Οι κακομαθημένοι ενηλικες

Είναι τα άτομα εκείνα που όντας μικρότεροι και ελεύθεροι, κατάφερναν να περνάνε το δικό τους στην οικογένειά τους με κάθε τρόπο.

Μερικοί πατούσαν στο γεγονός ότι είχαν κάποια αναπηρία, ασθένεια, μόνιμο πρόβλημα και κουκούλωναν τις τερατώδεις απαιτήσεις τους κάτω απο τα "δεν μπορώ, πονάω, αχ! γιατί να μην είμαι καλά" κλπ πράγματα που ανάγκαζαν τους γονείς/συγγενείς τους να υποχωρούν και να ανέχονται πολυ εγωκεντρικές και ίσως καταπιεστικές συμπεριφορές. Αλλοι πάλι όντας αριστούχοι στα σχολεία, μοναχοπαίδια ή έχοντας και επιδεικνύοντας κάποιο σημαντικό ταλέντο (χορός, ζωγραφική) κατάφερναν να εξουσιάζουν την οικογένειά τους σε σημείο σατραπείας.

Παιχνίδια εξουσίας.

"Αισθάνομαι ανασφαλής άρα χρειάζεται να φωνάζω, βρίζω, φέρομαι άσχημα, σαρκάζω, κλαψουρίζω, γκρινιάζω...κάνω ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ με σκοπό να κυριαρχήσω. Να περνάει το δικό μου ώστε ο περίγυρος να ξέρει τίνος είναι το πάνω χέρι. "

Αν σας τύχουν τέτοια άτομα στη ζωή σας, είναι πολύ δύσκολο να συ-ζήσετε μαζί τους. Ιδιαίτερα αν έχουν μεγάλη ηλικία, είναι άνω των 60 ετών, αυτοί οι άνθρωποι έχουν βολευτεί να κυριαρχούν και να τρέχουν τους άλλους τόσο που απο σπάνια έως ουδέποτε θα θελήσουν να αλλάξουν μυαλά.

Εσάς βέβαια μπορεί να σας στείλουν στο τάφο με τις κακίες, αχαριστίες, απαιτήσεις και τρέξίματα. Η μόνη λύση που βλέπω είναι η δική σας φυγή. Αυτό που λέμε ρίχνουμε μαύρη πέτρα.Εσείς τι λέτε?

Τα πράγματα με τ' όνομά τους

Ηρθε η στιγμή να κάνω τις ερωτήσεις. Δεν ξέρω αν βρώ απαντήσεις, στη φάση αυτή ισα που κατάφερα να θέσω μερικά θέματα επί χάρτου.

1) Αν ευτυχία είναι "ν' αγαπάς αυτό που είσαι και να τιμάς αυτό που έχεις-κατά τον Εριχ Φρόμ" γιατί δεν τη νοιώθεις την ευτυχία? Οταν έχεις όλα τα καλά μιά ζωή που άλλοι τη ζηλεύουν και μιά ελεύθερη μέν αλλά καλή καριέρα. Ισως γιατί τα κριτήρια σου να μην είναι ένας ευτυχισμένος εαυτός και μία άνετη ζωή. Ισως να μην είναι τα βασικά αλλά να είναι η ιχνηλάτηση των άστρων. Πώς όμως θα τα καταφέρεις να φθάσεις στ' άστρα αν δεν έχεις τα κατάλληλα εφόδια, αν δεν πιστεύεις σε αυτό που είσαι?

2) Ατυχίες και αποτυχίες έρχονται πάντα, ρέουν σαν αποτελέσματα επιλογών. Γιατί πάντα πρέπει να φταίνε οι άλλοι, απο το πιο σοβαρό επαγγελματικό λάθος μέχρι την επιλογή του λαμπτήρα? Το να πετάμε τα μπαλλάκια της δικιάς μας αποτυχίας στους άλλους είναι βολικό. Απεταξάμην το ποτήριο τούτο. Η επιλογή των άλλων είναι τυχαία, κάποιοι δέχονται την βολή άλλοι την απορρίπτουν. Το θέμα είναι να μην θεωρείς τον εαυτό σου φταίχτη. Αυτό νομίζεις ότι σε προστατεύει απο τις λάθος επιλογές. Τα αισθήματα των άλλων είναι αμελητέα. Στα τσακίδια.

3) Γιατί όταν δεν γίνεται το δικό σου να φέρεσαι σαν μικρό παιδί ή σαν τον Οβελίξ "θα κρατήσω τώρα την αναπνοή μου"? Και βέβαια τόσο ο γονέας όσο και ο Αστερίξ υποχωρούν για τον ανώριμο μικρό που έχει το δικιο της ηλικίας ή της φαιάς ουσίας αντίστοιχα. Μεγάλωσες νεαρέ μου, αύριο κάνεις οικογένεια. Γιατί ορύεσαι και απαιτείς στολίζοντας τους δικούς σου ανθρώπους με επίθετα όταν θα μπορούσες με ηρεμία να συ-ζητήσεις κάποια πράγματα, να ανταλλαχθούν απόψεις?

4) Γιατί πιστεύεις ότι καταδιώκεσαι απο τη ζωή, τα επαγγελματικά, ακόμη και απο τη σύντροφό σου, όταν η ζωή παίρνει άλλες μορφές και δεν σου βγαίνει όπως τα είχε υπολογίσει? Σε υπεράσπιση του εαυτού σου παίρνεις ένα καλάμι και προσπαθείς να βάλεις όλο τον κόσμο σε κοπάδι, σαν τις χήνες, ενώ εσύ με το καλάμι να καθοδηγείς, απειλώντας και λίγο. Η υστατη εξουσία. Αλλοι μπαίνουν στο κοπάδι, άλλοι όμως όχι. Τους τελευταίους όμως τους μισεις έτσι δεν είναι? Δεν κάθονται να σε φάνε στη μάπα, έχουν δικιές τους ζωές. Γι αυτό λοιπόν προσπαθείς λεκτικά τουλάχιστον να τους σπάσεις το ηθικό, να τους εκμηδενίσεις? Για να γίνουν χειραγωγίσιμοι?

5) Αν οι άνθρωποι φέρονται σαν κούτσουρα, τότε η αγάπη είναι μία απλή λέξη σε ένα λεξικό. Τι νόημα εχει να λές ότι αγαπάς τρελλά την Μυρτώ και απο την άλλη να τη στολίζεις με επίθετα επειδή δεν σου ανηκει, δεν κάνει ότι της λές, δεν σε θεωρεί χωροφύλακα, ανακριτή, αυστηρό πατέρα, επειδή αντιστέκεται? Θεωρείς το γεγονός ότι αντιστέκεται και δεν "σε ακούει" σαν προσβολή. Γιατί παίρνεις αυτούς τους ρόλους στη σχέση σας? Δεν σου φτάνουν οι κακομοίρες/κακομοίρηδες στο γραφείο που καταπιέζεις? Προφανως όχι. Πιστεύεις ότι η καταπίεση των μαζών είναι και η γραμμή της ευτυχίας. Ο καλός πατερούλης. Και τον Στάλιν έτσι τον έλεγαν. Το ζητούμενο όμως ποιο είναι?

Clowns

Το σβκ που πέρασε ήταν ένα απο τα δυσκολώτερα της ζωής μου. Χρειάστηκε να μπώ στο ρόλο του κλόουν για πολλές ώρες και να τον παίξω τον ρόλο όχι μόνο ως το τέλος αλλά και πολύ καλά, σαν ένας επαγγελματίας που δεν είναι μόνο μακιγιάζ, αλλά εκφράσεις, κινήσεις, συναισθήματα.

Οι Ιρλανδοί φιλοι μας ήρθαν στην Ελλάδα, άτομα 4 χωρίς τον Τζό που πέθανε 20 μέρες πρίν απο επιλαχόντα καρκίνο. Είχαν φορέσει όλοι το προσωπείο του θάρρους και της καλής θέλησης, η φίλη μου η Ρ. η γυναίκα του Τζό, τα τρία τους παιδιά..όλοι παίξανε το ρόλο όπως μπορούσε ο καθένας. Μόνο στο μικρό αγοράκι των 8 ετών φαινόταν έκδηλη η πίκρα, η οδύνη και τα ερωτηματικά. Κόλλησε πάνω στον Κ, σαν σανίδα σωτηρίας, μόνο με εκείνον ασχολιόταν, τον ρώταγε διάφορα για την αρχαία Ελλάδα (είναι πολυ φιλέλληνας ο μικρός), για τις τσούχτρες, έμαθε ν' ανάβει κεριά χωρίς να καίει όλα του τα δάχτυλα, έστρωσε και το τραπέζι, όπως μπορούσε.

Τα δάκρυα ήρθαν βέβαια, γιατί το τοπίο θύμιζε στιγμές χαράς που είχαμε ζήσει όταν είμασταν όλοι μαζί, οι πικρές όμως στιγμές αντικατεστάθησαν απο κάποια γέλια αργότερα και μία παρτίδα σκράμπλ.

Φάγαμε, ήπιαμε, πήγαν βόλτα στην πόλη για σουβενίρ και για να χωνέψουν και ανεχώρησαν.

Γυρίσαμε χθες το βράδυ με βαριά καρδιά και τα πόδια μας σαν να έσερναν τούβλα. Ξεροί πέσαμε να κοιμηθούμε και το πρωί με δυσκολία ξυπνήσαμε. Σαν να κάναμε κάποιο άθλο.

Το να παρηγορείς είναι πάρα πολύ δύσκολο, ιδιαίτερα όταν πονάς και εσύ.