Πώς είναι?

...να βγαίνεις έξω και να μη θέλεις να πηγαίνεις σε δρόμους με πολλά φωτισμένα καταστήματα γιατί σε στενοχωρούν να ταβλέπεις?

Δεν είναι ότι δεν έχεις χρήματα να διαθέσεις...έχεις και πολλα -

Ούτε ότι δεν έχεις χρόνο..έχεις και πολύ.

Λές ότι σε στενοχωρεί να βλέπεις να πωλούνται όλα αυτά τα πράγματα, μαυρίζει η ψυχή σου όταν βλέπει τις πλούσιες βιτρίνες που πουλάνε όλων των ειδών τα καλούδια, απο τσιμπιδάκια έως έπιπλα, απο ρούχα έως..τον ουρανό με τ' άστρα!.

Λές ότι σε στενοχωρεί η έκθεση του πλούτου.

Λές ότι δεν σ' αρέσει η στολισμένη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα, ούτε η επιτακτική ανάγκη ν' αγοράσεις πράγματα λόγω των ημερών.

Λές ότι όλα αυτά που συντελούν μία χαρμόσυνη ατμόσφαιρα σε θλίβουν, σε αγχώνουν, αν μπορούσες ν' αποφύγεις το shopping το κάνεις, κλείνεσαι σπίτι σου και το αναθέτεις σε άλλους, αρκεί να μην σε αγγίζει.

θέλεις να φύγεις μακριά, να κρυφτείς, ώστε τίποτα απ' αυτά να μη σε ταράζει. Ετσι τις χρονιάρες αυτές μέρες, παίρνεις την οικογένειά σου και φεύγεις..

Σε ακούω αγαπητή μου και απορώ! Και αναρωτιέμαι. Τί άνθρωπος είσαι?

Innocent bystanders

Είμαστε εμείς όλοι όταν παρακολουθούμε τα παιχνίδια εξουσίας που εκτυλίσονται μπροστά στα μάτια μας, μεταξύ της κας Π, της πεθεράς μου και της αδελφής της. Δεν είμαστε και τόσο innocent, αυτό να λέγεται, γιατί μεν βλέπουμε τι γίνεται αλλά δεν παίρνουμε θέση πλέον. Τη πήραμε μία φορά και βγήκαμε ζημιωμένοι.

Το παιχνίδι εξουσίας έχει και παίχτες:, 3 συνομίληκες γιαγιάδες, η Π , χήρα ετών 85, η πεθερά παντρεμένη σχεδόν 80 και η αδελφή της χωρισμένη ετών 74. Κοινωνικά ανήκουν στην ίδια τάξη, είναι εύπορες και με σχετικά καλή υγεία. Θα έλεγε κανείς ότι μιά χαρά παρέα θα έκαναν.

Μετακομίζοντας σε οικογενειακή πολυκατοικία ήθελα να πιστεύω ότι η κα Π θα δέσει πολύ καλά με τις άλλες συνομήλικες γυναίκες. Απατήθηκα. Πίσω απο τη πλάτη τους τις περιφρονεί, θεωρεί τη πεθερά μου "ωμή, υπερβολικά ετοιμόλογη, διπρόσωπη (κανει τη καλή ενώ δεν είναι) , μονίμως δυσαρεστημένη ό,τι και να της κάνεις (εννοώντας όσες τεμενάδες να της κάνεις) και άτρωτη στην κοινωνική κριτική", την αδελφή της "οπισθοδρομική (γιατί δεν ντύνεται μοντέρνα) και με υπερβολική προσκόλληση στη μαγειρική". Απο μπροστά όμως είναι όλο γλύκες (ήταν δλδ, ώς τώρα-πρίν γίνει το ΜΠΑΜ), ότι είναι χρυσή συντροφιά γιατί έχουν κάνει καρέ και παίζουν σχεδόν κάθε μέρα χαρτιά.

΄Στη κα Π αρέσει να κάνει το δικό της. Ετσι έχει μάθει-κακομάθει. Επίσης της αρέσει να διοικεί, να κάνει κατήχηση και να δημιουργεί "αυλή" όπου τα κουτσομπολια είναι το πιάτο ημέρας. Η πεθερά δεν τσίμπησε, αντίθετα ενώ της αρέσουν τα χαρτιά και παίζει, κάνει τα δικά της, πάει τις βόλτες της με τον άντρα της, ασχολείται με τα παιδιά της και τα εγγόνια ττης, ντύνεται-στολίζεται-μαγειρεύει, προσέχει την υγεία της και άμα..της τη δώσει, τα πετάει όλα κάτω και φεύγει. Δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της πόσο μάλλον ..νταβατζιλίκι!.

Κάθε λοιπόν που έρχονται οι δύο Grannies-Barbies σε σύγκρουση, η Π αρρωσταίνει. Τη πιάνει το στομάχι της απο νεύρωση, κάνει εμετό κλπ, κλπ δημιουργείται μία σκατοκαταση, γιατί είναι απαιτητική "άρρωστη", φέρεται πολύ αυταρχικά σε όλους..με αποτέλεσμα να γίνεται το σώσε εδώ μέσα. Το καταλαβαίνουμε ότι αρρωσταίνει απο τα νεύρα της. Ολοι πλέον το έχουμε εμπεδώσει.

Ετσι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι παίζουνται παιχνίδια εξουσίας, για το ποιά γάτα θα επικρατήσει της αλλης. Το έπαθλο ποιο άραγε έιναι? Ελπίζω όταν με το καλό βρεθεί ν' αξίζει και τον κόπο!

Καλά Χριστούγεννα

Με κέφι
με χαρά αλλά
και με γλυκά και
φαγητά , μη ξεχάσετε τα περίπλοκα γλυκά!

Και με παρέα
και με αγαπημένους
σφιχτά αγκαλιασμένους
μέχρι τη νέα τη χρονιά.

Κορώνα ή γράμματα?

Ενα κέρμα έχει δύο όψεις, το ρίχνουμε και διαλέγουμε.

Παίρνω "τη κορώνα" ελπίζοντας να γίνω βασίλισσα. Και η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων αυτό πίστευε πρίν μπεί στο μαγικό καθρέφτη, πρίν συναντήσει τη κάμπια και τη γάτα του Cheshire. Μετά βέβαια έκανε άλλα αντ' άλλων, για μιά στιγμή όμως τη κορώνα τη φόρεσε. H θεία ψευδαίσθηση είχε ολοκληρωθεί!

Παίρνω "τα γράμματα" και ελπίζω να είναι αυτά που βλέπω και να μη πέσουμε στα "ψιλά", αυτά που δεν είδα αλλά που θα τα λουστώ κάποια στιγμή. Η στιγμή της ωρίμανσης είναι κοντά-είναι μακριά, ερχεται και δεν αποφεύγεται. Μόνο που σε άλλους έρχεται νωρίς, σε άλλους αργά και σε άλλους ποτέ.

Κάποια στιγμή η Αλίκη ξυπνάει και φωνάζει "Μα είσθε ένα μάτσο τραπουλόχαρτα"

ΚΑΛΟ η ΚΑΚΟ?

Δεν ομαδικοποιούμαι με τίποτα. Δεν μπαίνω σε ομάδα εννοώ, ομάδα που ακούει και υπακούει έναν Αρχηγό. Ακόμη κι αν ο αρχηγός αυτός μου είναι συμπαθής, ανεκτίμητος, καλός φίλος, 'ο,τι νάναι. Αν μου το ζητήσει σαν άτομο πρός άτομο, βεβαίως θα έχει τη συνεργασία μου. Αρκεί να μη με βάλει να λειτουργήσω σαν πιόνι μέσα σε ομάδα.

Αδύνατον να συμμετέχω.

Θα τα πετάξω κάτω και θα φύγω.

Το ειχα πέί αυτό σε μία φίλη μου παλιά, φοβούμενη μήπως έχω εγώ το πρόβλημα, μήπως δεν είμαι στα καλά μου!

Γέλασε!

"Ετσι είναι τα παραχαϊδεμένα ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙΑ" ειπε. Δεν έχουν μάθει να μοιράζονται και να συνεργάζονται. Η όλα ή τίποτα. Μη φοβάσαι μια χαρά επιβιώνουν, συνήθως αυτά είναι οι αρχηγοί των ομάδων. Αν πάλι χάσουν το αρχηγιλίκι, νευριάζουν και φεύγουν" .

Στενοχωρέθηκα γιατί πραγματικά θα ήθελα να ανήκω κάπου, σε μιά ομάδα, εθελοντική ας πούμε. Οσες όμως φορές το δοκίμασα...ύστερα απο λίγο έφυγα, παραιτήθηκα, εξαφανίστηκα.

Κρίμα δεν είναι?

Δεν μ' αρεσει

Γυρίζεις απο το γραφείο κάθε μέρα νευριασμένος. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και δεν λές ούτε ένα γειά. Αν με ρωτήσεις πώς τα πέρασα σήμερα και σου πώ, σπανίως ακούς, το μυαλό σου είναι κολλημένο στη δουλειά. Λίγο πιο κάτω με ξαναρωτάς πώς πέρασα σήμερα, ότι είπα πρίν, πήγε φούντο. Κανέναν δεν προσέχεις. Ολοι είμαστε για πέταμα
Στο έχω πεί ότι δεν μ' αρέσει αυτό. Χέστηκες. Συνεχίζεις.


Νεύρα, νεύρα πολλά νεύρα τις καθημερινές. Σου παίρνει 24 και βάλε ώρες για να συνέλθεις και να επιστρέψεις στον κόσμο. Νωρίτερα το οτιδήποτε που θα λεχθεί, είτε δεν το ακούς, είτε σε νευριάζει.
Δεν ζούμε για να δουλεύουμε. Χέστηκες. Συνεχίζεις

Αν σου ζητήσω τίποτα, στάχτη και μπούρμπερι. Νεύρα και ειρωνείες. Εντάξει η δική σου ζωή είναι το κάτι άλλο, η δική σου δουλειά το ταξείδι στ' αστέρια ενώ η δική μου ...τίποτα. Η κυρία του Κυρίου. Υπάρχω γιατί αναπνέω. Τα άλλα είναι ....μπάζα.
Δεν μ' αρέσει αυτό. Στο έχω πεί. Χέστηκες. Συνεχίζεις.

Για όλα φταίνε οι άλλοι. Κάπου τρύπωσε το τηλεκοντρόλ? Χαμός. Εσύ δεν είσαι αυτός που βλέπεις τηλεόραση? Δεν μπορείς να το βάζεις στο κομοδίνο σου, σε ένα ορισμένο σημείο? Οπου σούρθει το πετάς και μετά το ψάχνεις και δεν το βρίσκεις και φταίνε οι άλλοι, ακόμα και οι ψιψίνες! Γκρίνια, φωνές νεύρα.

Δεν ωριμάζεις με τίποτα. Στο έχω πεί. Ξέρω... χέστηκες.
Αντε χέσε μας λοιπόν.

Αλλαγές

Δεν μένουμε οι ίδιοι ό,τι κι αν κάνουμε.
Ο ανθρωπος είναι κακός τη μία μέρα και καλός την επόμενη.

Χασισάκι κανείς?

Και γιατί δεν νομιμοποιούμε το χασίς και την καλλιέργειά του?
(Τρελλάθηκες? Γιατί παγκοσμίως είναι επικηρυγμένο, θέλεις να γίνουμε Κολομβία και Αφγανιστάν? Γιατί σκοτώνει κόσμο όπως όλα τα ναρκωτικά..)

ΞΥΠΝΕΙΣΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

Ετσι κι αλλιώς καλλιεργείται παίδες, όπου έχει ήπιο κλίμα, καλλιεργείται μιά χαρά και αντίστοιχα μιά χαρά πωλείται, διανέμεται και εξάγεται. Και όλοι παίρνουν τις μιζούλες τους.

"Τα ναρκωτικά σκοτώνουν".

ΣΙΓΑ γιατί μου σηκώθηκε η τρίχα ! Απο πότε γίναμε ηθικολόγοι? Και το τσιγάρο σκοτώνει. Και το οινόπνευμα σκοτώνει. Αυτά όμως είναι νόμιμα, ναί? Απαξ και εισπράττει το κράτος το φόρο κατανάλωσης, never mind! Οποία ηθική! Τώρα αισθάνομαι σαν fallen woman!

Ενώ αν ΝΟΜΙΜΑ καλλιεργείται, και το Κράτος θα κερδίζει, και το προϊόν θα ελέγχεται και η οικονομία της Ελλάδας θα πάρει το πάνω της.

Ασε που θα αφοπλισθεί και η Κρήτη (το σημαντικότερο - μη χέσω!) ..

Ο Λαζόπουλος τελικά δεν έχει καθόλου άδικο..

Εϊδατε τι ωραία που δείχνει το φυτό κάνναβη στο καθιστικό σας σε σινιέ κασπώ? Απαντάται σε πολλά σπίτια, καθώς φαίνεται!

Σας συνιστώ την αγγλική ταινία "Saving Grace" που στα ελληνικά κυκλοφορεί στα βιντεοκλάμπς με τον τίτλο " Του Θεού το Χόρτο". Απίστευτο γέλιο απο τους διαλόγους , όχι μόνο απο την κατανάλωση του χόρτου!.

Αντε γιατί βαρέθηκα τα Ζωνιανά, τα ζωντανά, τους μπάτσους, τις καλλιέργειες, τα "δεν βλέπω-δεν ξέρω, αφηστε μας ήσυχους", τους κουκουλοφόρους και τον Λιάνη να συγκρίνει το χασίς της Ελλάδας με αυτό της Αλβανίας.

Αει στο διάλο τσογλάνια!

Γιατί

...όταν κάποιος περιμένει αγάπες και λουλούδια απο τους άλλους, τρώει ξεγυρισμένες ανάποδες?

.... όταν ΄κάποιος μη κάνοντας καμμία προσπάθεια ν' αρέσει στους άλλους, δέχεται όλων των ειδών τα κοπλιμέντα, όλοι τρέχουν να τον/την ευχαριστήσουν και του/της κάνουν ένα σωρό χαρούλες ενώ

αν είναι υπομονονετικός, καλός, ευπροσήγορος τον κλάνουνε κανονικά και τον έχουν του πεταματού?

ΒΑΡΕΘΗΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Give me a break..

Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό και ανούσιο απο τη τοποθέτηση κανόνων εκεί που δεν χρειάζονται να υπάρχουν. Στα μπλόγκς. Τρώμε κανόνες σε καθημερινή βάση, είτε της Πολιτείας, είτε ηθικούς, κανόνες που άλλοι βάζουνε, κανόνες που θέτουμε εμείς. Δεν λέω όχι στους κανόνες, λέω όχι στην αλλόγιστη επέκτασή τους. Οταν μιλάω για κανόνες στα μπλόγκς δεν εννοώ τη λογοκρισία, που είναι και μία μορφή κανόνα. Δεν συμφωνώ με τη λογοκρισία αλλά δεν είναι αυτό το θέμα που θέλω να θίξω τώρα.

Με ξενερώνει απίθανα να συνεσφέρω σε κοινά μπλόγκς και με το που γράφω κάτι να πέφτουνε βροχή οι υπενθυμίσεις και η επανάληψη των κανόνων, "δεν βάζουμε "ρε" στα κείμενά μας, πρέπει να είμαστε κόσμιοι". Καλά ρε παιδιά, με το που γράφω εγώ "σας βγαίνει το στύλ της επιμελήτριας"? Οταν άλλοι κάνουν τα ίδια, "α! αυτοί! δικά μας παιδιά, όλα επιτρέπονται!" Μη χέσω!

Δεν είμαι πρωτάρα στη μπλογκόσφαιρα, 2 χρόνια γράφω, αν δεν σ' αρέσει το στύλ μου, είναι πολύ crude για σένα πέστο μου να φύγω. Καθαρά και ξάστερα αντί για το ξούτ σε δόσεις και μετά σαν τον Πιλάτο " ά! εγώ δεν φταίω, μόνη της απεχώρησε"! Ντόμπρα πράγματα!

Μερικοί απολαμβάνουν το σέξ όπως τους έρχεται, άλλοι αρχίζουν τα "πρόσεξε", μη εδώ πονάω, μη εκεί θα χαλάσει το μαλλί, αχ, όχι τόσο βαθιά είμαι απο περίοδο, ούχ δεν βολεύει αυτή η στάση, αχ μας βλέπουν, οπότε λές αει γαμ..μωρέ μόνη σου και παράτα μας"

Να σε διαλέγουν?

Είχα μιά φίλη παλιά όταν ήμουνα φοιτήτρια που τη θαύμαζα απεριόριστα γιατί ήταν πιο "ώριμη" απο εμένα. Ο,τι έκανε ήταν πάντα βήματα μπροστά μου και θα μου πείς, εντάξει εγώ έπαιρνα-μάθαινα πράγματα απο εκείνη, εκείνη όμως τι μου έβρισκε που ήμουνα αέρα-πατέρα-ζουρλοπαντιέρα?

Η φίλη μου, ας την πούμε Κατερίνα, ηταν ήδη αρραβωνιασμένη με τον Χ, εναν κατά πολύ μεγαλύτερό της μεταπτυχιακό φοιτητή, κάτοχο μεγάλου πειρατικού σταθμού στα Κ. Πατήσια. Πήγαινα καμμιά φορά στο σπίτι του και μόνο που δεν γονάτιζα, ιδιαίτερα όταν έβλεπα το πελώριο, απο τοίχο-σε-τοίχο ενυδρείο του με τα πολύχρωμα εξωτικά του ψάρια.

Τη λάτρευα τη φίλη μου και ήταν για πολλά χρόνια αμοιβαίο. Περνάγαμε θαυμάσια μαζί, οι δυό μας πάντα γιατί εγώ ήμουνα σόλο απο γκόμενο, δεν είχα άμεσο ενδιαφέρον για άντρες τότε, είχα άρρωστο-κατάκοιτο τον μπαμπά μου και σε κατάσταση κατάθλιψης τη μαμά μου, αισθανόμουνα πολύ πιεσμένη και βλέποντας τη Κατερίνα και τον Χ, θεωρούσα ότι δεν χρειαζόμουνα και άλλες δεσμεύσεις. Προτιμούσα τις τρελλοπαρέες, χαλαρά, κάνουμε τη πλάκα μας, έχουμε και κανένα φλέρτ, προς Θεού όμως όχι σοβαρά πράγματα, αφήστε με ήσυχη.

Η φιλία χάλασε μετά το πρώτο χρόνο του μεταπτυχιακού μου γιατί παντρεύτηκα. Μου το είπε και στα ίσα. Είχε χαλάσει ήδη ο αρραβώνας της και ελεύθερη πιά κυκλοφορούσε γενικά. Για κείνη ήταν επιτρεπτό να προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή της, γιατί ήταν η "ώριμη", άλλο όμως ήταν "το καρούλι" (δικό μου παρατσούκλι) που δεν ήθελε δεσμεύσεις και πάντα στο χαζο-χαρούμενο ήταν, να παντρεύεται. Οπως μου είχε πεί "εσύ διάλεξες και έκανες τη πραγματικότητά σου όνειρο, ενώ εγώ χρειάζεται να περιμένω να με διαλέξουν" . Παρόλλες τις εξηγήσεις και τις ικεσίες για να συνεχίσουμε τη φιλία μας, διέκοψε και απομακρύνθηκε. Και είχα πικραθεί γιατί στη δική της τη παλάντζα ήταν δίκαιο να εχει εκείνη τον γκόμενο και εγώ να είμαι σόλο, αν αλλάξουμε όμως ζύγια, δεν της άρεσε καθόλου.

Πέρασαν χρόνια πολλά. Την είδα μία μέρα που είχα πάει για δουλεια σε ένα Υπουργείο. Χαιρετηθήκαμε και εκεί στα όρθια είπαμε πέντε πράγματα. Μου είπε ότι παντρεύτηκε και ότι έχει κανει καρριέρα μεταξύ Ελλάδος και εξωτερικού, ότι έχει και παιδιά. Της είπα ότι χώρισα με τον ξένο και ότι είχα ξαναπαντρευτεί με παπούτσι απο τον τόπο μου. Κούνησε το κεφάλι της και επανέλαβε κάτι που μου είχε πεί χρόνια πρίν. " Εσύ Μαρίνα, όσα χρόνια κι αν περάσουν διαλέγεις τη ζωή σου, ενώ εγώ όσα χρόνια κι αν περάσουν θα συνεχίσω να περιμένω να με διαλέξουν". Η παλάντζα συνεχίζει να έχει όλα τα ζύγια απο τη μία πλευρά.

Χθές την είδα στον ύπνο μου. Θα ήθελα να την έβλεπα πάλι, όμως θα είχε άραγε νόημα?

Σφαίρες

Σήμερα είμαι στα κάτω μου. Στα πολύ κάτω. Διάφορα πράγματα μου έχουν κάτσει στο σβέρκο, τα σκέφτομαι και φουρκίζομαι, δεν είναι όμως καταστάσεις για τις οποίες μπορώ να κάνω κάτι για ν'αλλάξουν μορφή, το μόνο που γίνεται είναι ν' αφουγκράζομαι.

Χθές η κα Π, έφαγε μία ξεγυρισμένη τούμπα. Ευτυχώς δεν χτύπησε σοβαρά, γδαρσιματάκια. Επεσε μπροστά μου. Σε ένα σπασμένο πεζοδρόμιο. Οσες προτάσεις της κάνω, για ασφαλές περπάτημα, τις γράφει στα παλιά της τα παπούτσια. Ξέρει πάντα εκείνη καλύτερα. Οταν όμως πέσει, "Μαρίνα βοήθεια". "Ετσι είναι οι γέροι", μου λεει η πεθερά, η οποία έχει διαφορά ηλικίας απο τη κα Π, 6 μόνο χρόνια, όμως είναι άλλης νοοτροπίας, οπότε η διαφορά πηδάει στα 30 και βάλε χρόνια. Αρα το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να μην κάνω τίποτα γιατί δεν έχει νόημα να προσπαθώ να σκοτώσω γάιδαρο πετώντας του φρέσκα σύκα. Και τα σύκα χαραμίζω και ο γάϊδαρος μιά χαρά θα είναι. Ασε που θα πιαστεί και το χέρι μου. Αει στο καλό!

Ισως φταίει και ο καιρός. Ούτε ζέστη για ν' ανοιξω τα παράθυρα, ούτε κρύο για να πάρω βόλτες, ούτε όμως και βροχή. Μιά μπάσταρδη κατάσταση που με μπερδεύει κι 'αλλο.

Salvador Dali, Πάζλ 500 κομματιών. Το έκανα πέρυσι το Δεκέμβριο. Απο μακρυά είναι ένα πορτραίτο, νομίζω της γυναίκας του Νταλί, απο κοντά όμως είναι σφαίρες. Η κάθε μιά να κινείται περιστροφικά αλλά με τους δικούς της ρυθμούς. Κάπως έτσι νοιώθω, σαν μία σφαίρα που κινείται γύρω απο ένα σύνολο που δεν φαίνεται ακόμη γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί, κινείται ανεξάρτητα απο εμένα και με προκαλεί να τολμήσω να συνεισφέρω στην τελείωσή του, με οποιοδήποτε κόστος.

Πόσες εκτρώσεις;

Οταν ήμουνα παιδί λάτρευα τη μητέρα μου. Ηταν για τα μάτια μου το άκρο άωτο της ομορφιάς, της καλωσύνης και την μόρφωσης. Ηταν μία πραγματική κυρία, τουλάχιστον όσο ζούσε ο πατέρας μου, γιατί μετά την πήρε η λύπη, το Αλτζχάιμερ, τα χάπια και σταδιακά έχασε τον εαυτό της και κατέρρευσε.

Η μητέρα μου σεβόταν την προσωπικότητά μου, δεν άνοιγε ποτέ την αλληλογραφία μου, δεν κρυφάκουγε και δεν επενέβαινε στους καυγάδες με τα άλλα παιδάκια. Επίσης δεν έλεγε ποτέ ψέμματα. Και εμένα έμαθε να μη λέω ψέμματα και αν δεν γίνεται αλλιώς να αποφεύγω την ευθεία απάντηση, να λέω αοριστίες απο την ωμή αλήθεια, ώστε να μην πληγώνω τους άλλους.

Θυμάμαι πολύ καλά μία φορά που πήγαμε μαζί σε έναν καινούργιο γυναικολόγο για κάτι ενοχλήσεις που είχε και μετά θα πηγαίναμε σινεμά. Ημουνα τότε κοντά 19 ετών, κοτζάμ γυναίκα. Ο γιατρός πήρε το ιστορικό της και εν αιθρία τη ρώτησε :¨
"Πείτε μου σας παρακαλώ, πόσες εκτρώσεις έχετε κάνει?"

Αμέσως φούντωσα, κύμα οργής με πλημμύρισε γιατί γνώριζα εκ των προτέρων ότι η καϋμένη η μαμά μου αγώνες είχε κάνει παλιά για ένα παιδί, έχασε κανά-δύο μέχρι να το πετύχει. Ετσι μου είχε τουλάχιστον πεί. Και τώρα αυτός ο άθλιος την προσέβαλε, θεωρώντας δεδομένη την έκτρωση, το φόνο ενός αθώου πλάσματος. Του έκανα λοιπόν παρατήρηση
"Τι είναι αυτά που λέτε γιατρέ! Η μητέρα μου ποτέ δεν έχει σκοτώσει ένα έμβρυο! Να της ζητήσετε αμέσως συγνώμη".
Ο γιατρός μετά μου εξήγησε ότι δεν ήθελε να προσβάλει τη μητέρα μου, τυπική ερώτηση ήταν κλπ. κλπ. Το επεισόδιο έληξε και ξεχάστηκε.

Πρίν λίγες μέρες είμασταν σε μία οικογενειακή γιορτή, τα πεθερικά μου, κάτι θειάδες και η Π και πάνω στην κουβέντα, λέει η Π.
"Η καϋμένη η μαμά της Μ..παντρεύτηκε παραμονές του Πολέμου ..έπιανε τόσο εύκολα παιδί, αλλά δεν ήταν τότε εποχές για γέννες..ευτυχώς όμως υπήρχαν και οι εκτρώσεις..και μετά όταν θέλησε να κάνει παιδί, είχε πρόβλημα. "
Πώς δεν έπεσα ξερή, γιατί θυμήθηκα το επεισόδιο με τον γυναικολόγο. Πλήρης απομυθοποίηση. Καταστενοχωρήθηκα.

Μερικά πράγματα δεν θα έπρεπε ποτέ να μαθαίνονται, ιδιαίτερα όσον αφορά τους νεκρούς. Ας μείνει ο μύθος τους ανέπαφος!

Tamhnach

Το ψυχρό φώς του δωματίου του τρεμόπαιζε ενώ το βόυϊσμα των μηχανημάτων τον νανούριζε. Ζούσε μέσα απο αυτά, η συνείδηση στροβιλιζόταν μαζί με τις θύμησες. Αχνές οι φιγούρες των συγγενών διαγράφονταν δίπλα του..το καταλάβαινε. Τον περίμεναν να ξεψυχήσει. Δεν ήταν έτοιμος όμως, όχι ακόμη.

Θυμάται

..τον εαυτό του στο αεροπλάνο όταν στα 19 του ταξίδεψε μόνος με μία βαλίτσα απο το χωριό του σε άλλη ήπειρο, στην άλλη άκρη του κόσμου. Για μιά καλύτερη τύχη. Για να ξεφύγει απο τη φτώχεια του αγρότη. Οκτώ παιδιά είχε η μάνα του, ο μπαμπάς καρδιοπαθής, πώς να τα βγάλουν πέρα, κάποιοι έπρεπε να ψάξουν αλλού για τη Τύχη τους.

..tη ξέφρενη δουλειά στου θείου του και τις ώρες που πέρναγε στο Πανεπιστήμιο. Εκεί τη γνώρισε, τη μοναδική του αγάπη, τη Ν, κόρη πλούσιου επιστήμονα. Αγαπήθηκαν τρελλά, την κατέκτησε με το γέλιο και την ελπίδα ότι το βέλος του θα τρυπήσει και τον Ηλιο. Μείνανε στη χώρα του καυτού ήλιου και της Σαχάρα για κάποια χρόνια, τόσα ώστε να παντρευτούν και να γεννηθούν 2 μικρά παιδιά.

..τη δουλειά του σαν περιφερειακός διευθυντής. Τα μέρη που γνώρισε, τα ταξείδια, τις χαρές και τις οδύνες. Η αγαπημένη του είχε καρκίνο, κομμάτι-κομμάτι της αφαιρούσαν όργανα και εκείνη επιζούσε. Και πάντα το γιόρταζαν μετά. Οταν ταχεις δώσει όλα, το γλεντάς μετά. Εβγαζε πολλά λεφτά τότε. Θέλησε ν'αφήσει την πολυτέλεια της ανεξαρτησίας και να γυρίσει

..πίσω στη πατρίδα. Ισως ήταν λάθος του που επέστρεψε σε ρίζες που τον είχαν προ πολλού λησμονήσει. Είχε ανάγκη όμως να ξαποστάσει και να γευτεί τους κόπους του. Αγόρασε το φοβερό σπίτι, έκτισε τη φοβερή ζωή για τα δεδομένα του τότε, αυτό που δεν μπόρεσε να κατακτήσει ήταν οι επιθυμίες της Ν. Δεν ταίριαζαν τα όνειρά της με τα δικά του πιά. Ηθελε ένα καταφύγιο, να χωθεί στα δάση των παιδικών του χρόνων και τα καλοκαίρια να πλατσουλίζει στο Αιγαίο πιάνοντας χταπόδια. Εκείνη ήθελε τη μεγάλη διεθνή ζωή.

..μετά τη νέα εγχείρισή της για κάποιο ογκίδιο αυτή τη φορά, έδωσε ένα κλώτσο η τύχη και το έμαθε. Οτι δεν είναι ο μόνος κάτοικος της καρδιάς της. Η μάλλον είναι καλός για να πληρώνει, άλλος όμως κατείχε τα ηνία της αγάπης. Ομοβροντία συναισθημάτων, θυμού-πόνου-πίκρας-οργής. Αρχισε να μην αισθάνεται καλά, ό,τι έτρωγε το έκανε εμετό. Επαιρνε συνέχεια βάρος. Οι ιατρικές εξετάσεις έδειξαν καρκινώματα παντού. Δεν είπε τίποτα. Πήρε την οικογένεια και πήγαν στην Ελλάδα για μία ακόμη τελευταία φορά.

..της το ανακοίνωσε ανήμερα τα γενέθλιά του και ύστερα απο 8 μήνες βρίσκεται στο κατωφλι του θανάτου. Δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει.

" Κι αν πτωχική τη βρείς, η Ιθάκη δεν σε γέλασε, έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν" - Καβαφης

(Tamhnach είναι μία λέξη στα gaelic που σημαίνει "όαση")

(Οι στίχοι του τραγουδιού τροποποιήθηκαν απο τον Πασχάλη και έγιναν η μελωδία για το γνωστό τηλεοπτικό σήριαλ "Είσαι το ταίρι μου"

Λογιών-λογιών πικρίες

Ο Κ πικραίνεται που τα ανήψια μας δεν έρχονται κάτω να τον δούν καθόλου. "Εχουν σχολείο" του λέω "και μετά διάφορες δραστηριότητες, δεν προλαβαίνουν".

"Ελα μωρέ! μιά στιγμή έχουν να πεταχτούν - θείε, θεία ήρθαμε να σε δούμε τώρα πάμε εκεί"

Τα παιδιά είναι μικρά ακόμη, δεν παίρνουν πρωτοβουλίες τέτοιες, οι γονείς τα προτρέπουν ή τα αποτρέπουν.

Ο Κ. πιστεύει ότι οι γονείς των παιδιών δεν θέλουν τα παιδιά τους να έρχονται σε εμάς, ούτε για επίσκεψη αστραπή. Θεωρεί ότι δεν μας αγαπάνε (ο αδελφός του και η συνυφάδα μου) ή ότι φοβούνται μη χάσουν τα παιδιά τους, επειδή εμείς δεν έχουμε παιδιά, μη πέσουμε επάνω τους. Ισως και να φοβούνται μη τα κακομάθουμε, όλο στα όπα-όπα και τα αποτρέπουν βάζοντάς τα να κάνουν ένα σωρό εξωσχολικά πράγματα, έτσι να έρχεται το βράδυ και τα πιτσιρίκια να είναι λιώμα στη κούραση, άρα που καιρός για επισκέψεις.

Δεν θέλω να τον βλέπω να πικραίνεται, έτσι του λέω ότι τα παιδιά έχουν πολλά να κάνουν, ότι εμείς τώρα ήρθαμε εδώ (έχουμε 3 μήνες) είναι νωρίς ακόμη, θα μας συνηθίσουν και τότε θα είναι αλλιώς..εκείνος όμως υποφέρει.

Προσωπικά χαίρομαι όταν έρχονται τα πιτσιρίκια αλλά δεν μου λείπουν. Η επαφή μαζί τους είναι περιστασιακή και δεν έχει προλάβει να γίνει βίωμα. Ο Κ. πάλι θέλει να εδραιώσει δεσμούς συγγένειας.

Οι γονείς των παιδιών ..μούγκα.

Ετσι μένουν οι πικρίες. Σαν δικά μας παιδιά.

Γλάστρα

Ξέρεις ότι δεν είμαι. Ούτε ποτέ θα γίνω. Παρόλλο που φοράω πολλά λουλουδάτα ρούχα, κοκκαλάκια, μπιχλιμπίδια με ανθάκια. Σαν χαρακτήρας όμως, ξέχνα το.

Πάει να πεί ότι όταν πηγαίνουμε κάπου έχω δικαίωμα να εκφράζομαι. Φοβάμαι πολλά πράγματα στη ζωή μου. Εχω περάσει απο πολλές δυσκολίες. Δεν μπορώ να προβλέψω το επόμενο ατύχημα, γιατί άμα είναι να έρθει, θα έρθει. Μπορώ όμως να αναβάλλω τις πιθανότητες να γίνει. Αν γλιστράνε τα παπούτσια μας δεν έχει νόημα να πατάμε στα νερά. Καλύτερα ν' αλλάξουμε τις σόλες. .

Εσύ είσαι αλλιώς. Δεν το βλέπεις έτσι. Συμφωνώ. Ισως και οι νέες σόλες να μην μας προστατέψουν απο την επόμενη τούμπα. Πάντα υπάρχει ένα ίσως. Το σκεπτικό σου το δέχομαι. Να δεχθείς και εσύ το δικό μου χωρίς γκρίνιες και το χειρότερο ΚΑΤΗΧΗΣΗ.

Ευθραυστα

Τι εύθραυστες που είναι οι ισορροπίες, κάτι σαν λεπτά φυσητά γυαλικά που με το παραμικρό μπορούν να γίνουν θρύψαλλα, τα κομμάτια τους να ματώσουν το κάθε χέρι σαν βελόνες το τρυπούν.

Το 'ιδιο και η υγεία. Την παίρνουμε για σίγουρη και επαναπαυόμαστε. Ενα ατύχημα όμως ανατρέπει τα πάντα.

Προσπαθώ να ζώ σαν σήμερα να είναι η τελευταία μου μέρα στη γή. Ως το βράδυ να έχω κλείσει τις υποχρεώσεις μου, να μη χρωστάω τίποτα και σε κανέναν.

Για τον εαυτό μου είναι εύκολο

Οταν όμως η υγεία των άλλων κλονίζεται, τρομάζω. Γιατί δεν το ελέγχω.

Γιατί

κάθε φορά που είναι να πάω σε ένα καινούργιο μέρος, να οδηγήσω κάπου που δεν ξέρω καταλήγω...στην τουαλέττα?

και να ήταν μόνο αυτό.

Σχεδόν πάντοτε δεν υπάρχει τουαλέττα όταν τη θέλω. Και πρέπει να σφίγγομαι. Ακόμη και φύλλα Αιγύπτου να μασούσα τη προηγούμενη και το έντερο να είναι άδειο, το κάτι τις πάντα μένει για την ημέρα Χ. Της Σταύρωσης.

Και αυτό μου έχει μείνει κατάλοιπο απο μία φορά πολύ παλιά που χάθηκα κάπου στο Μοσχάτο, πήρα τη λάθος στροφή, επεσα σε κάτι χωματόδρομους, βρέθηκα στον Ταύρο αλλά απο την κάτω μεριά εκεί που ήταν τα σφαγεία, ξαναέστριψα ελπίζοντας να βγώ σε καμμιά κανονική οδό και βρέθηκα σε αδιέξοδο.. γαουουου!.

Αφήστε δε εκείνη την άλλη φορά που με είχαν καλέσει σε σπίτι στα Ταμπούρια (προ συζύγων εποχή - τους λίγους μήνες που ήμουνα solo) οι οδηγίες για να βρώ το σπίτι άψογες. Οδηγίες όμως για να γυρίσω δεν είχα και κάτι με την ελαφρά μέθη (προ αλκοτέστ εποχής), κάτι με τους μονόδρομους του Περαί...βρέθηκα στη Δραπετσώνα με κατεύθυνση πρός Ελευσίνα, 3 ώρες έκανα να φθάσω στο σπίτι μου.

Καλά ρε φιλε, πιο μακριά δεν μπορούσες να βάλεις το κωλοσυνεργείο σου?

Οι φόβοι μιάς μαμάς

Ηρθε η συνυφάδα μου σήμερα το πρωί και ήπιαμε καφέ. Μιλήσαμε για τις διακοπές και κάτι άλλα αλλά κυρίως μου είπε για τα παιδιά της. Οπως όλες οι μαμάδες θέλει το καλύτερο γι' αυτά. Πολύ φυσικό. Ομως φοβάται. Φοβάται μήπως "πειράξει" κανείς την κόρη της και το γιό της. Τα πάει τα παιδιά απο πίσω. Τσεκάρει τα σπίτια των γνωστών της, ακόμη και τους γονείς των παιδιών.
Πρόληψη.
Ομως αν είναι να γίνει κάτι στραβό, μπορεί να το αποτρέψει?

Προφανώς όλοι οι γονείς σκέφτονται τέτοιες πιθανότητες, εδώ όμως είδα κάτι σαν έμμονη ιδέα.

Ανώφελες απορίες

Κάθε τετραετία τα ίδια. Εκλογές. Σημαντικό γεγονός για πολύ κόσμο που κυττάει να βολευτεί και να βολέψει τους δικούς του. Είναι ίσως και το ιδεολογικό (αν και πλέον δεν βλέπω που στέκονται οι ιδεολογίες και που διαφέρουν στην πράξη).

Κάθε τετραετία βρίσκομαι μπροστά απο το δίλημμα.

Τι να ψηφίσω.

Γιατί ποτέ μου δεν ανήκα σε μία πολιτική νεολαία, δεν γαλουχήθηκα υπέρ κανενός κόμματος, οι γονείς μου με κράτησαν μακριά απο την πολιτική και εκ των υστέρων ποτέ δεν με επηρέασαν τα λογείς κομματόσκυλα. Η καριέρα μου ήταν στον ιδιωτικό τομέα, οπότε οι παρατάξεις δεν επέδρασαν και οι φίλοι μου μάλλον προς το χαζοχαρούμενο έφερναν, ποτέ πολιτικά.

Κάθε φορά τα ίδια. ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑ. ΟΥΤΕ ΝΑ ΡΙΞΩ ΛΕΥΚΟ/ΑΚΥΡΟ μου αρέσει.

Χρειάζεται να πάρω θέση για κάτι που δεν πιστεύω. Τίποτα δεν θα αλλάξει γιατί δεν θέλουμε να είμαστε κάτι άλλο απο αυτό που είμαστε. Και οι κυβερνήσεις αντικατοπτρισμοί των εαυτών μας.

Ετσι κάθε που έχουμε εκλογές, η ψυχή μου είναι βαριά σαν τούβλο.

Caruso

Goodbye

Παιδικές φωνές

Χθές πηραμε τον ανηψιό μου (10 ετών) το πρωί μαζί. Τις πρώτες ώρες τον πήρε ο Κ στο γραφείο του και μετά τον πήρα εγώ μαζί μου σε κάτι δουλειές και μετά καταλήξαμε σε ένα καφέ για κάτι δροσιστικό και να φάει και κάτι. Το παιδί ήταν ενθουσιασμένο. Ελαμπε ολόκληρο. Το ίδιο ενθουσιασμένοι ήταν και οι παπούδες του που το πήραμε μαζί μας, που παρόλλες τις μύριες δουλειές που έχουμε, βρήκαμε χρόνο να αφιερώσουμε στο μικρό.

Μόνο τον πατέρα του παιδιού είδα κάπως ανόρεχτο.

Πρίν έρθει ο μικρός μαζί ρώτησε ο Κ τον αδελφό του τον Μ, αν θέλει να πάρουμε το γιό του έξω. Δεν μας είπε ούτε ναί, ούτε όχι. Δεν έδειξε δυσαρεστημένος, ούτε και ευχαριστημένος. Το μόνο που είπε ήταν

"Προηγουμένως έχει να κάνει κάτι πράγματα". Δεν ρώτησα τι, δεν με αφορούσε. Προφανώς έδωσε τη συναίνεσή του, όμως αισθάνομαι ότι ήταν επειδή είχαν προ-συμφωνήσει οι παπούδες γι' αυτό. Οχι επειδή το ήθελε.

Και μετά δεν μας είπε τίποτα, κανένα feed back. Υποτίθεται ότι είναι πολύ κλειστός ανθρωπος. Αυτό αφορά όμως εκείνον. Αισθάνομαι ότι κάτι γίνεται που όμως δεν μας αφορά άμεσα. Η αντίδραση του Κ είναι "άστο και θα δείξει". Εν τούτοις αναρωτιέμαι.

Τι λέτε εσείς, για όλα αυτά?

Ο πολίτης

Με όλα αυτά που γίνανε και συνεχίζουν να γίνονται με τις καταστροφές και τις φωτιές, το μοναδικό θύμα είναι ο Ελληνας πολίτης, ο οποίος και πληρώνει τους φόρους του και ψήνεται σαν κεμπάμπ μέχρι θανάτου.
Βαρέθηκα την κοροϊδία. Υπάρχουν τα πάντα για να σωθεί η χώρα, μόνο που βρίσκονται κάπου σκουριασμένα, ξεχασμένα, θαμμένα απο τους κρατικούς μηχανισμούς.
Βαρέθηκα την κοροϊδία. Απειροι πολίτες θα μπορούσαν να ασχολούνται στην περιφρούρηση της εθνικής μας κληρονομιάς, μόνο που δεν γίνεται αυτό ποτέ.
Βαρέθηκα προκαταβολικά να παρακολουθήσω τη νίκη του ενός ή του άλλου κόμματος που με κοροϊδεύει.

ΟΧΙ ΛΕΥΚΑ όμως ΟΧΙ ΑΚΥΡΑ.

Μόνο με τη χυλόπιττα ίσως καταλάβουν ότι δεν μασάμε πιά.

Run over

Χθές πάτησα ένα περιστέρι με το αυτοκίνητο. Πέρασε η ρόδα πάνω απο το κορμάκι του και άκουσα τον φρικτό ήχο του θανάτου του.

Μιά άλλη φορά πολύ παλιά, μπερδεύτηκε μία γάτα στις πίσω ρόδες του αυτοκινήτου, φρενάρισα αλλά ήταν ήδη νεκρή όταν βγήκα έξω.

Εστω κι αν δεν φταίω, εν τούτοις αισθάνομαι απαίσια όταν παίρνω μιά ζωή.

Αυτό το κάτι

Χθές πήγα στο ΄κέντρο της (επιτέλους έρημης) Αθήνας να ψωνίσω στις εκπτώσεις. Πήρα διάφορα πράγματα και στο γυρισμό είπα να κόψω δρόμο απο τη Πλατεία Κολοκοτρώνη. Εκεί τους είδα.

Μπαμπάς και γιός. Ο ένας ήταν/δεν ήταν 25 ετών, ο άλλος 3 το πολύ. Οχι μεγάλη διαφορά ηλικίας. Παίζανε κυνηγητό μέσα στα λουλούδια. Κάθε που ο μπαμπάς έπιανε τον μικρό, τον αγκάλιαζε και τον πέταγε στον αέρα...Οοοοοπα! Και το παιδί τιτίβιζε ενθουσιασμένο. Και πάλι απο την αρχή.

Ενα τόσο δα τσίμπημα αισθάνθηκα. Μικρό αλλά βαθύ.

Τσίμπημα ζήλιας. Αλλαξα δρόμο, πήγα σε άλλη περιοχή. Ξέχασα το τσίμπημα.

Εκείνο όμως δεν ξέχασε εμένα. Ηρθε στο όνειρό μου χθές και με σούβλισε. Τρύπα άνοιξε.

Δεν μπόρεσα να τη κλείσω ως αυτή την ώρα.

Προσπαθώντας να την ξορκίσω τα έγραψα εδώ.

Γκρινιάρηδες

Γιατί γκρινιάζεις?

Προφανώς θέλεις πράγματα και δεν σου βγαίνουν/δεν σούρχονται/δεν στα δίνουν

Και δεν τα ζητάς γιατί δεν έχεις μάθει να ζητάς

Εχεις μάθει όμως να μουρμουράς.

Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια

Και νεύρα, πολλά και χωρίς λόγο.

Και φωνές. Κουφάθηκες φαίνεται ξαφνικά γιατί μόνο οι κουφοί ουρλιάζουν. Εμείς οι άλλοι μια χαρά ακούμε, πέρα απο τις φωνές σου, όλα τα ακούμε.

Ο στόχος όλων αυτών ποιός έιναι?

Ν'αλλάξω την πορεία της ζωής μου επειδή εσύ δεν θέλεις να μεγαλώσεις, σαν τα μικρά παιδιά χτυπάς τα πόδια τους στο πάτωμα και τσιρίζεις για να ζητήσεις. Εχεις βολευτεί μ' αυτόν τον τρόπο ώστε να γίνονται όλες οι απαιτήσεις σου ε? Σπάζοντας τα νεύρα των άλλων. Και αν γίνουν "τα χατήρια" όλο γλύκες αγάπες και λουλούδια αν όχι εναρξη περιόδου of "verbal abusing" μεχρι οι άλλοι να βαρεθούν και να ενδώσουν "πάρτα και φάτα, μόνο σκάσε, σε βαρεθήκαμε". Success at last, πάμε για την επόμενη..με τον ίδιο φυσικά τρόπο.

Ετσι γκρινιάζεις..για το οτιδήποτε. Και βέβαια τίποτα δεν είναι αρκετά καλό για τα σταθμά σου. Γιατί αν αποδειχθεί καλό δεν θα υπάρχει λόγος για την επόμενη μουρμούρα. Εφόσον όμως η μουρμούρα είναι τρόπος ζωής-συμπεριφοράς, το μισό χείλι του "καλούτσικα είναι" γίνεται καθημερινότητα. Ξεσκεπάζεσαι βέβαια όταν τρίτοι έρχονται και καμαρώνεις για τα επιτεύγματα. Νομίζεις ότι δεν βλέπουμε τι γίνεται..είμαστε όλοι βλάκες και μόνο εσύ ο/η φωτεινός παντογνώστης.

Και καλά να μην αγαπάς αυτό που είσαι (ας πούμε ότι είναι δύσκολο, ας πούμε ότι έτσι είναι)

αλλά να μην εκτιμάς αυτούς που σε αγαπούν και να τους κάνεις τη ζωή αφόρητη ..!!!! σαν ηλίθιο μου ακούγεται!

Οι κακομαθημένοι ενηλικες

Είναι τα άτομα εκείνα που όντας μικρότεροι και ελεύθεροι, κατάφερναν να περνάνε το δικό τους στην οικογένειά τους με κάθε τρόπο.

Μερικοί πατούσαν στο γεγονός ότι είχαν κάποια αναπηρία, ασθένεια, μόνιμο πρόβλημα και κουκούλωναν τις τερατώδεις απαιτήσεις τους κάτω απο τα "δεν μπορώ, πονάω, αχ! γιατί να μην είμαι καλά" κλπ πράγματα που ανάγκαζαν τους γονείς/συγγενείς τους να υποχωρούν και να ανέχονται πολυ εγωκεντρικές και ίσως καταπιεστικές συμπεριφορές. Αλλοι πάλι όντας αριστούχοι στα σχολεία, μοναχοπαίδια ή έχοντας και επιδεικνύοντας κάποιο σημαντικό ταλέντο (χορός, ζωγραφική) κατάφερναν να εξουσιάζουν την οικογένειά τους σε σημείο σατραπείας.

Παιχνίδια εξουσίας.

"Αισθάνομαι ανασφαλής άρα χρειάζεται να φωνάζω, βρίζω, φέρομαι άσχημα, σαρκάζω, κλαψουρίζω, γκρινιάζω...κάνω ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ με σκοπό να κυριαρχήσω. Να περνάει το δικό μου ώστε ο περίγυρος να ξέρει τίνος είναι το πάνω χέρι. "

Αν σας τύχουν τέτοια άτομα στη ζωή σας, είναι πολύ δύσκολο να συ-ζήσετε μαζί τους. Ιδιαίτερα αν έχουν μεγάλη ηλικία, είναι άνω των 60 ετών, αυτοί οι άνθρωποι έχουν βολευτεί να κυριαρχούν και να τρέχουν τους άλλους τόσο που απο σπάνια έως ουδέποτε θα θελήσουν να αλλάξουν μυαλά.

Εσάς βέβαια μπορεί να σας στείλουν στο τάφο με τις κακίες, αχαριστίες, απαιτήσεις και τρέξίματα. Η μόνη λύση που βλέπω είναι η δική σας φυγή. Αυτό που λέμε ρίχνουμε μαύρη πέτρα.Εσείς τι λέτε?

Τα πράγματα με τ' όνομά τους

Ηρθε η στιγμή να κάνω τις ερωτήσεις. Δεν ξέρω αν βρώ απαντήσεις, στη φάση αυτή ισα που κατάφερα να θέσω μερικά θέματα επί χάρτου.

1) Αν ευτυχία είναι "ν' αγαπάς αυτό που είσαι και να τιμάς αυτό που έχεις-κατά τον Εριχ Φρόμ" γιατί δεν τη νοιώθεις την ευτυχία? Οταν έχεις όλα τα καλά μιά ζωή που άλλοι τη ζηλεύουν και μιά ελεύθερη μέν αλλά καλή καριέρα. Ισως γιατί τα κριτήρια σου να μην είναι ένας ευτυχισμένος εαυτός και μία άνετη ζωή. Ισως να μην είναι τα βασικά αλλά να είναι η ιχνηλάτηση των άστρων. Πώς όμως θα τα καταφέρεις να φθάσεις στ' άστρα αν δεν έχεις τα κατάλληλα εφόδια, αν δεν πιστεύεις σε αυτό που είσαι?

2) Ατυχίες και αποτυχίες έρχονται πάντα, ρέουν σαν αποτελέσματα επιλογών. Γιατί πάντα πρέπει να φταίνε οι άλλοι, απο το πιο σοβαρό επαγγελματικό λάθος μέχρι την επιλογή του λαμπτήρα? Το να πετάμε τα μπαλλάκια της δικιάς μας αποτυχίας στους άλλους είναι βολικό. Απεταξάμην το ποτήριο τούτο. Η επιλογή των άλλων είναι τυχαία, κάποιοι δέχονται την βολή άλλοι την απορρίπτουν. Το θέμα είναι να μην θεωρείς τον εαυτό σου φταίχτη. Αυτό νομίζεις ότι σε προστατεύει απο τις λάθος επιλογές. Τα αισθήματα των άλλων είναι αμελητέα. Στα τσακίδια.

3) Γιατί όταν δεν γίνεται το δικό σου να φέρεσαι σαν μικρό παιδί ή σαν τον Οβελίξ "θα κρατήσω τώρα την αναπνοή μου"? Και βέβαια τόσο ο γονέας όσο και ο Αστερίξ υποχωρούν για τον ανώριμο μικρό που έχει το δικιο της ηλικίας ή της φαιάς ουσίας αντίστοιχα. Μεγάλωσες νεαρέ μου, αύριο κάνεις οικογένεια. Γιατί ορύεσαι και απαιτείς στολίζοντας τους δικούς σου ανθρώπους με επίθετα όταν θα μπορούσες με ηρεμία να συ-ζητήσεις κάποια πράγματα, να ανταλλαχθούν απόψεις?

4) Γιατί πιστεύεις ότι καταδιώκεσαι απο τη ζωή, τα επαγγελματικά, ακόμη και απο τη σύντροφό σου, όταν η ζωή παίρνει άλλες μορφές και δεν σου βγαίνει όπως τα είχε υπολογίσει? Σε υπεράσπιση του εαυτού σου παίρνεις ένα καλάμι και προσπαθείς να βάλεις όλο τον κόσμο σε κοπάδι, σαν τις χήνες, ενώ εσύ με το καλάμι να καθοδηγείς, απειλώντας και λίγο. Η υστατη εξουσία. Αλλοι μπαίνουν στο κοπάδι, άλλοι όμως όχι. Τους τελευταίους όμως τους μισεις έτσι δεν είναι? Δεν κάθονται να σε φάνε στη μάπα, έχουν δικιές τους ζωές. Γι αυτό λοιπόν προσπαθείς λεκτικά τουλάχιστον να τους σπάσεις το ηθικό, να τους εκμηδενίσεις? Για να γίνουν χειραγωγίσιμοι?

5) Αν οι άνθρωποι φέρονται σαν κούτσουρα, τότε η αγάπη είναι μία απλή λέξη σε ένα λεξικό. Τι νόημα εχει να λές ότι αγαπάς τρελλά την Μυρτώ και απο την άλλη να τη στολίζεις με επίθετα επειδή δεν σου ανηκει, δεν κάνει ότι της λές, δεν σε θεωρεί χωροφύλακα, ανακριτή, αυστηρό πατέρα, επειδή αντιστέκεται? Θεωρείς το γεγονός ότι αντιστέκεται και δεν "σε ακούει" σαν προσβολή. Γιατί παίρνεις αυτούς τους ρόλους στη σχέση σας? Δεν σου φτάνουν οι κακομοίρες/κακομοίρηδες στο γραφείο που καταπιέζεις? Προφανως όχι. Πιστεύεις ότι η καταπίεση των μαζών είναι και η γραμμή της ευτυχίας. Ο καλός πατερούλης. Και τον Στάλιν έτσι τον έλεγαν. Το ζητούμενο όμως ποιο είναι?

Clowns

Το σβκ που πέρασε ήταν ένα απο τα δυσκολώτερα της ζωής μου. Χρειάστηκε να μπώ στο ρόλο του κλόουν για πολλές ώρες και να τον παίξω τον ρόλο όχι μόνο ως το τέλος αλλά και πολύ καλά, σαν ένας επαγγελματίας που δεν είναι μόνο μακιγιάζ, αλλά εκφράσεις, κινήσεις, συναισθήματα.

Οι Ιρλανδοί φιλοι μας ήρθαν στην Ελλάδα, άτομα 4 χωρίς τον Τζό που πέθανε 20 μέρες πρίν απο επιλαχόντα καρκίνο. Είχαν φορέσει όλοι το προσωπείο του θάρρους και της καλής θέλησης, η φίλη μου η Ρ. η γυναίκα του Τζό, τα τρία τους παιδιά..όλοι παίξανε το ρόλο όπως μπορούσε ο καθένας. Μόνο στο μικρό αγοράκι των 8 ετών φαινόταν έκδηλη η πίκρα, η οδύνη και τα ερωτηματικά. Κόλλησε πάνω στον Κ, σαν σανίδα σωτηρίας, μόνο με εκείνον ασχολιόταν, τον ρώταγε διάφορα για την αρχαία Ελλάδα (είναι πολυ φιλέλληνας ο μικρός), για τις τσούχτρες, έμαθε ν' ανάβει κεριά χωρίς να καίει όλα του τα δάχτυλα, έστρωσε και το τραπέζι, όπως μπορούσε.

Τα δάκρυα ήρθαν βέβαια, γιατί το τοπίο θύμιζε στιγμές χαράς που είχαμε ζήσει όταν είμασταν όλοι μαζί, οι πικρές όμως στιγμές αντικατεστάθησαν απο κάποια γέλια αργότερα και μία παρτίδα σκράμπλ.

Φάγαμε, ήπιαμε, πήγαν βόλτα στην πόλη για σουβενίρ και για να χωνέψουν και ανεχώρησαν.

Γυρίσαμε χθες το βράδυ με βαριά καρδιά και τα πόδια μας σαν να έσερναν τούβλα. Ξεροί πέσαμε να κοιμηθούμε και το πρωί με δυσκολία ξυπνήσαμε. Σαν να κάναμε κάποιο άθλο.

Το να παρηγορείς είναι πάρα πολύ δύσκολο, ιδιαίτερα όταν πονάς και εσύ.

Ανταλλάγματα

Μπαίνοντας σε νέα κατάσταση, δλδ μετακομίζοντας σε πολυκατοικία μαζί με τα πεθερικά, πράγματα γίνονται που με χαροποιούν. Η επαφή με τα πεθερικά μου θυμίζει παιδικά όνειρα για λατρεμένους γονείς που stand be the child, για να το υποστηρίζουν στις προσπάθειές του να ανοίξει τα φτερά του. Καινοτομία για μένα που είχα γονείς που θέλανε να είναι ή on top, "θα κάνεις αυτό που λέω, ειδάλλως" ή καλύτερα γονείς που δεν τους ενδιέφερε να λάμπει το παιδί τους, εκείνοι έπρεπε να λάμπουν. Θυμάμαι μία παλιά φωτογραφία της μητέρας μου που με είχε βάλει μπροστά της και εκείνη στηριζόταν με τα χέρια της στους ώμους μου, σαν να έλεγε "εσύ θα με στηρίζεις" ή "επάνω σου στηρίζω τα ονειρά μου". Κάτι τέτοιο.

Η μητέρα μου με μεγάλωσε με ανταλλάγματα. "Θα πάς στο πάρτυ, προηγουμένως όμως θα καθαρίσεις το δωμάτιό σου", πάντα υπήρχε μία συμφωνία, κάτι ευχάριστο θα ήταν κολλημένο με μία διαπραγμάτευση, για να έχω νωρίς-νωρίς μία αίσθηση της ζωής "που είναι σκληρή". Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι όλη η συμφεροντολογική συμπεριφορά περιοριζόταν μέσα στο σπίτι, έτσι έμαθα να βρίσκω τρόπους να αντιπαρέρχομαι..επόμενο ήταν.

Αργότερα μπόρεσα να φύγω μακριά από τον κλοιό του δούναι και λαβείν, τρέχοντας απομακρύνθηκα, πήρα όμως την εμπειρία μαζί μου, έτσι εύκολα την αναγνωρίζω στους άλλους και ανάλογα ελίσσομαι.

Με τα πεθερικά είναι αλλιώς, ένα "ευχαριστώ" στέλνει τον πεθερό στα ουράνια, του δίνει τροφή να κάνει και άλλα. Ενας διθύραμβος για ονειρεμένα σκαλοπίνια απο τα χεράκια της πεθεράς, την κάνει να δακρύζει. Είναι πολύ συναισθηματικός τύπος η πεθερά παρόλλο που κάνει "την κυρία δεν με μέλλει".

Ετσι dum spiro spero ότι υπάρχουν ΚΑΙ αφιλοκερδείς άνθρωποι.

Ναδίρ-Ζενίθ

Χθές κηδέψαμε τη μητέρα μιάς καλής φίλης που μένει απο πάνω απο εμάς. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν πένθος.

Σήμερα ο γείτονας παντρεύει τον γιό του και κάνει δεξίωση στον κήπο του.

Χθές κάποιοι κλαίγανε, σήμερα κάποιοι άλλοι γελούν

Οι εναλλαγές της ζωής απόλυτα συνδεδεμένες.

Αχώριστες φιλενάδες, πότε πάνω, πότε κάτω.

Peace

Και τελικά όλα τα πράγματα παίρνουν τη θέση τους μετά τις καταιγίδες. Εντάξει υπάρχουν πάντα μερικοί απόντες που τους πήρε το ΄κύμα, αργά ή γρήγορα όμως καπου ξανα βγαίνουν στην επιφάνεια. Με ή χωρίς απώλειες. Το σημαντικό όμως είναι ότι μετά την θύελλα η γλύκα της νηνεμίας γίνεται σαν γλυκό του κουταλιού φτιαγμένο απο τα χεράκια της γιαγιάς.

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, πάζλ 1000 κομματιών

Σύγκλιση ονείρων

Είχε βγεί και τραγούδι παλιά, "τα ονειρά μου κόκκινα, τα ονειρά σου άσπρα, ρούχα μαζί που πλύθηκαν και γίνηκαν όλα ροζ" ή κάπως έτσι.

Τα όνειρά του

Οταν δουλεύεις απο το πρωϊ ως αργά με πολλές υποχρεώσεις, σκοινί που σφίγγει τον λαιμό σου οι ευθύνες και κόσμος που εξαρτάται απο σένα, δεν βλέπεις την ώρα να χαλαρώσεις. Ονειρεύεσαι τις ώρες που θα κοιμάσαι ανενόχλητος, χωρίς το άγχος του ξυπνήματος και της καθημερινότητας. Αποζητάς το ιδανικό περιβάλλον με ωραία πράγματα, μυρωδιές, χρώματα, την χαλαρή, γελαστή σύντροφο που θα συνεισφέρει στην πραγμάτωση των ονείρων. Κάπου στην πορεία αλλάζεις εργασιακό περιβάλλον, σε σκάσανε πιά-δεν τους μπορείς άλλο. Πάς κάπου αλλού με λιγώτερα ίσως αλλά και με λιγώτερες ευθύνες.

Τα ονειρά της

Οταν δουλεύω απο το πρωϊ ώς το βράδυ και συγχρόνως με πνίγουν, οι επιθυμίες για δημιουργία οικογένειας και οι αντίστοιχες προσπάθειες/αποτυχίες καθώς και η έγνοια για την ανάπηρη μητέρα μου, βλέπω των Κ λίγο το πρωϊ και αργά το βράδυ. Στην πρίζα για πολλά χρόνια. Το όνειρο για ένα ευχάριστο περιβάλλον-σπίτι και χαλαρό, γελαστό σύζυγο που θα προσφέρει χαρά και αγκαλιές γίνεται ιδανικό. Η αποτυχία στο θέμα παιδιών, ο θάνατος του γονιού φέρνουν μεγάλες ψυχολογικές αλλαγές, έναρξη μοναξιάς-απελπισίας. Περιμένω απο τον σύντροφο να με βοηθήσει να τα ξεπεράσω. Αλλαγή εργασίας απο πολύ απαιτητικό μέχρι πολύ ελεύθερο ωράριο. Ξαφνικά μένω μόνη, δεν έχω τίποτα να κάνω. Επιλέγω δραστηριότητες, γυμναστική, σπάω την κάθε δουλειά σε πολλά κομμάτια για να έχω κάτι να κάνω, blogging γιατί μου λείπει αφόρητα η ανθρωπινη παρουσία, απο το τίποτα θα πάρω και εικονική, πνίγομαι.

Τα ρόζ όνειρα

Περιμένουμε ο ένας απο τον άλλο το μαγικό ραβδί, ένα ΤΣΑΦ! και να η γλυκιά, χαλαρή σύζυγος με το σούπερ-ντούπερ σπίτι, που θα έχει όλη την ψυχική διάθεση να σε στηρίζει, και ΤΣΑΦ! άλλο μαγικό ραβδί ο ιδανικός εραστής που θα είναι αρκετά ξεκούραστος ν' ασχολείται με εσένα. Αντ' αυτού τσακωνόμαστε κάθε μερα. Ο σύζυγος ψάχνει για καταφύγιο και ησυχία μέσα στο σπίτι απο τον βόμβο και τις ευθύνες της δουλειάς, η σύζυγος ψάχνει για ανθρώπινη παρουσία, συντροφικότητα και γλυκιά ζωή.

Ετσι δεν παίρνουνε αυτό που θέλουνε αλλά και αυτό που βλέπουνε για το μέλλον δεν τους καθησυχάζει

Η πλάνη του Ισχυρού

Πως ορίζεται η ισχύς σε μία σχέση? Και τα δύο μέλη είναι "ισχυρά" για να αντιμετωπίσουν κάποιες ευθύνες, κάποια κοινά, ναί? Το πώς αντιμετωπίζονται οι καταστάσεις είναι θέμα ζευγαριού, πώς κατανέμουν μεταξύ τους τις ευθύνες.

Τι γίνεται όμως όταν το ένα μέλος αισθάνεται παγιδευμένο "ότι εγώ μόνο δίνω σε αυτή τη σχέση και δεν έχω κανένα δικαίωμα" και το άλλο μέλος αισθάνεται ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ? Η έκφραση όμως αυτού του παραπονου΄είναι διαφορετική.

Το ένα μέλος θυμώνει-εξαγριώνεται και βγάζει τον θυμό πρός τα έξω. Γίνονται καυγάδες τρικούβερτοι, ο ένας απαιτεί ο άλλος απαιτεί. Εκεί που είχαν μιά ζωή χαριστάμενη, τίποτα πιά δεν είναι το ίδιο, "κάνεις και πολύ τον έξυπνο", "όλο με αποπαίρνεις", "πιό πολλά δικαιώματα΄έχει ο σκύλος σου απο μένα", "με αντιμετωπίζεις σαν βλαμμένο".

Το άλλο μέλος κρατάει τον θυμό, μαζεύει "στοιχεία" και όταν βρεί ευκαιρία μπάμ τα εξεσφενδονίζει όλα μαζί. Η ευκαιρία μπορεί να έρθει με τη μορφή μιάς ασθένειας. Να είσαι άρρωστος και να έχεις τον/την άλλον/λη να σε ξεχέζει απο πάνω. Αντί να βοηθάει να ξεπεράσεις την αρρώστεια σου. Αντί να στέκεται δίπλα σου. Πολύ ωραία! Τέλεια!

Ποιός είναι ο ισχυρός σε αυτή τη σχέση? Η μήπως είναι και οι δυό ανίσχυροι, ανίκανοι να πούν με λόγια αυτό που βασανίζει την καρδιά τους?

Και ο πόλεμος για να επικρατήσει ο ισχυρότερος συνεχίζεται, γιατί περί αυτού πρόκειται. Ετσι έχουν καταλάβει οι εγωκεντρικοί τους εγκέφαλοι. Οτι μόνο με τη βία, το αλληλο-verbal abusing και τον σπαραγμό, θα εκφράσουν αυτό που τους τρομάζει.

Αυτός όμως που θα νικήσει θα είναι και ο χαμένος.

Και ο ηττημένος επίσης.

Αρα?

Αναχωρηση

Αναχωρεί ο φίλος μας ο Joe, λίγο-λίγο απο τον κόσμο τούτο. Απο πέρυσι τον Σεπτέμβριο που του διέγνωσαν οι γιατροί αδενοκαρκίνωμα με επέκταση στους λυμφαδένες και γενικά σε ζωτικά όργανα, ξέραμε, ξέρανε οι δικοί του, ήξερε ο ίδιος ότι η άντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Προτού του πούνε ότι θα χρειάζεται να κάνει χημειοθεραπεία εφ' όρου ζωής.

Ο φίλος μας φεύγει λίγο-λίγο. Προσωρινές βελτιώσεις πολλές και μετά ξανακύλισμα, κάποιο όργανο παύει να λειτουργεί. Τώρα όμως σταματάνε κι άλλες λειτουργίες. Μόνο μία προσευχή θα τον σώσει, ώς την επόμενη χημειοθεραπεία που θα κάψει κάποιο όγκο μαζί με κάποιο ζωτικό όργανο ..πάλι. Και πάλι. Και πάλι. Παρόλλο που θα μας λείψει θα ήθελα αν υπάρχουν άγγελοι ας τον πάρουν κοντά τους. Τουλάχιστον πρίν το σώμα του διαλυθεί τελείως.

Πρίν οι δικοί του άνθρωποι, η φίλη μου που είναι γυναίκα του και τα δύο ανήλικα παιδιά του τον δούν να διαλύεται εντελώς. Με αφόρητους πόνους.

Αραγε υπάρχουν άγγελοι που σώζουν?

Αραγε θέλει να αποχωρήσει ή εγώ είναι η δειλή της ιστορίας?

(Puzzle 1000 κομματιών του Kadinsky)

Είτε δώσεις fakellaki, είτε όχι

δεν είναι σίγουρο ότι θα πάρεις την σωστή διάγνωση. Α λα Αμαλία

Κάποιο Σεπτέμβριο, όταν ήμουνα στο δημοτικό, είχα πάει με τον μπαμπά μου σινεμά σε κάποια παιδική ταινία. Ομως αισθάνθηκε άσχημα και φύγαμε. Γυρίσαμε σπίτι, ξάπλωσε στο καναπέ και εγώ πήγα στην κουζίνα να του ψήσω καφέ. Η μαμά μου έλειπε σε μία επίσκεψη.

Ακουσα τον γδούπο πρίν γίνει ο καφές, έσβησα το γκάζι και έτρεξα στο σαλόνι. Τον βρήκα στο πάτωμα να σφαδάζει, είχαν γυρίσει τα μάτια του και φαινόταν το άσπρο, του έχωσα ένα κουτάλι ανάμεσα στα δόντια του (το είχα δεί σε ταινία) και πήγα δίπλα στη θεία μου. Η θεία τηλεφώνησε στο γιατρό του που έμενε κοντά, ήρθε αμέσως, κάλεσε ασθενοφόρο. Η θεία μου συνόδεψε τον μπαμπά μου και εγώ περίμενα τη μαμά να γυρίσει. Δεν υπήρχαν κινητά τότε.

Τον πήγαν σε ένα νοσοκομείο που δεν θυμάμαι πιά αλλά μετά τις εξετάσεις μεταφέρθηκε αλλού. Ο νευροχερουργός που έβγαλε το πόρισμα λεγόταν Z.K και θυμάμαι έπαιρνε πολλά λεφτά σε κάθε επίσκεψη που του έκανε, θυμάμαι τη μητέρα μου που αγωνιούσε για το πώς θα πληρώσει τον γιατρό. Του έκανε όλες τις εξετάσεις που υπήρχαν και η διάγνωση ήταν "κρίση επιληψίας" παρόλλο που δεν είχαμε την ασθένεια στην οικογένεια. Η θεραπεία που ακολούθησε ήταν αυτή των επιληπτικών.

Η μητέρα μου όμως δεν ησύχαζε. Εστειλε τις εξετάσεις στην Αγγλία και μόλις μπόρεσε πήρε τον μπαμπά και πήγαν στο Λονδίνο*. Οι γιατροί είδαν τις εξετάσεις και ξαναέκαναν κάποιες απο αυτές με τα δικά τους μηχανήματα. Προ κομπιούτερ και λέηζερ εποχής. Και φάνηκε ένας όγκος σαν μικρή φακή. ΜΕ ΓΥΜΝΟ ΜΑΤΙ ΦΑΝΗΚΕ. Και στις παλιές εξετάσεις υπήρχε, μόνο που ο σούπερ-ντούπερ γιατρός δεν τον πρόσεξε, ίσως να θεώρησε ότι ήταν καμμιά μουτζούρα, καμμιά θολούρα της πλάκας. Η εξέλιξη μετά άμεση. Εγχείρηση για αφαίρεση όγκου στον εγκέφαλο, βιοψία και ανακοίνωση Κακοήθεια. Εγιναν ακτινοβολίες κλπ.

Επιστροφή στην Ελλάδα.

Πήγε η μητέρα μου όλο τον φάκελλο στον Ζ.Κ Ποτέ δεν δέχθηκε ότι έκανε λάθος διάγνωση, έδωσε τα λάθος φάρμακα και καθυστέρησε ίσως την ίαση ή τουλάχιστον την πρόληψη εξάπλωσης της νόσου. Ελεγε ότι όταν του φέρανε τον μπαμπά είχε επιληπτική κρίση, όχι απο τον όγκο που πίεζε, αλλά απο επιληψία. Τα πορίσματα των Αγγλων τον άφησαν αδιάφορο, είπε ότι στο μεσοδιάστημα απο τη διάγνωσή του ως την εγχείρηση θα μπορούσε ν' αναπτύξει όγκο, όγκους κλπ.

Ζήτησε απο τη μητέρα μου να του πληρώσει και αυτή την επίσκεψη.

Και μετά πέθανε ο πατέρας μου σε ηλικία 54 ετών, χάνοντας μία μάχη και ένα πόλεμο. Για χρόνια σκεφτόμασταν ότι δεν υπάρχει θεία δίκη, ότι δεν υπάρχει θεός. Και μετά ήρθε η "17 Νοεμβρη" και πυροβόλησε τον Ζ.Κ το 1987, στα πόδια νομίζω. Δεν τον σκότωσε, απλά τον τιμώρησε, του τράβηξε τ' αυτιά για όλα όσα είχε κάνει, σε μάς ίσως και σε άλλους. Και παρόλλο που σιχαίνομαι τη βία και τη τρομοκρατία, για το θέμα αυτό, ευχαριστήθηκα.

Ελπίζω Αμαλία μου οι "γιατροί" που σε πόνεσαν χωρίς λόγο όλα αυτά τα χρόνια να βρούν τη 17 Νοέμβρη τους. Και εσύ να ταξιδεύεις εν ειρήνη.

....................................

Ο πατέρας μου ήταν Βρετανός υπήκοος και είχε δωρεάν περίθαλψη σε UK.

Ελληνικός ρατσισμός και μετανάστες

Εξηγείσθε μου καλοί μου μετανάστες που προέρχεσθε απο τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και εργάζεσθε στην Ελλάδα ΓΙΑΤΙ, όταν έχετε εργοδότες τύπου Στάλιν τους σέβεσθε και τους λέτε πατερούληδες παρόλλο που σας συμπεριφέρονται άσχημα και σας έχουν κατατάξει λίγο παρακάτω απο τα πολύτιμα έπιπλά τους,

ενώ αν πέσετε σε δημοκρατικούς ανθρώπους που σας θεωρούν ισότιμα εργαζόμενα άτομα, πολίτες της ίδιας χώρας, και όχι ανθρώπους 3ης-4ης κατηγορίας, δεν τους υπολογίζετε και κυττάτε πώς να τους τη φέρετε?

Είναι γιατί έτσι βρίσκετε τρόπο να βγάλετε απο πάνω σας τις λογείς κακές συμπεριφορές που τρώτε κάθε μέρα, κάτι σαν εκδίκηση δλδ ή επειδή δεν έχετε ιδέα για το τι θα πεί Δημοκρατία και ισότητα μεταξύ πολιτών?

Τα έχω πάρει πολύ άσχημα με τις διάφορες αλλοδαπές οικιακές βοηθούς/νοσοκόμες που απασχολούσα για την μαμά μου και την κα Π, που ενώ τις μεταχειριζόμαστε σαν εργαζόμενες γυναίκες με ίσα δικαιώματα με όλους, εκείνες με τον τρόπο τους μου λένε ότι προτιμούν να τις βρίζω, να κάθομαι με το βούρδουλα απο πάνω τους και να τους κάνω τη ζωή ποδήλατο.

Και επειδή δεν το κάνω, με τιμωρούν με πολύ κακές συμπεριφορές, τόσες που αναγκάζομαι να τις απολύσω.

Λένε για τους Ελληνες ότι είμαστε ρατσιστές. Είμαστε το παραδέχομαι. Ομως δεν είναι όλοι. Γιατί οι κύριοι μετανάστες απο τη μιά παραπονούνται για ρατσισμό και απο την άλλη τιμωρούν όσους δεν είναι ρατσιστές? Ε?

Αχρηστη

Περνάω φάση "άχρηστων ημερών". Είναι εκείνες οι μέρες που όλα πάνε κατά διαόλου, τίποτα απο αυτά που κάνω δεν είναι σωστό, σπάω τα μούτρα μου συνέχεια, κουράζομαι δίχως λόγο, λέω το λάθος πράγμα και όλα στα χέρια μου σπάνε.

Ανοίγω το μπουκάλι να πιω νερό και σπάει το ποτήρι, ένα γυαλί μου κόβει το χέρι, πάω να βάλω ιώδιο και πασαλείβεται η μπλούζα μου, βγαίω στο δρόμο και πατάω σκυλοσκατά κάπου μόνο που το παίρνω είδηση αφού έχω μπεί στο σπίτι. Πάω να πάρω μία εφημερίδα και μου πέφτει το κέρμα μέσα στον υπόνομο, καίγεται η πρίζα της ηλεκτρικής σκούπας, καθαρίζω τους καναπέδες με τη βούρτσα έτσι όμως ξαναπιάνετε η μέση μου.

Ψάχνω να βρώ μιά τρύπα να χωθώ, να κοιμηθώ και να ησυχάσω. Ισως αύριο να τελειώσουν οι άχρηστες ώρες μου που δεν οδηγούν πουθενά.

Πιτσιλιές

Είναι η τάση να λερώνεις το φρεσκοπλυμμένο σου αυτοκίνητο, αφού εσύ ο ίδιος το έπλυνες. Να χαλάς τις όμορφες στιγμές που προσφέρεις στους άλλους, λέγοντας το λάθος πράγμα ή στήνοντας έναν γερό καυγά.
Χειρότερα ακόμη
Να έχουμε φάει όμορφα στο εστιατόριό σου κύριε Αδ., να έρχεσαι να κάτσεις λίγο μαζί μας και ενώ ποτέ σου πρίν δεν μας έχεις ξαναδεί να αρχίσεις να λές πρόστυχα ανέκδοτα και χονδροειδείς χαρακτηρισμούς.

Και όλα αυτά γιατί?

...και χώρια δεν μπορούμε

Πολλές οι διαφορές μας με την κα Π, τόσο το χάσμα των γενεών όσο και οι προσωπικότητές μας. Χρειάστηκε όμως να μετακομίσει λίγο μακρύτερα απο εδώ (απόσταση των 10χλμ), για να καταλάβω ότι μου έχει λείψει. ΄Στην αρχή της μετακόμισης δεν φαινόταν τόσο έντονο, τώρα όμως φαίνεται. Παρόλλο που την βλέπω μέρα-παρά-μέρα, μου λείπουν

όλα αυτά τα καλά του χαρακτήρα της καθώς

και ολοι οι μικροκαυγάδες μας,

η εξυπνάδα της όταν πρόκειται να συναλλαγεί με χρήματα

οι απόψεις της που με προβλημάτιζαν και

οι κάποιες συμπεριφορές που με στενοχωρούσαν,

μου λείπει η παρουσία της δίπλα,

ακόμη και η τηλεόραση στη διαπασών μου λείπει.

Της το είπα κιόλας. Και ώ! του θαύματος, διαπίστωσα ότι και σε εκείνη έχω λείψει. Μου το είπε και ευχήθηκε να την κρατάει γερή η Παναγία, ώσπου να μετακομίσουμε και εμείς κοντά της. Μου είπε ότι της λείπει η βόλτα με το αυτοκίνητο (!!!) και οι άσκοποι περίπατοι, τα στέκια για καφέ και διάβασμα εφημερίδα, της λείπει το πείραγμα που της έκανα, τα νέα που της έλεγα, της λείπει η ασφάλεια να μας αφουγκράζεται δίπλα της και της λείπει και ο γάτος της.

βλέπω να κάνουμε νέα αρχή στις σχέσεις μας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μια ζωή τραγούδια

Το δόλωμα μου το πέταξε ο Μάρκος και τσίμπησα. Να γράψω για τα τραγούδια εκείνα που θυμάμαι να σημαδεύουν τη ζωή μου μέχρι τώρα, τις καλές στιγμές, τις γλυκές στιγμές, τις πικρές στιγμές, τις ώρες της οδύνης. Τις ώρες της χαράς.

Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι του γλεντιού και της χαράς. Εχοντας επιζήσει του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και οι δυό, (ο πατέρας μου ήταν αξιωματικός του Π.Ν) μαζί με τους φίλους τους το είχαν ρίξει στα πάρτυ, στο χορό, στα μασκαρέματα και στις βεγγέρες. Παίζανε πιάνο, κιθάρα και τραγούδαγε η μαμά μου σαν αηδόνι, τα σουξέ της εποχής. Latin, Elvis Presley, Jerry-Lee Lewis
Τους παρακολουθούσα να χοροπηδάνε για ώρες. Και τους θαύμαζα.

Τα χρόνια του Δημοτικού μας βρήκαν όλους μαζί να χορεύουμε Γιάνκα και Μπόσα νόβα, πρώτοι-πρώτοι οι γονείς μου βέβαια και μετά τα πιτσιρίκια. Υπήρχαν βέβαια και οι Μπήτλς και οι Rolling stones, αλλά πιο πολύ οι γονείς μου τους άκουγαν. Αγόραζαν θυμάμαι κάτι μικρά 45 στροφών δισκάκια με διάφορα χρώματα, κόκκινα, κίτρινα, πράσινα.

Α! Είχε τότε πολύ έως πάρα πολύ ...

pop corn

Στο Γυμνάσιο τα πράγματα στράβωσαν γιατί αρρώστησε ανίατα ο μπαμπάς μου..τότε ήρθε το Classic Rock,

Janis Joplin, ,

The Doors και τα πάνω-κάτω στη ζωή μου όλη.

Και μετά πέθανε. και η μητέρα μου κατέρρευσε. Τα δύσκολα τώρα άρχιζαν. Εγινα ξαφνικά προστάτης οικογενειας.

Pink Floyd

Οι κακές στιγμές δεν διαρκούν για πάντα. Στο Πανεπιστήμιο όλα γίνανε ρόδινα. Μετά απο πολλές προσπάθειες άλλων, ερωτεύτηκα. Πήρα πτυχίο και παντρεύτηκα. Οι όμορφες στιγμές όμως δεν είναι για πάντα.. , χώρισα.

Και μετά έγινε μετάλλαξη. Δεύτερος γάμος not bad, not bad at all!

Τώρα βρίσκομαι κάπου εδώ..

ένα βήμα πρίν το ξεμώραμα

Αν θέλουν οι κάτωθι ας γράψουν κάτι για τα τραγούδια εκείνα που σημάδεψαν στιγμές της ζωής τους.

Δείμος του Πολίτη

Juanita

Psipsinel

KV

Lina

Net Kerveros

Κρύο πιάτο

είναι η εκδίκηση.
Κάνει κάτι ο άλλος που δεν σου κάθεται όπως τα είχες υπολογίσει.

Εχοντας την ψυχοσύνθεσή σου αγαπητή μου Β (που σε ξέρω πολύ καλά όντας χρόνια "στο επάγγελμα" αλλά και στη πιάτσα) οφείλεις να χτυπήσεις τον άλλον εκεί που νομίζεις ότι τον πονάει. Για να σωφρονίσεις. Ωστε την επόμενη φορά που κάτι προκύψει "ο τιμωρημένος" να πράξει σύμφωνα με τα πλαίσια που εσύ ορίζεις. Για σένα είναι ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις. Για σένα αυτή η συμπεριφορά "είσαι εσύ"

Για μένα αυτή η συμπεριφορά "είσαι όντως εσύ" μόνο που εγώ νόμιζα ότι είσαι αλλιώς.

Προσγείωση.

Σε αποφεύγω όσο μπορώ. Οπως και όλοι οι γνωστοί σου, γιατί φίλους δεν έχεις, πώς να έχεις δλδ με τέτοια συμπεριφορά. Δεν λυπάμαι που λές ότι είσαι μόνη.

Τους φράχτες τους κτίζουμε μόνοι μας. Αλλοι τους φτιάχνουν απο πυράκανθους και άλλοι με ηλεκτροφόρα σύρματα.

-----------------
Ο πίνακας είναι της Diana Ong

Η αίσθηση της ηλικίας

Εσείς είσθε ηλικιακά όσο αισθάνεσθε? Η μήπως η ηλικία βαραίνει τις πλάτες σας σαν ταφόπλακα? Είσθε 30άρηδες και αισθάνεσθε 70άρηδες ή είναι το αντίστροφο? Τα ερωτήματα αυτά μου γεννήθηκαν μετά απο μία επίσκεψη στο σπίτι της Α. Μιλάγαμε για την κα Π, για το γεγονός ότι ενώ είναι στα 86 η καρδιά της και το μυαλό της είναι γύρω στα 30 όπου ήταν νέα, όμορφη και προπάντων δυνατή να κάνει πράγματα. Και τότε η Α μου λέει ότι ενώ η ίδια είναι γύρω στα 40 αισθάνεται σαν να είναι πιό γριά και απο την Π, θα ήθελε να χωθεί μέσα σε ενα λάκκο και να κοιμηθεί χωρίς ποτέ να ξυπνήσει.

Σοκαρίστηκα. Γιατί η Α δεν είναι μία κουρασμένη, άυπνη μαμά με χιλιάδες ευθύνες. Είναι μία ξεκούραστη νέα γυναίκα, με πολλά χέρια βοηθειας. Εν τούτοις το γεγονός ότι αισθάνεται να διαβαίνει το λυκόφως της ζωής της με τρόμαξε. Ολοι όσοι ξέρω, συμπεριλαμβανομένων των πεθερικών και της μουτσουνάρας μου, αισθανόμαστε κατά πολύ νεώτεροι απ' ότι ηλικιακά είμαστε, είτε στο σώμα είτε και στα μυαλά.

Αυτή η παραίτηση, η ανακωχή με τη ζωή, η ικεσία για αποχώρηση με τη βέσπα του Θεριστή ακούστηκε σαν κανονιά στ' αυτιά μου. Το βουητό της ακόμη ηχεί.

Γιατί?

Εμπιστοσύνη

Εμπιστεύεστε τους άλλους εύκολα? Εμπιστεύεστε τις συμβουλές των γονιών σας και των φίλων σας? Τους ξένους πρός εσάς τους εμπιστεύεστε?

Δεν εμπιστεύομαι εύκολα αλλά συγχρόνως εμπιστεύομαι. Τι εννοώ. Δεν θα άφηνα το τιμόνι της βάρκας της ζωής μου στα χέρια μιάς γυναίκας γιατί έμαθα απο παιδί να μην τις εμπιστεύομαι. Η μητέρα μου φρόντισε να μου τραβάει το χαλί κάτω απο τα πόδια μου όταν ήταν ψυχικά άρρωστη και να γέρνει στον ώμο μου συγνώμη ζητώντας όντας καλά. Και μετά τα ίδια. Το ξέρω ότι δεν έφταιγε, το κακό όμως έγινε.

Και μετά δεν ξέρω πώς, φαίνεται ότι τράβαγα πάντα το "κακό" είδος γυναίκας, εκείνες που δεν ήταν να τις εμπιστεύομαι, που απο τη μία κάνανε τις φίλες και απο την άλλη γελούσαν με την καρδιά τους όταν γλίστραγα-έπεφτα. Και τις ώρες της οδύνης - άφαντες.

Συνέχιζα να εμπιστεύομαι τα λάθος άτομα για χρόνια πολλά. Λές και δεν μάθαινα με τίποτα. Και μετά ήρθαν στο δρόμο μου οι γυναίκες εκτός συναγωνισμού. Που δεν μοιάζαν με τα κακά στοιχειά του παρελθόντος. Και η σούπα έδεσε. Ξέχασα τα παλιά, τις καταστροφές και αντεκλήσεις και ξανα-αφέθηκα.

Ετσι ξεκίνησαν οι φιλίες μου.

Παιχνίδια

Εχουμε πάει για Πάσχα εκτός Αθηνών, με την κα. Π. Ηδη αρχίζουν τα γνωστά παιχνίδια κυριαρχίας, επιβολής, δακρύων, κουτσομπολιών (κύττα ο/η άσπλαχνος/η τι μου έκανε).
Η Π. μας μάχεται με όλους τους τρόπους και τον Κ (υπογείως) και εμένα (κατα πρόσωπο). Δεν καταλαβαίνω τι έχουμε να μοιράσουμε. Ποιό το έπαθλο. Τα έχω δοκιμάσει όλα. Χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα πιά αντί να καυγαδίσω, φεύγω. Παλιά καθόμουνα και το συζήταγα μαζί της, αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό..δάκρυα, κατάρες, φωνές.

Υπομονή δύο μέρες ακόμη. Μετά έρχεται η πεθερά μου και όλα θα γίνουν όμορφα. Η Π. θα μαλακώσει και δεν θα μας κατηγορεί τόσο, μία φορά είπε στην πεθερά τα παράπονά της απο τον γιό της και απο μένα και η τελευταία ευγενικά της είπε "Ας είχα και εγώ την νύφη μου οδηγό και κουβαλητή, να με προσέχει σαν τα μάτια της Π. μου και θα έκανα και 5 τούμπες" έτσι σταμάτησε τις απειλές.

Αντε να έρθουν τα πεθερικά να χαλαρώσω λίγο, την πεθύμησα την πεθερά πρέπει να το ομολογήσω.

Δύο

Ευθύνες και δεσμεύσεις. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο απο τα δύο.

Η ευθύνη της δέσμευσης που ζητάει απελευθέρωση ή

Η δέσμευση απο την απόρροια των ευθυνών που ζητάει λύτρωση.

Και επειδή δεν γίνεται να ζούμε ούτε χωρίς ευθύνες αλλά ούτε και χωρίς δεσμεύσεις και αφού έτσι κι αλλιώς θα τις φάμε στη μάπα και τις δύο, μήπως θα μπορούσα να ζητήσω την πιό light (που είναι και της μόδας) εκδοχή τους?

Αντε γιατί έχω φθάσει μέχρι τα όριά μου με τις δύο αυτές κυράτσες και βαρέθηκα.

Οι άλλες "μητέρες"

Ανθρώπινες πτυχές υπάρχουνε πολλές. Λές ότι ξέρεις έναν άνθρωπο κι ξαφνου διαπιστώνεις ότι ξέρεις την πλευρά του χαρακτήρα του που σου δείχνει εκείνος ή που εσύ αντιλαμβάνεσαι βάσει κάποιων ερεθισμάτων, όλες τις πτυχές όμως δεν τις έχεις δεί και δεν τις υποψιάζεσαι.

Εχω μία φίλη που παλιά φοβόταν πολύ. Φοβόταν τη μητέρα της. Η τελευταία , την χτυπούσε, μέχρι αίματος (όταν ήταν μικρή της χτύπαγε το κεφάλι της στο τοίχο) και όταν μεγάλωσε τη χαστούκιζε όλη την ώρα, την υποτιμούσε (ενώ ήταν μιά χαρά κοπέλλα), μιλούσε περιφρονητικά για εκείνη μπροστά στους άλλους, γενικά τη θεωρούσε σκάρτη. Και ερωτώ

Ποιές είναι αυτές οι μητέρες που βρίζουν τα παιδιά τους?

Που συνεχώς τα υποτιμούν, που πάντα θεοποιούν όλους τους άλλους αλλά τα ίδια τους τα βλαστάρια τα θεωρούν σκάρτα?

Θέλω να πιστεύω ότι είναι πνευματικά διαταραγμένες υπάρξεις που οποιοδήποτε μικρό πλάσμα κινδυνεύει στα χέρια τους. Εν τούτοις, κυκλοφορούν ελεύθερες. Πίσω απο τις κλειστές πόρτες των σπιτιών διαπράττονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα.

Ισως να μισούν τα παιδιά τους, ίσως κάτι να τους πιάνει, να μην το ελέγχουν αυτό που κάνουν και να μετανοιώνουν μετά. Το ξύλο να αποτελεί ένδειξη δύναμης. Και το παιδί υπομένει. Μέχρι να μεγαλώσει. Και να φύγει τρέχοντας.

Και τι υποστήριξη δίνεις (πέρα απο τον ψυχολόγο) στο θύμα αυτής της μητέρας, τη φίλη μου, που αγωνιά για το τι είδους μητέρα θα γίνει η ίδια έχοντας βιώσει τέτοια σωματική βία?

Οι 7 ταινίες της ζωής μου

Η Juanita με προσκάλεσε να παίξουμε και με τις ταινίες, γιατί με τις κατσαρόλες ήδη έχουμε μπεί μέσα μέχρι τον λαιμό. Για να δούμε λοιπόν

Να ξεκινήσω με κινούμενα σχέδια, το αγαπημένο θέμα
1. "Fantasia" part one, του Walt Disney όπου μαγευτικές φιγούρες και σχήματα γεννιώντουσαν απο μία ηχητική χορδή. Εξαιτίας αυτού του έργου άρχισα να παίζω πιάνο και να ασχολούμαι με τη μουσική γενικά.

Τα κινούμενα σχέδια δεν ξεπερνιώνται ποτέ. Ενσωματώνονται μέσα στη ζωή μας και ακολουθούν την καθημερινότητα πρός μία κατεύθυνση, τη χαρά.
2. "Mary Poppins" με την Julie Andrews σαν εκπρόσωπο της ξενοιασιάς μέσα απο την ωριμότητα.

Μεγαλώνοντας και κρατώντας μέν το παιδί μέσα μου άρχισα να ενδιαφέρομαι και για άλλα θέματα, το "Οσα παίρνει ο άνεμος" ήταν ταινία σταθμός για μένα, συνεχίζω που και πού να το βλέπω ακόμη, ποτέ στ' αλήθεια δεν πέθανε το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, κοινώς το φλέρτ, αλληλένδετες οι ζωές τους το ίδιο σημαντικές.
3. "Gone with the Wind" με την Vivienne Leigh και τον Clark Gable, νεκροί και οι δυό, η μνήμη τους όμως αιώνια.

Και πάμε στα ταξείδια, όπου γής και πατρίς. Οπως μας τα φέρνει η ζωή πορευόμαστε όσο καλύτερα μπορούμε αρπάζουμε τις στιγμές. Προσπαθώντας να τις χαρούμε. Ισως γίνει και αυτό, ίσως όχι. Τουλάχιστον όμως δοκιμάσαμε.
4. "Out of Africa" του Sydney Polack με τον Robert Redford και τη Meryl Streep

Προχωρώντας αναρωτιώμαστε για τα πάντα. Γιατί είναι έτσι ο κόσμος, πως μπορεί να αλλάξει, για να καταλάβουμε ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, αλλάζουμε εμείς. You are what you think. All that you are is in your thoughts. your thoughts make the world.
5. "Julia" με τις Jane Fonda και Vanessa Redgrave και την ταινία

Μη ξεχάσω και τη διασκέδαση. Το σινεμά είναι και χαλάρωση και αγωνία. Και θρίλλερ αλλά και κωμωδία. Είναι και οι ηθοποιοί. Ο Ντ. Σάδερλαντ απο τους αγαπημενους μου.
6. "Eye of the needle" με τον Donald Sutherland

Ολα τα παραπάνω καλά και άγια. Λίγο όμως χαμόγελο δεν βλάπτει, ένα κύμα είναι η ζωή, μιά ζαριά. Κι αν σου κάτσει?
7. " Pretty woman" με τους Julia Roberts στο ρόλο της τροτέζας και Richard Geer.

--------------

Για να δούμε τώρα ποιός θα γράψει για τα γούστα του/της σε ταινίες

Ελα Jason μη χάνεις τη γραμμή, έσω η πρώτη μου επιλογή

Και εσύ δείμο , μην αργείς, έχεις πένα, γράψε κάτι για το σινεμά

Ολόκληρος Darthiir θα μείνει πίσω..τι με περνάς ότι την καμήλα την έχω στείλει στας εξοχάς?

Aμα δεν παινέψεις το σπίτι σου, δεν θα σου ξαναμαγειρέψει (ΑΑΑΑΑΑ!) Επόμενη επιλογή ο CGP και τις

τόσο κοντά αλλά και So far

την γλυκιά ralou

και την Vista μας

Εξω

Το να μη κάνεις τίποτα

Να μη δοκιμάζεις

Να μη προσπαθείς

Γενικά να μην τολμάς

γιατί φοβάσαι μήπως και σπάσεις τα μούτρα σου, χάσεις τα όνειρά σου και πονέσεις

είναι σαν να φυλακίζεσαι στο κάστρο του εαυτού σου, επιλέγεις να βλέπεις ένα μέρος του κόσμου απο ένα ονειρεμένο (δε λέω) παράθυρο που όμως απεικονίζει ένα μέρος μιάς εικόνας.

Για να δείς το σύνολο χρειάζεται να βγείς εκεί έξω. Τρομακτικό. Μπορεί να σε φάει, μπορεί να το φάς. Η αμφιβολία θα υπάρχει μέχρι τη δοκιμή.

Γι αυτή τη δοκιμή δεν ζούμε άλλωστε?

Ενα ευχαριστώ.

Είναι γεγονός ότι "φουντώνω" εύκολα. Παρορμητική γάρ. Αμα αρπάξω φωτιά γίνεται της κακομοίρας. Τα συναισθήματά μου ξεπετάγονται σαν τρομαγμένα πουλιά μετά την ντουφεκιά, πρός όλες τις κατευθύνσεις.

Η φωτιά όμως δεν διαρκεί πολύ, απο μόνη της σβήνει.

Εμαθα στην πορεία να την σβήνω είτε μιλώντας για αυτή και τα αίτια που την προκάλεσαν είτε γράφοντας γι αυτήν. Η και τα δύο. Το γραπτό με εκφράζει καλύτερα γιατί ακούω-διαβάζω τις γνώμες των άλλων και αυτόματα βλέπω τα πράγματα απο άλλη οπτική γωνία.

Η ανθρώπινη γνώμη είναι το γιατρικό μου.
Αν αγαπώ τους ανθρώπους? Πάρα πολύ. Μαζί τους μαθαίνω όχι μόνο τι είμαι και τι θέλω να είμαι , αλλά πως να αλλάζω και να πορεύομαι μέσα στον κόσμο, μέσα στη ζωή, μέσα στη Γή.

Η ωριμότητα δεν πάει με την ηλικία, το έχω πλέον καταλάβει αυτό. Απλά προσπαθώ.

Jason, δείμο του πολίτη σας ευχαριστώ πολύ.

Ελευθερία του γραπτού λόγου

υπάρχει στη μπλογκόσφαιρα?

ΒΕΒΑΙΩΣ θα φωνάξετε όλοι γράφουμε ό,τι θέλουμε. Δικό μας ημερολόγιο είναι, σε όποιον αρέσουμε ας μας διαβάζει οι άλλοι τη βόλτα τους. Αρα συμφωνούμε. Είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα?
Ο-Χ-Ι κύριοι και κυρίες, ΔΕΝ υπάρχει καμμία ελευθερία στον γραπτό λόγο (στον προφορικό δε, εκεί να δείς). Και δή στα μπλόγκς. Αντίθετα υπάρχει μεγάλη ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ απο αυτούς και αυτές που αισθάνονται απειλημένοι. Σύνελθε, ποιοί απειλούνται απο τις ομφαλοσκοπήσεις που γράφει ο καθένας? Ακούγεται απίστευτο και όμως!

Παράδειγμα

Ας πούμε ότι έχω πάθος με τη μόδα. Nαί μεν έχω μία βαρετή δουλειά γραφείου, όμως όποτε μπορώ διαβάζω πολλά περιοδικά τύπου Μαρί Κλαίρ, πηγαίνω σε επιδείξεις και ασχολούμαι γενικά με το μήκος της φούστας. Χόμπυ. Επίσης ίσως να έχω και ένα μπλόγκ μέσα στο οποίο γράφω για το χόμπυ μου "μου άρεσε η διακόσμηση της αίθουσας της Χ πα(τ)σα(βου)ρέλας, τα μοντέλλα ήταν ανορεξικά, φέτος θα φορεθεί πολύ το λιλά σύμφωνα με τον Ψ μόδιστρο..μπλά, μπλά". Ισως και να γράφω και λίγο κουτσομπολιό σαν την Louella Parsons, "άκουσα ότι η Ψ τα έχει φτιάξει με τον Χ, είναι και οι δυό παντρεμένοι με άλλους.." .

Γράφοντας λοιπόν για το χόμπυ μου έμαθα ότι οι παρατηρήσεις μου μπορεί να ενοχλούν κάποιους που ναί μεν δεν είναι οι δημιουργοί της "τάσης της Μόδας" θεωρούν όμως εαυτούς σαν ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥΣ που θα επρεπε να γράφουν στα μπλόγκς για αυτό το θέμα.

Ποιοί είναι αυτοί? Ο καθένας μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του ειδήμονα στο οτιδήποτε έχει μελετήσει, δοκιμάσει, απολαύσει.

Ετσι υπάρχουν πολλά νεύρα.

Ποιά ***λόπαιδα γράφουν για μόδα ενώ είναι γνωστό ότι εμείς είμαστε οι πρωτοδιδάξαντες στα μπλόγκς? Στάχτη, κοροϊδία και μπούρμπερι.

Τσακωμοί, metablogging, κακίες,

οι υποτιθέμενοι δάσκαλοι φέρονται σαν κακκιασμένες γυναικούλες που φοβούνται μη χάσουν τα πρωτοτόκια τους και οι νεώτερες γενιές τους πάρουν το δόξα απο τα χέρια!!.. Είναι γνωστό πιά ότι το καινούργιο και μη χειραγωγήσιμο πιθανόν να είναι απειλητικό..αλλά και στα μπλόγκς?

Μη χειρότερα!

Επειδή λοιπόν σαν χαρακτήρας, δεν κολλάω σε τέτοια, (τα έχω πεί κιόλας στα 5 μου που εξομολογήθηκα πάρα κάτω) λέω σε όλους και όλες που θα προσπαθούν να με αποτρέψουν απο το γράφω για το χόμπυ μου, είτε βρίζοντάς με είτε με σαρκασμούς,

να στρωθούν και να αρχίσουν να απολαμβάνουν την ερωτική πράξη με ανθρώπους που νοιάζονται για εκείνους/εκείνες. Ετσι θα ηρεμήσουν και θα δούν με άλλα μάτια τη ζωή.

Αντε στο καλό!

Ευθανασία

Δίλημμα

Οι ΥΠΕΡΣΠΙΣΤΕΣ άπειροι, όλως τυχαίως όλοι βρεθήκαμε με μία άποψη υπό μάλης. Στην ευθανασία λέμε ναί εφόσον γίνεται με την άδεια του ετοιμοθάνατου, ή σαν πράξη ευσπλαχνίας. Συμφωνώ. Ομως υπάρχει και ο αντίλογος για να ταρακουνάει λίγο τα θεμέλια της ασφάλειας μας.

Αντίλογος: Αν η μάνα σου, σου ζητήσει να βγάλεις το σωληνάκι και να την αποσυνδέσεις γιατί βαρέθηκε να ζεί σωληνωμένη, να την απαλλάξεις απο έναν βίο αβίωτο, τι θα κάνεις μεγάλε υπερασπιστή των λέξεων? Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα καυτά κάρβουνα.

Οι ΚΑΤΑΚΡΙΤΕΣ της ευθανασίας επίσης άπειροι, όλως τυχαίως όλοι βρεθήκανε να υπερασπίζονται τη ζωή των άλλων. Απαράδεκτο να παίρνεις μία ζωή, μία ψυχή, ποιός νομίζεις ότι είσαι, ο Θεριστής; Μη βιάζεσε φίλε/η να κατηγορήσεις ρίχνοντας τον πρώτο λίθο γιατί υπάρχει και ο αντίλογος.

Αντίλογος :Βίασε κάποιος ένα 12 χρονο κορίτσι που όμως παρόλλα τα τραύματά του έμεινε έγκυος. Η πολιτεία προτείνει έκτρωση. Το 12χρονο είναι η κόρη σου.

Κάποιος σου πέταξε μία έγκυο σκύλα στον κήπο σου η οποία γέννησε 10 κουτάβια. Δεν μπορείς να τα κρατήσεις γιατί ήδη έχεις 5 σκυλιά και μία 12κάδα γάτες. Θα καλέσεις τον κτηνίατρο για ευθανασία? Η μήπως όχι για το πρώτο, αφήνοντας το παιδί σου εσαει με μία μομφή και ναί για το δεύτερο γιατί τα ζώα δεν έχουν ψυχή ενώ το έμβρυο έχει?

..............................................

Είμαι πολύ χάλια σήμερα. Αναγκάστηκα και έκανα ευθανασία σε 9 νεογέννητα κουταβια γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Την άλλη εβδομάδα ελπίζω να καταφέρω να στειρώσω και τη μάνα τους. Παρόλλο που δεν πιστεύω στην ευθανασία, το έκανα.

Αντίστοιχα, όταν η μητέρα μου μου ζήτησε να ορκιστώ ότι θα φροντίσω για την ευθανασία της σε περιπτωση που ασθενήσει ανίατα, το ορκίστηκα. Και πάτησα τον όρκο μου.

Αργά ή γρήγορα τα ίδια τα πιστεύω μας έρχονται και μας αστράφτουν το ηχηρώτερο χαστούκι.

..............................

Ο πίνακας είναι του Ed. Munch "The Scream"

Κάλτσες φάντασμα

Οσοι και όσες έχετε χρησιμοποιήσει πλυντήριο θα έχετε προσέξει ότι όταν βάζετε να πλύνετε κάλτσες στο τέλος πάντα θα περισσεύει μία. Η θα λείπει μία. Στα τόσα χρόνια που χρησιμοποιώ πλυντήριο το πρόβλημα "κάλτσες" παραμένει. Είτε τις πλένω δεμένες, είτε λυτές, είτε τις βάζω σε ειδικό σακκουλάκι, ότι και να κάνω αποδεικνύεται μάταιο. Αργά η γρήγορα κάποια θα εγκαταλείψη τη στέγη, το ταίρι της θα μείνει ορφανό.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τις ανδρικές κάλτσες, συμβαίνει και με τις γυναικείες.

Μερικές φορές χάνονται και στο στέγνωμα. Κρεμάω 5 ζευγάρια και βρίσκω 9 κάλτσες. Η Αγκαθα Κρίστυ μου είπε ότι ίσως τις παίρνουν τα πουλάκια, οι καρακάξες και οι κοκκινολαίμηδες που τρώνε τα ψίχουλα που τους ρίχνω και σαν σουβενίρ βουτάνε και μία κάλτσα.

Οπως και να έχει αποτέλεσμα είναι να έχει ο Κ πολλές μονές κάλτσες. Τις οποίες αν ταιριάζουν τα χρώματα τις ξαναπαντρεύω με άλλες που χήρεψαν. Και κανείς δεν πρόκειται (φαντάζομαι) να του σηκώσει το μπατζάκι για να διαπιστώσει ότι η μία είναι ψηλή και η άλλη ψηλώτερη.

Εχω όμως κόλλημα. Που στο διάλο πάνε οι κάλτσες?