Πεθερικά

Οι εκδρομές με τα πεθερικά, με γεμίζουνε χαρά και προσμονή..

Μου αρέσει πολύ να πηγαίνουμε μαζί σε διάφορα μέρη γιατί ο καθένας απο εμάς κυττάζει να περνάει καλά σεβόμενος τον εαυτό του

Και άμα σέβεσαι τον εαυτό σου, σέβεσαι και τους άλλους

Ετσι κανένας δεν νοιώθει ρηγμένος

Το δε διαμορφωμένο κλίμα είναι αυτό της ξενοιασιάς...

Αλλά και του γέλιου, μιλάμε για πολύ γέλιο.

Θυμάμαι ένα χειμώνα που πήγαμε στο εξοχικό μας που δεν έχει κεντρική θέρμανση, μόνο σόμπα..που όμως είχε πάθει το μπουρί κάτι και ο καπνός ερχόταν μέσα.. Αλλαξε λοιπόν ο πεθερός ρούχα και από κύριος μεταλλάχθηκε σε Κοσσοβάρο, βγήκε έξω στο ξεροβόρι και έφτιαξε ένα κονίαμμα απο λεμόνι και στάχτες με το οποίο, πασάλλειψε το μπουρί εκεί που είχε φύγει απο τον τοίχο και το διόρθωσε...αλλά επειδή έτσουζε μέσα στο σπίτι πιό πολύ απέξω καθίσαμε οι τρείς μας στο τραπέζι φορώντας παλτά, σκουφιά και μπότες και την πέσαμε στις λιχουδιές που είχε φέρει η πεθερά μαζί της (γιατί όταν εκείνη είναι παρούσα εγώ δεν φτιάχνω τίποτα, ούτε ένα βραστό αυγό γιατί μπορεί να θεωρηθεί ιεροσυλία..και δεν έχω όρεξη να τα βάζω με τους Αγίους τώρα...εντάξει μπορεί εσείς και ο περισσότερος μπλογκοκόσμος να είσαστε άθεοι, ολυμπιστές, αλλά εμείς ασχολούμεθα κάπως με τη θρησκεία, αλλά δεν κάνουμε κατήχηση, έτσι μας αρέσει..γι αυτό και εγώ την αφήνω εκείνη να κάνει κουμάντο στο θέμα φαγητού και έχουμε ΑΡΙΣΤΕΣ σχέσεις) και εμείς βάλαμε ένα μεγάλο μπουκάλι τσίπουρο "Ηδωνικό" που εμένα με τρελλαίνει γιατί έχει γλυκάνισο μέσα, ενώ ο Κ, έπινε κονιάκ..

Κάθεται λοιπόν η πεθερά και η νύφη να πίνουν τσίπουρο σε σφηνάκια..και μετά βλέπουμε τον πεθερό να εμφανίζεται με τραγιάσκα και μία σακκούλα του σουπερμάρκετ πάνω απο την τραγιάσκα γιατί έβρεχε, με κανονικό φερετζέ που σκέπαζε το πρόσωπό του, τζάκετ στρατιωτικό χιλιοτρυπημένο όχι απο σφαίρες αλλά απο το ποντίκι, σκεπασμένο με μουσαμαδένιο τραπεζομάντηλο με ρόζ λουλουδάκια απο πάνω γιατί έβρεχε, αρβύλες του στρατού που θα έλεγε κανείς ότι είναι απο τότε που ήταν στο στρατό (πρίν 10 αιώνες) αλλά που τις πήρε απο το Λίντλ και το κάθε πόδι μαζί με την αρβύλα μέσα σε σακκούλες του σουπερμάρκετ, γιατί έβρεχε..κρατώντας το τσίγκινο πιάτο του σκύλου γεμάτο με ένα πρασινόγκριζο υγρό σαν σκατά διάρροια απο σπανάκι σάπιο..

Πλάτς πλούτσ περνάει το σαλόνι.. και έρχεται κοντά την ώρα που τσακίζαμε κυπριακές κούπες (κάτι σαν μπιφτεκάκια) και μας το βάζει μπροστά στη μύτη μας να θαυμάσουμε το επίτευγμά του και πάει να σηκωθεί η πεθερά να του πεί καμμιά κουβέντα...και διαπιστώνει ότι δεν μπορεί γιατί δεν ορίζει τα πόδια της ............οπότε γίνεται ένα γέλιο τρικούβερτο.. που συνεχίστηκε όλο το βράδυ μέχρι να τελειώσουμε το τσίπουρο...

Και το βράδυ που ανέβηκαν πάνω να κοιμηθούνε στο παλιό κρεββάτι που είχαμε και που μετά αλλάξαμε γιατί δεν πήγαινε άλλο, έπεσε με δύναμη η πεθερά επάνω του, ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο τους προέκυψε μέσα στη νύχτα γιατί ακούστηκε ένα γκούπ και ανάψανε όλα τα φώτα κάτω απο το φάντασμα του σπιτιού, γιατί πέφτοντας με δύναμη πάνω στο σωμιέ, εκείνο άνοιξε στη μέση και την κατάπιε...

Και να ωρύεται η πεθερά "βοήθεια Χριστιανοί" και ο πεθερός και εμείς να στεκόμαστε γύρω -γύρω απο το κρεββάτι πεθαμένοι στο γέλιο..

Την τραβήξανε την κακόμοιρη έξω απο το κρεββάτι -φάκα, δεν λέω και συγχύστηκε πολύ που έσπασε το κρεββάτι και που πάλι φόρεσε τα αποκριάτικα ο πεθερός μου να πάει στην αποθήκη να βρεί σφυρί, ξύλα και καρφιά και να καρφώσει τα σπασμένα για να μην κοιμηθούν στρωματσάδα....

Ετσι λοιπόν περνάμε θαυμάσια με τα πεθερικά που δυστυχώς δεν τα βλέπουμε πολύ συχνά λόγω αποστάσεως.. αλλά που θα πάει..τώρα που έρχονται πάλι τα Χριστούγεννα όλο και κάτι θα σκαρώσουμε..

Faceless worlds

Πάντα ήμουνα οπτικός τύπος, η πρώτη εικόνα που έπαιρνα απο τους ανθρώπους ήταν και καθοριστική, όταν λέω εικόνα εννοώ την εμφάνιση και τη συμπεριφορά, προς Θεού όχι τα ρούχα αλλά ο τρόπος που φοράς τα ρούχα αυτά, πως φαίνονται επάνω σου, τα φοράς ή σε φοράνε?

Και η συμπεριφορά είναι σημαντική ώ ναί όλοι θα πούμε τις γλύκες μας και τις κοινοτυπίες μας, "χαίρετε, τι κάνετε, πώς είστε? Καλά ευχαριστώ" όταν ούτε χαιρόμαστε, ούτε μας ενδιαφέρει τι κάνουν, πώς είναι και ούτε είμαστε καλά, αλλά χρειάζετε να τα λέμε αυτά γιατί αυτά περιμένουν οι άλλοι να πούμε και αντίστοιχα μας ανταμείβουν με παρεμφερείς σαχλαμάρες ωστε η συζήτηση να φαίνεται σαν χάσιμο χρόνου.

Οταν λέω συμπεριφορά εννοώ όχι αυτά που ακούω να μου λένε αλλά τα άλλα που δεν τα λένε με τα λόγια αλλά με το σώμα τους..ναι όλα φαίνονται αρκεί ο άλλος να ξέρει να τα δεί..εκεί που κάνεις διάλεξη για το πόσο ευτυχισμένη είσαι που στερήθηκες τα πάντα και τρεφόσουνα με μαρουλόφυλλα, καρόττα και λοιπές αηδίες για να χάσεις τα δύο εκείνα ψωμάκια που άρεσαν στους άντρες αλλά ενοχλούσαν τις φίλες σου για λόγους ευνόητους, νομίζεις ότι έχαψα τους λόγους που αδυνάτισες? Απλά δεν τον ήθελες πλέον τον έτσι γιατί δεν "ηταν του επιπέδου" σου, ήταν μπανάλ, σουλατσαδόρος, μαλλούρας και ολίγον έως πολύ ροκάς...απαράδεκτος απεφάνθηκε το κονγκλάβιο των γυναικείων μπακουριών (ναί υπάρχουν και τέτοιες και είναι και πολλές) φίλων σου έτσι και τον έδιωξες και κάτσιασες και έδιωξες απο πάνω σου τα πιο ερωτικά στοιχεία σου και κλαίγεσθε τώρα με τις άλλες καρακάξες όλες μαζί.. είναι πολύ βολικό το κλάψιμο την σήμερον ημέρα..σαν τη Πράντα είναι πολύ σίκ..

Θυμάμαι μιά φορά στην Αγγλία σε μάθημα ανθρωπολογίας μας πήρε ο δάσκαλος στον ζωολογικό κήπο να γράψουμε έκθεση αφού παρακολουθήσουμε τη συμπεριφορά των πιθήκων.. και έγινε το εξής ευτράπελο.. με το που μπήκαμε στον χώρο τους, οι μαϊμούδες σταμάτησαν να κάνουν ότι έκαναν και κύτταζαν εμάς, στο τέλος μας πέταξαν τα φαγητά τους σαν ανταμοιβή για την παράσταση...γιατί για να παρατηρείς χρειάζεται να μην ξεχωρίζεις, να το κάνεις ανεπαίσθητα ο άλλος να μην υποψιάζεται και να αποκαλύπτεται και εμείς που μπουκάραμε με φωνές και παρδαλά ρούχα γίναμε θέαμα..

Και μετά ήρθαν τα blogs και φέρανε τα πάνω κάτω, πετάχτηκε η Ανθρωπολογία απο το παράθυρο και οι παρατηρητικοί πήραν τον μπούλο.. Τώρα έχουμε επανεξέταση των ανθρώπων απο άλλη γωνία όταν το οπτικό δεν υπάρχει (μετρημένοι είναι οι bloggers που βάζουν την αληθινή φωτογραφία τους αλλά και η φωτογραφία δεν φτάνει για να συμπληρωθεί η εικόνα χρειάζεται η συμπεριφορά), υπάρχει μόνο το γραπτό κείμενο όπου καλούμαι να "παρατηρήσω" και να αξιολογήσω ένα άτομο απο τις αναμνήσεις του/της μιάς δεδομένης στιγμής.. Μπαίνω αναγκαστικά κοντά στη Σαλώμη που ετοιμάζεται να δώσει παράσταση εκεί που άλλα πιστεύεις, άλλα διαβάζεις, άλλες απόψεις διαμορφώνονται, άλλα φαντάζεσαι αλλά τελικά η Σαλώμη διαλέγει ποιό πέπλο θα ρίξει πρώτο.. Τα άρθρα γίνονται πέπλα όπου ο ιδιοκτήτης θέλει να μοιραστεί σαν μέρος του εαυτού του, χωρίς να δείχνει και τα υπόλοιπα και συγχρόνως αυτή η μισερή ίσως αποκάλυψη τραβάει άλλους ανθρώπους που και εκείνοι λειτουργούν βάσει αυτής της πλάνης και συνοδοιπορούν.. σε έναν απρόσωπο κόσμο που αλληλοσυμπληρώνεται.

Εγινε και άλλο κουφό.

Δεν φτάνει που πέταξα την παρατηρητικότητα, άρχισα να εμπιστεύομαι τους απρόσωπους άλλους σαν να είναι κολλητοί μου και να τους εκτιμώ.. εντάξει μερικές φορές θα τσακωθούμε, αλλά και με τους φίλους σου δεν συμβαίνει το ίδιο πότε-πότε? Δεν μπορείτε να συμφωνείτε σε όλα γιατί τότε θα είναι βαρετό.

Και όταν συναντώ bloggers πάω από έκπληξη σε έκπληξη, αλλιώς περιμένω την Χ (έχοντας διαμορφώσει εικόνα απο τα γραφόμενά της) και μπροστά μου έχω ένα ουράνιο πλάσμα ... ..με γελούν τα μάτια μου ... άσε πιά οι άντρες, άλλα για άλλα..

Εχω πολλά να μάθω ακόμη που δεν τα λένε τα βιβλία..

Για να δούμε

Super Stars

Κάθε χρόνο την επέτειο του Πολυτεχνείου περιμένω το αναμενόμενο, τα έκτροπα.

Αυτούς που θα σπιλώσουν, θα λερώσουν, θα δηλώσουν την παρουσία τους.

Οχι δεν είμαι μέσα στη γενιά του Πολυτεχνείου, ήμουνα μικρή τότε

Ζούσα όμως στην Πατησίων

'Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός της Ελευθερίας"

Και άκουγα τα πολυβόλα

Ακουγα και τις κραυγές όσων χτυπήθηκαν

Ακουγα και τα κουδούνια να χτυπάνε, θυμάμαι πώς άνοιξα την πόρτα της πολυκατοικίας και μπήκε μέσα ένα ζευγάρι νεαρών..τους έβαλα στο υπόγειο και μαζί με τη μαμά μου πλύναμε τα αίματα απο όπου πέρασαν...ευτυχώς δεν είχαν φάει σφαίρα, μόνο ξύλο, έτσι δεν χρειάστηκαν άμεση ιατρική βοήθεια.. για όσες βδομάδες μείναν τελικά σπίτι μας..

Και μετά βλέπω τα έκτροπα, αυτούς τους κάποιους που όλοι τους ξέρουν, όλοι τους περιμένουν, τα ΜΜΕ, οι εφημερίδες, ο κόσμος όλος, όλοι περιμένουν τους πολύτιμους αυτούς βαρβάρους να κάνουν αυτά για τα οποία ο κόσμος ζεί να ακούσει, πάντα οι ίδιοι, κουκουλοφόροι, πολύτιμοι αναρχικοί που κανείς δεν αγγίζει γιατί είναι ένα είδος Σουπερ Στάρς.

Το Πολυτεχνείο πέθανε βρέέέέέέ!

Μόνο το σταριλίκι και οι Μπιγκ Μαδερφάδερς μας έμειναν!

να τα καίνε και να τα σπάνε..

Illusions

Και μετά?

Τι έγινε μετά?

Μετά ήρθαν τα σχόλια

Μετά ήρθε το άγχος.

Τι να το κάνω το αγχος, που να το θάψω, που να το πώ?

Λέει η συνταγή, όποτε έχω άγχος να αθλούμαι, να τρέχω, να παίρνω τα βουνά.. πότε μωρέ θα πάρω τα βουνά? Μέσα στις άγριες νύχτες? Αντε μαλακίες να μην ακούω..

Δεν με αγχώνουν οι καταστάσεις αλλά τα λόγια των ανθρώπων..

αυτά που λένε και αυτά που δεν λένε

τα μηνύματα όμως τα περνάνε

σε μένα

παλιότερα νόμιζα ότι ξεπερνιέται αυτό το άγχος με μία τζούρα τσιγάρο

με λιγο γλυκό

με λίγο ποτό

με οτιδήποτε που συνεισφέρει στη μέθη και στη λήθη

δεν μεθάω και δεν ξεχνώ

Πρόβλημα.

Οπότε μένει ο εικονικός κόσμος, ο κόσμος που έχει ψυχή αλλά δεν τον βλέπω και δεν με βλέπει, ο κόσμος των illusions, ο κόσμος των μπλόγκς που άλλο είσαι και άλλο φαίνεσαι, άλλο βλέπουν οι άλλοι και άλλο παρουσιάζεις για δικό σου..

Τι να το κάνω το καρναβάλι της Βενετίας?

Ούτε μάσκες φοράω

Εδώ όμως ανοίγομαι και μιλάω για πράγματα που δεν θα τα έλεγα ποτέ..και ας κάνω τον κλόουν στη ζωή μου, πάντα να ευχαριστήσω τους άλλους όχι για να μου πούνε μπράβο.. μέσα στα μπράβο έχω μεγαλώσει.. τις έχω χεσμένες τις κολακείες, ας μου πούνε ένα γειά, γνήσιο γειά, όχι στυλιζαρισμένο σαν τους κότσους της δεκαετίας του '60 που τους πάστωναν οι γυναίκες στη λάκ και μοιάζανε με τους πύργους των κατσαρίδων..

Πάντα υπάρχει γύρω μου ένα ζύγισμα..αντέχεις την επίκριση?

το ξέρω το παιχνίδι καλά.. ξέρω να αντιπαρέρχομαι των σκοπέλων, ξέρω να σου πλασάρω αυτό που θέλεις να δείς.. σε αυτό μιά χαρά είμαι..

οταν δείξω αληθινό εαυτό όμως..τα κάνω θάλασσα.

Είμαι πολύ πιό παρατηρητική απο αυτό που νομίζεις..άσε που συναισθάνομαι τα αισθήματά σου για μένα..δεν μπορείς να μου κρυφτείς..εκεί που λέω ανέκδοτα και σαχλαμάρες..σε κόβω και σε έχω ήδη ζυγίσει..και το χειρότερο ξέρω τι σκέφτεσαι για μένα..και δεν αντιδρώ αλλά συνεχίζω τη παράσταση.

Αν όμως πιώ αλκοόλ, χαλαρώνουν οι ασφάλειες προστασίας........συμβαίνει σε όλους βρε μουσουδίτσα μου..έτσι ρίχναν οι άντρες τις γυναίκες απο τον καιρό του Κρό Μανιόν..ναι και άμα πιούν πολύ δεν έχει μέλλον το πουλί..φάτε την ατάκα τώρα νάχετε..

χαλαρώνουν οι ασφάλειες προστασίας και δεν προσέχω τι λέω

εκεί μπορεί να πώ το λάθος πράγμα

πρόβλημα

Και μετά τι?

Τίποτα, ποιώ τη νήσσα και την κάνω με μικρά βηματάκια μέχρι να γίνουν τροχάδην..

Ερχομαι στο μπλόγκ, γονυπετής και βγάζω τις μαλακίες που είπα και έκανα.. Πότε θα μάθω να το βουλώνω..δεν το ξέρω..

Νάρκισσος

Η γέννηση του Νάρκισσου απο τον Σ. Νταλί
Για μένα το πάζλ αυτό τα έχει όλα, την γέννηση, τον σκεπτόμενο άνθρωπο και τις επιλογές του στη ζωή, τα προβλήματά του αλλά και τις χαρές, άλλους ανθρώπους, ζώα, έντομα, πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, πώς μας βλέπουν οι άλλοι, πώς είμαστε τελικά..

1000 κομμάτια.

Ιστορίες για αμαρτίες

Καφές και σοκολάτες.

Δύο φοβερές αμαρτίες που είναι οι δικές μου οι αμαρτίες γιατί είναι μέρος του εαυτού μου, τον οποίο αγαπώ.

Ειναι αμαρτίες που θα έλεγε κανείς σέρνουν τις 1000 πληγές του Φαραώ, λένε-λένε να μην τα πίνω/ τρώω γιατί παχαίνουν, χαλάνε τα δόντια, σε αφήνουν ξάγρυπνο, με έχουν πρήξει όλοι που ακούνε οτι τρώω σοκολάτες και λένε με ύφος "Πώ! Πώ! ΤΡΩΣ ΣΟΚΟΛΑΤΕΣ" σαν να τρώω το μήλο της Εύας, ενώ δεν είμαι ο Αδάμ. Σαν να μασουλίζω κρυφά το πιό παράτολμο σχέδιο των ονείρων τους, ότι μέσα στα πηχτά σκοτάδια περπατώ με το κοφτερό μαχαίρι στο χέρι έτοιμη να διαπράξω το στιβαρότερο έγκλημα της βρώσης μίας πλάκας σοκολάτας, ότι κάνω άθλο, πνίγω ένα λιοντάρι και σκοτώνω τη Μέδουσα με τα χέρια μου..

Αραδιάζουν λοιπόν ότι αμπελοφιλοσοφία διάβασαν, παπαγάλισαν, τους είπαν εναντίον της καλής αυτής φίλης μου (που με γλυκαίνει τις πικρές στιγμές της ζωής μου χωρίς αντάλλαγμα), βάζουν και λίγο αλατοπίπερο για να αποκτήσουν οι κουβέντες βαρύτητα μήπως και με πείσουν να σταματήσω το σπόρτ και να γίνω σαν και εκείνους, αλεπού με κομμένη ουρά... Πρίτς. Γιατί να κόψω την παχιά μου ουρά? Και ας μη με αγαπάτε, θα ζήσω χωρίς την συγκατάθεσή σας, χωρίς τις νουθεσίες, ας μην είμαι και μοδάτη (λόγω της άκοπης ουράς), εσείς οι μοδάτες προτιμάτε να ξουρίσετε και το κεφάλι σας, για να σας γράψουν τραγούδια για πλαστικά, όλα θα τα κάνετε προκειμένου να τραβάτε την προσοχή, εμείς πάντως τα νάυλον τα στρώναμε πάνω απο τα τραπεζομάντηλα για να μην λερώνονται.

Και δεν είναι μόνο που τρώω σοκολάτες, είναι που μου αρέσει να τις κάνω παπάρα μέσα στο καπουτσίνο. Τι κακομαθημένο πλάσμα, έτσι γουρουνίτσα σε μάθανε στο σπίτι σου, να βουτάς το ψωμί σου στον καφέ, .. ? Οχι, απαντώ με πεσμένη μούρη, δεν με μάθανε έτσι, πάντα μου κάνανε υποδείξεις για τους καλούς τρόπους που οφείλω να έχω, να μην βουτάω το ψωμί μου στη σάλτσα, να μην μιλάω με γεμάτο το στόμα, να μη γλείφω το κουτάλι του παγωτού μου, να μην τρώω το μισό ψωμί στο δρόμο απο τον φούρνο στο σπίτι, να μην βάζω τους αγκώνες μου πάνω στο τραπέζι όταν τρώω και να μη μιλάω παράλληλα πετάγοντας ψίχουλα εδώ και εκεί...όλα μου τα μάθανε άνθρωποι, που δεν τα εφάρμοζαν..οπότε τι μαθήματα να πάρω? Εγώ δηλαδή γιατί να μην βουτάω τη σοκολάτα μου στο λάτε του καφέ και εσύ κυρία μου να παστρεύεις το πιάτο σου με το ψωμί ενώ με γεμάτο το στόμα μιλάς στο τηλέφωνο? Τσ!, Τσ..Ούφ και εσείς! Αλλα λέτε και άλλα κάνετε!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση να βουτάω το bitter σοκολατάκι μου στο καυτό καπουτσίνο..το σοκολατάκι λιώνει και το τρώω μισολειωμένο ενώ το υπόλοιπο που έχει πέσει μέσα στο φλυτζάνι με περιμένει για το τέλος, όταν έχω πιεί όλες τις γουλιές μου, έχω πληρώσει το λογαριασμό και το μόνο που μένει είναι η τελευταία πινελιά της υγρής σοκολάτας, να την πάρω με το κουτάλι μου και να την απολαύσω χαμένη μέσα στα σύννεφα της γλύκας και των κακών τρόπων..

(Οι φωτογραφίες είναι απο το http://cyberchocolate.blogspot.com)

Οταν αλλάζουν τα σχέδια

απορρυθμίζομαι

Κάθε μέρα κάνω τα σχέδια μου, οργανώνω τις δουλειές μου με ένα περιθώριο χρόνου για κάτι το αναπάντεχο που ίσως προκύψει..

Υπάρχουν όμως φορές που προκύπτει κάτι πολύ αναπάντεχο και αρκετά σοβαρό που μου κάνει το πρόγραμμα άνω-κάτω, άλλες προτεραιότητες μπαίνουν, οι πρώην προτεραιότητες πετάγονται απο το παράθυρο και γενικά χρειάζεται να κάνω ανακατάταξη..

αυτό μπορεί να πάρει απο 5 λεπτά ως μερικές ώρες, ανάλογα το είδος του προβλήματος.

Με το που θα εντοπίσω και αξιολογήσω το πρόβλημα, βροχή έρχονται οι εναλλακτικές οδοί που θα πάρω, που θα μπορούσα να πάρω για να φθάσω στην επίλυση..

Αυτό όμως που με προβληματίζει είναι η αγωνία μου πρός την αλλαγή.

Λές και χαράζω τη γραμμή της ζωής μου, σαν ένας άλλος Θεός, και όποιος ή ότι με βγάλει απο τη βολή μου, πετάγεται στην πυρά..

με ενοχλεί που απορρυθμίζομαι απο το αναπάντεχο.

Η ενόχληση μου φέρνει ημικρανία

Ψυχοσωματική είναι η ημικρανία, ξέρω

Δεν είναι που φοβάμαι την αλλαγή, είναι που όταν έρθει, μπουρδουκλώνομαι, πατάω τη μύτη του παπουτσιού μου και βέβαια τρώω τούμπα..

Θα σηκωθώ απο την τούμπα και θα βρώ τις εναλλακτικές λύσεις Ο.Κ.

Απλά εκνευρίζομαι που με απορρυθμίζει το καινούργιο.

Αει στο καλό!