Απογοητεύομαι απο μένα πότε-πότε που κρατάει μέσα μου μικρές εστίες παλιού πόνου, σαν ακίδες σανιδιού που αντικατεστάθηκε μέν, οι ακίδες όμως μείνανε για να υπενθυμίζουν διάφορα θαμμένα συναισθήματα, οργής, θυμού, παράπονου και εκδίκησης.Απύθμενη
ώ ναι, εγώ που δεν μπορώ να κάνω κακό σε μύγα, που συμπονώ όλα τα πλάσματα, έχω ακίδες μίσους μέσα μου
που
δοθείσης μιάς (ευτυχώς σπάνιας) περίστασης βγαίνουν στην επιφάνεια και είναι ικανές να προκαλέσουν ολοκαύτωμα..
όχι σε μένα
στους άλλους.
Εχουν περάσει 17 χρόνια, εν τούτοις
Δεν ξεχνώ
γιατί
δεν θέλω να ξεχάσω.
-----------------------------------
V. Nijinsky " L' apres midi d'un faune"
4 σχόλια:
Ο θυμός είναι δηλητήριο που τρωει την ψυχή γιαυτό ξέρασέτο! ¨ομως στο άτομο που τον προκάλεσε γιατί αλλιώς δεν λυτρώνεσαι.Ρίχτα Μαρίνα, γιατί αργότερα θα τα ρίξεις στην Μαρίνα που δεν φταίει!
Φιλακια
Και πολύ καλά κάνεις.
Τιμή σου και καμάρι σου.
Πολλές φορές είναι καλύτερα να εκτονώνουμε το θυμό μας παρά να τον κρατάμε μέσα μας...
Φιλιά*
Αυτό είναι κάτι πολύ πολύ παλιό που θεωρούσα ότι είχε σβηστεί μετά από τόσα χρόνια. Μετά λύπης διαπίστωσα ότι δοθείσης 1 στο εκατομμύριο ευκαιρίας, ξαναβγήκε στον αέρα και με σάρωσε.
Προφανώς δεν θέλω να ξεχάσω. Ας μη λυπάμαι λοιπόν. Ας δεχθώ ότι έτσι είμαι. Με τα τρωτά μου.
Δημοσίευση σχολίου