Σκέψεις, αντιδράσεις, ιδέες

διαφωνούμε

συμφωνούμε

οργιζόμαστε

ξεσπαθώνουμε

αποσυρόμαστε

και

κλαίμε

όλα γίνονται για να υπάρξει αλλαγή.
με κόστος
όπως όλες οι αλλαγές

1) διαφωνούμε και στα μπλογκς. Βλέπεις τον κόσμο όπως δεν τον βλέπω εγώ. Βλέπω τον κόσμο σύμφωνα με τις αρχές που μεγάλωσα και τις εμπειρίες μου. Δεν τον βλέπεις έτσι εσύ, έχεις άλλες εμπειρίες, άλλες γνώσεις. Διαφωνούμε και διαμορφώνουμε γνώμες. Αλλάζει ο άνθρωπος? Ισως, αν το θέλει. Οι διαφωνίες πλάθουν συνειδήσεις.

2) συμφωνούμε και αισθανόμαστε ότι ανήκουμε στο κοινωνικό σύνολο των ίδιων απόψεων-εμπειριών. Γινόμαστε συμπαγής τοίχος ενάντια σε όσους διαφωνούν με εμάς. Τόσους οπαδούς έχει η ομάδα μας, είμαστε δυνατοί. Η μειονότητα ή θα αλλάξει και θα προσχωρήσει στα ιδεώδη μας ή θα απομονωθεί.

3) οργιζόμαστε με ότι δεν μας κάθετε καλά. Διαβάζουμε απόψεις που μας αναγουλιάζουν, δεν είναι δυνατόν να γυρνάει έτσι η Γής, αρχίζουν οι καυγάδες γιατί πρέπει να εισακουσθεί η αντίθετη γνώμη, επιβάλλεται να εισακουσθεί και η αντίθετη γνώμη. Ψάχνουμε μέσα μας, πιστεύοντας ότι εμείς είμαστε οι σωστοί αφού έχουμε και το (2) που συμφωνεί μαζί μας. Το πλήθος των ομοειδών μας δίνει δύναμη. Κάτω οι διαφορετικοί!

4) ξεσπαθώνουμε εναντίον των (1)+(3) που δεν είναι σαν εμάς. Αρχίζει η ειρωνεία, οι βρισιές, η κατήχηση και η απαξίωση. Δεν μάθαμε να δεχόμαστε την άλλη πρόταση, να βλέπουμε τις αντιδράσεις και να μαθαίνουμε απο αυτές. Υπάρχει και άλλος κόσμος πέρα απο τη μύτη μας. Δεν βλέπουμε τίποτα. Εμμένουμε στο "σωστό μας" φορώντας τις παρωπίδες μας. Δεν καταλαβαίνουμε ότι η κάθε αντίδραση με τα γραφτά μας ή με τα πιστεύω μας, βάζει μπροστά το ρολόϊ της αντίστροφης μέτρησης. Τα ρολόγια αυτά σημαίνουν τις αλλαγές στον κόσμο.

5) αποσυρόμαστε με τυμπανοκρουσίες ή με σιωπή. Είτε γίνει μιά επανασταση, είτε κρυφοκαίει για να ξεσπασει, το αποτέλεσμα κρίνεται την επόμενη μέρα. Τις επόμενες μέρες, όταν ο θυμός καταλαγιάσει, όταν οι επαναστάτες καθίσουν στα έδρανα για να εφαρμόσουν την "άλλη" πρόταση της μεταρρύθμισης.
"Μερικά γουρούνια πάντα θα είναι δυνατώτερα απο τα άλλα" είπε ο Οργουελ στη «Φάρμα των ζώων» ένα έργο κατά πολύ μπροστά απο την εποχή μας.

6) και κλαίμε για όλα, 1,2,3,4,5.

Γιατί έχουμε το δικαίωμα να εκφράσουμε και τον αποτροπιασμό μας που απέτυχαν τα όνειρά μας ξανά...και ξανά...και ξανά....και ξανά....και ξανά....και;

Η σχέση με τ' ανήψια μου

είναι σαν δεσμός με έναν γκόμενο στα καλύτερά του.
Τον βλέπεις ευχαριστημένο, πλυμμένο, στολισμένο, έτοιμο για να μοιραστείτε όμορφες στιγμές και να περάσετε καλά.

Ετσι έχει διαμορφωθεί η σχέση μου με τα ανήψια μου και με τον μπαμπά τους (τον αδελφό του Κ δλδ).
Αισθάνομαι ευχαριστημένη απο αυτή τη σχέση.

1

Κάθε μέρα παλεύω για το αυτονόητο

Workaholik

Ζούμε για να δουλεύουμε (δλδ να ξυπνάμε χαράματα, να ανταλλάσουμε μονοσύλλαβα με τους συντρόφους μας, τα κινητά να χτυπάνε αδιάκοπα ακόμη και στο μπάνιο, ο όποιος διάλογος να εξαερώνεται επειδή διακόπτουν συνεχώς τα κινητά και οι μακρές συνομιλίες, τα γεύματα να είναι απλά τρόπος επιβίωσης στο μουγγό, για να ξαναδιακόπτονται απο τα κινητά και όταν έρθει πια το βράδυ, να σερνόμαστε σπίτι, ένα μάτσο νεύρα-χάλια-ψόφιοι κατάλληλοι μόνο για ύπνο, μπροστά στη τηλεόραση, στο καναπέ, στο μπάνιο και τελικά αφού πιαστούμε στις άβολες θέσεις...στο κρεββατάκι μας - και όλα αυτά για να έχουμε ευ ζήν)

ή

Δουλεύουμε για να ζούμε (δλδ να τρέχουμε στη δουλειά μας, να ξημεροβραδιαζόμαστε ακόμη και σε 2 δουλειές για να εξασφαλίσουμε ευ ζήν, παρέα με την οικογένειά μας, απολαμβάνοντας τη ζωή έστω και με λιγώτερα αλλά με χαρά, φίλους, κέφι και κυρίως ελεύθερο χρόνο για κάποια χόμπυ)

Αντε να βρείς άκρη. Χάθηκα στην πορεία.

Βαρέθηκα

Βαρέθηκα να αντιμετωπίζω συνεχώς ανθρώπους με κακούς τρόπους
- Δεν σε μάθανε στο σπίτι σου να είσαι ευγενής; Μάθε μόνο σου. Δεν θέλεις να μάθεις, ένα πράγμα να κάνεις. Να στέκεσαι μακριά μου, έξω απο τη ζωή μου, καμμιά επαφή με εμένα.

Εγωιστικό; Πολύ. Δεν με νοιάζουν οι χαρακτηρισμοί, αρκεί να μη σε βλέπω, μαλακισμένη!

Ζητείται αμπιγιέζ - έμπειρη ενδύτρια

Εχω μεγάλο πρόβλημα με την επιλογή ρούχων. Ποτέ δεν έχω αρκετά, αυτά που έχω είναι σχεδόν πάντα ακατάλληλα για την περίπτωση που τα θέλω και όσες φορές πάω στα μαγαζιά να ψωνίσω (όποτε), πάντα παίρνω ότι μου γυαλίσει, άσχετα με τις ανάγκες μου και τα trends της εποχής. Ετσι καταλήγω να ντύνομαι σαν "τη ξαδέλφη απο το χωριό" δλδ, να φοράω αλλα αντ' άλλων.

Παράδειγμα:
Με καλεί μιά φίλη έξω για μεσημέρι. Φοράω ένα παντελόνι, ίσιο παπούτσι, μία ωραία μπλουζίτσα, αν κάνει κρύο ένα δερμάτινο τζάκετ. Και βλέπω τη φίλη μου με ταγιέρ, γόβες και μαλλί απο το κομμωτήριο.

Μας καλούν σε ένα εστιατόριο έξω βράδυ. Φοράω ένα παντελόνι, γόβα, μία ωραία μπλούζα (πουλοβεράκι αν είναι χειμώνας) ένα σακάκι απο πάνω. Τις βλέπω να φοράνε φόρεμα μαύρο, πλούσια τα φο μπιζού ή αληθινά δεν ξέρω, απίθανο μακιγιάζ, ενα στύλ..μίνι δεξίωσης.

Πάω σε ένα θέατρο. Φοράω ταγιεράκι με τακούνι. Δίπλα μου όλοι με κάζουαλ, χαλαρά. Είμαι μύγα μές το γάλα.

Το χειρότερο το έπαθα σε μία πολιτιστική εκδήλωση με ποτό. Φόρεσα κάτι καλό (παντελόνι-μπλούζα λαμπερή) για μένα και τις είδα όλες με τουαλέττες αποστράπτουσες και 15ποντες γόβες. Να πέσω σε κάποιο πηγάδι, να εξαφανιστώ.

Οσο ζούσε η μάνα μου, που ήταν πολύ κοκέτα, ήταν όλα εύκολα. Πηγαίναμε μαζί σε συγκεκριμμένα καταστήματα που ήξερε εκείνη όπου έμπειρες αμπιγιέζ μου δίνανε πάντα αυτά που μου πήγαιναν, ωραία κομμάτια και πολύ καλές τιμές. Ετσι θεωρούσα το να ντύνεται κανείς φτηνά και ωραία σαν εύκολη δουλειά. Το πόσο δύσκολο είναι αυτό, το είδα όταν πέθανε η μαμά μου. Καταστήματα ρούχων υπάρχουν παντού. Το πρόβλημά μου είναι ότι θέλω μία/έναν ενδύτρια ή αμπιγιέρ (αν είναι άντρας) , να με βοηθήσει να συνδυάζω τα ρούχα που μου πάνε. Αυτό που συνήθως βρίσκω είναι ή αδιάφορες πωλήτριες ή άσχετες που προκειμένου να πουλήσουν θα με ντύσουν σαν λατέρνα και θα με ξαποστείλλουν να τρομάζω τον κόσμο.

Και δεν μου βγαίνει καθόλου να τρώω το χρόνο μου στα ρούχα. Το να πηγαίνω στα καταστήματα για ψώνια ρούχων είναι αγγαρεία για μένα. Προτιμώ να πάω σε ένα μουσείο, να δώ μία έκθεση, να περπατήσω τη Διον. Αεροπαγίτου-Ηρακλειτου-Θησείο, σε καμμιά έκθεση βιβλίου, βόλτα οπουδήποτε εκτός απο τα μαγαζιά. Κι αν είναι να πάω μαγαζιά καταλήγω σε εκείνα με gadgets, μουσική, βιβλιοπωλεία, αξεσουάρ ή στο Χόντο όπου παίρνω βόλτα τα αρώματα και τα καλλυντικά.

Υπάρχει κανείς να με βοηθήσει;

Ψάξιμο εαυτού

Ψάχνουμε τον εαυτό μας για χρόνια και χρόνια..πάντα μας αφοπλίζει ή μας τη δίνει. Ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι απο τις αντιδράσεις του και πάντα τον σκαλίζουμε.

Απειρα βιβλία έχουν γραφτεί για να μας βοηθάνε και το μόνο που κάνουν είναι να μας ρίχνουν βαθύτερα μέσα στα σκατά. Ακρη δεν βρίσκουμε και το ψάξιμο γίνεται μανία που μας καταδιώκει.

Ψάξε-ψάξε, τελικά πιάνεις πάτο. Ο πάτος τίποτα δεν έχει να δώσει, πέρα απο αυτό που είναι. Ενα τίποτα.

Οποιος μπορεί κολυμπάει ή βγαίνει στην επιφάνεια και φεύγει ΑΦΟΥ προηγουμένως σφραγίσει το πηγάδι του ψαξίματος, αντε να βάλει μιά μεγάλη κοτρώνα απο πάνω.

Ολως τυχαίως μόλις σταματήσεις να ψάχνεσαι, είσαι ελεύθερος.

........................................................................................................................

Ο πίνακας είναι του Salvadore Dali

Something old, new,borrowed, blue

Ξεκινάς τη ζωή σου μέσα στην καλή χαρά. Ετσι την ξεκίνησα και εγώ τη πρώτη φορά. Πόσο στραβό, κουφό και ανώριμο μπορεί να είναι ενα άπειρο παιδί? Πολύ ως πάρα πολύ όμως αναμενόμενο είναι αυτό απο τα νιάτα. Αν γεννιώντουσαν σοφά με τη πείρα της ζωής, τι θα έμενε να μάθουν μετά?

"Μη τον πάρεις" μου λέει η μαμά μου "δεν είναι εντάξει" Η πείρα της ζωής, είδε κάποια πράγματα και μίλησε με σκοπό να προστατέψει και να αποτρέψει.

Δεν τη πίστεψα, θεώρησα ότι μου το έλεγε απο κακία γιατί δεν τον πήγαινε καθόλου. Κανένα γκόμενο δεν συμπαθούσε η μάνα μου. Οποιον διάλεγα εγώ..ήταν για τα σκουπίδια "δεν είναι της τάξεώς σου", "αλητοφέρνει", "δεν είναι εντάξει" κρύβει δηλαδή πράγματα, δεν είναι καθαρός. Απορρίπτουμε τις επιλογές του παιδιού και αντι-προτείνουμε τη πείρα της ζωής, πρίν της ώρας του. Οι προτάσεις της αντίστοιχα απορρίπτοντο "είναι πολύ μεγάλος ", "είναι κότα", "δεν έχουμε κοινά ενδιαφέροντα" κλπ

Τον παντρεύομαι λοιπόν τον "Mr Δεν Είναι Εντάξει" (για συντομία ΔΕΕ) και περνάμε τα πρώτα 7 χρόνια ζάχαρη. Χάπια κινίνου με περικάλυμμα παχιάς ζάχαρης. Μιά νύχτα με τραβάνε στο αστυνομικό τμήμα Ομονοίας, κάποιοι τον είχαν τραυματίσει την ώρα που γύριζε απο τη δουλειά του. Τον είχανε κάνει τόπι. Την ώρα που μου έλεγε τα καθέκαστα ο αξιωματικός υπηρεσίας, δεν πίστευα ότι ήμουνα εκεί. Σε έναν άλλο κόσμο με πόρνες να φωνάζουν προστυχιές, με αγόρια πνιγμένα στα αίματα απο ενέσεις πεσμένα στα σκαλοπάτια να σέρνονται, χειροπέδες, βρισίδι, φωνές, μυρωδιές μιάς άλλης πραγματικότητας. Δεν είχα τρομοκρατηθεί, απορούσα τόσο που ο αστυνομικός το κατάλαβε και με τρόπο μου εξηγούσε τα γεγονότα, όπως θα τα έλεγε σε ένα παιδί του Δημοτικού. Να τα πεί, χωρίς να πληγώνει.

Διαπιστώνω πόσο δίκιο είχε η μητέρα μου. Ο Mr ΔΕΕ ήταν περήφανα απομυθοποιημενος μέχρι το κόκκαλο. Την παλιά ταινία τη λέγανε "Επτά χρόνια φαγούρα" γιατί μετά τα 7 ψάχνεις για δερματολόγο, φάρμακα και ίαση.

Λένε ότι σε ένα διαζύγιο γίνετε της κακομοίρας απο αντιδικίες. λόγια, πικρές κουβέντες, μίση.

Και εμείς κάπως τσακωθήκαμε μετά όμως φιλιώσαμε, και ξεκόψαμε χαλαρά.

Εχουν περάσει τόσα χρόνια και όποτε τον μελετάω είναι γιατί θυμήθηκα κάποια παλιά εμπειρία, κάποια ανάμνηση. Σχεδόν πάντα θυμάμαι τις καλές στιγμές, τότε που γελάγαμε ξέγνοιαστα παιδιά μεσα στην καλή χαρά. Με στοργή τον θυμάμαι, όμως δεν θέλω να τον ξαναδώ. Nothing old nor new here

Οσο για το μπλέ , τέτοιο χρώμα ήταν τα μάτια του. Αξέχαστα και συγχρόνως προσεκτικά βαλμένα στο ντουλάπι των αναμνήσεων με λεβάντα. Δανεικό το κλειδί της ευτυχίας τότε. Το πέταξα στη θάλασσα μετά, το μπλέ των ματιών, με τα μπλέ τα κύματα. Μαθαίνεις απο τις εμπειρίες να γίνεσαι σοφώτερος. Η πορεία όμως για τη σοφία πονάει. Μου ήταν πολύ δύσκολο να απαγκυστρωθω, τον αγαπούσα.

Σαν σήμερα αργά το βράδυ απομυθοποιήθηκε ο ΔΕΕ στην Ασφάλεια Αθηνών και χάλασε ο πρώτος μου γάμος.
Εν τούτοις..οι αναμνήσεις μου γλυκές.

Γκρουίνκ, γκρούϊνκ

Πώς λέγεται το άτομο αυτό που καταβροχθίζει ένα ολόκληρο βάζο με κομπόστα ροδάκινα, μαζί με κρέμα γάλακτος σαν σαντιγύ, με κερασάκι απο πάνω;

Αντε για να σας βοηθήσω να σας πώ ότι είναι γυναίκα και ότι της αρέσει να περνάει πολύ χρόνο μπροστα στον υπολογιστή!.

Αγοραπωλησίες συναισθημάτων

Στις μέρες μας το να πουλάμε πράγματα ή και υπηρεσίες είναι κοινότατο, σε αυτό βασίζεται η οικονομία μας. Κάνεις μία δουλειά και αμείβεσαι. Πουλάς τη τέχνη σου, κάποιος την αγοράζει και οι δυό κερδίζετε.

Το πράγμα στραβώνει όταν μπαίνει η κουτοπονηριά στη μέση. Λέει ο πονηρούλης " θα ζητήσω πολλά και θα προσφέρω λίγα. Θα βάλω στη πελάτισσα φίνα φασολάκια απο πάνω και απο κάτω θα της χώσω και τα μπαγιάτικα" Στη μαναβική το πράγμα εύκολα ξεστραβώνει: νευριάζει ο πελάτης, τα χώνει στον μανάβη και μετά πάει και ψωνίζει αλλού. Ο μανάβης ή που θα σταματήσει να φεσώνει ή που θα βρεί άλλους πελάτες κορόϊδα.

Το πρόβλημα γίνεται δύσκολο αν έχουμε να κάνουμε με παιδιά.

Τι γίνεται όταν ο γονιός κατά κάποιο τρόπο "δίνει/προσφέρει/προωθεί" τα παιδιά του πρός εκείνους τους συγγενείς/φίλους που του δίνουν κάποια ανταλλάγματα που ο ίδιος χρειάζεται; Προσοχή, δεν εννοώ τις ανάγκες των παιδιών, εννοώ τις ανάγκες των γονέων. Τα μικρά παιδιά συνήθως θέλουν παιχνίδια ή και ρούχα, αυτές είναι οι συνηθισμένες ανάγκες και καλύπτονται τόσο απο τους συγγενείς όσο και απο τους φίλους τους. Οι γονείς των παιδιών όμως μπορεί να έχουν άλλες ανάγκες, να θέλουν χρήματα για διδακτρα, να πληρώνουν δάνεια κλπ. Και να υπάρχει μόνο ένας μισθός γιατί η σύζυγος δεν θέλει να εργάζεται, προτιμάει να μένει σπίτι και να είναι νοικοκυρά. Δύσκολα τα βγάζουν πέρα και τους βοηθάνε και οι γονείς τους και τα πεθερικά. Ερχόμαστε λοιπόν στο πρόβλημα.

Αν κάποιος δεν δώσει χρήματα ή δεν προτείνει να βοηθήσει το ζευγάρι των γονέων οικονομικά, καλύπτοντας κάποια ανάγκη τους π.χ. το σχολείο του παιδιού, ένα ιδιαίτερο κλπ, το ζευγάρι απομακρύνεται και οι γονείς φροντίζουν τα παιδιά να μη συχνάζουν στο συγκεκριμμένο σπιτικό καθώς δεν έχουν να βγάλουν κάτι ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Τα παιδιά πάντα παίρνουν δώρα, δεν είναι αυτός ο στόχος. Δεν τους λένε "μη πάτε", τους δίνουν άλλες εναλλακτικές προτάσεις, που ίσως τα ενδιαφέρουν περισσότερο. Και εκατοντάδες ευρώ αν ξοδέψεις σε είδη για τα παιδιά στα γενέθλιά τους π.χ., δεν μετράνε αφού τα τραινάκια και τα playstation που πήρες δεν καλύπτουν τα δικά τους οικονομικά βάρη. Ετσι και πληρώνεις και τα παιδιά δεν βλέπεις, ή χειρότερα τα βλέπεις παραμονές γενεθλίων, Χριστουγέννων, Πάσχα ή όταν εσύ καλείς (για να τους δώσεις κι άλλα).

Σου λέει ο κουτοπόνηρος μανάβης: και στο σουπερμάρκετ αν πάς, τέτοια λαχανικά σαν τα δικά μου δεν θα βρείς, σου τα φέρνω και στη πόρτα. Νομίζει ότι σε έχει στο χέρι. Εσύ παιδιά δεν έχεις, έχω εγώ. Η θα πληρώσεις (κάνεις αυτό που θέλω εγώ σαν γονιός) ή θα τα βλέπεις μόνο αν ασημώνεις.

Ομως δεν είναι έτσι, δεν το βλέπω έτσι και διορθώστε με

Για τα λαχανικά υπάρχει και η λαϊκή, υπάρχει και ο υπάλληλος του σουπερμάρκετ που στα φέρνει στη πόρτα. Η αγορά είναι πελώρια, ο εκβιασμός του μανάβη, παιδαριώδης.

Οσο για τα παιδιά, δεν τα θεωρώ κομμάτια κρέας, ανάλογα με το ποσό που δίνω θα πάρω φιλέτο ή κατιμά. Αν είναι να μπούμε στο θέμα αγοραπωλησίας, λυπάμαι δεν ψωνίζω ανθρώπους. Αν είναι να πληρώσω (αυτά που θέλουν οι γονείς τους) για να βλέπω τ' ανήψια μου, προτιμώ να τα φάω τα λεφτά σε αυτά που θέλουν τα παιδιά, ή να τα δώσω σε ένα ίδρυμα. Εκατοντάδες άνθρωποι ζητούν βοήθεια, άνθρωποι με πραγματικές ανάγκες, άνθρωποι στο χείλος του θανάτου.

Στο τρυπάκι της άκληρης αγάπης δεν μπαίνω αγαπητοί μου συγγενείς.

Sorry love, but stuff your kids up your arse!

Παιχνίδια εξουσίας

Ακούμε λόγια, βλέπουμε πράξεις και τα ερμηνεύουμε σύμφωνα με τα βιώματα που έχει ο καθένας μας. Η εμπειρία που έρχεται με την ηλικία και τη ποικιλία συμβάντων, μας δίνει τα υπόλοιπα ερεθίσματα.

Επιστρέφει ο ανηψιός μαζί με τον μπαμπά του απο τις διακοπές τους και δεν λένε τίποτα για την παρουσία του παιδιού στην Αθήνα. Πάμε σε μία θεια Αλεξάνδρα το Σάββατο και βλέπουμε το παιδί μπροστά μας φάντη μπαστούνι. Τον ρωτάει ο Κ, πότε ήρθε και ο μικρός απαντάει
"ε δεν θάναι 5 μέρες"
"και γιατί δεν ήρθες να πείς ενα γειά, να σε δούμε λίγο;" ρωτάει ο Κ λίγο πειραγμένος
"γιατί βαριόμουνα" έρχεται η απάντηση καπάκι που τον αποτελειώνει.

Στενοχωρέθηκε πολύ. Προσπάθησε να κατατάξει την απάντηση του παιδιού στα "γιατί και τα διότι" που πιστεύει ότι υφίστανται, βάσει των καταστάσεων που ξετυλίγονται σε κάθε σπιτικό και οικογένεια.
Το παιδί είναι 12 ετών, σε προ-εφηβικό στάδιο. Είναι ένα ευχάριστο, έξυπνο αγόρι με τα προβλήματά του, αυτά της ηλικίας του, τους φόβους του κλπ, όπως όλος ο κόσμος. Δύο κόσμοι συγκρούονται. Ο ένας είναι του ίδιου του παιδιού, αλλάζει και κάθε αλλαγή είναι πειραματική. (Θυμάμαι στα 13 μου, όλοι με μάλωναν. Ελεγαν οτι περιφρονώ αυτούς που με αγαπούν (δηλ, θείους, παπούδες κλπ), ούτε ένα τηλέφωνο δεν τους παίρνω, ότι καταρρίπτω εθνικές αξίες (όταν έπαιζαν τον Εθνικό Υμνο ούτε που σηκωνόμουνα) και το νού μου τον έχω μόνο στις παρέες μου. Τα θυμάμαι όλα αυτά σαν χθές, τα έκανα σίγουρα και άλλα τόσα που ενοχλούσαν. Μου άρεσε πολύ να μπαίνω στη μύτη του κόσμου. Η εφηβεία μου ήταν πολύ δύσκολη). Εχοντας αυτή την προσωπική εμπειρία, δικαιολογώ τον ανηψιό μου που "βαριέται" τους μεγάλους και το μόνο που θέλει να κάνει είναι να "κάααθεται". Αλλά όλοι δεν έχουν τις ίδιες απόψεις.Ο Κ, που πέρασε εύκολη έως απούσα εφηβεία, το πήρε πολύ στραβά το πράγμα.

"Τι πάει να πεί -βαριέται - να μιλήσει στο θείο του που πασχίζει για εκείνον; Πώς γίνεται και βαριέται αρχές φθινοπώρου πάντα, αλλά ξεπερνάει τη βαρεμάρα όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, τα γενέθλιά του ή η γιορτή του; Τότε είναι όλο γλύκες για να πάρει δώρα. Πάει το κατέστρεψαν το παιδί. "

Δεν κάνω καμμία κίνηση ούτε να παρέμβω, ούτε να διορθώσω. Το παιδι θα κτίσει το δικό του μέλλον. Θα ευτυχίσει και συγχρόνως θα φάει και τα μούτρα του, όπως όλοι μας. Δεν ξεχνώ τις πίκρες που πήρε ο θείος Κ, ο άντρας της κας Π απο τα δικά του ανήψια όταν μεγάλωσαν, που τον έφτυσαν κανονικά επειδή δεν είχε (ως συνταξιούχος) άλλα να δώσει. Πέθανε με αυτό τον καϋμό.

Ο ενήλικας περιμένει μήπως και ξυπνήσει ο νέος άνθρωπος και αντιγυρίσει τη καλωσύνη και την αγάπη. Ο έφηβος, που τώρα ξεδιπλώνει την προσωπικότητά του, δεν καταλαβαίνει και όταν εδεησει να καταλάβει ίσως να είναι πολύ αργά. Ετσι μένουμε με τις ενοχές, "δεν αγκάλιασα τον παπού αρκετά, δεν φίλησα τη μητέρα μου όπως θα ήθελα". Η ωριμότητα έρχεται με την εμπειρία. Η εμπειρία χτίζεται με τη γνώση. Το ειπε και ο Κίπλινγκ αυτό.

Υπάρχει βέβαια και το αβάστακτο βάρος της σύγκρισης. Οι ανασφαλείς άνθρωποι έχουν μία τάση να αυτομαστιγώνονται, αέναα συγκρίνουν τον εαυτό τους με άπιαστα όνειρα. Αν πάσχω απο υψοφοβία και θέλω να γίνω πιλότος, δεν ωφελεί να κακκίζω συνεχώς τον εαυτό μου που έγινα λογίστρια απο το να ορίζω τους αιθέρες. Οι προσδοκίες πρέπει να εφάπτονται της πραγματικότητας. Τα λόγια είναι μόνο λόγια. Οι περισσότεροι άνθρωποι συγκρίνουν εαυτούς με άλλους συνέχεια. Ο τρόπος ζωής, το επάγγελμα, ο καταναλωτισμός γίνονται γάτες με 9 ουρές που σφυρίζοντας χτυπάνε τις ράχες των κομπλεξικών. Προσπαθούν να ξορκίσουν τη σύγκριση ενώ μέσα τους θέλουν τη ταύτιση. Ετσι προσπαθούν να αποτρέπουν τα παιδιά τους πρός κατευθύνσεις που, ενώ τα παιδιά δεν τις καταλαβαίνουν γιατί έχουν τον κόσμο απλωμένο μπροστά τους για μελλοντική κατάκτηση, οι ίδιοι αισθάνονται άσχημα μέσα τους. Εχουν μπεί στο κλουβί της σύγκρισης, μιάς σύγκρισης που υπάρχει μόνο στο μυαλό τους. Το κλουβί έχει πόρτα που τη σφάλισαν απο μέσα. Είναι ελεύθεροι να ελευθερωθούν, μόνο που δεν θέλουν. Επιλογές κάνουμε στη ζωή.

Δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο Κ για το παιδί, ούτε τι πιστεύω εγώ.
Το παιδί θα κατακτήσει τον κόσμο.
Οι ερμηνείες για τη στάση των ανθρώπων, απειρες. Ο καθένας δίνει και απο μία.
Εν τούτοις κάποια παιχνίδια παίζονται. Παιχνίδια εξουσίας.
Games People Play

(Το βιβλίο το είχα διαβάσει παλιά, περιγράφει τα παιχνιδάκια εξουσίας που ασκούμε ο ένας στον άλλο, μικρά παιχνιδάκια που ακόμη και τα μωρά παίζουν με τους γονείς τους ασυναίσθητα. Πολύ ενδιαφέρον γιατί δίνει και λύσεις για αντίδραση στις συμπεριφορές εξουσίας)

Η κα Π. και η οργή

Η κα Π είναι αδελφή της μητέρας μου. Οταν ήμουνα παιδί ήταν η αγαπημένη μου θεία, το ήξερα ότι με λάτρευε - ίσως γιατί δεν είχε παιδιά. Επαιζε μαζί μου και με είχε σαν παιδί της. Στα ταξείδια της μου κουβάλαγε τον ουρανό με τ' αστρα, τουλάχιστον για τα παιδικά μου μάτια και σταθμά. Πάντα είχα έτοιμη μία μεγάλη αγκαλιά για εκείνη και πάντα οι σχέσεις μας ήταν θαυμάσιες. Δεν μέναμε κοντά, αλλά βλεπόμασταν συχνά. Και η γλυκιά μας κοινή αγάπη, αστείρευτη.Αυτά όσο ήμουνα παιδί.

Στην εφηβεία τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Στο σπίτι μου είχα μεγάλα προβλήματα, τον μπαμπά μου κάτω με καρκίνο, τη μητέρα μου σαν φάντασμα κυκλοφορούσε, αργότερα πέθανε ο πατέρας μου και κατέρρευσε η μητέρα μου. Αραίωσαν οι επισκέψεις μου στη κα Π, ερχόταν εκείνη περισσότερο να βοηθήσει τη μαμά και τον μπαμπά μου. Πάντα όμως ήταν γλυκιά και καλή απέναντί μου. Τα πρώτα σύννεφα εμφανίσθηκαν όταν έγινα 16. Τότε άρχισε να μου μπαίνει λίγο για την επιλογή των φίλων μου, που ήταν τρελλόπαιδα σαν και εμένα. Ροκάδες, μυγγιάγγιχτοι, ψιλοκούκου, σπασίκλες αλλά με τεράστιες τάσεις φυγής.. Η κα Π ήθελε να σοβαρευτώ και να τα φτιάξω γρήγορα με ένα καλό παιδί ώστε μόλις τελειώσω το Λύκειο να παντρευτώ. Απέρριπτε την ιδέα να σπουδάσω, "τι να τα κάνεις τα γράμματα, έτσι κι αλλιώς αμα κάνεις παιδιά, σπίτι θα κάτσεις για να τα μεγαλώσεις". Ετσι άρχισαν οι πρώτες συγκρούσεις γιατί πέρασα στο πανεπιστημιο, δεν σοβάρεψα και όλους όσους μου έφερνε (γιούς φίλων της 35άρηδες+) τους απέρριπτα. Χωρίς να το θέλω γινόμουνα αιτία να τσακώνεται η κα Π με τον σύζυγό της που προσπαθούσε να της βάλει μυαλό "άστηνε Π μου, μη την καταπιέζεις, δέξου το ότι δεν θέλει δέσμευση", χάλια καταστάσεις δημιουργούντο με αποτέλεσμα να μη θέλω να πηγαίνω μαζί τους διακοπές, παρολλο που με καλούσαν όπως παλιά.

Οταν παντρεύτηκα τη πρώτη φορά, μετά το μεταπτυχιακό μου, η κα Π, ενθουσιάστηκε. Βρήκε τον πρώτο μου άντρα τον Α. πολύ του γούστου της. Ηταν όντως ευχάριστος, με πολύ καλές δημόσιες σχέσεις, κοσμικός και προπάντων βόρειος δλδ ξανθός, γαλανομάτης, ξένος, έκανε μπάμ απο τα 20 μέτρα. Οι σχέσεις τους απίθανα καλές, οι μεταξύ μας σχέσεις είχαν γίνει μάλλον ουδέτερες. Την αγαπούσα τη θεία μου, όχι όμως με τη λατρεία των παιδικών μου χρόνων. Η ανακοίνωση του διαζυγίου μου τη χτύπησε κατακούτελα. Δεν θα ξεχάσω τους λυγμούς της, να σκοτώνεται στη πόρτα μου, δάκρυα ποτάμια και παρακάλια, να κάνω τα στραβά μάτια και να μη τον χωρίσω. Σοκαρίστηκε όταν της είπα τους λόγους που χώριζα, ηταν άλλωστε οι λόγοι εντελώς ασυνήθιστοι, ακούς κάτι τέτοια στις εφημερίδες, αλλά εκείνο είναι άλλο, δεν συμβαίνει ποτέ σε εμάς..έτσι δεν είναι? Κόλωσε προσωρινά, μετά όμως ο συναισθηματισμός της υπερίσχυσε και ξανά με παρακαλούσε να μην τον διώξω. Εκεί γίναμε μαλλιά-κουβάρια γιατί της απαγόρευσα να ανακατεύεται στη ζωή μου. Η μάνα ήταν με το μέρος μου. Διαπίστωσα με τον κακό τρόπο πόσο εγωϊστρια ήταν, δεν την ένοιαζε αν κακοπερνάω αρκεί να κάνει το κέφι της με τον όμορφο σύζυγό μου. "Το κέφι της"; θα ρώταγε ένας αδαής. Να τον βλέπει, να βγαίνουν αγκαζέ έξω, να τον δείχνει στις φίλες της "κυττάχτε τι όμορφος που είναι ο άντρας της Μ" κλπ. Μπορεί και να της άρεσε, πού ξέρεις. Ποτέ δεν ρώτησα, ποτέ δεν έψαξα. Μαζί με το διαζύγιο, τα έσβησα όλα.

Οταν ξαναπαντρεύτηκα, στα δύο χρόνια, ποτέ δεν χώνεψε τον Κ, ίσως γιατί δεν είχε τα χρώματα του προηγούμενου, δεν ήταν ξανθός, δεν έκανε ρεβεράνσες, ήταν πιο straight forward, ίσως γιατί δεν μπορούσε να τον ελέγχει, δεν ήταν του χεριού της όπως ο άλλος που της τράβαγε χρήματα (όπως απεδείχθει) σιγά-σιγά άρχισε να τον αντιπαθεί μαζί με την οικογένειά του. Η μάνα μου ώς τότε είχε Αλτζχάϊμερ, έκανε ό,τι μπορούσε με τη πεθερά μου, την έβγαζε έξω, της μίλαγε, ήταν πολύ κυρία η μητέρα μου, τη βλέπανε ότι ήταν πολύ άρρωστη, κάνανε τα πεθερικά ότι μπορούσαν για αυτήν, της σύστησαν τους καλύτερους γιατρούς, μέχρι που πέθανε έιχε την καλύτερη ιατρική κάλυψη. Καλή τους ώρα, είναι πολύ καλοί άνθρωποι.

Η κα Π τους απέφευγε όπως ο διάβολος το λιβάνι, να μη τους βλέπει μπροστά της. Το ίδιο και εμένα. Οι σχέσεις μας χαλαρές, βλεπόμασταν αραιά και πού!

Μετά όμως χήρεψε. Και έμεινε μόνη, αρρώστησε άσχημα και με καλεσε να τη βοηθήσω. Και αυτό έκανα. Την πήρα κοντά μας, της νοικιάσαμε ένα σπίτι δίπλα μας, της προσφέραμε την καλύτερη περίθαλψη που είχαμε, γιατί στο σόι υπάρχουν πολλοί γιατροί. Πίστεψα για μια στιγμή ότι θα είχα κοντά μου ένα υποκατάστατο της χαμένης μου μάνας, τη θυμόμουνα τη κα Π με τα γλυκά χρώματα των παιδικών μου χρόνων. Μερικές φορές αναρωτιέμαι πόσο έξω απο τη πραγματικότητα είμαι!! Και απορώ.

Απο τη πρώτη στιγμή φρόντισε να καταρρίψη τις όποιες προσδοκίες μου για συντροφικότητα, στοργή, αγάπη. Προσπάθησε να φέρει διχόνοια στο γάμο μου, να μας βάζει να τσακωνόμαστε, κουτσομπολιά για τους συγγενείς, εγώ να φεύγω τρέχοντας, κάθε τόσο μας χάλαγε τις διακοπές μας με κατά φαντασία αρρώστειες (τρέχτε πεθαίνω, τρέχτε έπεσα, τρέχτε κάνω αίμα) και βέβαια όταν γυρίζαμε πίσω τίποτα δεν είχε, συμπεριφορά κακομαθημένου παιδιού.

Αποτέλεσμα

Αχαριστία, καθημερινοί καυγάδες, με όλους βρίστηκε, με τη πεθερά γίνανε μαλλιά-κουβάρια, με τον πεθερό που ήθελε να την εξυπηρετήσει τον πεταξε με τις κλωτσιές έξω, με την αδελφή της πεθεράς σκοτωθήκανε, τους υπογραμμίζει ότι είναι υποδεέστεροι, μπανάλ, σκουπίδια, με εμένα η κάθε στιγμή είναι και ένα δράμα. Μόνο τον Κ υπολογίζει για την έχει γραμμένη, της βάζει τις φωνές και την έχει σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε. Τον βρίζει και τον καταριέται βέβαια πίσω απο τη πλάτη του. Η χειρότερα, τον βρίζει σε μένα.

Στην αρχή της αντιμίλαγα, που και που το κάνω ακόμη, στη πορεία όμως σταμάτησα. Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Εχει ραμολίρει, φως φανάρι. Εν τούτοις λέει φοβερά πράγματα για τους νεκρούς γονείς μου, δεν θέλω να ξέρω τίποτα απο το παρελθόν, αν ζούσαν να τα έλεγε μπροστά τους αλλά τότε δεν τολμούσε. Κάθε της λέξη και μπηχτή!

Και τώρα τι; Διαπίστωσα ότι μετά απο κάθε επαφή με τη κα Π, γίνομαι μούσκεμα στον ιδρώτα, σαν να με κατάβρεξαν με ένα μπουγέλο. Χειμώνα - καλοκαίρι. Νερά τρέχουν ακόμη και στις ρίζες των μαλλιών μου για όσο είμαι κοντά της, είτε στο δρόμο, είτε στο σπίτι.

Μόλις φύγω απο κοντά της, κάνω ένα ντούς και είμαι μιά χαρά. Το συζήτησα με κάποια γνωστή μου και είπε ότι είναι οργή. Που επειδή δεν κρατάω μέσα μου τέτοια αισθήματα, μου βγαίνει έξω σαν ποτάμια ιδρώτα. Και που ξεπλένονται εύκολα. Και που είναι να σαν μη συνέβησαν ποτέ.

Second life

Εχει γίνει η εικονική πραγματικότητα του Ιντερνέτ, δεύτερη ζωή μου, που λίγο-λίγο εισχωρεί και παραμερίζει την κυρίως ζωή. Οχι πως δεν έχω κυρίως ζωή, έχω. Είναι που η άλλη η φανταστική με συναρπάζει περισσότερο απο την πραγματική, μου προσφέρει χάπια χαράς, γέλιου, συντροφικότητας.

Κλείνομαι λίγο-λίγο. Δεν θέλω να πάρω θέση στην πραγματική μου ζωή, γιατί θα πώ/κάνω πράγματα που αργότερα θα μετανοιώσω. Το να κάνω πράγματα είναι εύκολο, πάντα ήταν. Το να μην κάνω και να αφήνω το ρέμα να τρέχει επ αόριστον..δύσκολο. Δεν έχω υπομονή.

Κλείνομαι αργά-αργά. Ακολουθώ χνάρια ανθρώπων άλλων ηλικιών, ζωών, εθνικοτήτων μέσα απο τα γραπτά τους, τις φωτογραφίες τους, τις μουσικές επιλογές τους. Μέσα απο τα graffity και την εφήμερη pavement art, ανανεώνομαι. Με τραβάει το εφήμερο γιατί έτσι νοιώθω ότι είναι η υπόστασή μου. Αέρινη που με ένα φύσημα διαλύεται. Και απο τη γή και απο τη μνήμη. Ετσι θέλω να είμαι

Κλείστηκα. Το Ιντερνετ λειτουργεί σαν το χαπάκι της χαράς. Μπαίνω μέσα και επιτέλους γεννιέμαι, ξεφεύγω απο τα μαύρα δάχτυλα της λύπης. Το έχω ανάγκη τουλάχιστον 1 φορά την ημέρα. Χωρίς αυτό, ψάχνω για πολύ ποτό. Και δεν μεθάω εύκολα, πρέπει να τα ανακατέψω. Δεν μ' αρέσει το πιοτό, την άλλη μέρα το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Το Ιντερνέτ είναι ανώδυνο.

Απο επώδυνα έχω μπόλικα. Ας πάρουμε και λίγο Ανώδυνα. Μπάρμαν, μία απο τα ίδια πλήζ! Οχι δεν έχω κατάθλιψη. Οχι πολύ τουλάχιστον και όχι όλες τις ώρες.

Γιατρειά?

Δεν θέλω. Προτιμώ να ζώ μέσα σε μία ιστορία science fiction. Τη δική μου ζωή! Οπου όλοι ζούμε για το άπιαστο όνειρο και μιλάμε διαφορετικές γλώσσες.

(Πύργος της Βαβέλ, του Η. Brueghel, puzzle 1000 κομματιών - το έφτιαξα φέτος πρίν το Πάσχα)

Worries

In life,
there are only two things to worry about,
either you are well, or you are sick.

If you are well,
there is nothing to worry about,
but if you are sick,
you have two things to worry about;
either you will live, or you will die.

If you live,
there is nothing to worry about,
if you die,
you have two things to worry about;
either you will go to heaven or to hell.

If you go to heaven,
there is nothing to worry about,
but if you go to hell,
you'll be so busy shaking hands with your friends,
you won't have time to worry!

Απορίες

Οταν βγαίνουμε με την κα Π έξω (η Π είναι 85 ετών ακατέβατα απο το 2003), περπατάμε αργά και κάνουμε διάφορα ψώνια. Συνήθως παίρνουμε δικά της πράγματα τα οποία βάζουμε στο καρότσι για να μη τα κουβαλάει η πλάτη μου. Ενώ τίποτα δεν θέλει όταν ξεκινάμε, στην πορεία οι ανάγκες γεμίζουν το καρότσι κάργα. Καλό αυτό θα μου πείτε και θα συμφωνήσω.

Το πρόβλημα είναι αν πάρω κάτι για μένα. Δεν έχει καμμία αντίρρηση να ψωνίσω κάτι, αντίθετα προσφέρεται να το κρατήσει ή να το πληρώσει εκείνη. Εχω παρατηρήσει ότι κάθε φορά που αγοράζω κάτι και για μένα, συνήθως το χάνω αμέσως μετά. Ποτέ δεν πάει σπίτι μαζί μου. Η το ξεχνάω σε άλλο κατάστημα, ή το αφήνει η Π στο πάτωμα και δεν το μαζεύει μετά, ή απλά χάνεται. Και δεν καταλαβαίνω το λόγο γιατί δεν είμαι ξεχασιάρα, ούτε αφηρημένη.
Είναι απο το άγχος μάλλον να τη βοηθήσω, να τη προσέχω μη πέσει, μήπως θέλει κάτι άλλο που βάζω τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα, άραγε?

Σήμερα πηγαμε βόλτα στις εκπτώσεις. Πήρε ένα σωρό πράγματα και εγώ 1 κουτί γλυκά για αύριο που γιορτάζω. Τα ξέχασα τα γλυκά σε ένα αλλο κατάστημα. Κάποιος τα βρήκε και μου τα φύλαξε, πράγμα καλό γιατί όταν τα θυμήθηκα είχαν περάσει και μερικές ώρες.

Πώς όμως γίνεται πάντα να χάνω τα πραγματά μου όταν είμαι με τη Π και ποτέ άλλοτε να μη τα χάνω; Και πώς γίνεται κάθε φορά που έχω ξεχάσει κάτι, να μου το υπενθυμίζει η Π ότι το ξέχασα, ΑΦΟΥ εχουμε γυρίσει στο σπίτι; Και μετά να με κοροϊδεύει ότι τα έχω χαμένα.
Τσ!

Αντοχές

Οι συναισθηματικά ανώριμοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι όταν έχω φερθεί ανόητα, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ να μου το χτυπάνε.

Αρκετά ανεπαρκής νοιώθω και χωρίς αυτό.

Σβκ

Για τους περισσότερους ανθρωπους τα σαββατοκύριακα είναι πηγή ξεκούρασης, χαράς, φυγής απο τη ρουτίνα της εβδομάδας. θυμάμαι απο παιδί πόσο προσδοκούσα να έρθει το σβκ, να αφήσω πίσω μου τη πίεση των μαθημάτων του σχολείου, να βγώ με παρέες να πάω σε πάρτυ, ν' αλλάξω κλίμα.

Δυστυχώς η πορεία της ζωής μου σαν μέλος μιάς οικογένειας σημάδεψε με πύρινα καρφιά τα σβκ μου. Ολες οι συμφορές, τα σβκ μας προέκυπταν. Σάββατο αρρώστησε ο μπαμπάς μου και τον τρέχαμε με το ΕΚΑΒ μέσα στη μαύρη νύχτα, Σάββατο πέθαναν η νονά μου και η γιαγιά μου. Μία Κυριακή έπαθε κρίση η μητέρα μου και της διεγνώσθη κάποιο καρδιακό νόσημα αργότερα. Σάββατο έπαθα περιτονίτιδα και παραλίγο να πάω στον άλλο κόσμο. Κυριακή βράδυ πέθανε ο πατέρας μου στον ύπνο του και ένα Σάββατο έκανα εισαγωγή (την τελευταία της) τη μητέρα μου στο νοσοκομείο, στα κατεπείγοντα.

Τα σβκ συνέχισαν να μου παίζουν παιχνίδια μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω. Αρχισα να τα φοβάμαι. Προτιμούσα την εβδομάδα της δουλειάς, της ταλαιπωρίας, όπου στο γραφείο θα δώσω τον καλύτερο εαυτό μου, θα πηγαίνω το πρωί, nice & crispy, ιδιαίτερα τις Δευτέρες με πόση χαρά πάντα πήγαινα στη δουλειά, παρόλλο που γύρω μου έβλεπα μούτρα κατεβασμένα απο τους τυχερούς ανθρώπους που πέρναγαν ζάχαρι το σβκ. Η Παρασκευή ήταν μία πικραμένη μέρα, η αβεβαιότητα με ξετίναζε. "Αραγε θα είναι όμορφο το σβκ ή μου την έχει στημένη η αγωνία και ο τρόμος της ανασφάλειας;"

Δεν ήταν μόνο τα σβκ των συμφορών, υπήρχαν και εκείνα των ατυχημάτων και των ενδο-οικογενειακών καυγάδων. Το τελευταίο, ένα απο τα χειρότερα. Οταν όλοι τρώγονται με όλους, αυτοί που δεν κάνουν όρεξη να συμμετέχουν, "οι απέξω" αν θέλετε, τραβολογούνται και απο τις δύο πλευρές. Τα σούπα-μούπες, ατέλειωτα. Τα "αυτός ο άντρας σου" και "αυτή κόρη της" να πέφτουν χαλάζι, δάκρυα με τους κουβάδες και αντεκλήσεις. Και εγώ στη μέση να ψάχνω απεγνωσμένα για το κουμπί, να το πατήσω και να γίνω αόρατη.

Ομως όλα τα σβκ της ζωής μου δεν ήταν μαύρα. Ολα τα σβκ της ζωής μου δεν είναι μαύρα. Υπάρχουν και υπήρξαν υπέροχα, τουλάχιστον 1 φορά το μήνα έχω ένα υπέροχα θαυμάσιο σβκ τώρα πιά. Τις όμορφες ,μοναδικές αυτές στιγμές τις γράφω σε ένα βιβλιαράκι που φυλλομετρώ όταν το επόμενο τρομαγμένο weekend απλώσει τα πλοκάμια του επάνω μου. Και μη μου πείτε ότι αυτο-ματιάζομαι και τέτοις μεταφυσικές σαχλαμάρες, δεν πιστεύω σε τέτοια πράγματα, ούτε αλαφροίσκιωτη είμαι.

Ποιές οι άμυνες για ένα "δύσκολο" σβκ;

Δεν έχω καμμία. Παίρνω τα γεγονότα όπως μου έρχονται και οι αποφάσεις αυτοσχεδιάζονται επιτόπου. Αντί να χαλαρώνω, είμαι υπ' ατμόν. Αντί ν' αράζω σε ξαπλώστρες ξεκούρασης τρέχω σαν το Βέγγο. Και τις ώρες που ο Βέγγος έχει ξαποστάσει και οι αποφάσεις παρθεί, γλαρώνω αναστατωμένη φοβούμενη το επόμενο βήμα. Στην επόμενη γωνία μπορεί να είναι ο Μπάμπουρας των παιδικών μου χρόνων. Ξέρω ότι θα τον σκοτώσω. Η προσπάθεια όμως αυτή, ίσως σκοτώσει και εμένα.

Παλιά τα κοπανούσα πολύ, για πότε έπεφτε η στάθμη του ουϊσκυ ήταν απίθανο. Μετά έβαλα φρένο. Δεν θα γίνω αλκοολική για τη δυσαρμονία των σβκ. Τώρα έχω άλλη ντόπα. Το PC, δεν μπορώ χωρίς αυτό. Σαν τη κόκα, το ζητάει ο οργανισμός μου. Σερφάροντας σε άλλα μέρη, είτε τα γραφτά του κόσμου είτε οι φωτογραφίες με χαλαρώνουν απόλυτα. Είναι στιγμές που παίζω παιχνίδια για ΩΡΕΣ. Μέχρι να πονέσουν τα μάτια μου και να πιαστούν τα χέρια μου. Τα ίδια κάνει και ο 12 χρονος ανηψιός μου, παίζει Wii και ξεχνάει το σύμπαν γύρω του.

Γυρίσαμε απο την εκδρομή πρό 1 ώρας. Πολύ δύσκολο σβκ, o πονοκέφαλος του άγχους και της ανησυχίας δεν με άφησε ούτε στιγμή.

( Ο πίνακας είναι της Carole Saxe)

Μυστήρια τρυπών

Εχω πρόβλημα με τις τρύπες. Τις τρύπες στα εσώρουχα που προκύπτουν επιλεκτικά. Οχι ανάλογα με την εποχή, ανάλογα με τα γούστα τους.

Τα εσώρουχα δλδ τα σλιπάκια μας, του Κ και τα δικά μου, τα βάζω σε καθαρά και παστρικά συρτάρια. Τα σλιπάκια του Κ , αποκτούν τρύπες. Τα δικά μου όχι. Τα συρτάρια είναι δίπλα-δίπλα. Στην ίδια ντουλάπα. Οι τρύπες σύννεφο.

Εκανα πειράματα πολλά. Αλλαξα ντουλάπες, έβαλα τα σλιπάκια του αλλού, σε άλλο δωμάτιο, σε άλλο χώρο. Οι τρύπες συνεχίστηκαν.

Αλλαξα μάρκα εσωρούχων, θεώρησα ότι αυτά που έπαιρνε ήταν σκάρτα, πήρα εντελώς καινούργια.. μάταιο. Γέμισαν και αυτά τρύπες.

Δεν είμαι άνθρωπος της μεταφυσικής, ότι έρχονται οι κακές σκέψεις της γειτόνισας και τρώνε τα βρακιά, ούτε ότι ο κώ... του έχει δόντια!!

Ομως τις τρύπες δεν έχω μπορέσει να τις ερμηνεύσω.

Μαζεμένα ή ελεύθερα;

Εχω λοιπόν παρατηρήσει ότι όσα παιδιά μεγάλωσαν με σχετική ελευθερία και αποδοχή απο το σπίτι τους, δεν παραστράτησαν σαν έφηβοι, ούτε με γκόμενους-εγκυμοσύνες-εκτρώσεις, ούτε με σκονάκια-μυριστά-ναρκωτικά, ούτε με παλιοπαρέες.

Παραστρατούν τα σφιγμένα παιδιά, αυτά που τα μη κυριεύουν τη ζωή τους, αν καθυστερήσουν λίγο το βράδυ η σφαλιάρα να πέφτει σύννεφο, κλισέ " η κόρη μου δεν είναι που.." βροχή.

Είχα μία φίλη παλιά, που οι γονείς της τη χτυπούσαν ενώ ήταν ολόκληρη γυναίκα, κοντά στα 16. Για το τίποτα, για τους βαθμούς στο σχολείο, για το ότι άργησε το βράδυ.. για ένα πακέτο τσιγάρα που είχαν βρεί στη τσάντα της, την οποίαν έψαχναν, της είχαν σπάσει ένα πλευρό. Είχε παραπονεθεί στην Αστυνομία, δεν είχε βρεί το δίκιο της, αντίθετα την έκλεισαν μέσα θυμάμαι για ένα σβκ και όταν ήρθε τη Δευτέρα στο μάθημα ήταν σαν το ρακούν, και τα δυό της μάτια μαυρισμένα. Αυτή η συγκεκριμμένη κοπέλλα μέχρι τα 18 της τα είχε δοκιμάσει όλα, σέξ στο πίσω κάθισμα αυτοκινήτων, στις τουαλέττες του σχολείου (θεωρείτο πολύ εύκολη), κάπνιζε σκονάκια και για χρήματα, έπαιρνε και κανέναν γνωστό-γνωστού. Στα 18 την κοπάνησε απο το σπίτι της, έμεινε λίγο σε μένα και μετά τη βάλαμε στο αεροπλάνο για Αυστραλία. Απο όσο ξέρω ποτέ δεν ξανα-έκανε επαφή με τους γονείς της.

Αντίθετα παιδιά που μεγαλώνουν ελεύθερα, χωρίς καταπιέσεις αλλά με προσεκτική παρακολούθηση και διάλογο, ούτε τρελλά είναι να φύγουν-να δοκιμάσουν τα υπέροχα απογορευμένα, αντίθετα εξελίσσονται και κάνουν μία φυσιολογική ζωή.

------------------

Βλέπω και ακούω στην οικογένεια μία παράλογη τρομολαγνεία για το σχολείο των παιδιών. Που είναι μακριά απο το σπίτι. Που θα χρειάζεται να παίρνουν το λεωφορείο για να πηγαίνουν. Η να τους πηγαίνει κάποιος με το αυτοκίνητο. Αλλά η μαμά τους δεν οδηγεί. Αυτό απο μόνο του αποτελεί ατού για τρόμο. Το ιδιωτικό σχολείο παίζει όχι γιατί δίνει καλύτερη μόρφωση, αλλά γιατί το σχολικό εξασφαλίζει την άφιξη του παιδιού-πακέτου οίκαδε.

Μη σφιγγεις τόσο πολύ το παιδί γιατί θα μετατραπεί η υπόστασή του σε άμμο. Και όταν ανοίξεις το χέρι σου..θα το βρείς άδειο.

Το "έτσι" και το "αλλιώς"

Το "έτσι" είναι οι φόβοι μου.

Μη χάσω τους αγαπημένους μου, μη μου αρρωστήσουν. Κάνω τα οτιδήποτε για να τους/τις προστατεύω.

Μη μου φύγει η ζωή μου μέσα απ΄τα δάχτυλά μου, μη χάσω τις στιγμές της χαράς, της ευτυχίας, της ευδαιμονίας..του απόλυτου αν θέλετε

Το "αλλιώς" είναι η προσωπικότητά μου

Που ώς συνήθως παίρνει το πάνω χέρι και λέει "ό,τι είναι νάρθει, θάρθει. Εν τω μεταξύ..ας περάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε".

Είναι αυτή που με αναγκάζει κάθε μέρα να μην αναβάλλω τίποτα. Γιατί αν σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στη γή, δεν έχω ενοχές. Δεν χρωστάω τίποτα και σε κανέναν, έχω αγκαλιάσει όσους θέλω ν' αγκαλιάσω, έχω αγαπήσει και εξομολογηθεί την αγάπη αυτή στα πρόσωπα που αγάπησα, δεν μετανοιώνω για τίποτα.

Τα "έτσι" και τα "αλλιώς" αέναοι κυβερνήτες μου

Πάρε -δώσε

Αν η ζωή μας όλη είναι ένα "πάρε-δώσε"
Αν με την έννοια του "πάρε-δώσε" μαθαίνουμε πώς να υπάρχουμε-ζούμε-επιβιώνουμε-δημιουργούμε
Αν το "πάρε-δώσε" μας εξασφαλίζει τη συνάφεια του κόσμου, πώς να είμαστε μέρος ενός συνόλου ανθρώπων που όλοι μαζί να αναζητούμε την ευτυχία ο καθένας μας συνεισφέροντας στο κοινό σύνολο

Τότε γιατί

Σε μερικούς ανθρώπους το "πάρε-δώσε" σχετίζεται μόνο σε αυτά που αποκομίζουν χωρίς να αντιγυρίσουν έστω και το απλό χαμόγελο;

Γιατί να υπάρχουν άνθρωποι μέσα στην οικογένειά μου που να είναι τόσο έγωϊστές, να θέλουν ΠΑΝΤΑ να παίρνουν, απο τη προσφορά ενός μήλου (χωρίς βέβαια να σου αντιγυρίσουν κάτι) έως να γιορτάζουν τα γενέθλιά τους και να ...φεύγουν για να μη σε κεράσουν!!!!

Επειδή αυτή τη συμπεριφορά την είχα συναντήσει και παλιότερα, πίστευα ότι ήταν χαρακτηριστικό των ανθρώπων εκείνων που μεγάλωσαν στη μιζέρια. Οτι ό,τι και να τους έδινε η ζωή μετά, ποτέ δεν ήταν αρκετό για να καλύψει τη δυστυχία του παρελθόντος.

Στην πορεία αναθεώρησα. Ισως να υφίσταται η παραπάνω περίσταση, όμως διαπίστωσα ότι είτε κάποιος μεγαλώσει πλούσια είτε φτωχά, είτε οι γονείς του είναι απλόχεροι είτε τσιγκούνηδες σε αγαθά και αισθήματα, είναι θέμα ανθρώπου πώς εξελίσσεται ο ίδιος.

Μετα λύπης μου διαπίστωσα ότι όσοι "δεν δίνουν του αγγέλου τους νερό" που έλεγε η παλιά παροιμία, δεν παίρνουν και την ευλογία του αγγέλου δηλαδή δεν παραλαμβάνουν αισθήματα αγάπης και στοργής απο τους γύρω τους, αντίθετα υπάρχει αντιπαλλότητα, απαξίωση, περιφρόνηση, αδιαφορία, λήθη. Και τα συναισθήματα αυτά τα παραλαμβάνουν τόσο απο τον ευρύτερο κύκλο όσο και απο τα παιδιά τους που μεγαλώνουν μέσα σε αυτόν τον συμφεροντολογικό κλοιό.

Στην οικογένειά μου (μία μεγάλη οικογένεια απο τη μεριά του Κ, γιατί ο παπούς του είχε κάνει 10 παιδιά, ενώ οι δικοί μου συγγενείς έχουν πεθανει σχεδόν όλοι) υπάρχει το δυσάρεστο φαινόμενο που μόλις περιέγραψα. Η συμπεριφορά του αρπακτικού που όλοι του χρωστάνε και βεβαίως δεν θα δώσει τίποτα με αηδιάζει. Στην αρχή νευρίαζα και κρατιώμουνα μακρυά, στη πορεία διαπίστωσα ότι σε μία οικογενειακή πολυκατοικία δεν μπορείς να είσαι πολύ μακρυά, όσο κι αν τραβιέμαι, έρχονται τα πεθερικά με τα δάκρυα στο στόμα να ακουμπήσουν τις σκέψεις τους και βέβαια τις ακουμπάνε σε εμάς, για να ζήσουν λίγο ακόμη ξένοιαστα.

Κυττάω το ζευγάρι που με το ζόρι δίνει αλλά που έχει την απαίτηση να παίρνει τον ουρανό με τ' άστρα και δεν μιλάω. Μιλάει η τέχνη για μένα

Πάζλ 300 κομματιών του Munch "The scream". Το τελείωσα προχθές.

Τα πάνω-κάτω

Μου γράφουνε φίλες μου απο το εξωτερικό για το πόσο ήρεμη και ανέφελη είναι η ζωή τους, κατηγορώντας την απραξία τους σαν ένδειξη αρχής της μέσης ηλικίας. Με μακαρίζουν που στη δική μου ζωή γίνεται της τρελλής, που ποτέ δεν ξέρω τι μου ξημερώνει, που κάθε μέρα όλο και κάτι προκύπτει για να μου χαλάει τα χθεσινά μου σχέδια.
Δεν ξέρω αν η απραξία και η χαλάρωση είναι δείγμα οποιασδήποτε ηλικίας, στη ζωή μου τέτοια δεν υπάρχουν και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν υπήρξαν απο τότε που ήμουνα παιδί.

Κάθε μέρα που ξεκινάει μπορεί να με ρίξει αλλού γι' αλλου. Και δεν μιλάω για ατυχήματα, αυτά άστα, μιλάω για την καθημερινότητά μου που όμως ρυθμιζεται και απο άλλους ανθρώπους που ζούνε μαζί, απο τον άντρα μου, τη κα Π, τα πεθερικά, τη ζωή στη πόλη. Ξεκινάω να κάνω αυτό-εκείνο, στη πορεία όμως κάτι άλλο σχεδόν πάντοτε προκύπτει και χρειάζεται να παίρνω αποφάσεις γρήγορες και σωστές για το οτιδήποτε.

Εν ολίγοις κάθε μέρα είμαι στη τσίτα.

Αυτό δεν με κουράζει πολύ, τοχω μάθει πιά, απο τα 11 μου χρόνια που κάλεσα ασθενοφόρο να παραλάβει τον λιπόθυμο πατέρα μου (είχε όγκο στον εγκέφαλο) ενώ ήμουνα μόνη στο σπίτι΄μέχρι αυτή τη στιγμή που σας γράφω..πάλι στα γρήγορα με το ένα πόδι έξω απο τη πόρτα.

Απλά αναρωτιέμαι αν έρχεται ποτέ η ανάπαυλα. Η αν η ανάπαυλα είναι και ένας μικρός θάνατος.

Δωροδοκίες

"Εάν φάς το φαγητό σου, θα σε αφήσω να δείς τον Σφουγγαράκη"
"Εάν φέρεις καλούς βαθμούς, θα σου πάρω νέο ποδήλατο"

"Εάν περάσεις τις εξετάσεις για το Χ καλό σχολείο, θα σου πάρω Wii (ηλεκτρονικό παιχνίδι)

Εκνευρίζομαι πολύ όταν ακούω τέτοια. Παρόλλο που δεν έχω δικά μου παιδιά, εξεγείρομαι σιωπηλά όταν τα βλέπω να εφαρμόζονται σε άλλα σπιτικά, απο γονείς που προσπαθούν δια του εκβιασμού να ωθήσουν τα βλαστάρια τους να κάνουν το καθήκον τους. Λές και δεν υπάρχει άλλη μέθοδος.

Οι δικοί μου γονείς ΠΟΤΕ δεν με δωροδόκησαν με αυτό τον τρόπο..και πολύ του βιβλίου τους βγήκα.

Στενοχωριέμαι όταν βλέπω τέτοια και δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια..είναι μέσα στην οικογένεια αυτά τα παιδιά.

Εχω δίκιο ή άδικο;

Δώρα

Το να κάνει κανείς δώρα δηλώνει πολλά πράγματα. Δώρα κάνουμε στις γιορτές, επετείους, γάμους, κηδείες (Καθολικοί-Προτεστάντες), γενέθλια, κλπ. αλλά και χωρίς λόγο, γιατί έτσι μας έρχεται καμμιά φορά.

Ο τροπος που διαλέγουμε τα δώρα μας για τους άλλους δείχνει και τι είμαστε, τι χαρακτήρα έχουμε, ποιές οι ενδόμυχες σκέψεις μας και τι ζητάμε απο τους παραλήπτες. Παράδειγμα. Ηξερα στο Γυμνάσιο μία κοπέλλα που έκανε δώρα όλο ζωγραφιστές πέτρες. Ηταν θυμωμένη με όλο τον κόσμο και αντί να μας πετάξει τις πέτρες, μας τις έκανε δώρο. Αν συμπαθούμε ένα άτομο, παίρνουμε κάτι χαριτωμένο που αρέσει σε εμάς ή κάτι αντίστοιχα ωραίο που ίσως αρέσει στο άλλο άτομο. Ετσι δείχνουμε την αποδοχή μας πρός τον άλλο ή και την αγάπη μας.

Η επιλογή του δώρου χαρακτηρίζει κυρίως εμάς. Παίρνουμε κάτι για να τελειώνουμε με αυτή την βαρετή πράξη που δεν μας αντιπροσωπεύει, ή προσπαθούμε να μπούμε στο πετσί του άλλου, τι θα του/της άρεσε? Σε μερικούς ανθρώπους το να κάνουν δώρα είναι ευχαρίστηση. Δείχνουν έτσι την αγάπη τους, προσπαθούν να κάνουν τον παραλήπτη του δώρου να χαρεί. Σε άλλους είναι αγγαρεία, ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν δώρο λόγω των περιστάσεων και κυττάνε με λίγα λεφτά να ξεπετάξουν την υποχρέωση. Συχνά "πασσάρουν" στους άλλους δώρα που τους έκαναν. Το τελευταίο ίσως να γίνεται για λόγους οικονομίας ή έλλειψης αυτοπεποίθησης (το δώρο είναι πολύ καλό για τους ΧΧΧ όχι για μένα που δεν αξίζω τίποτα). Η "που να τρέχουμε τώρα" θα του/της δώσω αυτό που μου φέρανε..είναι σε καλή κατάσταση.

Τα δώρα ιδιαίτερα εκείνα που γίνονται μεταξύ συγγενών μπορεί να δηλώνουν και άλλα πράγματα. Ενοχές, θυμό, επιθυμίες κουκουλωμένες, κάποιες απόψεις που δεν υποψιάζεσαι ότι μπορεί να έχει η καλοκάγαθη θεία σου, πολύ γέλιο, να σου δίνουν χρήματα αντί για δώρα "να πάρεις ό,τι θέλεις", αληθινό ενδιαφέρον, τρυφεράδα, κέφι.

Τι θα σκεφτόσουν αν σου φέρνανε δώρο απο το εξωτερικό, ένα ρούχο με τη φωτογραφία του Σκρούτζ επάνω και πολλά πράσινα χαρτονομίσματα? Οτι ταυτίζεσαι με τον "Σκρούτζ Μακ Ντάκ"? Ο,τι στα μάτια του δωρητή είσαι ένας πλούσιος πλήν σφιχτοχέρης, άνθρωπος?

Μήπως είσαι σαν τον Σκρούτζ του Ντίκενς ή σαν τον καλοκάγαθο μέν αλλά πολύ business-man Σκρούτζ του Ντίσνευ, που μονίμως τρέχει τα ανήψια του σε δουλειές και περιπέτειες, τα βάζει να φροντίζουν τα λεφτά του στο θησαυροφυλάκιο και πού και πού τους δίνει και μερικά χρήματα?

Ποιόν απο τους δύο χαρακτήρες να προτιμήσουμε? Τον σπαγγοραμμένο κωλόγερο του Ντίκενς που τελικά γίνεται γεναιόδωρος και μοιράζει τα πλούτη του, ή τον χαρούμενο θείο Σκρούτζ που όλο με τα λεφτά ασχολείται, που παθαίνει μερικές κρίσεις γενναιοδωρίας αλλά όχι και τόσο συχνές αλλά που τελικά όλοι τον αγαπάνε?

Ετσι βλέπεις εσύ τον παραλήπτη του δώρου αυτού? Τι πρέπει δηλαδή να σκεφτεί ο αδελφός σου? Οτι τον θεωρείς σπάγγο? Η έναν πολύ πλούσιο κακιασμένο πάπιο που ΔΕΝ σου ΔΙΝΕΙ?

Λίγα σου έχει δώσει ώς τώρα?

Λίγα έχει δώσει στα παιδιά σου?

Ζήτησες ποτέ κάτι και δεν στο έδωσε?

Τα δώρα τελικά πονάνε, που και πού.

Εξωσωματική επετειος

Μέσα κάθε Απριλίου σκέφτομαι τα 9 μου παιδιά.
Που ζούν σε ξένα χέρια, με άλλες μάνες, με άλλους γονιούς κάπου στην Ελλάδα, Αθήνα, Γή.
Εννιά παιδιά, δικά μου, δεν είναι και λίγα.
Ζούνε ναί, δεν είναι νεκρά.
Γιατί δεν είναι μαζί μου?
Γιατί δεν ζούν με τη μάνα τους, εμένα, και τον πατέρα τους τον Κ?

Γιατί έτσι το θέλησε "Ο ΓΙΑΤΡΟΣ" ο ποιητής όλων.
Ποιό τέρας ποιός "γιατρός" κάνει τέτοια εγκλήματα καρδιάς, ζωής?
Ο γιατρός εκείνος που το παίζει θεός.
Ο γιατρός /θεός που στις αρχές Απριλίου του 1998, πρίν δέκα ακριβώς χρόνια πειραματίσθηκε. Επάνω μου. Ηταν η τέταρτη εξωσωματική μου, που έκανα στο ιατρείο του. Με την ορμονική ενέσιμη θεραπεία που μου έδινε διαπίστωσε ότι δημιουργούσα πολλά ωάρια, τουλάχιστον 15 τη φορά. Μου έβαζε μέσα τουλάχιστον 5, όμως κάθε φορά μετά απο 2-3 εβδομάδες τα απέβαλλα. Με τον κακό τρόπο. Πνιγόμουνα στα αίματα.

Απρίλιος του 1998, η τελευταία εξωσωματική που έκανα. Ολα πήγαν καλά. Εννέα παχουλά ωάρια γονιμοποιήθηκαν επιτυχώς ΜΟΥ ΕΙΠΕ.
Περίμενα να περάσουν οι ώρες για να πάω να παραλάβω ένα μέρος τους και να ελπίσω ότι ίσως αυτή τη φορά θα ήμουνα τυχερώτερη απο τις άλλες. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ισως να κρατούσα ένα απο αυτά και να έκανα το πολυπόθητο ΠΑΙΔΙ που τόσο ήθελα.
Το τηλέφωνο του θεού μου έκοψε τα πόδια.
"Λυπάμαι κα Μ, τα ωάρια δεν γονιμοποιήθηκαν"
"μα πώς αφού μέχρι χθές ήταν όλα ΟΚ, εσείς μου είπατε ότι είναι γερά και έγινε η γονιμοποίηση" ???????????
"ναί αλλά δεν δείχνουν σημάδια πολλαπλασιασμού" μπλά μπλά.. λυπάμαι , ίσως μιά άλλη φορά.. τα λέμε πάλι σε 3 μήνες".

χαμός
ήθελα να πέσω στις ράγες του Ηλεκτρικού που έπαιρνα κάθε μέρα για να πάω στο γραφείο μου στην Κηφισιά, θαύμα πώς δεν το έκανα. Κατάθλιψη, κατάπτωση, άρχισα να βλέπω ψυχολόγο ήθελα να μη ζώ. Δεν με ενδιέφερε τίποτα.
Μετά απο έξι μήνες αναγκάστηκα να δεχθώ ότι δικό μου παιδί δεν θα δώ. Είχαν ανέβει και όλοι οι αιματολογικοί δείκτες, είχαν χτυπήσει κόκκινο. Οπως μου είπε ο αιματολόγος " θέλεις ένα παιδί που άμα το κάνεις να μείνει ορφανό από μητέρα"?
Ετσι εξωσωματικές τέλος.

Τρία χρόνια αργότερα, ήμουνα στη δουλειά, σε μία συνάντηση.
Με πήρε στο τηλέφωνο ο 'γιατρός" να μου ζητήσει χρήματα.
Για την διατήρηση και φύλαξη των κατεψυγμένων με κρυογενετική γονιμοποιημένων 9 ωαρίων μου!
Ετσι έμαθα ότι δεν πέθαναν.
Εγινε τρομερός καυγάς, άκουσε τις φωνές μου όλο το κτίριο.
Για την εξαπάτηση, για το ψέμμα, για το κέρδος.

Για την απάντηση "αφού δεν τα δέχεσθε εσείς (ο οργανισμός σας), να μην πάνε χαμένα"

Και μετά το έψαξα. Βρήκα τι έγιναν τα 9 μου παιδάκια. Δόθηκαν σε γυναίκες που δεν κάνουν ωάρια . Χωρίς να έχω ιδέα.
Στολίστηκαν με 100 ψέμματα, ότι είχαν δημιουργηθεί απο δότες, από ανθρώπους που τα προσέφεραν ανιδιοτελώς σε' εκείνον τον ΘΕΟ για να τα ξεπουλήσει ξεδιάντροπα στο βαρύτερο βαλάντιο.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να τον μηνύσω γιατί δεν είχα στοιχεία εναντίον του, ακόμη και τις συνταγές έβαζε τους βοηθους του να μου τις γράφουν..αυτός δεν φαινόταν πουθενά. Πλήρωνα και δεν μου έκοβε καμμία απόδειξη. Μετά θα μου έκανε και μήνυση για δυσφήμιση, αυτός ο μέγας μεγαλομέτοχος κλινικών και Μαιευτηρίων.

Εν τω μεταξύ γλυκά μου παιδάκια ας είσθε καλά όπου κι αν κατοικείτε, όπου κι αν βρίσκεσθε, να σας αγαπούν και να σας γεμίζουν φιλιά.

Απαξιώσεις

1) Είσαι σχεδόν στα 55 σου 5 χρόνια απο τη σύνταξη. Δουλεύεις υπάλληλος γραφείου στο δημόσιο, έχεις μάθει τη δουλειά, είσαι ευχάριστη, εξυπηρετική αλλά δεν ξέρεις και πολλά για τη νέα τεχνολογία και τώρα είναι και αργά για να μάθεις, άσε που ποτέ δεν είχες έφεση στα μηχανήματα. Εχεις επίσης κάνει και τις φιλίες σου, είσαι στη κλίκα που σε αντιπροσωπεύει, όλα καλά νομίζεις. Μέχρι που εμφανίζεται νέος διευθυντής και σου κάθεται στο σβέρκο. Θα μπορούσε να ήταν και γιός σου. Δεν καταλαβαίνει γιατί χρειάζεσαι υπερωρίες, τόση ώρα για να γράψεις ένα γράμμα 5 γραμμές (που του βρίσκει και ορθογραφικά λάθη), γιατί δεν μπορείς να λειτουργήσεις διάφορα προγράμματα, skype, email, excel, γιατί σου είναι αδύνατο να συντονίσεις 3 ομιλητές σε conference, γιατί φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν.

Πλήρης η απαξίωσή σου.

Τι κάνεις εδώ; Για να φύγεις τώρα, λίγα χρόνια πρίν τη σύνταξη ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Για να τον ανεχθείς..δύσκολο. Για να μάθεις τώρα στα γεράματα ακόμη πιο δύσκολο. Κάθε βράδυ σε πιάνει το παράπονο. Για τη γμ..μένη την απαξίωση που λέγαμε.

2) Εχεις μεγαλώσει 2-3 παιδιά όταν ο άντρας σου λείπει δουλεύοντας στο ναυτικό και τώρα που συνταξιοδοτήθηκε και γύρισε σπίτι, δεν σε υπολογίζει, σε γράφει, πλήρης η απαξίωσή σου σαν γυναίκα εκ πρώτης, σαν σύζυγος, σαν μητέρα. Αδιαφορεί για τις ανάγκες σου μη σου πώ ότι σε κράζει κιόλας. Καμμιά φορά γίνεται βίαιος.

Πλήρης η απαξίωση σου

Να φύγεις θέλεις..που να πάς όμως; Ποτέ σου δεν δούλεψες πάντα μαμά ήσουνα, όχι ότι δεν μπορείς να βρείς κάτι τώρα, αλλά να είναι η πίκρα που σε πιάνει απο το μανίκι και σε καταθλίβει. Κάθε βράδυ σε πιάνει το παράπονο όταν σου έχει γυρίσει τη πλάτη και ροχαλίζει, όσα βράδυα δλδ μαζεύεται στο σπίτι νωρίς και ξεμέθυστος. Για την γμ..μένη την απαξίωση που λέγαμε.

...................................

Τις ιστορίες αυτές τις μάζεψα απο εμπειρίες άλλων. Το θέμα της απαξίωσης με απασχολεί. Διαπίστωσα ότι όταν σταμάτησα να δουλεύω για τρίτους, μερικοί γνωστοί δεν με υπολογίζουν όπως παλιά, θεωρούν ότι "εχασα πόντους". Οτι έγινα "η κυρία του κυρίου", χωρίς υπόσταση και γνώμη. Με παίρνουνε for granted κάτι που είναι ένα είδος απαξίωσης.

Αλλεργία

Μα είναι δυνατόν 3 άτομα μέσα σε αυτό το σπίτι να πάθουν συγχρόνως αλλεργία?
Η δικιά μου φαρυγγίτιδα που με τραβολογάει απο τα Χριστούγεννα απεδείχθει αλλεργικής φύσεως. Μου έκοψε ο γιατρός σήμερα ένα κάρο φάρμακα σε σπρέι και σε χάπια.
Η μία μου γάτα έπαθε αλλεργικό σόκ γιατί έφαγε ένα λουλούδι της γλάστρας
Η άλλη μου γάτα είναι τώρα με αλλεργία, φταρνίζεται και τινάζεται..την παστώνω και εκείνη στα χάπια..

Και για όλα φταίει η μόλυνση, ναί η Αθήνα είναι μία απο τις πιο μολυσμένες πόλεις του κόσμου..
"Και τι θα κάνω, γιατρέ", λέω "δεν μπορώ να παίρνω χάπια εφ' όρου ζωής".
"Να πάτε να μείνετε στο Καστελόριζο", "εκεί δεν έχει φθάσει η μόλυνση"!
Ακούς?
Ακούω να λές.

Η ιδιοτέλεια σαν κίνητρο

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που χρειάζονται ένα κίνητρο για να κάνουν κάτι. Υπάρχουν άλλοι που δεν χρειάζονται κίνητρο, το κάνουν αυθόρμητα. Οι περισσότεροι όμως που ξέρω θέλουν το κίνητρο. Τη δύναμη πίσω απο τα πράγματα. Η δύναμη αυτή μπορεί να είναι πρός όφελός τους ή πρός όφελος κάποιου συνόλου. Το όφελος όμως γίνεται κινητήρια δύναμη. Η δύναμη αυτή μπορεί να είναι μία ανταμοιβή, είτε ηθική, είτε υλική.

Οσοι δε κάνουν πράξεις βάσει κινήτρων, τους είναι αδιανόητο να καταλάβουν πως λειτουργούν εκείνοι οι άλλοι που κάνουν πράγματα χωρίς κίνητρο, χωρίς τα δικά τους μέτρα και σταθμά.
Ετσι έρχεται η ασυνενοησία.

Η κα Π. ποτέ δεν κάνει κάτι χωρίς κίνητρο, όταν προτείνει κάτι τα έχει σκεφτεί έτσι με το μυαλό της, είναι 10 εκατ. βήματα πιο μακριά απο εμένα που δεν καταλαβαίνω τα κίνητρά της. Και το αποτέλεσμα είναι πάντα πρός όφελός της. Συχνά-πυκνά δε, είναι πρός τη δική μου καταστροφή. Αυτό δεν την ενδιαφέρει. Αρκεί, να πραγματωθεί η δουλειά της.

Παλιά στενοχωριόμουνα πολύ. Μετά ήρθε η πικρία απόρροια της αχαριστίας. Τώρα απλά το γράφω σαν συμβάν που πέρασε, ακούμπησε, χαράκωσε, επούλωσε και έλιωσε.

"Οσο υπάρχουν άνθρωποι" θα συνεχίζω να μαθαίνω.

Aλληλογραφία

Μου αρέσει να στέλνω κάρτες όταν ταξιδεύω σε διάφορα μέρη, πάντα φροντίζω να αγοράζω αρκετές και να τις ταχυδρομώ σε φίλους όχι μόνο ανα τον κόσμο αλλά και απο την Αθήνα. Ω! Ναί, grand ψώνιο είμαι και μ' αρέσει. Θα μπορούσα να πάρω ένα τηλέφωνο, να στείλω sms, e-mail, να μιλήσουμε με msn, skype , ναί συμφωνώ, όλα τα χρησιμοποιώ πλήν όμως υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι σαν και εμένα που μας αρέσει η παραδοσιακή γραφή. Να διαλέγουμε το χαρτί αλληλογραφίας, το στυλό, το χρώμα του μελανιού ίσως, το εξώφυλλο της κάρτας μέσα στα οποία θα αποτυπώσουμε με τον καλό/κακό/ψυχρό/και ανάποδο γραφικό μας χαρακτήρα, λίγο απο το είναι μας. Εκεί τα λάθη δεν υπάρχουν, δεν υπάρχει delete, χρειάζεται πρώτα να έρθει η σκέψη και μετά η αποτύπωση.

Επίσης μου αρέσει να λαμβάνω χειρόγραφα γράμματα ή κάρτες απο διάφορα μέρη του κόσμου. Απο φίλους μας που είχαν την τύχει να ταξιδέψουν, να μας θυμηθούν και να μας στείλουν μία καρτ ποστάλ, με δύο λόγια ώστε να χαρούμε και εμείς μαζί τους.

Μερικές φορές παλιά που είχα αναφέρει για αυτό μου το χόμπυ, είχα εισπράξει πολλές κοροϊδίες, πειράχτηκα γιατί με θεωρούσαν παλαβή οι συνομίληκοί μου, το βούλωσα και πέρα απο τους 10 φίλους που ανταλλάσουμε γραπτά τις σκέψεις μας, δεν τόλμησα να κάνω άλλους. Ούτε βέβαια ποτέ ανέφερα τη μανία που έχω με τα χαρτικά. Απο στυλό, πένες, μολύβια, γόμες, αυτοκόλλητα, παλιές χαλκομανίες που κολλάγαν όταν βρεχώντουσαν, χαρτιά περιτυλίγματος, κορδέλλες και βέβαια ποιότητες χαρτιών. Σε αυτό μου το ταξείδι στο κόσμο των χαρτικών δεν είμαι μόνη, έχω τον πεθερό που με συντροφεύει στις περιηγήσεις μου: έρχεται πότε-πότε (όταν αισθάνεται στενοχωρημένος) και χάνεται μέσα στη γραφική ύλη..γόμες για μολύβια Faber, γόμες για μηχανικά μολύβια, ολόσωμα μολύβια για ζωγραφική, ξύστρες παραδοσιακές ξύλινες, ή κάτι άλλες μεταλλικές που καρφωνόντουσαν πάνω στα θρανία, μελανοδοχεία παραδοσιακά, αμπούλες ή μελάνια κυρίως χρώματος βιολεττί, φακέλλους, διαφάνειες, ετικέττες..και όταν είναι να φύγει, παίρνει πάντα κάτι που να του αρέσει και είναι ευτυχισμένος.

Στη μπλογκόσφαιρα ανακάλυψα μία φίλη που της αρέσει η χειρόγραφη αλληλογραφία. Δεν ξεκινήσαμε έτσι, μου έστειλλε κάτι φανταστικά σαπουνάκια (πέρα απο τα γραφικά τρελλαίνομαι και για σαπούνια) απο τη χώρα που κατοικεί που συνοδευόντουσαν απο τις σκέψεις της γραμμένες στο χέρι. Ετσι της έγραψα και εγώ και μετά απο τόσα χρόνια κέρδισα άλλη μία φίλη λάτρη του χειρόγραφου λόγου.

Καλή είναι η τεχνολογία δεν λέω, αλλά το να γράφουμε αφήνουμε και ένα μέρος της ψυχής μας. Στο τελευταίο της γράμμα είχε μέσα αυτό το όμορφο βραχιολάκι για "να μη με πιάσει ο Μάρτης". Ευχαριστώ θερμά.

Ο Ελληνας διεθνώς

Δεν ξέρω πώς καταφέραμε να γίνουμε ζωντόβολα, ίσως είμασταν ήδη και απλά εξαπλώθηκε η ασθένειά μας με τον καιρό.
Ειδα αυτό το βίντεο



και στην αρχή γέλασα πάρα πολύ. Η Aegean μιά χαρά εκμεταλλεύτηκε, την απολίτιστη ράτσα μας για να πουλήσει εισιτήρια. Γέμισε το Λονδίνο με ζώα, ελληνικής καταγωγής με δύο πόδια. Που σαν τα ζώα βρίζονται και κλωτσιούνται στη μέση του δρόμου..ΔΙΕΘΝΩΣ.
Μη χειρότερα!
Γιατί υπάρχουν και χειρότερα;
Με τίποτα ο Ελληνας δεν εκπολιτίζεται, είτε είναι άντρας είτε είναι η καρακατσούλω. Τι να τα κάνεις τα Λονδίνια, τα ρούχα, τις μόδες και τα πτυχία.
Σαν ζωντόβολο φέρεσαι, ζωντόβολο είσαι και θα είσαι.

Μας πήρανε είδηση !

Νεπάλ

Το τρίτο και τελευταίο εγκεφαλικό το έπαθε ενόσω ήταν στο νοσοκομείο, εξαιτίας των δύο πρώτων. Μπήκε στην Εντατική και οι γιατροί δεν μίλαγαν σε κανέναν.

Ο σύζυγος.

Η οικογένειά του και τα παιδιά του ήταν στο πλευρό του απο τη πρώτη στιγμή που τον κάνανε εισαγωγή στο Νοσοκομείο.

Οι γονείς και τα παιδιά του.

Η γυναίκα του κάθισε μαζί του μέχρι που τον πήγαν στην Εντατική. Μετά έφυγε για το Νεπάλ. Στο προγραμματισμένο ταξίδι που είχαν σχεδιάσει μήνες πρίν οι δυό τους, πρίν του προκύψει το μοιραίο.

Η σύζυγος.

Στην Εντατική όμως ξύπνησε κάποια στιγμή και αναζήτησε τη σύζυγό του.

Ο ετοιμοθάνατος

Ειδοποιήθηκαν τα πάντα και μέσα σε 3 μέρες η γυναίκα επέστρεψε για να της κρατήσει το χέρι ενώ πεθαίνει. Ετσι πέθανε

ο σύζυγος.

........................................................

Πώς φεύγεις λοιπόν για το οπουδήποτε, και δη για μία τόσο μακρυνή χώρα, ενώ ο σύντροφός σου είναι στην Εντατική και οι γιατροί κουνάνε το κεφάλι τους στις ερωτήσεις περί ζωής;

Ολοι εμείς οι άλλοι, οι απέξω αν θέλετε.

Κολλητοί & αυτοκόλλητοι -Περί φιλίας

Ακούω απο πολύ κόσμο να αναφέρεται στους φίλους τους σαν "ο κολλητός μου", "η αυτοκόλλητή μου" και αναρωτιέμαι. Πώς δηλαδή γίνεται κάποιος ο αυτοκόλλητός μου, τι σημαίνει κολλητός; Διαβάζοντας το λήμμα σε λεξικό 'αυτοκόλλητος = κατασκευασμένος έτσι ώστε να επικολλάται χωρίς τη προσθήκη κολλητικής ουσίας -δη κόλλας - " και το "κολλητός=κολλημένος" αναρωτιέμαι πώς μία φιλία με ένα άλλο άτομο μας κάνει τόσο οικείους ώστε να γίνουμε κολλητοί, ο ένας να κολλήσει πάνω στο πετσί του άλλου.

Αν έχετε εσείς βρεί τέτοιες φιλίες, μπράβο σας, σε μένα δεν μου έχουν τύχει. Επίσης θα ήθελα να εκμυστηρευτώ ότι δεν ξέρω αν θα μου άρεσε να μου τύχει και κάτι τέτοιο. Δεν θέλω ο φίλος μου να γίνει ένα με το δέρμα μου, να είναι ο καθρέφτης του εαυτού μου, να συναισθάνεται τις αγωνίες μου, να ανασαίνει τον ίδιο άνεμο με εμένα. Δεν μ' αρέσει η τόσο μεγάλη οικειότητα που εξομαλύνει τις διαφορές και γινόμαστε διάφανοι σωσίες. Τόσο οικείοι σε βαθμό βαρεμάρας.

Εχοντας φιλίες άνω των 25 ετών, μπορώ να διατυμπανίσω ότι με τις φίλες μου κολλητές δεν είμαστε, ευτυχώς. Η κάθε μία έχει τη προσωπικότητά της, τη διατηρεί, μιλάμε, γελάμε, έχουμε πολλά κοινά (αν δεν μοιάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε-λένε οι σοφές παροιμίες), έχουμε όμως και τις διαφορές μας, έχουμε μάθει να μη σκαλίζουμε τις επιθυμίες της άλλης και κυρίως να κρατάμε ορισμένες μας απόψεις για τον εαυτό μας. Ιδιαίτερα σε θέματα επιλογής συντρόφων. Αλληλοσεβασμός είναι η λέξη.

Πάρε λοιπόν και τον "αυτοκόλλητο" τώρα που θα έχει την απαίτηση να αρχίσω να λέω τα προσωπικά μου με το νι και με το σίγμα για να σχολιάζει να εκφέρει γνώμες, να επηρεάζει και τα αντίστοιχα να τα κάνω και εγώ. Στο τέλος να συμφωνήσουμε ότι η επιλογή μου είναι ένα μεγάλο λάθος και να να κλαίμε και οι δυό μαζί, καταριώμενες την κακιά μας μοίρα.

Βαριέμαι.

Προτιμώ να μη συμφωνεί με τις επιλογές μου αλλά να μη ρίχνει λάδι στη φωτιά. Ούτε εγώ θα τηγανίζω ψάρια στη δική της στιά. Οταν βρισκόμαστε μαζί ας μη μυρίζουμε τηγανίλα, ψαρίλα, κρεμμυδίλα. Ας πήξουμε στ' αρώματα, άντε και στα πατσουλιά.

Αλλά δεν θα είμαστε κολλητές-αυτοκόλλητες. Η κάθε μία μας θα διατηρεί την ελευθερία της να είναι αυτεξούσια, χωρίς την άλλη. Με κάποιες εκμυστηρεύσεις αλλά όχι όλα τα μυστικά μας στη φόρα.

Αέναα μαθαίνουμε η μία απο την άλλη. Ετσι η σχέση έχει την ποικιλία της έκπληξης.

Τίποτα το αυτοκόλλητο δηλαδή.

Ονειρα, απώλειες, στόχοι

Θυμάμαι στα 16 μου χρόνια τα όνειρά μου για το μέλλον. Ολα κόκκινα - και τι δεν ήθελα.

Πρώτος στόχος να φύγω μακρια απο τις πίκρες, μόλις είχα χάσει τον μπαμπά μου που πέθανε απο καρκίνο στα 55 του και η μητέρα μου κάτω με μανιοκατάθλιψη, ήθελα να εξαφανιστώ, να χαθώ στο ανώνυμο πλήθος, τις λύπες να τις αφήσω πίσω μου όχι όμως και να εγκαταλείψω. Ηθελα να αναστήσω τον πρόωρα χαμένο γονιό και να γιατρέψω τη μη ανατρέψιμη πίκρα της εγκαταλελειμένης χήρας.
Δεύτερος στόχος να πνιγώ στους ατμούς του έρωτα, εκείνου που σε συνεπαίρνει και σε αφήνει ξέπνοο, το σώμα να αχνίζει απο τον ιδρώτα της περίπτυξης και η καρδιά κουρασμένη απο τα καρδιοχτύπια, ξεκουράζεται. Μόνο το σέξ γύρευα τότε, σέξ χωρίς δεσμεύσεις, μόνο για την ηδονή, συνώνυμο της φυγής πάλι. Αρκετά βάσανα είχα στο σπίτι μου σαν προστάτης οικογένειας, να μου έλειπαν οι περαιτέρω δεσμεύσεις των ανδρών που μόλις με μύριζαν κόλλαγαν επάνω μου και ήθελαν να έχουν την αποκλειστικότητα - πάει να πεί, πέφτανε σύννεφο οι προτάσεις γάμου... (Φαντάσου έναν 30+ να θέλει να δεσμευτεί με ένα 16χρονο - ανώμαλο με τα σημερινά δεδομένα). Οσους Ελληνες όμως είχα γνωρίσει τότε, νταλκά μεγάλο για γάμο έθεταν..οπότε και εγώ γινόμουνα καπνός. Ηθελα να σπουδάσω πρώτα.

Στα 16 μου έθεσα τους στόχους της ζωής μου. Πώς θα με έβλεπα στα 45, πώς θα ήθελα να είμαι και πώς θα το πετύχαινα. Οι στόχοι μου μεγάλοι, η μέθοδος μου όμως μικρή. Με μικρά σταθερά βηματάκια θα έφτανα στη κορυφή. Τα μεγάλα βήματα είναι δύσκολα, σχεδόν άπιαστα. Τα μικρά όμως εύκολα.

Το εισιτήριο για ελευθερία ήταν οι σπουδές. Επεσα με τα μούτρα να παίρνω καλούς βαθμούς για να μπώ πανεπιστήμιο, να μη χάνω μαθήματα, να βγώ εγκαίρως και να φύγω για μεταπτυχιακά, ν' αλλάξω ζωή δουλεύοντας, γνωρίζοντας κόσμο κλπ.

Αυτό που δεν ήξερα τότε ήταν οι απώλειες.. οτι οι στόχοι δεν κατακτώνται έτσι όπως τους ονειρεύτηκες, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες. Εξωτερικοί που αφορούν και άλλους ανθρώπους. Φανταζόμουνα τον εαυτό μου τότε, πάνω-κάτω όπως είμαι τώρα. Ποτέ όμως δεν ονειρεύτηκα ότι θα έρθει η στιγμή που θα αναγκαστώ να στηθώ πάνω απο τη παλάντζα της ζωής μου ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΩ. Τι θέλω να έχω στα 45 μου? Οπως μου είπε η μοίρα,

1) ή θα έχεις τη ζωή σου και εκείνη του άντρα σου και μαζί θα πορευθείτε όσο θέλετε, ή θα έχεις παιδιά, τον άντρα σου αλλά εσύ θα λείψεις. Διαπίστωση ότι δεν είμαι Ιησούς. Δεν θέλω να θυσιαστώ για τους άλλους. Θέλω να ζήσω. Πονάει ξε-πονάει βάζω το βαρίδι στη ζυγαριά.

2) θα παντρευτείς κάποιον απο αγάπη και ενώ ακομη τον αγαπάς, έρχεται η περίσταση που σε κάνει να αξιολογήσεις τη ζωή σου και να αναγκαστείς να χωρίσεις..και με πολλές ψυχικές απώλειες. Η αγάπη ποτέ δεν σβήνει εντελώς..απλά μένουνε μόνο τα καλά σημεία. Αυτά πάντα θα κρατώ. Νέο βαρίδι.

3) Θα ξαναπαντρευτείς πολύ γρήγορα, πάλι μικρότερό σου. Μαζί θα κάνετε πράγματα, θα μαλώνετε, θα καυγαδίζετε, θα φιλιώνετε και πετραδάκι-πετραδάκι θα χτίζετε.

Αισθάνομαι την ανάγκη να βάλω νέους στόχους. Πιο κοντινούς όμως. Πώς θέλω να είμαι σε 20 χρόνια. Κατάκτηση με μικρά βηματάκια. Το θέμα υγείας είναι εξω, εδώ και 6 χρόνια με φροντίζω με γυμναστική, διατροφή, προληπτική ιατρική κλπ. Εχει ήδη αυτό το θέμα ξεκινήσει. Τα άλλα αρχίζω απο τώρα και τα σκέφτομαι. Κατά κάποιο τρόπο είμαι σε φάση "under construction".

Αγγελοι;

Ποτέ μου δεν πίστευα στους Αγγέλους παρόλλο που και οι γονείς μου και ο ευρύτερος οικογενειακός μου κύκλος ήταν σίγουροι πως υπήρχαν και μου γάνωναν το κεφάλι πως κάνω λάθος. Ποτέ μου δεν είδα Αγγελο, τουλάχιστον όπως τους απεικονίζουν με φτερά και πούπουλα, θεωρούσα ότι όσα λέγανε ήταν παραμυθάκια σαν τον Αι Βασίλη.

Οταν πέθανε ο πατέρας μου διαπίστωσα ότι πρίν απο δύσκολες ώρες, εμφανιζόταν εκείνος στον ύπνο μου και κατά κάποιο τρόπο με καθοδηγούσε, γιατί όταν ξύπναγα (και έγραφα το όνειρο) είχαν ξεκαθαρίσει οι σκοτούρες στο κεφάλι μου και η απόφαση που έπαιρνα ήταν η καλύτερη για το αντικείμενο. Για πολλά χρόνια ο πατέρας μου ήταν ο Φύλακας της ζωής μου, ο Φάρος της σκούνας μου.

Οταν πέθανε η μητέρα μου, σταμάτησα να ονειρεύομαι τον μπαμπά μου, χάθηκε μέσα στα σύννεφα της λήθης άραγε, ποτέ μου δεν τον ξέχασα, υπάρχουν τόσα και τόσα να μου τον θυμίζουν ο,τι έχει σχέση με τη θάλασσα, τα καράβια, τις καταδύσεις, τον χαρταετό, τις απόκριες και τα καρναβάλια τόσες πολλές γλυκές αναμνήσεις που ζούν μέσα μου αλλά δεν τον ξαναείδα σε όνειρο. Αντίθετα έβλεπα τη μητέρα μου πάλι πρίν απο δυσκολίες να μου δείχνει δρόμους-διεξόδους-λόγους-φυγές, ήξερα εκ των προτέρων ότι άν μου προκύψει κάτι τι θα ακολουθήσω. Ετσι έγινε Φύλακας της ζωής μου , ο Φάρος της πιρόγας μου.

Οταν χώρισα με τον πρώτο μου άντρα, τον Μ, μου έκανε εντύπωση που ακόμη και τώρα, που έχουν περάσει τόσα χρόνια, συχνά τον ονειρεύομαι λίγο πριν τις μικρές φουρτούνες, αυτές που πάντα ερχονται, αναταρράσουν τα κύματα, τρομάζουν τα καράβια, αλλά δεν έχουν θύματα, είναι αναίμακτες αν θέλετε. Και πάντα όταν τον δώ γελαστό και άνετο, ξέρω ότι η μπόρα θα περάσει και ούτε που θα με βρέξει, ούτε σταλιά. Ετσι έγινε η παλιά αγάπη, Φύλακας της σχεδίας μου. Γιατί ναί μεν τσακωθήκαμε και χωρίσαμε τα τσανάκια μας, μετά όμως συμφιλιωθήκαμε, συγχωρήσαμε ό ένας τον άλλο και αλληλο-ευχηθήκαμε "καλά να περνάς".

Απο σκούνα, πιρόγα, σχεδία. Γιατί όσο ωριμάζει κανείς αφήνει πίσω του τα βαρίδια. Ετσι κι αλλιώς οι σχεδίες κουμαντάρονται ευκολώτερα, δεν είναι για πολλές προμήθειες μόνο τα απαραίτητα, ούτε και αντέχουν πολλά πλήθη, μόνο όσους αξίζουν για σένα πραγματικά και αν προσαράξουν κάπου, όλο και με κάποιο υλικό θα τις επιδιορθώσεις. Και θα βγείς πάλι στο σεργιάνι της ζωής.

Ανθρωποι και άνθρωποι

Υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπάμε
Υπάρχουν άνθρωποι που τους μισούμε
Υπάρχουν άνθρωποι που μας είναι αδιάφοροι
αλλά
υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουμε ούτε να τους ξέρουμε.
............................................

Και αυτοί οι τελευταίοι δυστυχώς μόνο απο κοντά μας δεν το κουνάνε. Είτε μας κυβερνούν, είτε βρίσκονται στον οικογενειακό μας κύκλο, δεν μας ωφελούν, αντίθετα η παρουσία τους μας βλάπτει.
Σαν μύξες μας κυνηγάνε, κολλάνε επάνω μας και λερώνουν.
Οχι ανεπανόρθωτα, αλλά έστω και προσωρινά τη ζημιά τους τη κάνουν.

Αν αντιδράσουμε, γίνονται ομηρικοί καυγάδες και γατζώνονται όλο και πιο πολύ
Αν δεν αντιδράσουμε, θεωρούν ότι έχουν το πάνω χέρι, έτσι γατζώνονται όλο και πιο πολύ.
Η φυγή είναι μία λύση
Πόσοι όμως απο εμάς μπορούν να φύγουν?
Είμαι δειλή. Δεν μπορώ να κόψω το λώρο.

Βαβέλ

Ο αγαπημένος μου πίνακας που κατάφερα να τον βρώ και σε jigsaw puzzle. Αντιπροσωπευτικότατος για τις εποχές που ζούμε, τόσο σαν χώρα, όσο και σαν πολίτες.

Κάπως έτσι αισθάνομαι και εγώ, σαν να είμαι μπλεγμένη σε λογείς γκρίνιες και κακουργίες, λόγια, κουτσομπολιά, κακκίες, αχαριστίες και κίβδηλες ζωές.

Σαν άνθρωπος όμως είμαι αισιόδοξη, χαρούμενη, "οπου κέφι και χαρά πρώτη η Μαγδάλω" που λέει και η παλαιά ρήση.

Αναβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

----------------------

"The Tower of Babel" by Brueghel (1000 pieces jigsaw puzzle)

ΤΣΟΥΡΕΚΙ

Χθές μου χτύπησε τη πόρτα η συνυφάδα μου και μου έφερε ένα τσουρέκι ζεστό-ζεστό που το έφτιαξε εκείνη. Οχι δεν γιορτάζω, ούτε είχα καμμία επέτειο. Αντίθετα πονοκέφαλο είχα και προεόρτια δεύτερης φαρυγγίτιδας. Της δώσανε τη συνταγή, είχε χρόνο, το έφτιαξε και σκέφτηκε να μου το προσφέρει. Επειδή ξέρει ότι μ' αρέσει το μαχλέπι.

Συγκινήθηκα πάρα πολύ που χωρίς αφορμή με σκέφτηκε. Η προσφορά της τιμήθηκε δεόντως, ως το βράδυ δεν έμεινε ψίχουλο.

Είναι αυτά τα μικρά πραγματάκια που λένε κάτι για τους ανθρώπους. Τουλάχιστον στη ζωή μου πάντα τα μικρά προσέχω, τα σχεδόν απαρατήρητα. Τα μεγάλα που κυκλοφορούν με τις ροκάνες τους αναγκαστικά θα σε κάνουν να τα δείς, όχι όμως και να τα ασπαστείς.

Τα μικρά σμαραγδάκια στη θάλασσα της αδιαφορίας είναι σπάνια.

Ευχαριστώ!

Τη πάτησα.

Τη μπανανόφλουδα μιά χαρά!

Εκανα ή μάλλον είπα μιά απίστευτη χοντράδα, στο λάθος πρόσωπο, τη λάθος στιγμή.

Κι μετά τι γίνεται? Πώς την παίρνεις πίσω? Πώς επανορθώνεις?

Υπάρχει και η "συγνώμη". Και όταν είναι τέτοιες οι περιστάσεις που δεν μπορείς να το πείς γιατί το άλλο πρόσωπο ίσως να μη το ξαναδείς?

Το αφήνεις να περάσει ελπίζοντας να είσαι σοφώτερος την επομένη..αν υπάρξει δλδ επομένη?
Είναι μερικές φορές που φέρομαι σαν απερίσκεπτο Κριαράκι. Και μετά μετανοιώνω. Τη μαλακία μου όμως την έχω κάνει.

Νιαρούυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ!

Ψάρια έξω απο το νερό

Σαν ψάρι αισθανομαι όταν είμαι σε συγκέντρωση με συνομήλικές μου γυναίκες. Δεν έχω τι να τους πώ. Οι περισσότερες γνωστές μου μιλάνε συνεχώς για τα παιδιά τους. Πότε είπαν τσά, πότε φάγανε, πως κολύμπησαν, πότε κλάσανε, πότε κοιμήθηκαν. Εντάξει τα αγαπάνε, δεν λέω. Αλλά αυτό το συνεχές μπούρου-μπούρου.. έχω όρεξη κυρίες μου ν' ακούω για τα καμάρια σας, ειδικά εγώ που δεν έχω παιδιά? Ερχονται σπίτι μου...μπλά-μπλά για τα παιδιά τους. Πάω στο σπίτι τους..μπλά-μπλά για τα παιδιά τους και αν αλλάξω θέμα..απο εκεί το πάνε, απο εδώ το πάνε ΠΑΛΙ στα μωρά.. Προφανώς η ζωή τους όλη είναι αυτά τα παιδιά, το Α και το Ω της ύπαρξής τους. Ε! Ας κάτσουν σπίτι τους τότε, να με απαλλάξουν απο την ηλιθιότητα.

Ηρώδη δεν έκανες καλή δουλειά. Απο τις μάνες έπρεπε ν' αρχίσεις.

Αμα αφήσουν τα παιδιά τους στην άκρη βρίζουν τους συζύγους τους.

Αλλο βίτσιο και αυτό. Απο τη μιά να του τα παίρνεις "για τα παιδιά" και απο την άλλη να τον βρίζεις, ή χειρότερα να τον περιγράφεις στα ιδιαίτερα σας.. Αλλη όρεξη δεν είχα να μάθω τι έχει στο βρακί του ο άντρας σου! Η τι το κάνει αυτό που έχει! Μα είσαι τρελλή!

Ασε δε τις χωρισμένες..αυτές περιγράφουν τις ξεπέτες τους, για λίγη τσίπα δεν μιλάμε, δεν περισσεύει καθόλου.

Η ΒΑΡΕΜΑΡΑ. Ανοίγω το στόμα μου μόνο για να τρώω ή για να χασμουριέμαι. Και όποτε μπορώ δεν πάω.

Προτιμάω πάντα να κάνω παρέα νεώτερους και νεώτερες απο μένα, αν μη τι άλλο τα μυαλά μου πρός τα εκεί έχουν μείνει. Εχω κολλήσει στο 30. Εκεί ακλόνητη. Με αυτές και με αυτούς μόνο μπορώ να συννενοηθώ.

Παλιά ανησυχούσα, μην είμαι ανώριμη, φεγγαροχτυπημένη, μουρλή.. τώρα πιά δεν με νοιάζει. Είμαι ότι θέλετε να είμαι αρκεί να μη αισθάνομαι ότι έχω βουλιάξει στο βαθύτερο τέλμα.

Deal?

Twinkle, twinkle little star

Οι καλύτερες ευχές είναι αυτές που ποτέ δεν ξεστόμισα. Τις είπα στον εαυτό μου, τις είπα στο Αστέρι μου, τις είπα στον ουρανό, τις είπα στο θεό, μόνο που τον ήχο της φωνής μου οι άλλοι άνθρωποι δεν τον άκουσαν.
Ευχές δεν κάνω κάθε χρόνο..πολύ σπάνια. Ως τώρα έχω κάνει 2.

Οι ευχές μου δεν πραγματοποιούνται τον επόμενο χρόνο γιατί δεν ζητάω κάτι απλό..π.χ. ένα ωραίο αυτοκίνητο.
Κάποτε ζήτησα Μία Ζωή. Αυτή η ευχή δεν πραγματοποιήθηκε.
Μιά άλλη φορά ζήτησα να Σωθεί μιά Αλλη Ζωή. Αυτή η ευχή πραγματοποιήθηκε.
Οχι όμως τον επόμενο χρόνο, κάποια στιγμή μέσα στο άπειρο, στο χρόνο της ζωής μου, πραγματοποιήθηκε.

Φέτος έκανα άλλη μία!.