Η υπομονή ως Camel trophy

Το στερητικό σύνδρομο της κορτιζόνης συνεχίζεται 40 ημέρες τώρα..Φάση, φάση οι παρενέργειες έχουν το πάνω χέρι και ο παράγων άνθρωπος, ο τρομαγμένος άνθρωπος, εγώ δλδ, κάθεται παράμερα και παρατηρεί..υποφέροντας όμως.

Εκ φύσεως δεν έχω ιδιαίτερη υπομονή όσον αφορά την ίαση.

Εχω υπομονή με τα παιδιά, όταν δίδασκα θυμάμαι κάθε μέρα κάναμε επανάληψη..ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ σε σημείο που το θέμα είχε πάρει διαστάσεις ανεκδότου. Εχω υπομονή με τους ανθρωπους, ..αλλά με θέματα υγείας, όχι. Παίρνω τα φαρμακα που μου λέει ο γιατρός που εμπιστεύομαι.. και περιμένω αποτέλεσμα. Και επειδή τις άλλες εποχές δεν παίρνω φάρμακα με τίποτα, συνήθως με πιάνουν. Ετσι με έπιασε και η κορτιζόνη που μου δώσανε πέρυσι για να σκοτώσει ένα μικρόβιο που κάθισε στον πνεύμονα.

Αυτό που με στέλνει στα όριά μου είναι η αγωνία του αγνώστου. Οχι δεν κάνω για Camel trophy, το άγνωστο κινδυνεύει να με αφήσει δίχως ενέργεια, ένα κέλυφος ικανό να μη κάνει..τίποτα. Η πεπατημένη μου χαρίζει ασφάλεια και κέφι να κάνω πράγματα.. μακριά απο δυσάρεστες εκπλήξεις. Γιατί τα Camel trophies της ζωής μου σήμαιναν βαρύτατες αρρώστειες, εγχειρήσεις, τραύματα-πληγές, καρκίνους, θανάτους. Να λείπουν.

Πρίν 40 μέρες ξεκίνησε η πρώτη παρενέργεια, μετά απο απότομη διακοπή κορτιζόνης. Τη διέκοψε μαχαίρι ο γιατρός, όχι μόνη μου. Καιγόμουνα για 5 μέρες, καιγόταν ο λαιμός μου, το στόμα μου, η μύτη μου, σαν να είχαν ανοιχτές πληγές και κάποιος να τους έρριχνε καυτό λάδι.. εκλαιγα..ζητούσα ασθενοφόρο.

Μετά ήρθε ο πονοκέφαλος..σφυριές. Δεν τον έπιανε κανένα παυσίπονο. Τα depon, lonarids με κοιμιζαν για λιγες ώρες και μετά σφυροκόπημα.. νυχθημερόν... δεν έβλεπα μπροστά μου, σκουντούφλαγα σε τοίχους, αντικείμενα, έπιπλα..ανθρώπους.. δεν μπορούσα να βγώ έξω..τα έβλεπα θολά απο τον πόνο.

Και μετά έφυγε ο πόνος. Επιτέλους λέω..τέλος των παρενεργειών. Αστείο.

Αρχισαν να πονάνε τα κόκκαλά μου, οι κλειδώσεις.. Ο γιατρός μου χαρακτήρισε ΚΑΙ αυτό το σύμπτωμα σαν παρενέργεια..Καθόμουνα και δεν μπορούσα να σηκωθώ..πόναγαν τα πλευρά μου, η ραχοκοκκαλιά..οι γοφοί.. σαν 100 ετών γριά ένοιωθα. Αρχισα να περπατάω..κάθε μέρα ξεκινώντας απο το γύρο του τετραγώνουν και φθάνοντας στα 3 χιλιόμετρα.. Για καμμιά 20αριά μέρες.. και μετά..τέρμα οι βόλτες.

Πρήστηκαν τα πόδια μου χαμηλά στο cou de pied. Εκεί που φόραγα παπούτσι νουμερο 36, τώρα μόνο σαγιονάρες μπορώ να βάλω.. ενας αστράγαλος 10 νούμερα μεγαλύτερος, πρησμένος και κόκκινος.. Πονάνε πολύ τα πρησμένα.. και μου ρίχνουν τη διάθεση. Πονάνε τις νύχτες που ξαπλώνω..υποτίθεται για να ξεκουραστώ..

Τα κόκκαλα σταμάτησαν να πονάνε..τώρα μόνο πρησμένα βλέπω..πόδια, γόνατα, αγκώνες..

"Για τρείς μήνες θα κάνουν οι παρενέργειες τη πορεία τους..όσο να τελειώσουν"..λέει ο γιατρός..

Χάνω την υπομονή μου, όχι όμως και τη τάση μου να κάνω το πρόγραμμά μου.. Περπάτημα το πρωϊ για μισή ώρα, μετά κάθομαι για 10 λεπτά σε ένα παγκάκι..μετά πάλι το ίδιο..πρήζομαι λιγώτερο έτσι.

Πήγαμε μία εβδομάδα διακοπές..όλα τα κουνούπια που μου επετέθησαν χτύπησαν τα πρησμένα άκρα..αφόρητοι οι πόνοι. Ενα μπάνιο στη θάλασσα έκανα και το πλήρωσα με 2 νύχτες ξαγρύπνιας απο τους πόνους..οι παρενέργειες δεν σηκώνουν γυμναστική..

Εκλεισα το ένα blog, αυτό της Καθημερινής τρέλλας, και κράτησα ετούτο. Δεν υπάρχει πλέον καθημερινότητα. Αφουγκράζομαι απλά το επόμενο σύμπτωμα. Ελπίζω μόνο να μην είναι δύσκολο. Ελπίζω να καταφέρω να ζήσω μαζί του για όσο χρειαστεί.

Ολα μαθαίνονται τελικά. Οπως και η υπομονή. Δια της εμπειρίας.