Τρίτη, Ιουλίου 10, 2007

Clowns

Το σβκ που πέρασε ήταν ένα απο τα δυσκολώτερα της ζωής μου. Χρειάστηκε να μπώ στο ρόλο του κλόουν για πολλές ώρες και να τον παίξω τον ρόλο όχι μόνο ως το τέλος αλλά και πολύ καλά, σαν ένας επαγγελματίας που δεν είναι μόνο μακιγιάζ, αλλά εκφράσεις, κινήσεις, συναισθήματα.

Οι Ιρλανδοί φιλοι μας ήρθαν στην Ελλάδα, άτομα 4 χωρίς τον Τζό που πέθανε 20 μέρες πρίν απο επιλαχόντα καρκίνο. Είχαν φορέσει όλοι το προσωπείο του θάρρους και της καλής θέλησης, η φίλη μου η Ρ. η γυναίκα του Τζό, τα τρία τους παιδιά..όλοι παίξανε το ρόλο όπως μπορούσε ο καθένας. Μόνο στο μικρό αγοράκι των 8 ετών φαινόταν έκδηλη η πίκρα, η οδύνη και τα ερωτηματικά. Κόλλησε πάνω στον Κ, σαν σανίδα σωτηρίας, μόνο με εκείνον ασχολιόταν, τον ρώταγε διάφορα για την αρχαία Ελλάδα (είναι πολυ φιλέλληνας ο μικρός), για τις τσούχτρες, έμαθε ν' ανάβει κεριά χωρίς να καίει όλα του τα δάχτυλα, έστρωσε και το τραπέζι, όπως μπορούσε.

Τα δάκρυα ήρθαν βέβαια, γιατί το τοπίο θύμιζε στιγμές χαράς που είχαμε ζήσει όταν είμασταν όλοι μαζί, οι πικρές όμως στιγμές αντικατεστάθησαν απο κάποια γέλια αργότερα και μία παρτίδα σκράμπλ.

Φάγαμε, ήπιαμε, πήγαν βόλτα στην πόλη για σουβενίρ και για να χωνέψουν και ανεχώρησαν.



Γυρίσαμε χθες το βράδυ με βαριά καρδιά και τα πόδια μας σαν να έσερναν τούβλα. Ξεροί πέσαμε να κοιμηθούμε και το πρωί με δυσκολία ξυπνήσαμε. Σαν να κάναμε κάποιο άθλο.

Το να παρηγορείς είναι πάρα πολύ δύσκολο, ιδιαίτερα όταν πονάς και εσύ.

14 σχόλια:

ralou είπε...

Μαρίνα, δύσκολο...
Το έχω ζήσει έτσι ακριβώς και ξέρω.

Τα παιδιά είναι που έχουν την περισσότερη ανάγκη γιατί αναρωτιούνται και δεν έχουν από που να πάρουν απαντήσεις.
Να έχετε δύναμη...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δύκσολες αυτές οι περιπτώσεις και διόλου κακή η επιλογή του τραγουδιού. Χρειάζεται θάρρος, πολύ δύναμη και γενναιότητα.

An-Lu είπε...

Είναι δύσκολο ναι, αλλά και το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε υπό αυτές τις συνθήκες....

Ανώνυμος είπε...

Το να παρηγορείς είναι πάρα πολύ δύσκολο, ιδιαίτερα όταν πονάς και εσύ.
Αυτό είναι το πιο πικρό! Γιατί έτσι τη δική σου λύπη την κρατάς μέσα σου! :(

Giorgia_is_coming_to_town είπε...

Δεν ξέρω αν θα άντεχα να παρηγορήσω όντας στην θέση σου. Δεν είμαι καλή στον ρόλο του κλόουν, είναι πολύ δύσκολος για μένα. Αφού έφυγαν, άσε τον εαυτό σου να βιώσει τα πραγματικά σου συναισθήματα. Τουλάχιστον είσαι δίπλα τους, δεν είναι λίγο αυτό.

Marina είπε...

ralou, το πολεμάμε καλή μου. Ευχαριστώ για τη συμπαράσταση

renata, τη λύπη όχι μόνο την κρατάς αλλά ηθελημένα τη σπρώχνεις και σε μία άκρη κάπου βαθιά. Μετά παίρνεις ξένοιαστο χαμόγελο και κάνεις και δύο τούμπες.

dειμο, δεν είναι παράξενο που ενώ δεν έχουμε παιδιά, σε μάς λίγο-πολύ καταλήγουν τα παιδιά για κατευθύνσεις? Είμαστε σαν τους θείους στα μίκυ-μάους, χωρίς άμεσες ευθύνες αλλά υποστηρίζοντες.

an-lu, κάνουμε αυτό που μπορούμε.


georgia, ούτε και εγώ ήμουνα καλή στον ρόλο, οι περιστάσεις όμως δεν σε ρωτάνε. Και το βιολί θα συνεχισθεί και το επόμενο σάββατο. Για μερικές ώρες θα έχουμε εμείς το αγοράκι. Με όλες του τις απορίες.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σε καταλαβαίνω. Σκέψου ότι και σαν εκπαιδευτικός οφέιλω να δίνει όλο και πιο πολύ συμβουλές.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Παιδιά μας πάντως είναι όχι μόνο ανίψια, αλλά και τα προβλήματα που συχνά μας κληροδοτούν άλλοι.

cindaki είπε...

Θέλουν πολλή δύναμη τέτοιες καταστάσεις. Ποιος να στηρίξει ποιον...

Juanita La Quejica είπε...

Καλό Κουράγιο και αύριο.

Person I. είπε...

Έπεσα εδώ τυχαία (αν θες μπορείς να με μηνύσεις για καταπάτηση ξένης περιουσίας!) και μ' άγγιξαν ορισμένες σκέψεις και φράσεις σου.
Όταν παρηγορείς άλλους, σημαίνει πως έχεις ήδη βρει τη δύναμη να παρηγορήσεις τον εαυτό σου. Είσαι ήδη πιο δυνατός. Καλημέρα.

Γεωργία είπε...

Τώρα, να πω κάτι κοινότυπο? Ο χρόνος είναι μεγάλος γιατρός. Όλα τα ξεπερνάς, ειδικά τα μικρά παιδιά ξεπερνάνε πολύ πιο γρήγορα απ' όσο πιστεύουμε.
Ποτέ δεν έχω κταφέρει να παρηγορήσω κανέναν, γιατί δεν ξέρω τι να πω και γιατί κάπου μέσα μου πιστεύω ότι ό,τι και να πω θα είναι πολύ λίγο και δεν θα βοηθήσει καθόλου τον άλλο. Ο κάθένας μόνος του ξεπερνά ό,τι πρέπει να ξεπεράσει, κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον.
Άσχετο, είχα καιρό να δω το μπλογκ σου και μου αρέσει το καινούριο στυλ. Αν και το παλιό μου άρεσε περισσότερο

Marina είπε...

dείμο του πολίτη, ακριβώς το ίδιο εννοώ. Οταν έχεις μιά θέση π.χ. του δασκάλου/φίλου ο κόσμος ακουμπάει επάνω σου περισσότερα απ' ότι π.χ στον γονιό του.

juanita, το χρειαστήκαμε το κουράγιο. Βέβαια οι ξένοι δεν είναι σαν εμάς, κρύβουν τα συναισθήματά τους και βγάζουν έναν άλλο εαυτό, τα παιδιά όμως δεν το καταφέρνουν αυτό πάντα. Το νεαρό της ζωής. Το πόνεσα το αγοράκι πολύ.

φτερό στον άνεμο. Καλώς το φτερό. Τόσα χρόνια έμαθα να παρηγορώ, αυτό όμως δεν με κάνει δυνατή, κάνεις την ανάγκη φιλοτιμία, δεν υπάρχει "δεν μπορώ", απλά το κάνεις. Δεν σε παίρνει να πείς "δεν μπορώ"

yoryia, καιρό έχω να σε επισκευθώ και εγώ, δεν έχω ακόμη adsl (ο ΟΤΕ αργεί-τι λέγαμε!!) και έχω περιορίσει τις "βόλτες". Ασε που δεν έχω και χρόνο απο τη μετακόμιση. Το παλιό template μου άρεσε και εμένα περισσότερο, αναγκάστηκα όμως να το αλλάξω γιατί παίρνοντας μεγαλύτερη οθόνη δεν το έβλεπα πιά, είχε γίνει μικρό σαν ψείρα κολλημένο όλο στ' αριστερά..

Καλά να περνάτε όλοι

So_Far είπε...

Άθλος και δύναμη και αναγκαίο !!