Αν με την έννοια του "πάρε-δώσε" μαθαίνουμε πώς να υπάρχουμε-ζούμε-επιβιώνουμε-δημιουργούμε
Αν το "πάρε-δώσε" μας εξασφαλίζει τη συνάφεια του κόσμου, πώς να είμαστε μέρος ενός συνόλου ανθρώπων που όλοι μαζί να αναζητούμε την ευτυχία ο καθένας μας συνεισφέροντας στο κοινό σύνολο
Τότε γιατί
Σε μερικούς ανθρώπους το "πάρε-δώσε" σχετίζεται μόνο σε αυτά που αποκομίζουν χωρίς να αντιγυρίσουν έστω και το απλό χαμόγελο;
Γιατί να υπάρχουν άνθρωποι μέσα στην οικογένειά μου που να είναι τόσο έγωϊστές, να θέλουν ΠΑΝΤΑ να παίρνουν, απο τη προσφορά ενός μήλου (χωρίς βέβαια να σου αντιγυρίσουν κάτι) έως να γιορτάζουν τα γενέθλιά τους και να ...φεύγουν για να μη σε κεράσουν!!!!
Επειδή αυτή τη συμπεριφορά την είχα συναντήσει και παλιότερα, πίστευα ότι ήταν χαρακτηριστικό των ανθρώπων εκείνων που μεγάλωσαν στη μιζέρια. Οτι ό,τι και να τους έδινε η ζωή μετά, ποτέ δεν ήταν αρκετό για να καλύψει τη δυστυχία του παρελθόντος.
Στην πορεία αναθεώρησα. Ισως να υφίσταται η παραπάνω περίσταση, όμως διαπίστωσα ότι είτε κάποιος μεγαλώσει πλούσια είτε φτωχά, είτε οι γονείς του είναι απλόχεροι είτε τσιγκούνηδες σε αγαθά και αισθήματα, είναι θέμα ανθρώπου πώς εξελίσσεται ο ίδιος.
Μετα λύπης μου διαπίστωσα ότι όσοι "δεν δίνουν του αγγέλου τους νερό" που έλεγε η παλιά παροιμία, δεν παίρνουν και την ευλογία του αγγέλου δηλαδή δεν παραλαμβάνουν αισθήματα αγάπης και στοργής απο τους γύρω τους, αντίθετα υπάρχει αντιπαλλότητα, απαξίωση, περιφρόνηση, αδιαφορία, λήθη. Και τα συναισθήματα αυτά τα παραλαμβάνουν τόσο απο τον ευρύτερο κύκλο όσο και απο τα παιδιά τους που μεγαλώνουν μέσα σε αυτόν τον συμφεροντολογικό κλοιό.
Στην οικογένειά μου (μία μεγάλη οικογένεια απο τη μεριά του Κ, γιατί ο παπούς του είχε κάνει 10 παιδιά, ενώ οι δικοί μου συγγενείς έχουν πεθανει σχεδόν όλοι) υπάρχει το δυσάρεστο φαινόμενο που μόλις περιέγραψα. Η συμπεριφορά του αρπακτικού που όλοι του χρωστάνε και βεβαίως δεν θα δώσει τίποτα με αηδιάζει. Στην αρχή νευρίαζα και κρατιώμουνα μακρυά, στη πορεία διαπίστωσα ότι σε μία οικογενειακή πολυκατοικία δεν μπορείς να είσαι πολύ μακρυά, όσο κι αν τραβιέμαι, έρχονται τα πεθερικά με τα δάκρυα στο στόμα να ακουμπήσουν τις σκέψεις τους και βέβαια τις ακουμπάνε σε εμάς, για να ζήσουν λίγο ακόμη ξένοιαστα.
Κυττάω το ζευγάρι που με το ζόρι δίνει αλλά που έχει την απαίτηση να παίρνει τον ουρανό με τ' άστρα και δεν μιλάω. Μιλάει η τέχνη για μένα
Πάζλ 300 κομματιών του Munch "The scream". Το τελείωσα προχθές.
6 σχόλια:
η τσιγγουνιά στα χρηματα πολλές φορές συνδέεται με την τσιγγουνιά στα αισθήματα.
και το δευτερο είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις, αλλά και να πάθεις.
Αυτο το "παρε δωσε" που λες , Μαρινα, ειναι τοσο σημαντικο στη ζωη μας, που για εμενα θα επρεπε να διδασκεται, με καποιο τροπο, στα σχολεια! Τοσες και τοσες αλλες αχρηστες βλακειες διδασκουν στα παιδια, χαθηκε να τους κανουν και κανενα μαθημα για τη ζωη!
ΥΓ.Μπραβο υπομονη να τελειωσεις το παζλ των 300 κομματιων! Εχεις φαινεται και γερα ματια!
Η ζωή μας ανέκαθεν ήταν στα πλαίσια του πάρε-δώσε. Αγορές με ανταλλαγή προιόντων, real politic,αγοραπωλησία κ.ά. και όχι μόνο στο θέμα της προσφοράς ενός ...δώρου. Αρα έτσι ...μάθαμε. Τώρα το θέμα της ανταπόδωσης ή της έκφρασης ευγνωμοσύνης ή απλά της ευχάριστης αποδοχής, ε αυτό μάλλον διδάσκεται!
H Λίνα σε δυό γραμμές τα είπε όλα.
Σε όλες τις οικογένειες υπάρχουν τέτοια άτομα,εγωκεντρικά και τελικά δυστυχισμένα που οι στενοί συγγενείς τους(αδέλφια, μάνα, πατέρας ) ενώ βλέπουν την πραγματικότητα προσπαθούν να την εξωραϊσουν στον εαυτό τους και στους παραέξω.
Lina, με μία φράση τα είπες όλα. Δεν μπορείς να διαννοηθείς πόσο τσιγκούνης μπορεί να είναι κάποιος στα αισθήματα..αν δεν το βιώσεις. Και άμα το βιώσεις μετά θέλεις να αρχίσεις να τρέχεις προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Elva, πάζλ κάνω 25 χρόνια τώρα, τα των 300 κομματιών, είναι μικρά, βγαίνουν σε μία ώρα. Τα μεγάλα των 1500 μέσα σε 3 μήνες μέσο όρο. Κάνω πάζλς γιατί με ξελαμπυκάρουν, με χαλαρώνουν και τα θεωρώ αγχολυτικά.
phlou..flis. Συμφωνώ με το πάρε-δώσε, βάσει αυτού υπάρχουμε σαν ομάδα, σαν άνθρωποι. Το θέμα είναι ότι ενώ η ανταπόδοση διδάσκεται (απο γονείς σε παιδιά) μερικά παιδιά επιλέγουν να τη ξεχνάνε. Αυτός ο φιλοτομαρισμός σπάζει κόκκαλα..κυρίως τα δικά τους. Το οποίο δεν είναι καθόλου κακό. Αφού δεν καταλαβαίνουν..ας υποφέρουν!
aθεόφοβος, το θέμα που θίγεις βασανίζει τα πεθερικά μου. Υποφέρουν οι άνθρωποι και κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να κουκουλώσουν τα ασσυμάζευτα. Γέροι άνθρωποι, κρίμα είναι!
Επειδή παρόμοια φαινόμενα ζούμε όλοι, είτε στον πιο άμεσο είτε στον ευρύτερο κύκλο μας, η δική μου θεωρία έχει να κάνει με τον τρόπο που έχουν μεγαλώσει οι "τσιγγούνηδες".
Δεν πιστεύω ότι οι γονείς ανατρέφουν με τον ίδιο τρόπο τα παιδιά τους, γιατί δεν είναι και εκείνοι οι ίδιοι άνθρωποι στο πέρασμα των χρόνων, ούτε αντιμετωπίζουν ακριβώς τις ίδιες συνθήκες ζωής. Και σίγουρα παίζουν ρόλο και οι προτιμήσεις, ένα παιδί "αγόρι", μπορεί σε μια πατριαρχική οικογένεια να έχει για παράδειγμα τη θέση του "βασιλιά", σε αντίθεση με το κορίτσι που είναι αναγκαίο κακό, για να έχουμε και κάποιον να μας γηροκομήσει όταν έρθει εκείνη η κούφια ώρα.
Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, το αγόρι γίνεται ένα ξεκαπίστρωτο γαϊδούρι που έχει μάθει από μωρό ότι ο κόσμος γυρνά γύρω από αυτόν αποκλειστικά και μόνο για χάρη του και ότι όλοι υπάρχουν για να του δίνουν, για να του κάνουν τη ζωή πιο εύκολη, πιο όμορφη. Πώς μετά να γίνει γενναιόδωρος και "δίκαιος" ενήλικας; Το κορίτσι πάλι, γίνεται ενήλικας "θύμα". Δίνει, και δίνει, και δίνει... ασταμάτητα, μπας και τραβήξει έτσι την προσοχή και κερδίσει λίγη από την φροντίδα και την αγάπη που χαιρόταν ο "βασιλιάς".
Δημοσίευση σχολίου