Δύο

Ευθύνες και δεσμεύσεις. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο απο τα δύο.

Η ευθύνη της δέσμευσης που ζητάει απελευθέρωση ή

Η δέσμευση απο την απόρροια των ευθυνών που ζητάει λύτρωση.

Και επειδή δεν γίνεται να ζούμε ούτε χωρίς ευθύνες αλλά ούτε και χωρίς δεσμεύσεις και αφού έτσι κι αλλιώς θα τις φάμε στη μάπα και τις δύο, μήπως θα μπορούσα να ζητήσω την πιό light (που είναι και της μόδας) εκδοχή τους?

Αντε γιατί έχω φθάσει μέχρι τα όριά μου με τις δύο αυτές κυράτσες και βαρέθηκα.

Οι άλλες "μητέρες"

Ανθρώπινες πτυχές υπάρχουνε πολλές. Λές ότι ξέρεις έναν άνθρωπο κι ξαφνου διαπιστώνεις ότι ξέρεις την πλευρά του χαρακτήρα του που σου δείχνει εκείνος ή που εσύ αντιλαμβάνεσαι βάσει κάποιων ερεθισμάτων, όλες τις πτυχές όμως δεν τις έχεις δεί και δεν τις υποψιάζεσαι.

Εχω μία φίλη που παλιά φοβόταν πολύ. Φοβόταν τη μητέρα της. Η τελευταία , την χτυπούσε, μέχρι αίματος (όταν ήταν μικρή της χτύπαγε το κεφάλι της στο τοίχο) και όταν μεγάλωσε τη χαστούκιζε όλη την ώρα, την υποτιμούσε (ενώ ήταν μιά χαρά κοπέλλα), μιλούσε περιφρονητικά για εκείνη μπροστά στους άλλους, γενικά τη θεωρούσε σκάρτη. Και ερωτώ

Ποιές είναι αυτές οι μητέρες που βρίζουν τα παιδιά τους?

Που συνεχώς τα υποτιμούν, που πάντα θεοποιούν όλους τους άλλους αλλά τα ίδια τους τα βλαστάρια τα θεωρούν σκάρτα?

Θέλω να πιστεύω ότι είναι πνευματικά διαταραγμένες υπάρξεις που οποιοδήποτε μικρό πλάσμα κινδυνεύει στα χέρια τους. Εν τούτοις, κυκλοφορούν ελεύθερες. Πίσω απο τις κλειστές πόρτες των σπιτιών διαπράττονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα.

Ισως να μισούν τα παιδιά τους, ίσως κάτι να τους πιάνει, να μην το ελέγχουν αυτό που κάνουν και να μετανοιώνουν μετά. Το ξύλο να αποτελεί ένδειξη δύναμης. Και το παιδί υπομένει. Μέχρι να μεγαλώσει. Και να φύγει τρέχοντας.

Και τι υποστήριξη δίνεις (πέρα απο τον ψυχολόγο) στο θύμα αυτής της μητέρας, τη φίλη μου, που αγωνιά για το τι είδους μητέρα θα γίνει η ίδια έχοντας βιώσει τέτοια σωματική βία?

Οι 7 ταινίες της ζωής μου

Η Juanita με προσκάλεσε να παίξουμε και με τις ταινίες, γιατί με τις κατσαρόλες ήδη έχουμε μπεί μέσα μέχρι τον λαιμό. Για να δούμε λοιπόν

Να ξεκινήσω με κινούμενα σχέδια, το αγαπημένο θέμα
1. "Fantasia" part one, του Walt Disney όπου μαγευτικές φιγούρες και σχήματα γεννιώντουσαν απο μία ηχητική χορδή. Εξαιτίας αυτού του έργου άρχισα να παίζω πιάνο και να ασχολούμαι με τη μουσική γενικά.

Τα κινούμενα σχέδια δεν ξεπερνιώνται ποτέ. Ενσωματώνονται μέσα στη ζωή μας και ακολουθούν την καθημερινότητα πρός μία κατεύθυνση, τη χαρά.
2. "Mary Poppins" με την Julie Andrews σαν εκπρόσωπο της ξενοιασιάς μέσα απο την ωριμότητα.

Μεγαλώνοντας και κρατώντας μέν το παιδί μέσα μου άρχισα να ενδιαφέρομαι και για άλλα θέματα, το "Οσα παίρνει ο άνεμος" ήταν ταινία σταθμός για μένα, συνεχίζω που και πού να το βλέπω ακόμη, ποτέ στ' αλήθεια δεν πέθανε το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, κοινώς το φλέρτ, αλληλένδετες οι ζωές τους το ίδιο σημαντικές.
3. "Gone with the Wind" με την Vivienne Leigh και τον Clark Gable, νεκροί και οι δυό, η μνήμη τους όμως αιώνια.

Και πάμε στα ταξείδια, όπου γής και πατρίς. Οπως μας τα φέρνει η ζωή πορευόμαστε όσο καλύτερα μπορούμε αρπάζουμε τις στιγμές. Προσπαθώντας να τις χαρούμε. Ισως γίνει και αυτό, ίσως όχι. Τουλάχιστον όμως δοκιμάσαμε.
4. "Out of Africa" του Sydney Polack με τον Robert Redford και τη Meryl Streep

Προχωρώντας αναρωτιώμαστε για τα πάντα. Γιατί είναι έτσι ο κόσμος, πως μπορεί να αλλάξει, για να καταλάβουμε ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, αλλάζουμε εμείς. You are what you think. All that you are is in your thoughts. your thoughts make the world.
5. "Julia" με τις Jane Fonda και Vanessa Redgrave και την ταινία

Μη ξεχάσω και τη διασκέδαση. Το σινεμά είναι και χαλάρωση και αγωνία. Και θρίλλερ αλλά και κωμωδία. Είναι και οι ηθοποιοί. Ο Ντ. Σάδερλαντ απο τους αγαπημενους μου.
6. "Eye of the needle" με τον Donald Sutherland

Ολα τα παραπάνω καλά και άγια. Λίγο όμως χαμόγελο δεν βλάπτει, ένα κύμα είναι η ζωή, μιά ζαριά. Κι αν σου κάτσει?
7. " Pretty woman" με τους Julia Roberts στο ρόλο της τροτέζας και Richard Geer.

--------------

Για να δούμε τώρα ποιός θα γράψει για τα γούστα του/της σε ταινίες

Ελα Jason μη χάνεις τη γραμμή, έσω η πρώτη μου επιλογή

Και εσύ δείμο , μην αργείς, έχεις πένα, γράψε κάτι για το σινεμά

Ολόκληρος Darthiir θα μείνει πίσω..τι με περνάς ότι την καμήλα την έχω στείλει στας εξοχάς?

Aμα δεν παινέψεις το σπίτι σου, δεν θα σου ξαναμαγειρέψει (ΑΑΑΑΑΑ!) Επόμενη επιλογή ο CGP και τις

τόσο κοντά αλλά και So far

την γλυκιά ralou

και την Vista μας

Εξω

Το να μη κάνεις τίποτα

Να μη δοκιμάζεις

Να μη προσπαθείς

Γενικά να μην τολμάς

γιατί φοβάσαι μήπως και σπάσεις τα μούτρα σου, χάσεις τα όνειρά σου και πονέσεις

είναι σαν να φυλακίζεσαι στο κάστρο του εαυτού σου, επιλέγεις να βλέπεις ένα μέρος του κόσμου απο ένα ονειρεμένο (δε λέω) παράθυρο που όμως απεικονίζει ένα μέρος μιάς εικόνας.

Για να δείς το σύνολο χρειάζεται να βγείς εκεί έξω. Τρομακτικό. Μπορεί να σε φάει, μπορεί να το φάς. Η αμφιβολία θα υπάρχει μέχρι τη δοκιμή.

Γι αυτή τη δοκιμή δεν ζούμε άλλωστε?

Ενα ευχαριστώ.

Είναι γεγονός ότι "φουντώνω" εύκολα. Παρορμητική γάρ. Αμα αρπάξω φωτιά γίνεται της κακομοίρας. Τα συναισθήματά μου ξεπετάγονται σαν τρομαγμένα πουλιά μετά την ντουφεκιά, πρός όλες τις κατευθύνσεις.

Η φωτιά όμως δεν διαρκεί πολύ, απο μόνη της σβήνει.

Εμαθα στην πορεία να την σβήνω είτε μιλώντας για αυτή και τα αίτια που την προκάλεσαν είτε γράφοντας γι αυτήν. Η και τα δύο. Το γραπτό με εκφράζει καλύτερα γιατί ακούω-διαβάζω τις γνώμες των άλλων και αυτόματα βλέπω τα πράγματα απο άλλη οπτική γωνία.

Η ανθρώπινη γνώμη είναι το γιατρικό μου.
Αν αγαπώ τους ανθρώπους? Πάρα πολύ. Μαζί τους μαθαίνω όχι μόνο τι είμαι και τι θέλω να είμαι , αλλά πως να αλλάζω και να πορεύομαι μέσα στον κόσμο, μέσα στη ζωή, μέσα στη Γή.

Η ωριμότητα δεν πάει με την ηλικία, το έχω πλέον καταλάβει αυτό. Απλά προσπαθώ.

Jason, δείμο του πολίτη σας ευχαριστώ πολύ.

Ελευθερία του γραπτού λόγου

υπάρχει στη μπλογκόσφαιρα?

ΒΕΒΑΙΩΣ θα φωνάξετε όλοι γράφουμε ό,τι θέλουμε. Δικό μας ημερολόγιο είναι, σε όποιον αρέσουμε ας μας διαβάζει οι άλλοι τη βόλτα τους. Αρα συμφωνούμε. Είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα?
Ο-Χ-Ι κύριοι και κυρίες, ΔΕΝ υπάρχει καμμία ελευθερία στον γραπτό λόγο (στον προφορικό δε, εκεί να δείς). Και δή στα μπλόγκς. Αντίθετα υπάρχει μεγάλη ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ απο αυτούς και αυτές που αισθάνονται απειλημένοι. Σύνελθε, ποιοί απειλούνται απο τις ομφαλοσκοπήσεις που γράφει ο καθένας? Ακούγεται απίστευτο και όμως!

Παράδειγμα

Ας πούμε ότι έχω πάθος με τη μόδα. Nαί μεν έχω μία βαρετή δουλειά γραφείου, όμως όποτε μπορώ διαβάζω πολλά περιοδικά τύπου Μαρί Κλαίρ, πηγαίνω σε επιδείξεις και ασχολούμαι γενικά με το μήκος της φούστας. Χόμπυ. Επίσης ίσως να έχω και ένα μπλόγκ μέσα στο οποίο γράφω για το χόμπυ μου "μου άρεσε η διακόσμηση της αίθουσας της Χ πα(τ)σα(βου)ρέλας, τα μοντέλλα ήταν ανορεξικά, φέτος θα φορεθεί πολύ το λιλά σύμφωνα με τον Ψ μόδιστρο..μπλά, μπλά". Ισως και να γράφω και λίγο κουτσομπολιό σαν την Louella Parsons, "άκουσα ότι η Ψ τα έχει φτιάξει με τον Χ, είναι και οι δυό παντρεμένοι με άλλους.." .

Γράφοντας λοιπόν για το χόμπυ μου έμαθα ότι οι παρατηρήσεις μου μπορεί να ενοχλούν κάποιους που ναί μεν δεν είναι οι δημιουργοί της "τάσης της Μόδας" θεωρούν όμως εαυτούς σαν ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥΣ που θα επρεπε να γράφουν στα μπλόγκς για αυτό το θέμα.

Ποιοί είναι αυτοί? Ο καθένας μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του ειδήμονα στο οτιδήποτε έχει μελετήσει, δοκιμάσει, απολαύσει.

Ετσι υπάρχουν πολλά νεύρα.

Ποιά ***λόπαιδα γράφουν για μόδα ενώ είναι γνωστό ότι εμείς είμαστε οι πρωτοδιδάξαντες στα μπλόγκς? Στάχτη, κοροϊδία και μπούρμπερι.

Τσακωμοί, metablogging, κακίες,

οι υποτιθέμενοι δάσκαλοι φέρονται σαν κακκιασμένες γυναικούλες που φοβούνται μη χάσουν τα πρωτοτόκια τους και οι νεώτερες γενιές τους πάρουν το δόξα απο τα χέρια!!.. Είναι γνωστό πιά ότι το καινούργιο και μη χειραγωγήσιμο πιθανόν να είναι απειλητικό..αλλά και στα μπλόγκς?

Μη χειρότερα!

Επειδή λοιπόν σαν χαρακτήρας, δεν κολλάω σε τέτοια, (τα έχω πεί κιόλας στα 5 μου που εξομολογήθηκα πάρα κάτω) λέω σε όλους και όλες που θα προσπαθούν να με αποτρέψουν απο το γράφω για το χόμπυ μου, είτε βρίζοντάς με είτε με σαρκασμούς,

να στρωθούν και να αρχίσουν να απολαμβάνουν την ερωτική πράξη με ανθρώπους που νοιάζονται για εκείνους/εκείνες. Ετσι θα ηρεμήσουν και θα δούν με άλλα μάτια τη ζωή.

Αντε στο καλό!