Σάββατο, Φεβρουαρίου 26, 2011

Το ντουλαπάκι της λήθης

Οι μη ανατρέψιμες πικρίες, βρίσκονται μέσα μας, μόνιμα καρφωμένες στη ψυχή μας με αλύγιστα καρφιά. Νωπές και βασανιστικές, μας πονάνε τη κάθε στιγμή.

Θέλω να τις εξοντώσω και αποφασίζω να το παίξω "σκληροτράχηλη".
Τις χώνω στο ντουλάπι της λήθης μου. Πετάω το κλειδί στα σκουπίδια και θεωρώ ότι το θέμα ξεχάστηκε αφού το πρόβλημα καταχωνιάστηκε. Στην αρχή το έχω στο νού μου. Μετά άλλα πράγματα έρχονται και αντικαθιστούν το περιεχόμενο του ντουλαπιού.. Ού! Πάει τέλειωσε..λέω και μακαρίζω την εφευρετικότητά μου να επινοήσω το ντουλαπάκι.
Υποτίθεται ότι το ξέχασα.

Τα χρόνια περνανε και έρχεται ΤΟ ΕΡΕΘΙΣΜΑ. Η επαφή με κάποια παιδιά. Για τα οποία αυθόρμητα σπεύδεις να βοηθήσεις, όχι δίνοντας χρήματα, αλλά σε είδος. Για τη προοδό τους και μόνο στέκεσαι κοντά τους υποστηρικτής, δάσκαλος, φίλος. Εκείνα σε θεωρούν "φιλαράκι", δικό τους άνθρωπο. Χαίρεσαι γι' αυτό.
Το ντουλαπάκι της λήθης βρίσκεται μπροστά σου, ορθάνοιχτο, ενώ το είχες διπλο-σφαλίσει, το παλιό τραύμα σε κυττάει στα μάτια. "Εδώ είμαι-ήμουν και ίσως συνεχίσω να είμαι" φαίνεται να λέει. Διαπιστώνεις άμεσα τη κουταμάρα σου. Δε ξεχνιέται η θλίψη, ότι και να κάνεις. Ομως αν αντικατασταθεί, η επούλωση της νωπής πληγής σταματάει να σε βασανίζει.

Η ουλή υπάρχει, θα υπάρχει. Ο πόνος όμως δεν θα είναι βαθύς. Θα είναι ανεπαίσθητος γιατί θα έχει αντικατασταθεί απο πολλές μικρές χαρές.

3 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αυτό το ντουλαπάκι ποτέ δεν κλείνει. Πάντα χάσκει ανοιχτό. Με την πρώτη αφορμή ανοίγει με τρόπο σχεδόν μαγικό. Κι ακόμα πιο παραμυθική είναι η αφορμή, εκείνη η τυχαία ασυνείδητη σκέψη που λειτουργεί ως κλειδί.

An-Lu είπε...

Μπορει το ντουλαπακι να λεγεται "της ληθης" αλλά δεν ξεχναμε...απλα πορευομαστε...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Να μην ξεχνάμε ποτέ την Ιθάκη, δίδασκαν οι ποιητές.