκεί δεν έχει φθάσει η μόλυνση"!
Ακούς?
Ακούω να λές.