Περί θανάτου

Είναι δυνατόν να θέλει κάποιος να πεθάνει για να τιμωρήσει την οικογένειά του? Να μην τον νοιάζει η ζωή, να ενδιαφέρεται όμως πάρα πολύ να δημιουργεί προβλήματα εις βάρος της δικιάς του υγείας πρωτίστως, μόνο και μόνο για να κάνει τους συγγενείς να τρέχουνε?

Ηδονή.

Φαίνεται ότι πέρα απο ξανθιά είμαι και κουτή γιατί αυτή την συμπεριφορά, μου είναι αδύνατο να την καταλάβω.

Αν θέλει κάποιος να πεθάνει... άπειροι οι τρόποι, βρίσκει ότι του ταιριάζει και προσπαθεί να το πετύχει. Δεν ξέρω αν και πότε θα το πετύχει, αυτό δεν ενδιαφέρει για την ώρα, αυτό που θέλω να πώ είναι ότι ο αποφασισμένος να κόψει το νήμα..το πολεμάει (εννοώ για να το κόψει) και το κόβει. Δικιά του είναι η ζωή ότι θέλει την κάνει.

Εδώ όμως έχουμε άλλη περίπτωση. Μήπως ο θάνατος δεν είναι ο στόχος, αλλά είναι να τυρρανούμε τον εαυτό μας για να τραβάμε την προσοχή των άλλων ? Μεγάλο δεν είναι το τίμημα? Σαν να καταπίνεις αβέρτα-κουβέρτα ότι φάρμακα έχεις στο φαρμακείο σου πρίν λήξουν για να μην πάνε χαμένα.

Και αυτοί οι περίφημου άλλοι είναι τόσο πολύτιμοι ώστε να πετσοκόβεται για αυτούς?

Ελεος!

Και τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση?

Καλούμε έναν ψυχίατρο...η εύκολη λύση.

Εντάξει τρέχουμε.. και όλα γίνονται όπως πρίν. Μέχρι νεωτέρας

Αλλη περίπτωση. "Αν αρρωστήσουν όλες μου οι φίλες, πρέπει και εγώ να αρρωστήσω για να μην αισθάνονται μοναξιά".. Οταν το άκουσα αυτό για πρώτη φορά, δεν είπα κουβέντα, πήγα στο μπάνιο και άνοιξα το κρύο νερό της βρύσης και έβαλα το κεφάλι μου απο κάτω. Για να συνέλθω.

Δεν συνήλθα. Ισως το νερό να μην ήταν αρκετά κρύο. Δεν πήγα και στην Αρκτική.

Επαναλαμβάνομαι το ξέρω όμως δεν το καταλαβαίνω. Πώς είναι δυνατόν να θές να πεθάνεις για να τιμωρείς?

Γιατί πιστεύεις ότι τιμωρείς?

Νομίζεις ότι είσαι κάτι το θεϊκό για να τιμωρείς?

Αισθάνονται οι άλλοι τιμωρημένοι? Η απλά έχουν αφιλοκερδές ενδιαφέρον για σένα?

Παράνοια.

Ενα μάτσο σκατά, αν θές τη γνώμη μου

To love somebody..

Χάραμα.

Σηκώθηκε απο τα τσαλακωμένα σεντόνια και χωρίς να κάνει θόρυβο πήγε στην κουζίνα. Εκλεισε απαλά την πόρτα πίσω του και άνοιξε το παράθυρο..

Εξω ακόμη νύχτα με αμυδρό φώς πρός την ανατολή..

Φεγγοβολούσε μία φωτεινή πινακίδα σε ένα διαγώνιο κτίριο, πότε πράσινη, πότε κίτρινη.. Με το ένα μάτι στην αυγούλα, έψαξε στα τυφλά για το μπρίκι, τον καφέ, την ζάχαρη ενώ έβαζε το πρώτο τσιγάρο στα χείλη..
πρησμένα, απο τα χθεσινά..
ένα μειδίαμα τα αυλάκωσε, ........χαλάλι.

Μέχρι την Δευτέρα θα έχουν ξεπρηστεί, αν και θα έχει γούστο αν δεν έχουν, τα μάτια των συναδέλφων θα κυττούν, θα αναπολούν τα δικά τους, θα θυμώνουν που "δεν", ίσως και να λυπούνται που άφησαν τις ευκαιρίες.. Ο καφές έτοιμος, πηχτός με φουσκάλες και πετιμέζι..έτσι πρέπει μετά, να πάρει δυνάμεις..

Γυρίζει στο δωμάτιο. Απο τις γρίλιες μπαίνουν οι πρώτες φωτεινές πνοές, έχει ξεφύγει το σώμα απο τα σεντόνια, που σέρνονται στο χαλί, ένα χαλί σπαρμένο με ρούχα, παπούτσια, εσώρουχα εδώ και εκεί σαν χαρτοσακούλες παρμένες απο το κύμα.

Πάει κοντά, ξαπλώνει δίπλα και με το δάχτυλο ανατρέχει τα λοφάκια, τις κοιλάδες, τα βουνά, τις πεδιάδες, τις σπηλιές, τα δάση και τις ρωγμές..Το χέρι του εγκαταστάθηκε μετά τις περιπλανήσεις πάνω στον γλουτό.. σαν χάδι που έγινε βάρος
Απαίτηση
Ξύπνα
Γλυκοχαράζει και βιάζομαι να σε δοκιμάσω, όπως ο διψασμένος 10χρονος τη γρανίτα του μέσα στον καύσωνα,
βιάζομαι να τυλιχθώ στα μπράτσα σου όπως ο ξεχασμένος, όπως ο λυπημένος, όπως ο μοναχικός, όπως ο χαμένος
βιάζομαι να γίνω το καταφύγιο, ο βράχος που έχει μέσα κρέμα βανίλια ή και νουγκατίνα, ότι γέμιση θέλεις έχω, αρκεί να με αγκαλιάσεις.
βιάζομαι να αισθανθώ, να ελπίσω, να γευτώ, να τρεμουλιάσω, να ζαλιστώ, να βογγήξω, να ουρλιάξω.....

Ο ήλιος μπήκε για τα καλά και έρριξε τις απαραίτητες σκιές στα σώματα που ενωμένα στροβιλίζονταν στη δίνη του πάθους. Εκσταση.

Κι άλλο.

Μεσημέριασε. Πείνασαν και είπαν να βγούνε να τσιμπήσουνε κάτι. Περιμένοντας το ασανσέρ αγκαλιάστηκαν. Τότε άνοιξε η πόρτα δίπλα και ξεπρόβαλλε αναμαλλιασμένη η διαχειρίστρια. Φαινόταν άϋπνη - σίγουρα θα είχε στήσει αυτί, έκανε και άλλη δουλειά?
Τους είδε να φιλιούνται και γελώντας να μπαίνουν στο ασανσέρ.
Σταυροκοπήθηκε
"Παλιά φυλάγαμε τις κόρες και τις αδελφές μας απο τους μπήχτες, τώρα πρέπει να φυλάμε τους γιούς, τους αδελφούς και τους συζύγους μας!!!!"

Το βίτσιο της επιτυχίας.

Αν τύχει και πετύχεις κάτι, πέρα απο το να sit back and enjoy it, μπορείς να κάνεις ΑΠΕΙΡΕΣ κακκίες.. ναί τις κακκίες του επιτυχημένου, πιστεύοντας ότι ο κόσμος που βλέπει, ακούει και αισθάνεται θα σε δικαιολογήσει επειδή πέτυχες.

Το βασικό μέλημα είναι όχι μόνο να τρίβεις στη μούρη των, μη επιτυχόντων στον ίδιο τομέα, την λαμπρή σου επιτυχία, το μεγαλείο σου ρε αδελφέ/ή, όχι μόνο αυτό, έντάξ και αυτό αλλά υπάρχει και κάτι άλλο λαμπρότερο..

ναί, να τους δαχτυλοδείχνεις ότι αυτοί που ατύχησαν και δεν "πέρασαν τις εξετάσεις" "δεν πέτυχαν να κρατήσουν στα χέρια τους το έπαθλο", έγιναν αποτυχημένοι επειδή είναι καταραμένοι...ναί, κουβαλάνε επάνω τους το σημάδι του Εωσφόρου το 69, ή το 67, ή δεν ξέρω και εγώ ποιό, κάποιο σημάδι θα έχουν επάνω τους που θα είναι δείγμα της έμφυτης κακκίας τους..ΟΥΣΤ λοιπόν απο τον κοινωνικό τους κύκλο ή δυνατόν και απο τη δουλειά τους.. για καλό βέβαια το κάνουν..προστατεύουν τα νώτα τους, το πολύτιμο έπαθλό τους, καρδούλα μου!

Ψίτ!

Πρόσεξε, μωρή, μη σου πέσουν τα πιάτα. Είναι όλη σου η προίκα. Χωρίς αυτά είσαι ένα τίποτα, μ΄ακούς?

Φτώχεια

Σαν λαός όλο κλαιγόμαστε για την μοίρα μας, ενώ τα βράδυα πάμε στο Πετρέλη, στη Χρύσπα ή τα ακουμπάμε στο Ρόδον. Κλαίγοντας οδηγούμε τα αυτοκίνητά μας όταν πηγαίνουμε εκδρομές για το σβκ, δανειζόμαστε για τις διακοπές μας και πάμε τις πιστωτικές κάρτες στο κόκκινο..

Αναστενάζουμε στο κομμωτήριο και έχουμε τα παιδιά μας σε ιδιωτικά σχολεία για να μην μάθουν ΚΑΙ αλβανικά στα δημόσια.

Αρχές Αυγούστου στο Mall στο Μαρούσι δεν μπορούσες να περπατήσεις άνετα χωρίς να σκουντήσεις ή να πατήσεις κάποιον.. ποιόν, σίγουρα όχι τους Βαρδινογιάννηδες..δεν τους είδα, αντίθετα είδα πολλούς ασπρομάλληδες με τις κυρίες τους, μαμάδες με καροτσάκια, νεαρούς πολλούς, εργαζόμενες γυναίκες, όλες τις ηλικιές και πολλούς τουρίστες που έβγαζαν τον ΟΑΚΑ φωτογραφίες.. που όλοι τους όμως βαστάγαν 3 τουλάχιστον σακκούλες.

Φτώχεια πολύ μεγάλη

Τα ίδια και στο ΙΚΕΑ που πήγαμε να πάρουμε ένα ντουλάπι.. ουρά για να μπούμε και ουρά για να βγούμε.

..............................................................................

Χρειάζεται να αρχίσουμε τις προσευχές.

"Πάτερ ημών, δός ημίν σήμερον.."

Αντε γιατί το έχουμε παραχέσει στη κλάψα μου φαίνεται και μπουχτίζω..

Γκρινιάριδες όλης της Ελλάδος ενωθείτε

Paulo Coelho

Μου αρέσει πολύ ο Κοέλο σαν συγγραφέας. Μου μιλάνε τα βιβλία του και δεδομένου ότι η ζωή έχει πολλά γυρίσματα, οφείλουμε να προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε, να βρούμε τρόπους για επιβίωση/διαβίωση μέσα στις καινούργιες καταστάσεις που εμφανίζονται και που διαμορφώνονται χωρίς τις επεμβάσεις μας.

Στο τέλος-τέλος η ζωή μιά ζαριά είναι

ένα κύμα

ας το φέρνει όπου θέλει το αέρι

όπου ξέρει το αέρι..

Για μένα τον ευχαριστώ γιατί παλεύοντας να βελτιώνω τον εαυτό μου, αισθάνομαι ότι εκπληρώνω την ύπαρξή μου. Σε αυτή μου την πορεία, τον βρίσκω υποστηρικτή.

Αντίστοιχοι συγγραφείς που μου "μιλάνε" είναι η Ιζαμπέλ Αλλιέντε, ο Λεο Μπουσκάλια και βεβαίως ο Μπέρναρντ Σώ

Υποχώρηση

Σήμερα είναι "ημέρα πίσω" όπου μετά την θύελλα, όλα γύρω μου αργούν.
Αργά τα βήματά μου με πηγαίνουν στις δουλειές,
αργοπίνω τον πρωϊνό καφέ και χάνω το δρόμο μου σε μέρη γνωστά με αποτέλεσμα να ξαναγυρίζω για να αποτελειώσω.
Σαν το μυαλό μου να είναι μέσα σε μιά θολή γυάλα απο φούσκες που ναι μεν κάποια περνάνε αλλά όχι και όλα. Ισως να δάγκωσα το λάθος μέρος του μανιταριού, να ήπια το περιεχόμενο απο το λάθος μπουκάλι.

Αυτοπροστασία, συντήρηση, προσωρινή υποχώρηση για ανάκτηση δυνάμεων.

Χθές κοιμήθηκα σαν το τούβλο, χωρίς όνειρα, στην ίδια θέση. Το μόνο που θυμάμαι είναι τα 3 άτομα του σπιτιού μου να με έχουν αγκαλιάσει, όπως μπορεί ο καθένας, ο Κ και οι 2 ψιψίνες..με στοργή και άπειρα γουργουρίσματα.. Ασφάλεια.
Επιτέλους ένοιωσα ότι τουλάχιστον εδώ δεν με προδίδει κανείς.

Under pressure

Δεν τις μπορώ τις πιέσεις, μπούχτισα πιά τόσα χρόνια και οι άμυνές μου υποχωρούν.

Οι γονείς ασκούν πίεση "για το καλό" δεν λέω του παιδιού ίσως και για να κάνουν και λίγο κουμάντο, δεν ξέρω κανένα που να μην έχει ασκήσει και λίγη εξουσία πάνω σε άλλους.. ΕΓΩ είμαι η αρχή των πάντων, σπόρε. (Γι αυτό άραγε όλα τα παιδιά βιάζονται να μεγαλώσουν? Για να μην ανέχονται πιά τον/την οποιοδήποτε να τους λέει?)

Το σχολείο και οι σπουδές ασκούν πίεση και την δικαιολογούν ότι χωρίς αυτή δεν θα πραγματώσουμε τα όνειρά μας.. (ένα λεπτό, πάω στο μπάνιο να φτύσω και επιστρέφω) σαν τις αρκούδες που παλιά οι αρκουδιάρηδες τους καίγαν τις πατούσες για να μάθουν να χορεύουν στο άκουσμα μιάς συγκεκριμμένης μουσικής.. πόσα πρέπει να υποστούμε για τα όνειρα.. και τι είδους όνειρα μπορεί να πραγματώσει μιά πατικωμένη ψυχή?

και φτάνουμε αισίως στο στάδιο της εργασίας..έχοντας παραμάσχαλα τις περγαμηνές μας που αποκομίσαμε και έναν πολύ ευέλικτο σβέρκο για να αντέχει στις πιέσεις..

τα μάθαμε πιά απο τότε που είμασταν στο νήπιο,

ο υπάκουος γίνεται καλός υπάλληλος με προοπτικές αναρρίχησης...

καλός υπαλληλάκος με τα όνειρά του κατσαρωμένα στα αποτέτοια του διευθυντή...που ξέρει πόση πίεση μπορεί να σηκώσει ο υπάκουος, το εργασιακό υπόδειγμα, εντάξει ας τον ζουλήξουμε λίγο, αφού τραβάει..το θέλει ο οργανισμός του.

Κάνω πως δεν καταλαβαίνω την πίεση και αλλάζω πλευρό, ή χειρότερα απομονώνομαι με τα ακουστικά στα αυτιά..τέλος? Ισως.

Ομως απόσυρση δεν δίνει λύση. Μήπως τη δίνει ο καυγάς? Ούτε αυτός. Αλλη όρεξη δεν είχα να τσακώνομαι και να μην ακούω παπαριές ότι ένας καλός καυγάς διορθώνει τις καταστάσεις.., δεν ξέρω αν διορθώνει, πάντως σίγουρα φουντώνει και βγαίνουν όλα τα άπλυτα στη φόρα. Και να είναι τα δικά μου τα απλυτα, ΟΚ, βγαίνουν όμως στη φόρα τα άπλυτα των γονιών μου, κάτι που δεν ανέχομαι καθότι και οι δύο πεθαμένοι. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να θίξει τους γονείς μου. Αυτοί ήταν. Δεν θέλω να ξέρω τίποτα απο το παρελθόν τους καθότι δεν μπορούν οι ίδιοι να υπερασπίσουν τον εαυτό τους. Γκε γκε?

Η πίεση έχει σχέση με την κυριαρχία.

Πιέζουμε για να κυριεύσουμε τις απόψεις, τον ψυχισμό, τον εαυτό του άλλου και να τον αλλάξουμε ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΚΡΙΤΗΡΙΑ. Βελτίωση λέγεται..χα! χα!

Απάνθρωπο?

Ξύπνα!

Καθημερινότητα.

(Ο πίνακας είναι του Andy Warhol)