Κρίνοντας τους άλλους, τους προδίδουμε λίγο-λίγο
Δύσκολες καταστάσεις περνάω, ευελπιστώ όμως να τις ξεπεράσω. Τα κάστρα πάντα γκρεμίζονται κάποια στιγμή. Ποιός, τι, τα χαλάει αδιάφορο, οι ίδιες οι προκλήσεις τα καταστρέφουν. Κάποια στιγμή μετά την καταστροφή επανέρχεται η λογική και αποφασίζει.
Να ξανα χτιστούν είτε σαν κάστρα είτε σαν κάτι άλλο.
Ακόμη δεν ήρθε η λογική..κολυμπάω σε βουρκωμένα νερά. Ψάχνω όμως για τον κορμό δένδρου να πιαστώ και να βγώ στην ακτή. Δεν θ' αργήσει ...το καταλαβαίνω.
11 σχόλια:
...are made of this ...
Νομίζω ότι σε καταλαβαίνω.
Όταν ακούς τον πάταγο των κάστρων να καταρρέουν πίσω σου, μη γυρνάς το κεφάλι-θα μείνεις σαν τη γυναίκα του Λωτ ;-)
Το κολύμπι είναι κουραστικό αλλά σωτήριο....
Κουράγιο...
μόνο εαν τα κάστρα είναι από λάσπη θα καταστραφούν στα νερά...
κολύμπα και θα βγεις πιο δυματή!
( με γειά το νέο μπλογκ )
Πολύ όμορφο το νέο μπλόγκ.Να είναι όλα σύντομα τόσο όμορφα.
Λίγο κουράγιο θέλει, και σύντομα όλα θα σου φαίνονται ότι έγιναν αιώνες πριν...
Λίγο κουράγιο και να μην αφήσεις τον εαυτό σου...
suigeneris, με στενοχωρεί αφάνταστα το γκρέμισμα. Ζώ σε μία ψευδαίσθηση και το γκρέμισμα με φέρνει στην πραγματικότητα που είναι σκυθρωπή. Οι άνθρωποι κάνουν την πραγματικότητά μου σκυθρωπή.
an-lu, ίσως να βγώ απο τη δίνη. Θα δείξει.
mεθυσμένα χρώματα. Τα δικά μου κάστρα είναι απο άμμο ώστε να διαλύονται στο πρώτο κύμα. Εφήμερα όπως η ζωή μας όλη.
tassoula, σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια του μπλόγκ. Κάθε που πέφτω σε απαισιοδοξία (όχι πολύ συχνά, η προηγούμενη φορά ήταν πέρυσι)μετά κάνω αλλαγές.
sofi-k, είναι στιγμές που το κουράγιο έχει πάει διακοπές. Εντάξει, καλύτερα είμαι τώρα, η φουρτούνα πέρασε. Θα είμαι καλά μέχρι την επόμενη. Ελπίζω μόνο να αργήσει.
Υπομονή γλυκιά μου! Χτίζε γερά από δω και πέρα και αν κάποια πάλι πέσουν τότε θα είναι από φυσική καταστροφή που κανείς δεν περίμενε, οπότε πες δεν πειράζει και ξεκίνα να ξαναχτίσεις!
Μεγειά και εδώ η καινούρια εμφάνιση...
Ναι, είναι αλήθεια πως έρχονται στγιμές που το κουράγιο πάει περίπατο.
Θα επιστρέψει, όμως - δεν πέθανε.
Χρειάζεται λίγες αναπάντεχες όμορφες στιγμές και θα έρθουν κάποια πράγματα στη θέση τους.
Μάλλον.
Οι άνθρωποι κάνουν την πραγματικότητά μας σκυθρωπή γιατί τους το επιτρέπουμε. Θα πάνε όλα καλά, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...
Allitnil, μου θυμίζουν τα λόγια σου το ποίημα του Κίπλινγκ "ΑΝ".
Jason, πάντα η γαλήνη έπεται της θύελλας. Ομως οι αντοχές μου στη θύελλα έχουν αρχίσει να πέφτουν. Δεν έχω όρεξη να αντιστέκομαι πλέον, τώρα αφήνομαι και όπου με πάει. Και μετά ξεχνάω γρήγορα όσα πέρασα, γυρίζω σελίδα και είμαι μέσα στη χαρά. Κανένα μάθημα δεν παίρνω απο τις στιγμές του πόνου. Σαν να μην έγινε τπτ. Αμεσο delete
Georgia-is-coming-to-town, σαυτό έχεις απόλυτο δίκιο, κανείς δεν μπορεί να με πονέσει αν προτύτερα δεν του επιτρέψω εγώ την είσοδο στον εαυτό μου. Μου έδωσες ιδέα να γράψω λίγο-λίγο αυτά που βίωσα. Ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου