Faceless worlds

Πάντα ήμουνα οπτικός τύπος, η πρώτη εικόνα που έπαιρνα απο τους ανθρώπους ήταν και καθοριστική, όταν λέω εικόνα εννοώ την εμφάνιση και τη συμπεριφορά, προς Θεού όχι τα ρούχα αλλά ο τρόπος που φοράς τα ρούχα αυτά, πως φαίνονται επάνω σου, τα φοράς ή σε φοράνε?

Και η συμπεριφορά είναι σημαντική ώ ναί όλοι θα πούμε τις γλύκες μας και τις κοινοτυπίες μας, "χαίρετε, τι κάνετε, πώς είστε? Καλά ευχαριστώ" όταν ούτε χαιρόμαστε, ούτε μας ενδιαφέρει τι κάνουν, πώς είναι και ούτε είμαστε καλά, αλλά χρειάζετε να τα λέμε αυτά γιατί αυτά περιμένουν οι άλλοι να πούμε και αντίστοιχα μας ανταμείβουν με παρεμφερείς σαχλαμάρες ωστε η συζήτηση να φαίνεται σαν χάσιμο χρόνου.

Οταν λέω συμπεριφορά εννοώ όχι αυτά που ακούω να μου λένε αλλά τα άλλα που δεν τα λένε με τα λόγια αλλά με το σώμα τους..ναι όλα φαίνονται αρκεί ο άλλος να ξέρει να τα δεί..εκεί που κάνεις διάλεξη για το πόσο ευτυχισμένη είσαι που στερήθηκες τα πάντα και τρεφόσουνα με μαρουλόφυλλα, καρόττα και λοιπές αηδίες για να χάσεις τα δύο εκείνα ψωμάκια που άρεσαν στους άντρες αλλά ενοχλούσαν τις φίλες σου για λόγους ευνόητους, νομίζεις ότι έχαψα τους λόγους που αδυνάτισες? Απλά δεν τον ήθελες πλέον τον έτσι γιατί δεν "ηταν του επιπέδου" σου, ήταν μπανάλ, σουλατσαδόρος, μαλλούρας και ολίγον έως πολύ ροκάς...απαράδεκτος απεφάνθηκε το κονγκλάβιο των γυναικείων μπακουριών (ναί υπάρχουν και τέτοιες και είναι και πολλές) φίλων σου έτσι και τον έδιωξες και κάτσιασες και έδιωξες απο πάνω σου τα πιο ερωτικά στοιχεία σου και κλαίγεσθε τώρα με τις άλλες καρακάξες όλες μαζί.. είναι πολύ βολικό το κλάψιμο την σήμερον ημέρα..σαν τη Πράντα είναι πολύ σίκ..

Θυμάμαι μιά φορά στην Αγγλία σε μάθημα ανθρωπολογίας μας πήρε ο δάσκαλος στον ζωολογικό κήπο να γράψουμε έκθεση αφού παρακολουθήσουμε τη συμπεριφορά των πιθήκων.. και έγινε το εξής ευτράπελο.. με το που μπήκαμε στον χώρο τους, οι μαϊμούδες σταμάτησαν να κάνουν ότι έκαναν και κύτταζαν εμάς, στο τέλος μας πέταξαν τα φαγητά τους σαν ανταμοιβή για την παράσταση...γιατί για να παρατηρείς χρειάζεται να μην ξεχωρίζεις, να το κάνεις ανεπαίσθητα ο άλλος να μην υποψιάζεται και να αποκαλύπτεται και εμείς που μπουκάραμε με φωνές και παρδαλά ρούχα γίναμε θέαμα..

Και μετά ήρθαν τα blogs και φέρανε τα πάνω κάτω, πετάχτηκε η Ανθρωπολογία απο το παράθυρο και οι παρατηρητικοί πήραν τον μπούλο.. Τώρα έχουμε επανεξέταση των ανθρώπων απο άλλη γωνία όταν το οπτικό δεν υπάρχει (μετρημένοι είναι οι bloggers που βάζουν την αληθινή φωτογραφία τους αλλά και η φωτογραφία δεν φτάνει για να συμπληρωθεί η εικόνα χρειάζεται η συμπεριφορά), υπάρχει μόνο το γραπτό κείμενο όπου καλούμαι να "παρατηρήσω" και να αξιολογήσω ένα άτομο απο τις αναμνήσεις του/της μιάς δεδομένης στιγμής.. Μπαίνω αναγκαστικά κοντά στη Σαλώμη που ετοιμάζεται να δώσει παράσταση εκεί που άλλα πιστεύεις, άλλα διαβάζεις, άλλες απόψεις διαμορφώνονται, άλλα φαντάζεσαι αλλά τελικά η Σαλώμη διαλέγει ποιό πέπλο θα ρίξει πρώτο.. Τα άρθρα γίνονται πέπλα όπου ο ιδιοκτήτης θέλει να μοιραστεί σαν μέρος του εαυτού του, χωρίς να δείχνει και τα υπόλοιπα και συγχρόνως αυτή η μισερή ίσως αποκάλυψη τραβάει άλλους ανθρώπους που και εκείνοι λειτουργούν βάσει αυτής της πλάνης και συνοδοιπορούν.. σε έναν απρόσωπο κόσμο που αλληλοσυμπληρώνεται.

Εγινε και άλλο κουφό.

Δεν φτάνει που πέταξα την παρατηρητικότητα, άρχισα να εμπιστεύομαι τους απρόσωπους άλλους σαν να είναι κολλητοί μου και να τους εκτιμώ.. εντάξει μερικές φορές θα τσακωθούμε, αλλά και με τους φίλους σου δεν συμβαίνει το ίδιο πότε-πότε? Δεν μπορείτε να συμφωνείτε σε όλα γιατί τότε θα είναι βαρετό.

Και όταν συναντώ bloggers πάω από έκπληξη σε έκπληξη, αλλιώς περιμένω την Χ (έχοντας διαμορφώσει εικόνα απο τα γραφόμενά της) και μπροστά μου έχω ένα ουράνιο πλάσμα ... ..με γελούν τα μάτια μου ... άσε πιά οι άντρες, άλλα για άλλα..

Εχω πολλά να μάθω ακόμη που δεν τα λένε τα βιβλία..

Για να δούμε