Μέθη

εύχομαι να μεθύσετε τόσο όσο να ξεχάσετε τις έγνοιες σας, τα άγχη, τις πικρίες, όσα σας πόνεσαν, όσα σας, μας ΄λύπησαν αυτή τη χρονιά.
Να πιούμε
ό,τι καλό έχει η κάβα, ΄
ό,τι θέλει ο κάθε απο εμάς
και μετά έτσι όπως είσθε, ψιλο χάϊ, αρπαχτε τη στιγμή.
Ισως να είσθε στην κορφή του Κιλιμαντζάρο ή στις Κάτω Χώρες, στα χιόνια του Καναδά ή στην ηλιόλουστη Μελβούρνη, όπου κι αν είστε αφήστε
το νεφελωμένο σας μυαλό και βλέμμα απο το αλκόολ
να δεί τον κόσμο με άλλα μάτια, να μπερδέψει το τώρα με το ίσως.
Κάθε καλό για το 2007

Μη κρίνετε ίνα μη ...

Μαθαίνω τελικά τι είμαι απο το πώς χειρίζομαι καταστάσεις. Αυτό με την "κλεψιά" της οικιακής βοηθού δεν μου καθόταν καλά, γι' αυτό το έγραψα και εδώ. Παρόλλο που τα γεγονότα λέγανε ότι έγινε μία αφαίρεση ενός μπουκαλιού απο το σπίτι μας, δεν ήθελα να τη ρωτήσω στα ίσια αν εκείνη το πήρε. Είπα λοιπόν να περάσουν οι γιορτές και βλέπουμε.

Σήμερα το πρωϊ πήγα στο σουπερμάρκετ με την κυρία Π (που μένουμε δίπλα-δίπλα) και της είπα για το κρασί και για την απορία μου πώς μία υποτιθέμενη κλέφτρα επιστρέφει τα κλοπιμαία. Επίσης της είπα ότι σκόπευα μετά τις γιορτές να την αντικαταστήσω. Και εκεί έσκασε η βόμβα..

Λέει η Π " ίσως και να μην το πήρε..θυμάμαι τώρα το περιτύλιγμά του κάτι σαν σακούλα, τίποτα σπουδαίο και της είπα να το πάρει να στο δώσει..και ΙΣΩΣ να μην κατάλαβε και να το κράτησε σαν δώρο.."

Λέω " καλά Χριστιανή μου γιατί δεν τόλεγες απο την αρχή ότι της το έκανες δώρο, να μην ψαχνόμαστε και αγωνιούμε?"

Λέει " ..είπα μήπως βρώ τον μπελά μου, εξάλλου η Μ (οικιακή βοηθός) συνεχώς μου βγάζει γλώσσα , καλό θα της έκανε να χάσει τη δουλειά της".!!!!!

Ετσι το δόλιο το κορίτσι δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν μπορούσε να μου πεί ότι η Π της το έδωσε γιατί φοβήθηκε μήπως η τελευταία την "αδειάσει" μπροστά σε όλους, ούτε να πεί ότι το πήρε γιατί δεν το είχε πάρει. Ετσι μου το επέστρεψε χωρίς λέξη.

Βάζοντας το θέμα αυτό στο μπλόγκ μου έκανε καλό. Μελέτησα τις γνώμες όλων σας και κατέληξα να το αναβάλλω για αργότερα και να μην πάρω θέση τώρα. Και έκανα καλά γιατί θα ήταν πολύ άδικο να κατηγορήσω έναν αθώο.

Αδικο για την Μ

άδικο και για μένα. ΕΥΤΥΧΩΣ

Κλεψιές

Δεν περίμενα ότι θα αντιμεπώπιζα τέτοιο θέμα παραμονή Χριστουγέννων, κι όμως, έρχονται οι περιστάσεις και με προσγειώνουν.

Ηρθε η οικιακή βοηθός σήμερα να με βοηθήσει με το σπίτι, το στρώσιμο του τραπεζιού κλπ, κλπ και μας έφερε για δώρο ένα κρασί που είχα χάσει σε ένα γεύμα που είχα κάνει πρίν ένα μήνα.

Πρίν ένα μήνα είχα οργανώσει χαρτιά στο σπίτι μου, μπιρίμπα, πόκα κλπ. Προσωπικά, δεν παίζω χαρτιά αλλά παίζουν άλλοι. Μας φέρανε οι φίλοι μας διάφορα δωράκια και κάποιος ένα μπουκάλι κρασί απο τον αμπελώνα του. Ενα κρασί που διανέμεται μεταξύ φίλων και δεν πωλείται (ακόμη τουλάχιστον) στα σουπερμάρκετ. Αυτό το κρασί χάθηκε. Εφαγα τον κόσμο μήπως κατα λάθος κάπου το βάλαμε, δεν το είδαμε, έφαγα τον κόσμο.. άφαντο έγινε το μπουκάλι, θεωρήσαμε ότι κάποιος το άνοιξε και καταναλώθηκε και το θέμα ξεχάστηκε. Τους το είπαμε κιόλας, ότι κατά λάθος το ήπιαμε το κρασί και είπαν ότι θα μας στείλουν άλλο.

Και έρχεται σήμερα η οικιακή βοηθός και μου το φέρνει δωρο για τα Χριστούγεννα. Φώς φανάρι ότι εκείνη το πήρε. Και βλέποντας τη στενοχώρια που το χάσαμε, το γύρισε πίσω.

Το επέστρεψε από τύψεις συνειδήσεως? Ισως

Πάντως αυτό που δεν υποψιάστηκε ήταν ότι ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι το πήρε εκείνη.

Τώρα όμως που το έφερε καταλάβαμε ότι εκείνη το είχε πάρει.

............

Πολύ στενοχωρέθηκα

Γιατί την εμπιστευόμουνα. Και τώρα πρέπει να πάρω θέση. Θα συνεχίσω να συνεργάζομαι μαζί της ή πρέπει να τη διώξω?

Το κρασί το είχε κλέψει. Βέβαια το επέστρεψε. Τι θα κλέψει όμως την επόμενη φορά? Θα κλέψει άραγε? Η δεν θα κλέψει? Και άν κλέψει, τι θα είναι αυτό? Και αν πάρει κάτι θα το επιστρέψει? Και μπορώ να ζώ με την αγωνία αν θα πάρει ΄κάτι ή όχι? Και τελικά γιατί να πρέπει να μπαίνω στη θέση της υποψίας?

........................

Δίλημμα. Να την κρατήσω ενώ ξέρει ότι ξέρω ότι κλέβει?

Παραμονή Χριστουγέννων, αυτό δεν το περίμενα.

Κάλαντα

και στα παιδιά που θα έρθουν για τα κάλαντα
πέρα απο λεφτά
δώστε τους και ένα γλυκάκι,'
μιά μπάλλα για το δικό τους δεντρά
κιένα φιλί
μιά αγκαλιά
και μιά ευχήγια μιά νέα ωραιότερη χρονιά.
Καλά Χριστούγεννα

Δώρα

Λόγω των ημερών έχει γίνει συνήθεια η ανταλλαγή δώρων. Γιατί κάνουμε δώρα? Και μη μου πείτε, "για τα παιδάκια" ή "για το καλό" χωρίς κίνητρα γιατί δεν στέκει. Το δώρο κάτι σημαίνει.

Παλιά ήταν η επιβράβευση, είσαι καλό παιδί και ο Αγιος Βασίλης θα σου φέρει το ποδηλατάκι που τόσο θέλεις. Ισως και να παραμένει. Θα μπορούσε να σημαίνει ότι σ' αγαπώ και για να εκφράσω την αγάπη μου σου δίνω κάτι που θεωρώ ότι θα σου φέρει χαρά. Αυτό το "σ' αγαπώ" πάει σε οποιονδήποτε αγαπάμε, όχι μόνο ερωτικά, στα παιδιά μας, στους γονείς, στους φίλους μας.

Ομως κάνοντας ένα δώρο δεσμευόμαστε. Δίνουμε μέσω αυτού αγάπη, που ζητάει κάποια ανταλλάγματα. Το παιδί πρέπει να είναι "καλό" για να κερδίσει το πολυπόθητο ποδηλατάκι, ο παραλήπτης του δώρου θα μας δώσει και εκείνος/εκείνη κάτι ή που αγόρασε ή που έφτιαξε μόνος του/της, κάτι θα δώσει όμως για να δείξει ότι συμμερίζεται τα αισθήματα.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν θέλουν να κάνουν δώρα αλλά θέλουν να παίρνουν. Δέχονται την αγάπη και την προσοχή αλλά δεν την ανταποδίδουν. Η την ανταποδίδουν πασσάροντάς σου κάτι που τους έδωσαν κάποιοι άλλοι, ή δυνατόν και με τη λάθος κάρτα μέσα. Με τον τρόπο τους σου λένε μη μου φέρνεις γιατί δεν μπορώ/δεν θέλω να στο ανταποδώσω.

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που εκτιμούν τα δώρα με το κόστος. Δεν τους νοιάζει αν τους σκέφτηκες ΑΡΚΕΙ να επένδυσες ένα μεγάλο ποσό για εκείνους, θεωρούν ότι η αγάπη μετριέται με τάλλαρα, όσο πιό πολλά δίνεις τόσο περισσότερο αγαπάς.

Και μετά είναι και όσοι δεν θέλουν ούτε να παίρνουν ούτε να κάνουν δώρα. Οχι γιατί δεν αγαπούν αλλά γιατί δεν θέλουν να δεσμεύουν κανέναν.

Υπάρχουν και άλλες κατηγορίες? Εσείς σε ποιά ανήκετε?

Απολογισμός

της χρονιάς που φεύγει. Κάθε χρόνο τον κάνω μήπως και τον επόμενο βγώ σοφώτερη. Οχι πώς βγαίνω, αλλά τουλάχιστον το προσπαθώ.

Φέτος το έπαιξα πολύ Ρομπέν των Δασών. Κυνήγησα ανέφικτα πράγματα και έδωσα μεγάλη προσοχή σε ανθρώπους που είχαν διαφορετικά πιστεύω απο τα δικά μου.

Επίσης έφαγα και την ρετσινιά της "άκληρης", πέρασα απο την γυναικεία σκληρότητα που χρειάζεται πάντα τον αποδιοπομπαίο τράγο για να ρίχνει επάνω του τα δικά της λάθη.

Κατάλαβα ότι δεν μπορώ να σηκώσω άλλη ευθύνη. Ευθύνη για τη δική μου ζωή παίρνω άνετα. Για τη δική σου, αρνούμαι πλέον να πάρω. Γιατί όσες φορές πήρα, έφαγα το κεφάλι μου, αλλιώς βγήκαν και αλλιώς τα εξέλαβες. Ετσι απο την επόμενη χρονιά, οι ευθύνες θα αφορούν μόνο εμένα. Εγωϊστικό? Χέστηκα.

Είδα ότι ό,τι με χαλάει το ξεχνάω. Η μνήμη μου δεν με γελάει, αντίθετα δουλεύει για μένα, σβήνει γρήγορα ότι με έχει πονέσει. Δεν είναι αλτζχάϊμερ, προστασία είναι. Και δεν ξεχνάω μόνο πρόσωπα και γεγονότα, ξεχνάω πικρές κουβέντες και κακίες. Βλέπω παντού το καλό. Σε κάποιους φαίνομαι σαν κορόϊδο. Καλύτερα. Με αφήνουν ήσυχη.

Τώρα λοιπόν που το ηλιοβασίλεμα του 2006 αρχίζει και ολοκληρώνεται, τελειώνω τα πεπραγμένα. Τον απολογισμό της χρονιάς.

Οι φίλες της μαμάς του

Παγκόσμια ημέρα του παιδιού σήμερα και θέλω να γράψω εδώ ένα αληθινό γεγονός που βίωσα όταν ήμουνα μικρότερη. Ειχε η μητέρα μου διάφορες γνωστές οι οποίες αντίστοιχα είχανε γιούς και κόρες όλοι μας στην εφηβεία. Κάναμε λοιπόν παρέα. Ενα αγόρι συχνά έλεγε ότι πολλές φίλες της μαμάς του "του κόλλαγαν" ασύστολα, γδυνόντουσαν μπροστά του, τον χάϊδευαν και όχι τώρα που ήταν έφηβος και μπορούσε άνετα να κάνει σέξ μαζί τους και που βεβαίως έκανε αλλά απο τότε που ήταν του Δημοτικού.

Χαράς ευαγγέλια θα πούν όσοι αρσενικοί διαβάσουν αυτό. Για σκεφτείτε όμως τους δικούς σας γιούς και τις δικές σας κόρες στα 8-10 ή και 11 χρόνια τους να τους/τις πασπατεύουν δήθεν φιλικά ενήλικες άντρες και γυναίκες. Φίλοι σας. Συγγενείς σας.

Η παιδεραστία δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάπου αλλού, μπορεί να προκύψει και στο δικό σας σπίτι απο τα πιό κοντινά σας πρόσωπα.

Sweet dreams

Κρίνοντας τους άλλους, τους προδίδουμε λίγο-λίγο

Δύσκολες καταστάσεις περνάω, ευελπιστώ όμως να τις ξεπεράσω. Τα κάστρα πάντα γκρεμίζονται κάποια στιγμή. Ποιός, τι, τα χαλάει αδιάφορο, οι ίδιες οι προκλήσεις τα καταστρέφουν. Κάποια στιγμή μετά την καταστροφή επανέρχεται η λογική και αποφασίζει.

Να ξανα χτιστούν είτε σαν κάστρα είτε σαν κάτι άλλο.

Ακόμη δεν ήρθε η λογική..κολυμπάω σε βουρκωμένα νερά. Ψάχνω όμως για τον κορμό δένδρου να πιαστώ και να βγώ στην ακτή. Δεν θ' αργήσει ...το καταλαβαίνω.

Πάπαλα

Απίστευτο τρέξιμο αυτές τις μέρες. Εχω φτάσει στα όριά μου. Ζαλίζομαι απο την κούραση. Την σωματική και την ψυχική. Αισθάνομαι έτοιμη να καταρρεύσω. Τις νύχτες κοιμάμαι σαν το τούβλο και το πρωϊ ξυπνάω χωρίς ενεργητικότητα. Ολη την ημέρα δε, πρέπει να είμαι χαμογελαστή, τραλαλά, να φαίνομαι ήσυχη και ριλαξαρισμένη.

Οι μάσκες του προηγούμενου πόστ που λέγαμε.

Να δώ πόσο θα αντέξω όλο αυτόν τον ψυχικό φόρτο. Τις απαιτήσεις των άλλων και την προσπάθειά μου να ανταπεξέλθω χωρίς να φθείρομαι.

Για την ώρα πάντως, τα νεύρα μου είναι στην τσίτα.