Δευτέρα, Νοεμβρίου 21, 2005

Faceless worlds

Πάντα ήμουνα οπτικός τύπος, η πρώτη εικόνα που έπαιρνα απο τους ανθρώπους ήταν και καθοριστική, όταν λέω εικόνα εννοώ την εμφάνιση και τη συμπεριφορά, προς Θεού όχι τα ρούχα αλλά ο τρόπος που φοράς τα ρούχα αυτά, πως φαίνονται επάνω σου, τα φοράς ή σε φοράνε?
Και η συμπεριφορά είναι σημαντική ώ ναί όλοι θα πούμε τις γλύκες μας και τις κοινοτυπίες μας, "χαίρετε, τι κάνετε, πώς είστε? Καλά ευχαριστώ" όταν ούτε χαιρόμαστε, ούτε μας ενδιαφέρει τι κάνουν, πώς είναι και ούτε είμαστε καλά, αλλά χρειάζετε να τα λέμε αυτά γιατί αυτά περιμένουν οι άλλοι να πούμε και αντίστοιχα μας ανταμείβουν με παρεμφερείς σαχλαμάρες ωστε η συζήτηση να φαίνεται σαν χάσιμο χρόνου.
Οταν λέω συμπεριφορά εννοώ όχι αυτά που ακούω να μου λένε αλλά τα άλλα που δεν τα λένε με τα λόγια αλλά με το σώμα τους..ναι όλα φαίνονται αρκεί ο άλλος να ξέρει να τα δεί..εκεί που κάνεις διάλεξη για το πόσο ευτυχισμένη είσαι που στερήθηκες τα πάντα και τρεφόσουνα με μαρουλόφυλλα, καρόττα και λοιπές αηδίες για να χάσεις τα δύο εκείνα ψωμάκια που άρεσαν στους άντρες αλλά ενοχλούσαν τις φίλες σου για λόγους ευνόητους, νομίζεις ότι έχαψα τους λόγους που αδυνάτισες? Απλά δεν τον ήθελες πλέον τον έτσι γιατί δεν "ηταν του επιπέδου" σου, ήταν μπανάλ, σουλατσαδόρος, μαλλούρας και ολίγον έως πολύ ροκάς...απαράδεκτος απεφάνθηκε το κονγκλάβιο των γυναικείων μπακουριών (ναί υπάρχουν και τέτοιες και είναι και πολλές) φίλων σου έτσι και τον έδιωξες και κάτσιασες και έδιωξες απο πάνω σου τα πιο ερωτικά στοιχεία σου και κλαίγεσθε τώρα με τις άλλες καρακάξες όλες μαζί.. είναι πολύ βολικό το κλάψιμο την σήμερον ημέρα..σαν τη Πράντα είναι πολύ σίκ..
Θυμάμαι μιά φορά στην Αγγλία σε μάθημα ανθρωπολογίας μας πήρε ο δάσκαλος στον ζωολογικό κήπο να γράψουμε έκθεση αφού παρακολουθήσουμε τη συμπεριφορά των πιθήκων.. και έγινε το εξής ευτράπελο.. με το που μπήκαμε στον χώρο τους, οι μαϊμούδες σταμάτησαν να κάνουν ότι έκαναν και κύτταζαν εμάς, στο τέλος μας πέταξαν τα φαγητά τους σαν ανταμοιβή για την παράσταση...γιατί για να παρατηρείς χρειάζεται να μην ξεχωρίζεις, να το κάνεις ανεπαίσθητα ο άλλος να μην υποψιάζεται και να αποκαλύπτεται και εμείς που μπουκάραμε με φωνές και παρδαλά ρούχα γίναμε θέαμα..
Και μετά ήρθαν τα blogs και φέρανε τα πάνω κάτω, πετάχτηκε η Ανθρωπολογία απο το παράθυρο και οι παρατηρητικοί πήραν τον μπούλο.. Τώρα έχουμε επανεξέταση των ανθρώπων απο άλλη γωνία όταν το οπτικό δεν υπάρχει (μετρημένοι είναι οι bloggers που βάζουν την αληθινή φωτογραφία τους αλλά και η φωτογραφία δεν φτάνει για να συμπληρωθεί η εικόνα χρειάζεται η συμπεριφορά), υπάρχει μόνο το γραπτό κείμενο όπου καλούμαι να "παρατηρήσω" και να αξιολογήσω ένα άτομο απο τις αναμνήσεις του/της μιάς δεδομένης στιγμής.. Μπαίνω αναγκαστικά κοντά στη Σαλώμη που ετοιμάζεται να δώσει παράσταση εκεί που άλλα πιστεύεις, άλλα διαβάζεις, άλλες απόψεις διαμορφώνονται, άλλα φαντάζεσαι αλλά τελικά η Σαλώμη διαλέγει ποιό πέπλο θα ρίξει πρώτο.. Τα άρθρα γίνονται πέπλα όπου ο ιδιοκτήτης θέλει να μοιραστεί σαν μέρος του εαυτού του, χωρίς να δείχνει και τα υπόλοιπα και συγχρόνως αυτή η μισερή ίσως αποκάλυψη τραβάει άλλους ανθρώπους που και εκείνοι λειτουργούν βάσει αυτής της πλάνης και συνοδοιπορούν.. σε έναν απρόσωπο κόσμο που αλληλοσυμπληρώνεται.
Εγινε και άλλο κουφό.
Δεν φτάνει που πέταξα την παρατηρητικότητα, άρχισα να εμπιστεύομαι τους απρόσωπους άλλους σαν να είναι κολλητοί μου και να τους εκτιμώ.. εντάξει μερικές φορές θα τσακωθούμε, αλλά και με τους φίλους σου δεν συμβαίνει το ίδιο πότε-πότε? Δεν μπορείτε να συμφωνείτε σε όλα γιατί τότε θα είναι βαρετό.
Και όταν συναντώ bloggers πάω από έκπληξη σε έκπληξη, αλλιώς περιμένω την Χ (έχοντας διαμορφώσει εικόνα απο τα γραφόμενά της) και μπροστά μου έχω ένα ουράνιο πλάσμα ... ..με γελούν τα μάτια μου ... άσε πιά οι άντρες, άλλα για άλλα..
Εχω πολλά να μάθω ακόμη που δεν τα λένε τα βιβλία..
Για να δούμε

13 σχόλια:

Juanita La Quejica είπε...

Τελικά το virtual reality δεν είναι και τόσο virtual;

Marina είπε...

Για μερικούς και μερικές είναι εντελώς εικονική, ενώ για άλλους όχι τόσο...

τσέλιγκας είπε...

Το ανησυχητικό είναι πως στα διάφορα blogs/forums βλέπεις κάποιους που βγάζουν το
"έτσι θα ήθελα να είμαι¨
Και γιατί δεν είσαι ρε καριόλη έτσι και στην κανονική σου ζωή;
Ξέρω μπορεί να μη φταις εσύ, αλλά αν δεν προσπαθήσεις και δε φας τα μούτρα σου προκοπή δε θα δεις...

alombar42 είπε...

Με συγγνωμάτε, αλλά από κατασκευής της επικοινωνίας άνευ οπτικής επαφής, πάντα έτσι ήταν και αυτό είναι και μέρος του παιχνιδιού: εκτιμάς (ή όχι) τον άλλον από την περσόνα που προβάλλει (και η οποία φυσικά μπορεί να αλλάζει ανάλογα με τη διάθεσή του).
Συχνότατα, αν όχι πάντα, είμαστε αντιμέτωποι με το "θα ήθελα να είμαι" ή με το "δεν θέλω να είμαι" και όχι με το "είμαι".

Γιατί όμως είναι κακό αυτό; Απλώς απαιτεί διαφορετική αντιμετώπιση.

Αλλωστε, όποιος λέει οτι το πρόσωπο που προβάλλει είναι ο πραγματικός του εαυτός, ψεύδεται - συνειδητά ή όχι (σόρυ τσέλιγκα, υποθέτω οτι διαφωνούμε).

Alombar + 42 = Love

Χαμογελάτε, μας φωτογραφίζουν!

Marina είπε...

"Θα ήθελα να είμαι", "δεν θέλω να είμαι"..έτσι είναι όλος ο κόσμος και πολλοί λίγοι παραδέχονται ότι "είναι". Ομως η απόσταση απο το "θα ήθελα" και το "δεν θέλω" ως το είμαι δεν είναι μεγάλη απλά απαιτεί δουλειά.
Αντίστοιχα όταν κάποια κυρία όχι ιδιαίτερα ομορφη ρώτησε την Εστέ Λωντέρ για τις προσπάθειες τις οποιασδήποτε όμορφης γυναίκας να παραμείνει όμορφη, η τελευταία, την κύτταξε καλά καλά και της είπε
"Κατά την άποψή μου δεν υπάρχουν άσχημες γυναίκες, μόνο τεμπέλες". Θέλοντας να πεί ότι με την κατάλληλη προσπάθεια και η πιό άσχημη μπορεί να ομορφύνει..

Οταν όμως δεν έχουμε όρεξη να κάνουμε προσπάθειες, βάζουμε ένα πρότυπο "έτσι θα ήθελα να γράφω" και φινίτο, ξενοιάσαμε.

Αλομπάρ αυτό που "είμαι" το βγάζω εδώ. Ποτέ δεν ψεύδομαι.

Depsorama είπε...

Αυτό που μου αρέσει εμένα είναι που ξαφνιάζομαι.. σε αυτά που διαβάζω σε άλλους, σε αυτά που βγαίνουν απ'τα δικά μου γραφτά.
Εκπληκτικό πράγμα, να νομίζεις ότι είσαι κορεσμένος, ότι την έχεις βρει την άκρη για το α, β, γ πράγμα και μετά να ανακαλύπτεις, πως, να, υπάρχει ένας ολόκληρος καινούριος κόσμος εκεί έξω να μάθεις, να ανακαλύψεις!

alombar42 είπε...

Αγαπητή μου marina, εδώ μιλάνε μερικά ψευδώνυμα...

Παίζουνε σε ένα θέατρο που το λένε τσατ, φόρουμ, μπλογκ κι ό,τι άλλο θέλουν. Βγάζουν "τα σώψυχά τους" χωρίς πολύ φόβο. Βάζουν τις ταμπελίτσες τους και ξεχνάνε τις ανασφάλειές τους. Διαφωνούν, φωνάζουν και γελάνε. Ζουν σε ένα εικονικό κόσμο, που αυτοί οι ίδιοι έπλασαν, κατα πώς βολεύει τον καθένα.
Συνυπάρχουν - και περνάνε καλά (διαφορετικά δεν θα ήταν εδώ).

Χρειάζονται λες την ταυτότητά τους;

Θεωρητικά, ένας καλός ψυχολόγος μπορεί να διακρίνει το ποιόν κάποιου από τα γραπτά του - αυτός τα γράφει άλλωστε, άσχετα τι ακριβώς λένε (οπότε αναιρούνται τα όσα λέμε τόσο εσύ όσο κι εγώ - ίσως επειδή συνηθίσαμε να χρησιμοποιούμε κάποιες συμβατικές μεθόδους, μάτια και αυτιά, δεν μπορούμε να δούμε "πίσω" από τα κείμενα).
Οσο για το αν Μαρίνα = marina... δεν σε έπεισα προφανώς αλλά, κάποια στιγμή, ξανασκέψου το...

Ασ' τον τρελό στην τρέλα του
και μη τον συνεφέρεις.
Τι κρύβει μέσα το μυαλό
ενός τρελού δεν ξέρεις.

Μπορεί να βρει στην τρέλα του
αυτά που 'χει ποθήσει
και που δεν αξιώθηκε
να δει και ν’αποκτήσει.

Βρε άσ' τον τρελό στην τρέλα του
άσ' τονε στ' όνειρό του.
Τον κόσμο αυτό σιχάθηκε
κι έφτιαξε ένα δικό του.

Marina είπε...

Δέσποινα να σου πώ τώρα κάτι για το ξάφνιασμα. Οπως σωστά λέει και ο Αλομπάρ, "εδώ παίζουμε ένα θέατρο...αλλά ένας ψυχολόγος μπορεί να διακρίνει το ποιόν του άλλου απο τα γραφόμενά του" έιχα βγάλει λοιπόν κάποια συμπεράσματα για έναν μπλόγκερ, πίστευα απο τα γραφτά του ότι ήταν μιάς κάποιας ηλικίας, 60+ και όταν τον είδα μπροστά μου ήταν δεν ήταν 30 και του το είπα, και πέθανε στο γέλιο.., ούτε ο ψυχολόγος δεν μπορεί να διακρίνει..

Αλομπάρ, είσαι μεγάλος ποιητής, αν το ποίημα είναι δικό σου..
Βεβαίως και τα μπλόγκς δημιουργήθηκαν για να βγάζει ο κάθένας μας το κάτιτίς μας που για κάποιο λόγο δεν βγαίνει αλλιώς..

alombar42 είπε...

Δυστυχώς δεν είμαι ποιητής (αυτό ίσως σηκώνει συζήτηση βέβαια) - είναι ένα παλιό τραγούδι, του Μητροπάνου νομίζω.

Οσο για το "πάθημά σου"... την έχω πατήσει, λόγω και της δουλειάς μου, πολλές φορές - και συνεχίζω να ξαφνιάζομαι κατά καιρούς, παρότι έμαθα οτι δεν πρέπει να θεωρώ τίποτα σαν δεδομένο :)

Mikrouli είπε...

~all: Εμένα πάλι, εάν ο εικονικός αυτός κόσμος ανταποκρίνεται ή όχι στην "πραγματικότητα," δεν με απασχολεί με αυτήν την έννοια.
Γιατί μπορούμε να μιλάμε ατελείωτες ώρες για το τί είναι "πραγματικό" και "ρεαλιστικό" κτλ. (το έκαναν άλλοι σοφότεροι ίσως υμών αρκετά χρόνια νωρίτερα) και πάλι δεν θα καταλήξουμε.
Αυτό που με απασχολεί *ευχάριστα τολμώ να πω!* είναι πόσες φορές στις "πραγματικές" μου στιγμές, με απασχόλησε η σκέψη, το σχόλιο, η ιδέα κάποιου εκ των εικονικών μου συνιστολόγων. Πόσες φορές αλήθεια είπα, έπραξα, αναρωτήθηκα, έψαξα κάτι με αφορμή αυτό το ηλεκτρονικό καρδιοχτύπι και τί αυτή μου η πράξη καταδεικνύει.
"εμένα" ως μικρούλι, ή "ΕΜΕΝΑ" ως ... whatever I may be...

Depsorama είπε...

Αχ, Μαρίνα, κάτι ξέρουν όταν λένε, it's not the years...
it's the mileage!

Marina είπε...

mikrouli με κάλυψες εντελώς..

Mikrouli είπε...

;-) Δεν το γνώριζα όταν το έγραφα, αλλά χαίρομαι διπλά τώρα που το διαπιστώνω!
Φιλιά!!!